Semua Bab นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง: Bab 81 - Bab 90

บทที่ 41 ครอบครัวว่านกั๋วกง (ตอนต้น), แววตาของซวินเหิงเยว่เข้มขึ้น พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ เขาหันไปสบตากับจ้าวหลิวเหว่ย ทั้งสองสื่อสารกันผ่านทางสายตา เซียวหนิงชิงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงกระซิบถามคนรักด้วยความเป็นห่วง “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าเพคะ” ทว่าอ๋องหนุ่มกลับทำเพียงส่ายหน้าน้อยๆ แย้มรอยยิ้มอ่อนโยนกลับมาเป็นคำตอบแทน คนถามเลยไม่เซ้าซี้ต่อ หากเขาอยากบอกก็คงเอ่ยขึ้นมาเองทีหลัง งานเลี้ยงเปิดร้านเล่อไฉ่เฟิ่งผ่านพ้นไปได้ด้วยดี แขกทุกคนล้วนมีสีหน้าแช่มชื่น ลูกพี่ลูกน้องอย่างมู่อวี๋ฉิง เวลานี้ทำงานเป็นเสี่ยวเอ้อร์คอยดูแลลูกค้าสตรีโดยเฉพาะ เด็กสาวร้องขอให้เซียวหนิงชิงมอบงานให้นางทำ นางไม่ต้องการอยู่เฉยๆ แต่อยากทำงานตอบแทนบุญคุณครอบครัวสกุลเซียว ทางด้านมู่อวิ๋นและมู่อวิ๋นเทา ครั้นทราบว่าก่วงเทียนอนุญาตให้คนสกุลเซียวพาตัวมู่อวี๋ฉิงไปก็เดือดดาล สองพ่อลูกเลยไปโวยวายกับหัวหน้าหมู่บ้านอย่างคนไร้ความคิด สุดท้ายเลยถูกมือปราบจากศาลอำเภอเวินเก๋อควบคุมตัวไปสอบสวน นายอำเภอตัดสินลงโทษโบยพวกเขาตามกฎ อีกทั้งข่มขู่ไว้ว่า หากกล้าไปวุ่นวายกับมู่อวี๋ฉิงและคนสกุลเซียว ทางการจะจับพวกเขา

บทที่ 42 ว่านหวังลี่ (ตอนต้น) ภายในห้องพักของว่านหวังลี่ คุณหนูสามจากจวนว่านกั๋วกง กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ใช้ความคิดอย่างหนักอยู่ในอ่างอาบน้ำ หญิงสาวไม่เต็มใจเป็นเครื่องมือให้ว่านไทเฮาใช้แสวงหาอำนาจ นางไม่เข้าใจว่าท่านป้าของตนแก่แล้ว ยังจะต้องการอำนาจในการควบคุมราชสำนักไปทำไม แทนจะเอาเวลาในบั้นปลายชีวิตออกไปท่องเที่ยว หรือสวดมนต์ไหว้พระทำจิตใจให้สงบ ทุกวันนี้หากไม่วางแผนเล่นงานคนตระกูลหลินของฮองเอา ก็วางแผนว่าควรดึงใครมาเป็นพวก หรือควรจะเล่นงานขุนนางคนใด เพื่อเอาคนของตนมารับตำแหน่งนั้นแทน จะกินจะดื่มแต่ละทีต้องตรวจพิษแล้วตรวจพิษอีกเพราะกลัวถูกวางยา อยู่อย่างหวาดระแวงตลอดเวลาทว่าก็ไม่คิดวางมือ บิดาของนางก็เป็นดั่งมือเท้าของไทเฮา คอยรับคำสั่งให้ทำงานสกปรกแทนพี่สาวอยู่เนืองๆ หากไม่เพราะท่านลุงใหญ่ป่วยตายไปเสียก่อน อีกทั้งยังไร้ทายาทสืบทอดตำแหน่งกั๋วกง บิดาของนางซึ่งเป็นเพียงบุตรชายที่เกิดจากอนุ ไฉนเลยจะได้มีวาสนาสืบทอดตำแหน่งว่านกั๋วกง ยามนั้นเพราะได้ไทเฮายื่นมือมาช่วยสนับสนุน บิดาของนางจึงสามารถก้าวขึ้นมายืน ณ จุดนี้อย่างอย่างราบรื่น แต่ถ้าจะให้กล่าวกันตามตรงบรรดาศักดิ์กั

บทที่ 43 พบหน้า(ตอนต้น) เมืองหลวงแคว้นต้าซวิน แปดเดือนก่อน "ลี่เอ๋อร์ เจ้าอายุสิบหกย่างสิบเจ็ดแล้วนะ จะเลือกมากไปถึงไหนกัน คุณชายจากตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง มีมากมายให้เลือกเจ้าก็ไม่ชอบ เชื้อพระวงศ์ชายล้วนรูปงามเปี่ยมด้วยวาสนาเจ้าก็ไม่สนใจ แม่ให้เวลาเจ้าอีกครึ่งปี หากยังหาบุรษที่ถูกใจและเหมาะสมไม่ได้ พ่อกับแม่จะเลือกให้เจ้าเอง!!" ว่านกั๋วกงฮูหยินเอ่ยกับบุตรสาวคนเล็กของนางเมื่อตอนต้นปี ก่อนที่ไทเฮาจะมีพระราชเสาวนีย์เรื่องของรุ่ยอ๋อง ในเวลานั้นว่านหวังลี่นั่งเท้าคางถอนหายใจ กลอกตามองบนด้วยความเบื่อหน่าย คุณชายตระกูลใหญ่แต่ละคนล้วนชอบวางท่า จะกินจะอยู่สุดแสนจะเรื่องมากไร้ความเป็นธรรมชาติกันทั้งนั้น บรรดาองค์ชายทั้งหลายยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทุกอย่างต้องมีผลประโยชน์มาเกี่ยวข้อง ครอบครัวฝ่ายหญิงสามารถช่วยส่งเสริมเรื่องอำนาจหรือเปล่า เพรียบพร้อมทุกด้านหรือไม่ เรื่องของความรักชอบอย่าได้คิด ไม่มีอยู่ในบัญญัติของราชวงศ์ ผลประโยชน์และอำนาจเท่านั้น อย่าคาดหวังว่าจะได้ยินเสียงหัวเราะอย่างจริงใจสักครั้งจากคนเหล่านี้เลย รูปหล่อหุ่นล่ำนางก็เห็นจนเบื่อ ที่ลานฝึกองครักษ์ของบิดามีให้เกลื่อน ผู้ชายในอ

