ตอนที่51กำลังจะดีแล้วเชียว

เสียงฝีเท้าเรียบหนักแน่นก้าวเข้ามาบนลานหินอ่อนขาวสะอาดของตำหนักเหนือเมฆา แสงแดดยามบ่ายสาดลอดม่านโปร่งสีขาวนวล พาดเงาอ่อนโยนลงบนผืนพรมผ้าไหม

ไป๋เหวินหลง ยกมือคำนับก่อนจะกล่าวรายงานเสียงนิ่ง

“กระหม่อมกลับมารายงานความคืบหน้าเรื่องการกลบบ่อปลาคาร์ฟพ่ะย่ะค่ะ”

หว่านชิงที่นั่งอยู่บนเบาะยกพื้นกลางห้อง พลิกพัดกลิ่นหอมไปมาเบาๆ เงยหน้าขึ้นยิ้มบาง

“หืม ท่านแม่ทัพทำหน้าที่ได้ยอดเยี่ยม ข้ารู้แล้วล่ะว่าขนมที่ส่งมามากมายเมื่อเช้าคือของขอบคุณจากชาวบ้าน ข้าเองก็กะจะให้รางวัลท่านอยู่พอดี”

แต่สายตาของไป๋เหวินหลงพลันชะงักลงเมื่อเหลือบเห็นนิ้วมือขององค์หญิงใหญ่ที่ถูกพันผ้าขาวเกือบทุกนิ้ว ไป๋เหวินหลงขมวดคิ้วทันที ถลาเข้าไปเผลอคว้าข้อมือนั้นขึ้นมาดูอย่างลืมตัว

“นี่…องค์หญิง…เหตุใดจึงไม่รักตัวเองเพียงนี้ มือไม้ไปโดนอะไรมา” คำแรกแน่ใจคำต่อไปไม่ใช่ล่ะ

เสียงของเขาดังอย่างตั้งใจดุอย่างคนที่อดไม่ได้ หว่านชิงเบิกตาน้อยๆ ก่อนจะรีบหลบตาดึงมือกลับซุกไว้ข้างหลังเสีย

“ท่านแม่ทัพ ท่านลืมว่าข้าคือองค์หญิงใหญ่” เสียงเรียบเอ่ยตัดพ้อ พอให้เรียกสติคนตรงหน้าได้

ไป๋เหวินหลง ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะโน้มกายคำนับเล็กน้อย

“ข้าขออ