บททั้งหมดของ เมียรัก ยอดเสน่หา: บทที่ 11 - บทที่ 20

Clubแพรวพิชชานั่งฟังเพลงอยู่ในคลับหรูของโรงแรมชื่อดังกลางกรุงกับเพื่อนรักอย่างช้องนาง ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ที่แพรวพิชชาถูกอุปการะ เพราะพี่ชายของช้องนางเป็นเพื่อนรักกับราฟาเอล ทำให้เคยเจอหน้ากันบ่อยๆ จนกระทั่งมาเป็นเพื่อนรักกันจนถึงทุกวันนี้ สองสาวที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานานหลายปีมีเรื่องคุยกันเยอะแยะมากมาย และหนึ่งในนั้นก็มีหัวข้อของราฟาเอลรวมอยู่ด้วย“จากที่ฉันฟังแกเล่ามานะ ฉันว่าพี่ราล์ฟชอบแกชัวร์ ไม่ใช่แค่ชอบสิฉันว่ารักเลยต่างหาก พี่ตอเรสมันก็ไม่เคยหลุดปากบอกอะไรฉันเลย พี่บ้าอะไรก็ไม่รู้เก็บเงียบเชียว จะบอกว่าไม่รู้เลยฉันไม่เชื่อเด็ดขาด” ช้องนางค่อนขอดพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันอย่างเคืองๆ“มันอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้แก อย่าไปว่าพี่ตอเรสเลยน่า คุยเรื่องฉันมาเยอะแล้วว่าแต่แกเถอะมีหนุ่มๆ เข้ามาติดบ่วงความสวยรึยัง” แพรวพิชชายื่นหน้าเข้าไปใกล้ช้องนางอย่างล้อๆ เพื่อนของเธอสวย ออกจะเปรี้ยวซะด้วยซ้ำแต่ยังไม่ยอมเปิดใจให้หนุ่มคนไหนเลย ทั้งๆ ที่มีเข้ามาต่อคิวให้พิจารณาเยอะแยะ“ฉันไม่รีบบอกเลย ผู้ชายไม่ได้มีความหมายสำหรับฉันหรอกย่ะ ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อเลยยัยแพรว คุยเรื่องแกให้จบก่อน

“แพรวง่วงขอตัวไปนอนก่อนนะคะ เรื่องบทลงโทษอะไรนั่นไว้เป็นพรุ่งนี้นะคะ สำหรับคืนนี้ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่ราล์ฟ” รถจอดสนิทแพรวพิชชาก็รีบพูด เปิดประตูลงได้ก็วิ่งเข้าไปด้านในด้วยความว่องไว ไม่หันหลังกลับไปมองเลยว่าราฟาเอลได้ตามมาหรือไม่“หนียังไงก็ไม่พ้นมือพี่หรอกน้องแพรว เตรียมตัวทำใจรอไว้ได้เลย” ราฟาเอลลงจากรถก็ยืนกอดอกมองคนที่วิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความเร็วจี๋ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่คิดที่จะวิ่งตามไปไล่จับคนแสนดื้อ เพราะถึงยังไงคืนนี้เขาก็ต้องทำโทษเด็กที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งอยู่แล้วแพรวพิชชาเข้าไปอาบน้ำประมาณหนึ่งชั่วโมงก็เดิมฮัมเพลงออกมา ไม่มีความง่วงงุนใดๆ เลย ในมือถือผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กซับผมเปียกชื้นมาที่หน้ากระจกภายในห้องแต่งตัวที่แยกส่วนกับห้องนอน เพื่อที่จะบำรุงผิวหน้าและผิวกายก่อนนอนเป็นประจำทุกคืน ทานั่นทานี่อยู่ประมาณยี่สิบนาทีก็เลื่อนประตูห้องแต่งตัวออกมาเพื่อที่จะเข้านอน แต่ก็ต้องตาค้างเมื่อคนที่ไม่อยากจะเจอในเวลานี้นอนดูไอแพดอยู่บนเตียงของเธอ“พี่ราล์ฟเข้ามาได้ไงคะแพรวล็อกห้องไว้แล้วนะคะ” แพรวพิชชาเดินมายืนจังก้าอยู่ข้างเตียง หลงลืมไปว่าตนเองใส่เพียงชุดนอนผ้าซาตินเนื้อนิ่มสีชมพูหวานท

ราฟาเอลตื่นขึ้นมาได้ราวยี่สิบนาทีแล้ว ไม่มีทีท่าว่าจะลุกออกจากเตียงนุ่มที่แอบลักลอบเข้ามาเมื่อตอนกลางดึกที่ผ่านมา ร่างหนานอนตะแคงข้างเอามือท้าวศีรษะทอดมองใบหน้าพริ้มเพราที่นอนหลับสนิท นิ้วเรียวเกลี่ยริมฝีปากบางอมชมพูเล่นอย่างเพลินมือ รอยยิ้มที่น้อยคนจะได้เห็นแย้มอย่างพึงพอใจ จมูกโด่งกดลงบนหน้าผากเนียนที่มีผมหน้าม้ายุ่งๆ ปกปิดไว้บางๆคนขี้เซายู่หน้าเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวหนีไปอีกด้านหนึ่งของเตียง แผ่นหลังบางที่ผ้านวมผืนหนาตกลงไปปกคลุมอยู่บริเวณสะโพกกลมกลึง โผล่พ้นให้เห็นความนวลเนียนจากชุดนอนบางเบาเนื้อนิ่ม ริมฝีปากชื้นจูบซับไปตามลาดไหล่ขาว โอบกอดเอวคอดจากทางด้านหลังดึงรั้งร่างบางให้มาชิดแผ่นอกกว้างแสนอบอุ่น ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ร่างเล็กห่อไหล่ลง บดเบียดตัวเข้าไปหาอ้อมกอดอบอุ่นที่กอดกระชับอยู่อย่างไม่รู้ตัวแก้มนุ่มนิ่มโดนขโมยจูบไปหลายฟอด หน้าอกอวบที่มีเพียงชุดนอนบางๆ ปกปิดก็ถูกฝ่ามือหนาลูบเล่น พอโดนกวนมากๆ สติที่หลับใหลก็เริ่มได้รับการตอบสนอง เปลือกตาที่ปิดสนิทเริ่มกระพริบถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย สองมือยกขึ้นหวังจะขยี้ให้หายมึนงง แต่ถูกมือปริศนาดึ

