31: เข้าป่าอีกครั้ง [1]

การค้าน้ำผึ้งของบ้านตระกูลหวังเป็นไปด้วยดี จากที่มียอดสั่งเดือนละหนึ่งร้อยไหเพิ่มเป็นสองร้อยไห จากที่จ้างชาวบ้านทำงานตอนแรกแค่สามคน ตอนนี้ก็เพิ่มเป็นสิบคนโดยให้ค่าแรงรายวันคนละยี่สิบอีแปะ ค่าแรงยี่สิบอีแปะนี้ถือว่าเท่ากันกับการเดินทางเข้าไปทำงานในเมืองก็ว่าได้ มีหรือชาวบ้านจะไม่อยากทำกัน

ก่อนจ้างทำงานหยุนชิงให้ทุกคนลงชื่อทำสัญญา ว่าจะไม่นำสูตรการทำน้ำผึ้งนี้ ไปทำสิ่งใดก่อนที่จะได้รับอนุญาตจากเจ้าของสูตร ซึ่งส่วนนี้หวังอี้หลินเป็นคนแนะนำนางมา หยุนชิงก็เห็นว่าดีจึงได้ทำสัญญานี้ขึ้นมาก่อนจะตกลงทำงาน

บ้านตระกูลหวังตอนนี้ก็ไม่ได้ขาดแคลนเรื่องเงินแต่อย่างใด ทั้งสองสามีภรรยาก็ได้บริจาคเงินทุกเดือน จำนวนสองตำลึงเข้ากองกลางหมู่บ้าน เพื่อไว้ทำคุณประโยชน์และพัฒนาหมู่บ้านต่อไป

เรื่องนี้ทำให้ชาวบ้านดีใจกันเป็นอย่างมาก ถนนหนทางในหมู่บ้านเป็นทางเรียบตลอด ไม่มีหลุมมีบ่อเหมือนเมื่อก่อน และการเป็นอยู่ของชาวบ้านที่ได้งานทำ ไม่ต้องออกไปหางานกันข้างนอกให้ลำบาก

ผู้นำหมู่บ้านก็ถึงกับยิ้มแก้มปริ เนื่องจากได้รับคำชมจากทางการว่าเขาทำงานได้ดี จนไม่รู้จะขอบคุณครอบครัวหวังอย่างไรดี หากมีปัญหาเขาก็จะช่วยเต็มที่แน่นอน

หยุนชิงก็ได้จ้างป้าอู่คอยดูแลเป็นพี่เลี้ยงอาจูน้อย เพราะบางครั้งหญิงสาวและสามีก็ต้องไปช่วยกันดูแลการผลิตน้ำผึ้งทำให้ไม่สามารถดูแลอาจูน้อยได้ตลอดเวลาอย่างเช่นเมื่อก่อน

แม้บางครั้งนางจะร้องไห้งอแงอยากตามไปด้วยบ้าง รอให้อาจูน้อยโตกว่านี้อีกสักหน่อย นางคิดว่าจะจ้างบัณฑิตสักคนมาสอนหนังสือ อาจูของนางจะได้มีความรู้ติดตัวโตขึ้นจะได้ไม่เสียรู้ใคร

เพื่อเป็นรางวัลในความขยันทำงานของทุกคน หยุนชิงกับสามีได้ให้ทุกคนหยุดหนึ่งวัน โดยที่ไม่หักค่าแรงใด ๆ เพราะตลอดหนึ่งเดือนมานี้ทุกคนต่างช่วยกันทำงานอย่างขยันขันแข็ง วันหยุดนี้ทุกคนก็จะได้หยุดงานอยู่กับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา

ไหน ๆ ก็หยุดหนึ่งวันแล้วหยุนชิงจึงได้ชวนหวังอี้หลินเข้าป่ากันอีกครั้ง นางชักคันไม้คันมือแล้วสิรอบนี้จะได้อะไรกลับมาบ้าง ตั้งแต่มาที่โลกนี้พรที่ขอจากพี่สาวเมิ่งได้ตามที่ขอทุกอย่าง ยกเว้นสามีทึ่มทื่อที่ไม่ได้ดั่งใจไม่รู้จะเนื้อหอมไปถึงไหน มีสตรีเทียวมาทอดสะพานให้ จะปฏิเสธสักคำก็ไม่มียืนนิ่งเป็นขอนไม้ทุกที มันน่าเอาสากทุบหัวสักทีสองทีดีหรือไม่

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าปวดท้องหรือทำไมทำหน้าเช่นนั้น” หวังอี้หลินถามภรรยาอย่างห่วงใย เมื่อเช้ายังดี ๆ อยู่เลยเหตุใดตอนนี้ทำหน้าบูดบึ้ง

“ไม่ ๆ เจ้าค่ะข้าสบายดี” หญิงสาวบอกเสียงอ่อย ๆ ก็แค่แอบไม่พอใจท่านข้าพูดแบบนี้ได้หรือไม่

“ท่านพี่วันนี้ท่านจะพาข้าไปทางไหนเจ้าคะ”

“พี่ว่าจะพาเจ้าไปป่าทางด้านซ้าย เพราะป่าแถบนั้นปลอดภัยไม่มีสัตว์ตัวใหญ่ อีกทั้งชาวบ้านไม่ค่อยไปกัน”

“ทำไมถึงไม่มีชาวบ้านไปล่ะเจ้าคะ ในเมื่อไม่มีสัตว์ใหญ่”

หวังอี้หลินหันมาตอบภรรยาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เพราะชาวบ้านแถบนี้ล่าสัตว์เป็นส่วนใหญ่ จึงไม่มีคนเข้าไปแถบนั้น อีกอย่างพี่เห็นว่ามีต้นไม้แปลก ๆ หลายอย่างเจ้าคงจะชอบแน่”

“จริงหรือเจ้าคะ เรารีบไปกันเถอะข้าอยากถึงที่นั่นเร็ว ๆ แล้วเจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มยื่นมือหนาจับจูงมือเล็กอย่างทะนุถนอมพร้อมกับเดินไปด้วยกัน ช่วงเวลานี้เขาช่างสุขใจซะจริงไม่ต้องมีใครมาวุ่นวายกับเขาและภรรยา

เดินจับจูงกันมาได้สองเค่อก็เข้ามาถึงป่าชั้นนอกด้านซ้าย เมื่อเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ สองข้างทางก็เริ่มเห็นพืชพันธุ์ไม้ที่แปลกตาเยอะขึ้นเรื่อย ๆ มีทั้งผลไม้และดอกไม้

แต่ที่ทำให้หยุนชิงแปลกใจว่ามันมีเกิดขึ้นในที่แถบนี้ได้ด้วยหรือ เท่าที่นางรู้มันมักเกิดขึ้นแถบยุโรปไม่น่าจะมีที่นี่ได้ มีลักษณะต้นเป็นพุ่ม มีความสูงไม่สูงมาก มีผลสีม่วง ผลเล็ก กลมแป้น นั้นมันบลูเบอร์รี เอ๊ะ ต้นถัดไปก็ราสเบอร์รีมีทั้งผลสีแดง ม่วง ม่วงเข้ม แบบนี้ต้องรีบเก็บ

“ท่านพี่เราไปเก็บกันเถอะ ข้าอยากได้เยอะ ๆ เลยเจ้าค่ะ”