All Chapters of ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: Chapter 51 - Chapter 60

งานวันเกิดของอาจูน้อยดำเนินไปอย่างอบอุ่น จัดเพียงงานเล็ก ๆ มีแค่คนในครอบครัวและบ่าวไพร่เท่านั้น หวังอี้หลินอนุญาตให้บ่าวทุกคนดื่มกินได้เต็มที่ อีกทั้งยังให้เหล้าสาโทที่กำลังเป็นที่นิยมกันตอนนี้ ให้พวกเขาไปดื่มกินอย่างไม่หวงของ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามมีเรื่องทะเลาะกัน คนไหนที่เข้าเวรยาม ก็ให้เก็บอาหารไว้กินได้เมื่อตอนสับเปลี่ยนเวรยามแล้วบ่าวทุกคนต่างก็ดีใจเพราะแต่ละคนเป็นเพียงคนเร่ร่อนบ้างเป็นขอทาน หรือแม้แต่คนที่ถูกคนในครอบครัวขับไล่ออกมา การได้มาอยู่ที่นี่ถือว่าโชคดีของพวกเขามาก มีที่อุ่น ๆ ให้หลับนอน อาหารให้อิ่มท้องทั้งสามมื้อ และยังมีเงินค่าแรงให้อีกด้วย ทุกคนที่ได้มาอยู่ที่นี่จึงตอบแทนด้วยการขยันซื่อสัตย์และภักดีงานเลี้ยงก็ได้ดำเนินมาถึงตอนที่จะมอบของขวัญให้กับสาวน้อยของบ้าน โดยมีหยุนชิงมอบกระเป๋าใบเล็กสีชมพูหวานให้กับอาจูน้อย“แม่ขอให้ลูกมีแต่ความสุขเติบโตสมบูรณ์พร้อมด้วยความดี ความงาม และความรัก” หญิงสาวยื่นกระเป๋าให้พร้อมทั้งอวยพรและหอมแก้มยุ้ยของอาจูหนึ่งที“พ่อขอให้เจ้าเป็นที่รักของทุกคน และจงเติบโตอย่างมีความสุข หยกนี้พ่อมอบให้เจ้า จงเก็บรักษามันไว้ให้ดี” หวังอี้หลินถักเชือกเป

หญิงสาวมอมเมาสามีจนชายหนุ่มถึงกับครางออกมาไม่หยุด ก่อนที่ร่างหนาจะเสร็จสมอารมณ์ ร่างบางตรงหน้ากลับหยุดการกระทำนั้น ตอนนี้เขาอยากจะรู้ว่านางจะทำสิ่งใดต่อไป ด้วยประกายตาวิบวับเขาหวังว่าจะเป็นอย่างที่คิดแล้วก็เป็นอย่างที่ชายหนุ่มหวัง ร่างบางค่อยๆ เคลื่อนตัวเองมานั่งทับ พร้อมกับจับตัวตนของสามีจ่อเข้าที่กลีบกุหลาบงามที่กำลังฉ่ำน้ำ นางค่อย ๆ สอดใส่เข้าไปจนทั้งสองประสานกัน พร้อมกับขยับโยกขึ้นลงหยุนชิงตอนนี้ก็เริ่มครางออกมาอย่างไม่ได้ศัพท์เช่นกัน จากตอนแรกที่นางขยับขึ้นลงช้า ๆ เมื่อร่างกายเริ่มคุ้นชิน ก็เป็นแรงขึ้นเร็วขึ้นเพียงไม่นานร่างทั้งสองกระตุกสองสามครั้งชายหนุ่มพ่นน้ำขาวขุนใส่ภายในภรรยาจนหมด หยุนชิงเมื่อถึงฝั่งฝันอย่างสุขสม นางหมดแรงหอบหายใจพิงร่างหนาอย่างเหนื่อยอ่อน“ท่านพี่ข้าไม่ไหวแล้วข้านอนเลยได้หรือไม่” เมื่อปรับลมหายใจได้เป็นปกติแล้ว หยุนชิงจึงเอ่ยปากถามสามี นางเหนื่อยมากหากให้ไปอาบน้ำตอนนี้คงไม่ไหวแน่“ได้สิ เจ้านอนไปเลยที่เหลือพี่ทำเอง”จากนั้นร่างหนาจับพลิกตัวภรรยาให้อยู่ในท่าคลานเข่า ทั้งที่ทั้งสองยังไม่แยกจากกันพร้อมกับสองมือจับที่เอวบาง แล้วขยับโยกตามอารมณ์ดิบ ที่ไม่อาจอด