“บ้า! ใครจะยอมเป็นเมียพี่ราล์ฟกัน แพรวมีสิทธิ์เลือกผู้ชายคนอื่นนะ ตราบใดที่แพรวยังไม่ได้ตอบตกลง” แพรวพิชชาพูดก่อนจะถูกอ้อมแขนรัดเอวไว้แน่น“น้องแพรวหมดสิทธิ์เลือกตั้งแต่พี่จองเราแล้ว เพราะฉะนั้นถ้าไม่อยากให้ไอ้หน้าไหนกลายเป็นศพ อย่าทำให้พี่โกรธคนสวย” เสียงเหี้ยมเอ่ยรอดไรฟัน ไม่สนใบหน้างอง้ำที่กำลังมองค้อนเขาแขกที่มาเยือนนั่งอยู่ที่โซฟารับแขกโดยมีแจ๋วแม่บ้านสาวคอยดูอยู่ใกล้ๆ จนกระทั่งเจ้าของบ้านเดินมาจึงแยกตัวออกไปอย่างรู้งาน หากมีอะไรเจ้านายจะเรียกใช้เอง“มาพบผมเหรอ ทำไมไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเลย จำได้ว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนะ” มาถึงราฟาเอลก็พูดก่อนเลย ไม่ต้องรอให้แขกที่ว่าเอ่ยแนะนำตัว แขนที่เกาะกอดเอวบางไว้ก็ไม่ได้ปล่อย แถมกอดกระชับแน่นขึ้นไปอีกเมื่อเห็นสายตาของผู้ชายแปลกหน้าที่ลอบมองคนของเขาไม่วางตา“เอ่อ เราเพิ่งย้ายมาอยู่ข้างๆ บ้านคุณ เลยมาแนะนำตัวเพื่อทำความรู้จักน่ะครับ” ชายหนุ่มร่างสูงที่ดูน่าจะอายุน้อยกว่ารีบลุกขึ้นอธิบาย สายตาก็คอยแอบมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนเจ้าของบ้าน ไม่ต่างกับสาวสวยคนน้องที่มองอย่างไม่พอใจเช่นกัน“ใช่ค่ะ เราสองคนพี่น้องเป็นตัวแทนที่บ้านมาทำความรู้จักคุณน่ะค่ะ

แพรวพิชชา ช้องนาง และนานาเพื่อนสนิทของช้องนางที่กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของเธออีกคน สามสาวสวยนั่งเล่นกันอยู่ภายในคอนโดของนานา ต่างปรับทุกข์เล่าสู่กันฟังในเรื่องของแต่ละคน ที่ดูหนักสุดคงเป็นเรื่องของพรวพิชชา“แกจะไม่กลับบ้านจริงๆ เหรอแพรว เดี๋ยวพี่ราล์ฟก็ตามมารับตัวแกอีกหรอก” ช้องนางยังจำได้ดีถึงวันที่พี่ชายเพื่อนบุกมาลากตัวน้องสาวนอกไส้กลับบ้าน แถมยังมีเรื่องมีราวกับไอ้คนหน้าหม้อคนนั้นจนคนในคลับแตกตื่น“เขาไม่มีเวลามาตามฉันกลับหรอก แล้วอีกอย่างฉันโตแล้วนะ จะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน อีกหน่อยพอมีงานทำฉันก็คงย้ายออกมาอยู่ข้างนอก ไม่รบกวนพี่ราล์ฟอีกแล้วแหละ” แพรวพิชชาคิดเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสได้พูดกับราฟาเอลเป็นเรื่องเป็นราวสักที เรียนจบแล้วก็ถึงเวลาที่เธอต้องหางานทำให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที มัวแต่เกาะเขาอยู่แบบนี้คงไม่ได้“เธอจะออกมาอยู่ข้างนอกได้จริงๆ เหรอแพรว ฉันว่าพี่ชายเธอเขาคงไม่ยอมหรอก” นานาออกความคิดเห็นบ้าง แม้จะเห็นหน้าราฟาเอลแค่ไม่กี่ครั้งแต่เธอก็สัมผัสได้ว่าเขาหวงน้องสาวขนาดไหน เป็นไปได้ยากมากที่เพื่อนเธอจะได้รับอิสระให้มาอยู่คนเดียว“ไม่ได้ก็ต้องได้ เธอสองคนก็รู้