บทที่ 44 ต่อกร (ตอนต้น) ซวินเหิงเยว่ยกพัดปกปิดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากแผนกลั่นแกล้งว่านซ่งหยวน จากนั้นรีบปรับสีหน้าให้ดูเฉยชาดังเดิมก่อนตอบรับสุ่ยกงกง "รีบเชิญเข้ามา ท่านกั๋วกงโปรดรอสักครู่ หย่งหนานโหวคงมีเรื่องด่วน ถึงได้ส่งองครักษ์มาแต่เช้าเช่นนี้" "เชิญท่านอ๋องตามสบายพะย่ะค่ะ" ว่านซ่งหยวนกัดฟันกรอดเอ่ยเสียงตอบรับลอดไรฟัน ถอยกลับไปนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม ฉวยจอกชาซึ่งถูกเปลี่ยนให้ใหม่ขึ้นมาจิบ เพื่อดับอารมณ์ขุ่นมัว ร่างสูงกำยำขององครักษ์หนุ่มในชุดเกราะอ่อน สาวเท้าเข้ามาในห้องรับรองตามคำอนุญาต ทุกย่างก้าวของเขาหนักแน่นเปี่ยมด้วยพลัง ไอสังหารบางเบากำจายทั่วร่าง ทั้งว่านกั๋วกงและคนในครอบครัวต่างขนอ่อนลุกชัน ผู้มาใหม่วาดแขนประสานมือค้อมเอวทำความเคารพรุ่ยอ๋องเต็มพิธีการ "ถวายพระพรรุ่ยอ๋อง กระหม่อมมีเรื่องเร่งด่วนจากหย่งหนานโหว ต้องรายงานพระองค์เป็นการส่วนตัวพะย่ะค่ะ ไม่ทราบว่า…" เจ้าของโทนเสียงทุ้มต่ำมีเอกลักษณ์เอ่ยไว้เท่านั้นและหยุดไป 'นี่แค่องครักษ์ยังน่าหวาดหวั่นถึงเพียงนี้ ตัวหย่งหนานโหวเองจะน่าเกรงขามขนาดไหน' ว่านซ่งหยวนซึ่งไม่เคยพบหน้าจ้าวหลิวเหว่ยมาก่อนแอบอุทานในใจ "โอ้ว

บทที่ 45 มีคนบุกรุก (ตอนต้น) ซวินเหิงเยว่มองร่างบอบบางของคนรัก ซึ่งดูคล้ายกำลังสั่นเทาเล็กน้อยด้วยสายตาเปี่ยมล้นไปด้วยความห่วงใย ไพล่คิดไปว่าหญิงสาวคงกำลังหวาดกลัว เรื่องที่ตัวนางและครอบครัวอาจมีอันตราย… เขาเอื้อมมากุมมือเล็กบีบกระชับอย่างอ่อนโยน เพื่อปลอบประโลมขณะกล่าวคำ "ชิงเอ๋อร์ไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะไม่ให้ใครมาทำอันตรายเจ้าและครอบครัวได้ ข้าสัญญา" คนฟังรู้สึกอุ่นวาบในอก ชายหนุ่มช่างแสนดีคอยเอาใจใส่นางและทุกคนในครอบครัวเสมอ ครั้นจ้าวเต๋อเฟยทราบว่าโอรสพบตัวท่านหญิงน้อยแล้ว หลังจากตามหามานานปีก็ทรงดีพระทัยมาก พระนางเขียนจดหมายไปหาบิดา ซึ่งเป็นถึงอดีตแม่ทัพแห่งแดนใต้ ขอให้ช่วยส่งสาวใช้ที่ไว้ใจได้ และมีวรยุทธมาคอยดูแลหญิงสาว เซียวหนิงชิงมิได้ปฏิเสธน้ำใจของอีกฝ่าย ทว่าเอ่ยปากขอสาวใช้เพียงแค่สองคน และมอบหน้าที่หลักให้ช่วยดูแลมารดาและน้องๆของนางแทน เพราะตัวนางส่วนมากจะอยู่ที่ร้านอาหารไม่ค่อยได้ออกไปไหน จวนรับรองว่านกั๋วกง เพล้งงง!! ไม่รู้ว่าเป็นจอกชาใบที่เท่าไหร่แล้ว ที่ว่านซ่งหยวนเขวี้ยงลงกับพื้น เพื่อระบายโทสะจากการถูกรุ่ยอ๋องดูหมิ่น อำนาจของเขาในเมืองหลวงยิ่งใหญ่ไม่น้อยไปกว่