บททั้งหมดของ ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: บทที่ 41 - บทที่ 50

ทั้งสองเดินเข้ามาถึงโรงครัวก็เห็นวัตถุดิบต่าง ๆ ถูกวางเตรียมไว้ให้เป็นอย่างดี หยุนชิงจึงเริ่มจากนำข้าวสารข้าวเหนียวที่แช่น้ำไว้แล้วตั้งแต่เมื่อคืน มาทำการล้างด้วยน้ำสะอาดสองถึงสามรอบ จนน้ำไม่มีสีขุ่นล้างจนข้าวสะอาดเรียบร้อยแล้ว ก็นำข้าวลงนึ่งในระหว่างรอข้าวสุกทั้งสองก็ได้นำลูกแป้ง ที่หยุนชิงได้ลองทำไว้เมื่อหลายวันก่อน มาบดให้ละเอียดในผ้าขาวบาง พอข้าวสุกคดข้าวให้คลายร้อนสักพัก นำข้าวนึ่งที่เตรียมไว้มาใส่ถังไม้ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก พร้อมกับโรยผงลูกแป้งตามลงไป แล้วใช้มือคลุกเคล้าให้เข้ากัน โดยขณะทำการคลุกข้าวกับผงลูกแป้ง นางก็ให้ซือซือเป็นคนเทน้ำอุ่นตามลงไปด้วย ตามสัดส่วนที่นางบอกหลังจากที่คลุกผงลูกแป้งกับข้าวเหนียวนึ่ง ก็นำข้าวเทใส่ไหดินเผาที่เตรียมไว้ หยุนชิงทำไม่เยอะนางลองทำดูเพียงสามไหเท่านั้นหากกินได้รสชาติดีค่อยทำเพิ่มอีก เมื่อนำใส่ไหเรียบร้อยก็ได้จัดการปิดฝาอย่างแน่นหนา และนำไปเก็บไว้ประมาณห้าวันถึงจะนำมาเปิดชิมรสชาติดูแล้วค่อยทำการหมักต่อ“เรียบร้อยที่เหลือเราก็รออีกห้าวัน เราค่อยมาชิมดูว่าได้รสชาติดีหรือไม่ จากนั้นอีกหนึ่งเดือนก็เป็นอันหมักได้ที่” หยุนชิงบอกกับสหายด้วยใบหน้าเปื้อ

“ขอโทษทีที่ให้รอนาน ข้ามัวแต่ไปดูสุราหมักน่ะ”“ไม่เป็นไรพวกข้าเพิ่งจะมาถึง”“อาชิง ซือซือบอกข้าว่าเจ้าจะจ้างพวกเราทำงานจริงหรือ ข้าทำได้ทุกอย่างตัดไม้ รดน้ำผักหรือทำความสะอาดบ้าน ข้าก็ทำได้” ตอนที่ภรรยาเขาบอกเรื่องหยุนชิงจะจ้างงานเขาดีใจมาก เพราะตอนที่ผู้นำหมู่บ้านประกาศให้ไปลงชื่อคนที่จะไปทำงาน ที่บ้านตระกูลหวังเขาก็ไปลงชื่อไม่ทัน ออกไปหาของป่าช่วงนี้ก็หายาก จะเข้าไปหางานในเมืองก็เป็นห่วงภรรยาอยู่บ้านคนเดียว“ข้าจะเปิดร้านสุราหมักในอีกไม่กี่เดือน ข้าจะให้พวกเจ้าดูแลร้านให้ ค่าจ้างข้าจะให้คนละสองตำลึงต่อเดือน และหากขายดีข้าจะเพิ่มค่าจ้างให้พวกเจ้าด้วย”ไป๋ถังกับซือซือถึงกับมองหน้ากันตาโต เดือนละสองตำลึงสองคนก็สี่ตำลึง สี่ตำลึงเชียวนะเงินขนาดนี้เขาต้องหาเป็นปีถึงจะได้มันมากไปหรือไม่“ข้าว่าค่าจ้างมันดูมากไปหรือไม่ ให้พวกเราแค่เดือนละหนึ่งร้อยอีแปะก็พอ” ซือซือที่เห็นว่าจำนวนเงินค่าจ้างที่สหายให้มากเกินไป นางรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นแก่ความเป็นสหายเก่าก่อน ต้องมาเสียตำลึงมากกับพวกตน“ใช่ ๆ พี่ว่าเจ้าให้พวกเราแค่ร้อยอีแปะก็พอ อีกอย่างครานั้นเงินหนึ่งตำลึงที่เจ้าให้พี่หยิ

