บททั้งหมดของ ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: บทที่ 31 - บทที่ 40

การค้าน้ำผึ้งของบ้านตระกูลหวังเป็นไปด้วยดี จากที่มียอดสั่งเดือนละหนึ่งร้อยไหเพิ่มเป็นสองร้อยไห จากที่จ้างชาวบ้านทำงานตอนแรกแค่สามคน ตอนนี้ก็เพิ่มเป็นสิบคนโดยให้ค่าแรงรายวันคนละยี่สิบอีแปะ ค่าแรงยี่สิบอีแปะนี้ถือว่าเท่ากันกับการเดินทางเข้าไปทำงานในเมืองก็ว่าได้ มีหรือชาวบ้านจะไม่อยากทำกันก่อนจ้างทำงานหยุนชิงให้ทุกคนลงชื่อทำสัญญา ว่าจะไม่นำสูตรการทำน้ำผึ้งนี้ ไปทำสิ่งใดก่อนที่จะได้รับอนุญาตจากเจ้าของสูตร ซึ่งส่วนนี้หวังอี้หลินเป็นคนแนะนำนางมา หยุนชิงก็เห็นว่าดีจึงได้ทำสัญญานี้ขึ้นมาก่อนจะตกลงทำงานบ้านตระกูลหวังตอนนี้ก็ไม่ได้ขาดแคลนเรื่องเงินแต่อย่างใด ทั้งสองสามีภรรยาก็ได้บริจาคเงินทุกเดือน จำนวนสองตำลึงเข้ากองกลางหมู่บ้าน เพื่อไว้ทำคุณประโยชน์และพัฒนาหมู่บ้านต่อไปเรื่องนี้ทำให้ชาวบ้านดีใจกันเป็นอย่างมาก ถนนหนทางในหมู่บ้านเป็นทางเรียบตลอด ไม่มีหลุมมีบ่อเหมือนเมื่อก่อน และการเป็นอยู่ของชาวบ้านที่ได้งานทำ ไม่ต้องออกไปหางานกันข้างนอกให้ลำบากผู้นำหมู่บ้านก็ถึงกับยิ้มแก้มปริ เนื่องจากได้รับคำชมจากทางการว่าเขาทำงานได้ดี จนไม่รู้จะขอบคุณครอบครัวหวังอย่างไรดี หากมีปัญหาเขาก็จะช่วยเต็มที่แน่

หลายวันต่อมาหยุนชิงกำลังจะไปเยี่ยมซือซือสหายสนิทของนาง ตั้งแต่ตนกับสหายต่างแยกย้ายกันแต่งงานออกเรือนไปพวกนางก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ประกอบกับว่าตัวหญิงสาวนั้นป่วยเก็บเนื้อเก็บตัวไม่ค่อยออกไปไหนถึงแม้ตอนนี้จิตวิญญาณจะไม่ใช่หยุนชิงคนเดิมแล้ว แต่ความรู้สึกความผูกพันก็ยังมีของคนเดิมทุกอย่าง ดังนั้นหญิงสาวก็จะเหมารวมว่าอีกฝ่ายเป็นสหายของนางด้วยเช่นกันในมือมีของเยี่ยมทั้งนมข้าวโพด ขนมถั่วกวน ไข่อีกสิบฟอง และผักสดจากสวนหลังบ้าน ไม่รู้ว่าทั้งสองคนนั้นจะมีความเป็นอยู่เช่นไรบ้าง นานมากแล้วที่ไม่ได้พบกันเลย ถึงแม้ว่าจะอยู่หมู่บ้านเดียวกันแต่หลายปีมานี้วิญญาณเดิม ก็เอาแต่เศร้าตรอมใจร่างกายก็อ่อนแอจนไม่ไปไหนมาไหนเลยเดินมาได้เพียงครึ่งทางเท่านั้นหยุนชิงเหลือบไปเห็นไป๋ถัง สามีของซือซือเข้าพอดี ในมือเขามีตะกร้าใส่ผักป่ามานิดหน่อยสีหน้าก็ดูเป็นกังวลหญิงสาวจึงเอ่ยถาม"พี่ถังท่านไปไหนมาเจ้าคะ"ไป๋ถังที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบกลับบ้าน ได้หันกลับไปทางเสียงที่เรียกตน นั่นหยุนชิงนี่เขาได้ข่าวว่านางป่วยหนักมานานตอนนี้ดูแข็งแรงถึงเพียงนี้เชียวรึดีจริง"อาชิงเองรึ นั่นเจ้าจะไปไหน" เมื่อรู้ว่าเป็นใครไป๋ถังยิ้มเต็