ลูกดอกนางให้ทำจากไม้ไผ่สองแบบคือเสี้ยมปลายแหลม และเหลาให้บางคมหยักเป็นเงี่ยง หญิงสาวให้ทำไว้หนึ่งร้อยดอกเพื่อว่าหากทำหายจะได้ไม่เสียเวลามาทำเพิ่มบ่อยนักเมื่อทำเสร็จนางได้ให้บ่าวชายทดลองยิงดูปรากฏว่าได้ผลดีทีเดียว ทุกคนต่างชอบมาก เพราะไม่เปลืองแรงลงไปจับปลาในน้ำให้เหนื่อยอีกด้วยประจวบเหมาะที่หวังอี้หลินกลับมาจากส่งสุราในเมือง เขาเห็นบ่าวชายกำลังใช้บางสิ่งที่ในมือกำลังยิงลูกดอกลงไปในน้ำ เขาจึงได้เดินเข้าไปดูอย่างสนใจ เขามิเคยเห็นอาวุธเช่นนี้มาก่อน บ่าวชายพวกนั้นไปได้มาจากที่ใดกัน“นั่นพวกเจ้าถือสิ่งใดอยู่”“เรียนนายท่าน สิ่งนี้เรียกว่าหน้าไม้ขอรับ” บ่าวชายคนที่ถือหน้าไม้ในมือได้ตอบ พร้อมทั้งยื่นให้หวังอี้หลินได้สำรวจ“พวกเจ้าได้มาจากที่ใดกัน บอกข้าได้หรือไม่” หากมีเจ้าสิ่งนี้จะดีไม่น้อย“นายหญิงเป็นผู้คิด และสั่งให้พวกข้าทำไว้ใช้จับปลาขอรับ” ยังเป็นบ่าวชายคนเดิม ที่ตอบคำถามของเจ้านายเช่นเดิม“เช่นนั้นข้าขออันหนึ่งได้หรือไม่”“ได้ขอรับ นายหญิงให้ทำไว้ห้าอัน พวกเราเอาไปเก็บไว้ในโรงเก็บอุปกรณ์ทำสวนขอรับ”“อืม เช่นนั้นพวกเจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะข้าจะเข้าเรือนแล้ว” ภรรยาของเขาช่างฉลาดนัก นางช่

ทั้งสองรีบวิ่งขึ้นไปห้องรับรองพิเศษด้านบนอย่างว่องไว เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบสตรีที่มีใบหน้างดงาม แต่งตัวด้วยผ้าเนื้อดีนอนอยู่ที่เตียง พร้อมกับมีสาวรับใช้สองนางนั่งร่ำไห้อยู่ข้างกาย เหตุใดแค่เป็นลมเท่านั้นถึงได้ร้องไห้กัน ราวกับผู้นั้นกำลังจะตายเล่า“พวกเจ้าไปหาน้ำและผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้นางเร็วเข้า เจ้าสองคนนั้นรีบคลายชุดออก” ร่างบางสั่งให้คนทำตามนางอย่างคล่องแคล่ว ไม่มีอาการตกใจหรือร้อนรนใด ๆ ทั้งสิ้นเมื่อทุกคนทำตามที่หยุนชิงบอก คนป่วยจากที่เมื่อสักครู่หายใจหอบแรง กลับเริ่มหายใจเป็นปกติ หญิงสาวนำยาดมที่ตนทำไว้เพื่อใช้เอง ตามความรู้เดิมที่นางเคยหัดทำระหว่างที่ออกท่องเที่ยว ตามความรู้ของหมอสมุนไพรจากโลกเดิม นางนำมาจ่อตรงจมูกของคนป่วย สักพักคนป่วยเริ่มรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมา“ท่านฟื้นแล้วเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ” หยุนชิงเห็นคนป่วยเริ่มดีขึ้น จึงได้กล่าวถามอย่างห่วงใย“ข้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือ” คนป่วยตอบรับด้วยความรู้สึกที่ยังอ่อนเพลียอยู่บ้าง“เอาล่ะ ในเมื่อท่านรู้สึกดีขึ้นแล้วข้าว่าทานนอนพักที่นี่สักชั่วยาม ค่อยกลับจวนดีกว่านะเจ้าคะ”“เจ้ามีนามว่าอะไรเจ้าคะ วันข้า

ในระหว่างที่กำลังนั่งกินขนมและดื่มชาชมวิวธรรมชาติที่สวยงามอยู่นั้น หยุนชิงก็นึกอะไรบางอย่างออก จึงได้ถามอาเล่อที่กำลังป้อนขนมให้อาจูน้อย“อาเล่อข้าเห็นชาวบ้านส่วนใหญ่มีแต่มีดกับดาบแค่นั้นเองหรือ ข้าไม่เห็นเขาใช้อย่างอื่นเช่นธนูหรือหน้าไม้ที่ข้าทำเลย”“ธนูหรืออาวุธอย่างอื่นราคาแพงมาก เพราะต้องใช้ไม้เนื้อดีเจ้าค่ะ และต้องเป็นช่างที่รู้วิธีทำถึงจะทำได้ และหน้าไม้แบบที่นายหญิงทำข้าก็ไม่เคยเห็นมีที่ใดนะเจ้าคะ”“เช่นนั้นหรอกหรือ” นางคิดว่าที่นี่ส่วนมากจะนิยมใช้พวกธนู อย่างที่เคยดูในซีรีส์จีนย้อนยุคซะอีกจากที่นั่งเบื่อหน่ายอยู่ได้สักพัก หยุนชิงนึกสนุกอยากจะลองทำอาวุธพวกนี้ดู จึงได้ให้อาเล่อไปตามบ่าวชายกลุ่มเดิมที่ช่วยนางทำหน้าไม้มา เพราะดูจากฝีมือแล้วหากพวกเขามีโอกาสที่ดี สามารถเป็นนายช่างฝีมือดีได้เลยสิ่งที่หยุนชิงคิดจะทำคือธนูที่ทำจากไม้เนื้อดีไม่หักง่าย สนับมือทั้งแบบเล็กและแบบใหญ่ มีดอันเล็ก ๆ ที่เอาไว้ซ่อนได้ตามตัว แต่นางจะให้ช่างตีเหล็กในเมืองทำเป็นแบบพับได้ไว้ด้วย หน้าไม้ที่นางทำไว้ใช้จับปลาตอนแรกเพียงแค่ห้าอัน ครั้งนี้นางจะให้ทำไว้เยอะหน่อย ทั้งแบบขนาดใหญ่และเล็กเหมาะสำหรับพกพาไม่