“อาชิงขนมถั่วกวนนี้รสชาติดีมากหวานมัน พอได้คู่กับน้ำชายิ่งเข้ากันไปใหญ่” ท่านป้าอู่ชมไม่ขาดปาก“เช่นนั้นท่านป้าก็ห่อกลับบ้านไปให้ท่านลุงอู่ทานด้วยนะเจ้าคะ”“ขอบใจเจ้ามากนะตาแก่นั่นคงชอบมากแน่ ๆ” ป้าอู่ยิ้มอย่างดีใจที่หยุนชิงให้ห่อกลับไปกินที่บ้านได้ สามีนางจะได้กินขนมอร่อย ๆ บ้าง“อาลี่ อาเล่อ นำขนมพวกนี้ไปให้คนอื่น ๆ ด้วยนะ คนในไร่กับที่โรงงานน้ำผึ้งด้วย” หยุนชิงหันไปบอกสาวใช้ในครัวให้นำขนมไปแจกจ่ายให้คนอื่น ๆ กินด้วย“เจ้าค่ะนายหญิง”อาลี่กับอาเล่อดีใจกันไม่น้อย การได้เป็นบ่าวบ้านนี้ดีกว่าบ้านอื่น ๆ มากนัก เดิมทีพวกนางเป็นสาวใช้ของเถ้าแก่เกา แต่ด้วยความเอ็นดูนายหญิงกับนายท่าน อีกทั้งเถ้าแก่เกามีลูกชายเพียงคนเดียวที่ทำการค้าอยู่ต่างแคว้น นานทีจึงจะได้พบกันเมื่อเห็นนายหญิงกับนายท่านจึงได้เอ็นดูนับเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่ง ตอนแรกพวกนางไม่ค่อยจะเต็มใจมานัก หากแต่มีงานทำก็ยังดี ที่ไหนได้พอได้มาอยู่ที่นี่พวกนางกลับได้อยู่ดีกินดีกว่าที่เก่ามาก นายท่านกับนายหญิงก็ใจดีมิเคยดุด่า ค่าแรงยังให้เพิ่มจากเดิมที่เคยได้รับ จนตอนนี้ครอบครัวของพวกตนไม่ได้ลำบากเหมือนแต่ก่อนด้านอาจูน้อยมิได้พูดจาอีกตั้งแ

“ที่พี่อี้หลินไม่บอกเจ้าเขาก็แค่สงสารเท่านั้นแหละ พี่อี้หลินบอกกับข้าให้ข้ารออีกสักหน่อย จะรับข้าเข้าเรือนจากนั้นก็จะเขี่ยเจ้าออกไปจากชีวิต ที่ตอนนี้ยังไม่ตบแต่งข้าเข้ามา เพราะกลัวจะเป็นที่ครหาว่าพอร่ำรวยก็รับภรรยาเข้าบ้านอีกคน” เผยอวี้ทำหน้าเย้ยหยันหยุนชิงอย่างเป็นต่อ พร้อมกับเดินเข้าไปหาอย่างช้า ๆ เพื่อข่มขวัญอีกฝ่าย“เจ้านี่ช่างฝันกลางวันซะจริง ไม่มีชายคนไหนรับสตรีมีพิษเช่นเจ้าเข้าบ้านหรอกนะ ข้าได้ยินว่าที่เจ้ายังมิได้ออกเรือนทุกวันนี้ก็เพราะชาวบ้านเขาเหม็นเบื่อเจ้า จนไม่มีบ้านใดส่งแม่สื่อสู่ขอเจ้ามิใช่หรือ”เผยอวี้เมื่อได้ฟังอีกฝ่ายตอบกลับได้โมโหจนสติแตก ยกมือขึ้นหมายจะฟาดหน้าอีกฝ่ายให้เต็มแรง แต่มีหรือที่หยุนชิงจะไม่รู้นางตั้งท่ารอรับอยู่แล้ว ก่อนที่ฝ่ามือของเผยอวี้จะฟาดเข้าที่แก้มของหยุนชิง ร่างบางจับมือข้างนั้นไว้ทันท่วงทีก่อนมืออีกข้างจะสวนหมัดเข้าเต็มหน้าของเผยอวี้เข้าเต็มเปา เผยอวี้จึงได้ล้มลงไปกองกับพื้นนั่งกุมจมูกตนเอง มีเลือดสีแดงฉานไหลออกมา“เกิดอะไรขึ้น” หวังอี้หลินที่วิ่งหน้าตาตื่นมาจากในไร่ หลังจากมีคนไปแจ้งเขาว่า เผยอวี้กับภรรยาเขากำลังทะเลาะกันที่ศาลาหน้าบ้าน“ฮือ พ

“ท่านแม่อาจูอยากดื่มบ้างเจ้าค่ะ” เด็กน้อยอ้วนกลมที่เห็นผู้ใหญ่ดื่มกันอย่างอร่อย ก็แหงนหน้าจนคอตั้งมองคนนั้นทีคนนี้ทีจนอดทนไม่ไหวอยากจะลิ้มลองบ้าง“เอาไว้ให้เจ้าโตเป็นผู้ใหญ่เจ้าถึงจะดื่มได้เข้าใจหรือไม่” หวังอี้หลินเป็นคนที่บอกบุตรสาว“ทำไมต้องโตก่อนเจ้าคะ”“เพราะว่าสุราเป็นของต้องห้ามของเด็ก”“ทำไมถึงห้ามเด็กกินเจ้าคะ”เมื่อโดนถามเช่นนี้ชายหนุ่มได้แต่อึกอักไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากภรรยา แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาคือ ทุกคนต่างทำเป็นไม่สนใจเขาสักคน จนคนที่ถูกถามอย่างเขาทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก“เออ พ่อว่าเอาเป็นว่าเด็กห้ามกินเข้าใจหรือไม่” ในเมื่ออธิบายไม่ได้ก็เอาเช่นนี้แล้วกันหลังจากที่ได้ยินคำตอบจากชายหนุ่มทุกคนต่างหัวเราะกันยกใหญ่ ไม่คิดว่าคนหน้านิ่งพอถูกเจ้าเด็กดื้อถามกลับมีสีหน้าที่ดูน่าขันเช่นนี้ได้ตกลงกันได้แล้วว่าจะทำสุราหมักขายสองสามีภรรยาจึงได้นั่งเกวียนเข้าเมือง เพื่อจะหาทำเลสร้างร้านจนไปเจอกับร้านขายซาลาเปาหัวมุมตลาดที่ประกาศขาย เพราะเจ้าของนั้นจะย้ายไปอยู่กับลูกหลานที่ต่างเมือง จึงตกลงซื้อขายกันด้วยจำนวนเงินสองร้อยตำลึงเมื่อได้ร้านตามต้องการ