ตอนที่ 4 ความผิดที่ต้องได้รับโทษ (4)

ราฟาเอลถอนริมฝีปากออก คลอเคลียปากและจมูกที่ข้างซอกคอขาวผ่องที่หอมชื่นใจแทน มือก็ยังคงเพลิดเพลินไปกับหน้าอกอวบอิ่มที่พอเหมาะกับมือของเขาเป็นอย่างดี ราวกับสวรรค์สรรค์สร้างมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ

“พี่ราล์ฟคะ อื้อ พอเถอะค่ะ อย่าทำแบบนี้ ฮื่อ” แพรวพิชชาพูดเสียงเบาหวิว พยายามจะรวบรวมเรียวแรงทั้งหมดที่มีผลักร่างหนาให้ออกห่างจากร่างกาย แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกินเพราะราฟาเอลไม่ให้ความร่วมมือเลย

“น้องแพรวของพี่หอมหวานที่สุดเลยคนดี” เสียงแหบพร่าพูดชิดติดลำคอขาว ขบเม้มจนเกิดรอยแดงหลายแห่ง

“พี่ราล์ฟ พี่ราล์ฟปล่อยแพรวนะคะ” แพรวพิชชาดึงทึ้งผมราฟาเอลให้เงยหน้าขึ้นจากซอกคอของเธอ และมันก็สำเร็จราฟาเอลยอมเงยหน้า ดวงตาของทั้งคู่สบประสานกันนิ่ง

“พี่คือผู้ชายคนเดียวที่ทำแบบนี้กับน้องแพรวได้ อย่าได้คิดจะหาใครมาแทนที่พี่นะน้องแพรว เพราะพี่ไม่มีทางยอมเด็ดขาด ทั้งจูบรวมถึงทั้งตัวก็เป็นของพี่” ราฟาเอลพูดเสียงเข้ม

“พี่ราล์ฟหมายความว่ายังไงคะ อธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ แพรวไม่ยอมทำความเข้าใจเองหรอกนะคะ แพรวหัวช้าไม่รู้ว่าที่พี่ราล์ฟพูดคืออะไร” แพรวพิชชาถามอย่างไม่เข้าใจ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันแน่น มือที่ขยุ้มไว้ที่ไหล่หนาเริ่มคลายลง ความสับสนงงงวยเริ่มโจมตีอีกระลอก เหตุการณ์ก่อนหน้ายังไม่ทันได้เคลียร์ให้รู้เรื่อง เหตุการณ์ใหม่ก็เข้ามาเพิ่มอีกจนมึนงงมากกว่าเดิม

“ก็หมายความตามที่พี่พูดนั่นแหละ”

“พี่ราล์ฟช่วยอธิบายอะไรให้มันกระจ่างหน่อยได้ไหมคะ ไหนจะจูบเมื่อกี้นี้อีก แถมตอนนี้ก็มาสั่งห้ามเรื่องผู้ชายอะไรนั่นอีก ตกลงที่พี่ราล์ฟทำนี่มันหมายความว่ายังไงพูดให้มันเคลียร์ๆ ได้ไหมคะ” แพรวพิชชาคาดคั้นจะเอาคำตอบจากปากหนักๆ ให้ได้ ปกติเวลาราฟาเอลพูดอะไรเธอก็เชื่อเสมอ ไม่เคยขัดเลยสักเรื่องเดียว แต่เรื่องนี้มันทนไม่ได้จริงๆ ยังไม่ทันที่ราฟาเลจะพูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูก็ดังเข้ามาทำลายความอึดอัดของคนในห้องซะก่อน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตครับ พอดีคุณพิชัยต้องการจะเรียนสายกับคุณราล์ฟ เรื่องงานที่คุณราล์ฟให้ไปจัดการครับ” แบรทส่งเสียงเข้ามา

ราฟาเอลมองใบหน้าของแพรวพิชชาด้วยสายตาอ่อนหวาน ก่อนจะประทับจูบลงบนหน้าผากกลมมนเบาๆ อย่างอ่อนโยน

“พี่ขอคุยธุระก่อนนะ สัญญาว่าหลังจากนั้นพี่จะบอกทุกอย่างที่น้องแพรวต้องการจะรู้ ตอนนี้น้องแพรวไปพักผ่อนที่ห้องก่อนนะครับ”

“พี่ราล์ฟสัญญาแล้วนะคะ” แพรวพิชชาเงยหน้าขึ้นสบตากับราฟาเอล พอเห็นว่าเขาพยักหน้าแล้วเธอเลยยอมเดินออกไปแต่โดยดี แบรทเห็นว่าคุณหนูคนสวยเดินออกมาก็ส่งยิ้มให้ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในเพื่อเอาโทรศัพท์ให้กับเจ้านาย

แพรวพิชชามองบานประตูใหญ่ที่ถูกปิดลง แล้วส่ายหน้าเบาๆ อย่างคนคิดไม่ตก เดินเลี่ยงไปพักผ่อนยังห้องนอนของตัวเอง ตอนนี้ในใจเกินครึ่งของเธอบอกกับเธอว่าราฟาเอลไม่ได้คิดกับเธอแค่น้องสาว แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ยังไม่สามารถฟันธงอะไรได้ เพราะไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองจนเกินไป รอเวลาให้ราฟาเอลบอกเธอดีกว่าว่าเหตุใดจึงทำเช่นนี้ และเธอเองก็ยังให้คำตอบไม่ได้ว่ารู้สึกเช่นไร รู้แต่เพียงว่ามันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน