Semua Bab ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: Bab 11 - Bab 20

หยุนชิงตื่นมาแต่เช้าตรู่เข้าครัวทำอาหารเช้าให้กับตัวเองและอาจูน้อย หลังจากกินข้าวเช้ากันเรียบร้อยเด็กน้อยก็ได้ ขออนุญาตมารดาออกไปเล่นข้างนอก"ท่านแม่อาจูขอไปเล่นตรงลำธารด้านโน้นได้ไหมเจ้าคะ" มือน้อย ๆ ป้อม ๆ ชี้ออกไปด้านนอกที่นางอยากไป"ได้สิแต่เจ้าห้ามไปเล่นใกล้ลำธาร มันอันตรายหากเจ้าตกน้ำโดยไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย จะไม่มีใครช่วย อาจูจะไม่ได้อยู่กับแม่กับท่านพ่ออีกเข้าใจไหมลูก" หญิงสาวอธิบายให้เด็กน้อยฟังหากนางไปเล่นในที่อันตราย จะเกิดอะไรขึ้นหากไม่อยู่ในสายตาผู้ใหญ่"อาจูสัญญา จะไม่เล่นใกล้น้ำ อาจูอยากอยู่กับท่านแม่ท่านพ่อเจ้าค่ะ" เด็กน้อยยกมือขึ้นพร้อมชูสามนิ้วสัญญาด้วยสีหน้าจริงจังเพราะกลัวว่ามารดาจะไม่เชื่อตนเอง"งั้นเจ้าก็ไปเถอะ แต่เจ้าต้องกลับมาให้ทันข้าวเที่ยงล่ะ""อืม" อาจูพยักหน้ายิ้มอย่างดีใจ วันนี้นางนัดสหายไว้ว่าจะไปเก็บดอกไม้ด้วยกันเมื่อบุตรสาวออกไปแล้วหยุนชิงจึงคิดว่าจะทำปลาแดดเดียวไว้กิน เพราะเมื่อวันก่อนนางไปเจอเบ็ดตกปลาตรงข้างห้องเก็บฟืน น่าจะเป็นอุปกรณ์ดักสัตว์ของหวังอี้หลิน หญิงสาวจึงไปขุดไส้เดือนเพื่อมาเป็นเหยื่อตกปลา ปลาที่นี่ทั้งตัวใหญ่และมีเยอะมากวันนั้นนางนั่งตก

จากเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นเมื่อวานเรื่องที่เผยชุนโดนหยุนชิงถีบ ก็กลายเป็นเรื่องพูดกันสนุกปาก ทั่วทั้งหมู่บ้าน ทำให้เผยชุนอับอายไม่กล้าออกไปไหนได้แต่อยู่แต่เรือนของตน ทางด้านสามีของนางเมื่อทราบข่าวจึงรีบมาขอโทษหยุนชิง กับสิ่งที่ภรรยาและลูกของเขาได้ทำลงไป หญิงสาวเห็นว่าทางสามีของเผยชุนได้มาขอโทษแล้ว จึงให้อภัยและไม่ได้ติดใจเอาความอะไรต่อกัน ทุกอย่างจึงจบลงด้วยดีส่วนอาจูน้อยถูกหยุนชิงทำโทษด้วยการให้ซักผ้าของตัวเอง เพราะนางทำตัวกล้าหาญเกินเด็กหญิงไปต่อยตีกับผู้อื่น ดีแค่ไหนแล้วที่ตัวเองไม่เป็นอะไร แต่ก็อดสงสารเด็กชายคนนั้นไม่ได้ป่านนี้คงจะหน้าบวมช้ำ ออกจากบ้านไม่ได้สักพักกระมัง“อาจู เมื่อวานเจ้าออกไปทำอะไรตรงแถวลำธาร” หญิงสาวเอ่ยถามบุตรสาว ในระหว่างกำลังเก็บปลาแดดเดียวที่ไม่ใช่แดดเดียวเพราะความวุ่นวายเมื่อวาน“ไปเก็บดอกไม้เจ้าคะ ตรงนั้นมีดอกไม้เยอะแยะเลย อาจูว่าจะเก็บมาให้ท่านแม่ แต่เก็บได้นิดเดียวเหิงเหิงก็มาหาเรื่องก่อน” เมื่อนึกถึงดอกไม้ที่ตนเก็บมา ร่างป้อม ก็วิ่งเข้าบ้านไปเอาดอกไม้ที่เก็บไว้ในย่ามอันเล็กที่มารดาเย็บให้ออกมาดอกไม้ที่อาจูยื่นมาให้ดูเป็นดอกไม้สีเหลืองสวย และบางช่อมีกลีบ