ย้อนไปก่อนหน้านั้นหวังอี้หลินที่กำลังรดน้ำผักอยู่ที่สวนหลังบ้าน เขาได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่ข้างรั้วหน้าบ้าน เขาจึงเดินไปดูว่าเป็นใครกันที่มาส่งเสียงดังน่ารำคาญแต่เช้าร่างเล็กของอาจูน้อยกำลังให้อาหารน้องไก่อยู่พอได้ยินเสียงอาจูรู้ได้ทันทีว่าผู้มาเยือนคือใคร เด็กน้อยจึงวิ่งออกไปก่อน ร่างเล็กป้อมนั้นยืนเท้าสะเอวแหงนหน้าจนคอตั้งมองเผยอวี้อย่างเอาเรื่อง"ท่านป้ามาหาใครหรือเจ้าคะ" เด็กน้อยเอ่ยถามแต่ก็ไม่ยอมเปิดประตูให้"ใครป้าเจ้ากัน ข้าจะมาหาใครมันก็เรื่องของข้าเด็กเหลือขออย่างแกอย่ามาแส่" เผยอวี้ตวาดลั่นถึงเด็กนี่จะเป็นลูกของชายที่นางพึงใจ แต่อย่างไรเล่ามิใช่ลูกนางเสียหน่อยต่อไปในอนาคตนางก็จะมีบุตรให้หวังอี้หลินเอง"แต่ท่านป้ามาบ้านข้า" อาจูน้อยก็ไม่ยอมแพ้เช่นกันแม้นางจะยังเป็นแค่เด็กสามขวบ แต่นางก็รู้ว่าสตรีตรงหน้าจะมาแย่งท่านพ่อไปจากท่านแม่"นั่นมันเรื่องของข้าเป็นเด็กเป็นเล็กควรอยู่ในที่ของตน ภายภาคหน้าหากข้ามาเป็นแม่เลี้ยงเจ้าจะได้ไม่ลำบากมาก""แม่ข้ามีคนเดียวคือท่านแม่หยุนชิงท่านออกไปห่าง ๆ บ้านข้านะ" เด็กน้อยเริ่มเบะปากน้ำตาคลอมองซ้ายมองขวาก้มหยิบหินก้อนเล็กปาใส่เผยอวี้"อีนัง

“ท่านพี่”“อี้หลิน”“ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ ข้าอธิบายได้อาชิงนางแค่สะดุดกระโปรงเท่านั้น ข้าเห็นว่านางจะล้มก็เลยช่วยรับนางไว้” เป็นไป๋ถังที่ได้สติก่อนเขากลัวจะทำให้หวังอี้หลินเข้าใจเขาผิด กลัวหยุนชิงจะมีปัญหายิ่งฟังเรื่องราวจากปากนางเขายิ่งรู้สึกเห็นใจหวังอี้หลินยังคงเงียบไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากชายหนุ่มสักคำ เขาแค่ยืนมองนิ่ง ๆ ไม่โวยวายด่าทอหรือแม้แต่ลงไม้ลงมือ จนทั้งไป๋ถังและหยุนชิงต่างก็เดาอารมณ์ชายหนุ่มไม่ออกเงียบแบบนี้ยิ่งทำให้เดาใจยาก“พวกเจ้าจะยืนกอดกันอีกนานหรือไม่”เป็นเขาหวังอี้หลินที่หมดความอดทนเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด เขาพยายามที่จะข่มกลั้นอารมณ์ในตอนนี้ไว้ให้มากที่สุด ทั้งสองที่มัวแต่ตกใจจนลืมไปว่ากำลังยืนประคองกันอยู่ รีบดีดตัวออกมายืนห่างกันทันที“ท่านพี่ข้าแค่สะดุดกระโปรงจริง ๆ นะเจ้าคะ พวกเราไม่ได้กอดกันอย่างที่ท่านพูด” หญิงสาวพยายามอธิบายให้สามีเข้าใจ“ใช่ ๆ อาชิงแค่สะดุดเท่านั้นใจเย็นก่อนนะค่อย ๆ คุยกัน”“ใครให้เจ้าเรียกชื่อภรรยาข้าสนิทเช่นนั้นกัน” ชายคนไหนก็ห้ามเรียกภรรยาเขาเช่นนี้ เขาเรียกได้แค่คนเดียวเท่านั้น“ได้ ๆ ข้าจะไม่เรียกว่าอาชิงก็ได้เจ้าอย่าต่อว่านางเลยนะ”“

หวังอี้หลินมองภรรยาด้วยสายตาคาดคั้น หยุนชิงเริ่มจะร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมาแล้วตอนนี้ ก่อนหน้านางยังเป็นฝ่ายกดดันเขาอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นนางเองที่โดนเขากดดันไปได้ล่ะร่างบางโดนจ้องมองอย่างกดดันค่อย ๆ ขยับถอยห่างร่างหนาไปจนชิดหัวเตียง รู้ตัวอีกทีว่าไม่อาจหนีไปทางไหนได้แล้วก็ตกอยู่ในวงแขนของชายหนุ่มซะแล้ว เอาเถอะเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วบอกความจริงไปให้หมด ต่อจากนี้อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดแล้วกัน“ข้าขอถามอะไรสักอย่างได้หรือไม่” หญิงสาวถามขึ้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก“ได้สิ จะกี่อย่างก็ได้” นอกจากคำถามของภรรยาแล้ว เขายังฉวยหอมแก้มนิ่มนั้นเข้าไปเต็มปอด“หากข้าบอกว่าข้าไม่ใช่ภรรยาท่าน ข้าเป็นเพียงวิญญาณดวงหนึ่งเท่านั้น ภรรยาตัวจริงของท่านตายไปนานแล้วท่านจะเชื่อหรือไม่”“พี่เชื่อทุกอย่างที่เจ้าพูด” จากที่หอมแก้มซ้ายเขาก็ย้ายมาหอมแก้มขวา มือที่เคยนิ่งตอนนี้กลับไม่อยู่ที่เดิม“เหตุใดท่านเชื่อข้าง่ายเช่นนี้ ไม่หวาดกลัวข้าเลยหรือ” หยุนชิงที่มัวแต่กังวลใจกลัวว่าหวังอี้หลินจะรับในตัวนางไม่ได้ ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าสายคาดเอวตอนนี้ถูกชายหนุ่มคลายปมผ้าไปแล้ว“พี่รู้ว่าเจ้าไม่ใช่นาง”“รู้หรือ ท่านรู้ได