“ท่านป้าอู่อยู่หรือไม่เจ้าคะ” หยุนชิงตะโกนเรียกคนในบ้าน“อยู่ นั่นใคร”“ข้าเองเจ้าค่ะ หยุนชิง”“หยุนชิงเองรึ มา ๆ เข้ามาในบ้านก่อน” อู่หวังเปิดประตูให้เข้าบ้านทันที เมื่อรู้ว่าผู้ที่มาหาตนนั้นคือผู้ใด“คารวะท่านป้าอู่เจ้าคะ ข้านำน้ำผึ้งที่ทำจากดอกไม้มาให้” ร่างบางยื่นไหน้ำผึ้งที่อยู่ในมือให้กับหญิงชรา“อาจูคารวะท่านป้าเจ้าค่ะ” ร่างกลมป้อมก้มหัวย่อตัวอย่างทุลักทุเล จนเกือบจะเซล้มลงไป เพราะตัวติดพุง“โอ้ ดี ๆ น้ำผึ้งจากดอกไม้รึ ข้ารับไม่ไหวหรอกคงจะแพงน่าดู” หญิงชราบอกปัดทันทีเพราะน้ำผึ้งราคาแพง นางคงรับไม่ได้หรอก“รับไปเถอะเจ้าค่ะ ข้าทำเองไม่ได้ซื้อมา ถือว่าเป็นการขอบคุณเรื่องคราวก่อน ที่ท่านป้าวิ่งมาบอกข้า อย่าให้เสียน้ำใจเลยนะเจ้าคะ”หญิงชราเมื่อดูแล้ว ร่างบางตรงหน้ายังไงก็จะให้นางรับให้ได้จึงจำยอมรับมา“เออ เดี๋ยวนะเจ้ารอป้าสักครู่” สักพักอู่หวังก็ออกมาพร้อมกับหัวมันหวานสามหัวแล้วยื่นให้กับหยุนชิง“ตาเฒ่าอู่เพิ่งขุดมาได้เมื่อเช้าเจ้าเอาไปกินนะ”“ขอบคุณเจ้าค่ะ” หยุนชิงมองเห็นแววตาที่คาดหวัง ว่านางจะรับของ อย่างไรก็ปฏิเสธไม่ลง จึงจำยอมรับหัวมันมาเช่นกันเมื่อกลับมาถึงบ้านอาจู

หลังจากผ่านความน่าอายมาได้แล้ว หยุนชิงก็ได้เตรียมเข้าครัว เพราะตอนนี้ก็จะเข้ายามโหย่ว (17.00-18.59น.) ทุกคนคงจะหิวแย่แล้ว ในครัวเหลือปลาที่ตกได้อยู่สองตัวหญิงสาวคิดว่าจะทำปลานึ่งมะนาว กับน้ำแกงปลาเอาไว้ซด จะได้คล่องคอเริ่มจากการตั้งหม้อหุงข้าวหนึ่งเตาไว้ก่อน เรียบร้อยก็หันมาเตรียมปลาขอดเกล็ดควักเหงือกและไส้ออก ล้างน้ำให้สะอาด บั้งตัวปลาทั้งสองด้าน จากนั้นจึงมาเตรียมหม้อสำหรับนึ่งอีกเตา เมื่อน้ำเดือด ไฟแรงได้ที่ เอาปลาลงหม้อรอประมาณ 2 เค่อ (30นาที) จนปลาสุก ระหว่างรอปลา ร่างบางได้เตรียมผสมน้ำปลา ซีอิ๊วขาว น้ำมะนาว น้ำตาลทราย น้ำเปล่า สุดท้ายใส่กระเทียม พริก ลงในถ้วย และคนให้เข้ากัน วางปลานึ่งลงในถาดที่เตรียมไว้ ราดด้วยน้ำยำลงไป ตกแต่งด้วยการวางมะนาวฝาน และผักชีให้สวยงามปลาอีกตัวที่เหลือ หญิงสาวนำมาหั่นเป็นชิ้น ต้มน้ำให้เดือดใส่รากผักชี กระเทียม ตะไคร้ที่ทุบเรียบร้อย หัวไชเท้าหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ ใส่ลงไปในหม้อ เติมรสด้วยเกลือ ซีอิ๊ว น้ำตาล เป็นอันเสร็จด้านสองพ่อลูกเดินตามกลิ่นหอมของอาหาร โผล่หน้าเข้ามาในห้องครัวยืนเกาะขอบประตู กลืนน้ำลายอึกใหญ่ รอคอยว่าเมื่อไรจะถึงเวลากินข้าวเสียที“ม

ถึงวันที่หยุนชิงกับหวังอี้หลินจะต้องเข้าป่าตามที่สองสามีภรรยาได้คุยกันไว้ก่อนหน้านั้น อาจูน้อยยังเด็กเกินกว่าจะเข้าป่าด้วยได้ หยุนชิงจึงต้องนำไปฝากไว้กับท่านป้าอู่ก่อน ครั้นจะปล่อยไว้ที่บ้านคนเดียวก็ไม่ได้ห่วงจะมีอันตราย“ท่านป้าอู่ข้าขอฝากอาจูไว้กับท่านก่อนนะเจ้าคะ กลับจากหาของป่าแล้วข้าจะมารับ” ร่างบางยื่นห่อผ้าของอาจูให้ท่านป้าอู่ ในนั้นมีทั้งขนม ของเล่น และเสื้อผ้าไว้ผลัดเปลี่ยนหากว่าวันนี้นางกับสามีกลับมาไม่ทันอาจจะต้องค้างคืนในป่า“ไม่เป็นไรพวกเจ้าไม่ต้องห่วง อาจูก็เหมือนลูกเหมือนหลานป้า ป้าดูแลให้เองพวกเจ้าไปเถอะ” ท่านป้าอู่โบกไม้โบกมือให้สองสามีภรรยาไม่ต้องห่วงบุตรสาว อีกทั้งอาจูน้อยก็ไม่ใช่เด็กดื้อเด็กซนเชื่อฟังผู้ใหญ่มาตลอด ยิ่งทำให้นางรักและเอ็นดูเป็นอย่างมาก“ข้าฝากด้วยนะขอรับท่านป้า”“ไปเถอะ ๆ สายกว่านี้จะแดดแรง อาจูเข้าบ้านกับป้าเถอะลูก”สองสามีภรรยาเมื่อฝากอาจูน้อยไว้กับท่านป้าอู่แล้ว ก็ได้มุ่งหน้าขึ้นเขาเพื่อหาของป่า พอเข้ามาถึงป่าชั้นนอกหยุนชิงมองดูรอบ ๆ ป่าที่นี่อุดมสมบูรณ์มากมองไปทางไหนก็เขียวชอุ่ม แมกไม้นานาพันธุ์เกิดเต็มไปหมด และในตอนที่นางจะก้าวเดินต่อนั้นหญิงสาว