Semua Bab LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท: Bab 51 - Bab 60

ห้องของฉัน.. ได้รับแขกก็วันนี้ พี่ฟ่าพาฉันมาส่งถึงหน้าห้อง แต่ก็เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรเป็นอย่างต่อไป ต่างคนต่างนิ่ง ทำเพียงแค่ยืนมองหน้ากันซะอย่างนั้น“..พี่ เข้ามาก่อนดีกว่า”“..อืม” ฉันปิดประตู เพียงเดินผ่านกลิ่นน้ำหอมของพี่ฟ่าก็หอมเตะจมูก ร่างบางสาวเท้าเข้าห้องครัว ในห้องมีของที่ใช้ทานได้อยู่เพียงไม่กี่อย่าง หนึ่งในนั้นคือ น้ำเปล่า.. บุ๊คคว้าขวดน้ำ กะหวังรินใส่แก้วให้แขกมาเยือน แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ หยิบมันทั้งขวดและจัดการเปิดขวดน้ำซะเลย แต่เพราะจังหวะที่น่าจะไม่ทันระวัง เมื่อประตูตู้เย็นปิด อัลฟ่าที่เดินเข้ามาก็ต้องผงะ เมื่อบุ๊คก็กำลังจะพุ่งออกไป“อ๊ะ!” น้ำเย็นรดรินใส่กายสาว“เย็น!”หมับ! อัลฟ่ารีบคว้าคนตัวน้อยให้แนบกายตนทันที แม้จะสะดุ้งด้วยความเย็นไม่ต่าง หัวใจของบุ๊คเต้นระส่ำ อัลฟ่าคว้าเธอไปกอดซะแน่นแบบนี้ ก่อนจะคลายกอดในเวลาต่อมา“..แค่จะทำให้อุ่น”“….”“มันอุ่นหรือเปล่า?”“อุ่นค่ะ”“….”“ทุกส่วนของพี่ มันอุ่น” ภาษากายมักมาก่อนเสมอสำหรับอัลฟ่า เขาจัดการลูบสัมผัสที่หน้าท้องของบุ๊ค ตรงบริเวณที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำเย็น ก่อนจะดึงเสื้อฉันไม่ต่างกับการจูงหมา ฉันรู้สึกแบบนั้นอัลฟ่าจ

ไม่เอาใครแล้ว ฉันไม่สนใจใครแล้วนอกจากคนคนนี้ คนที่ทำให้หัวใจเต้นรัวและเร็วจนแทบบ้า ฉันเสียครอบครัวที่แสนสุขไป แต่กลับได้คนที่แสนจะอบอุ่นมาแทนที่.. ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ! ร่างน้อยเขยื้อนกระเทือนตามแรงสะโพก ความหนัก ความหนา ความใหญ่ ความคับ ส่งผลให้คนตัวน้อยดีดตัวขึ้นสู่สรวงสวรรค์จนร่างแอ่นสูง แม้เเต่ชั่วเวลาสั้นๆอย่างตอนนี้ เธอก็ยังคงถูกดูแลแม้ในยามสุขสม“อ๊ะ! อ๊าาา~” มือหนารวบเอวบางๆให้มีที่ทิ้งตัว ริมฝีปากอุ่นๆประกบประคบจนใจหวิว ขาเล็กไขว้รัดลำตัวหนา สายตาสบมองอย่างสื่ออารมณ์ และลมหายใจที่หอบแฮ่กอย่างสุขล้น“คนดีเก่งมาก~”“..อยะ อย่าพูดอะไรแบบนี้สิ”“ทำไมจะพูดไม่ได้”“…”“พี่แค่อยากให้เรารู้ ว่าไม่ว่าจะเป็นยังไง จะตอนนั้นหรือตอนนี้ ..เราก็ยังเป็นคนดีของพี่เหมือนเดิม” ถูกปลอบประโลมด้วยความอบอุ่นจนเกินบรรยาย ยิ่งไปกว่าคำพูดและการกระทำก็คือสายตาที่เป็นเครื่องสื่อจากหัวใจได้ว่า สิ่งที่พี่ฟ่าพูด มันคือเรื่องจริง มันคือความจริง ฉันอยากจะโอบกอดเขาไว้ให้นานที่สุด…“..เสร็จแล้วตาพี่~” ร่างบางถูกดันตัวให้ไหลลงจากที่สูง พร้อมๆกับจังหวะที่เริ่มเริ่มความเร็วแต่ไม่หื่นกระหาย มันเต็มไปด้วยความอบอุ่

ปึง..โซลคือคนที่ทำอะไรได้โดยไม่ต้องเกรงใจใคร เพราะทันทีที่เข้าห้องเรียน โซลก็ชักขายาวๆยกขึ้นพาดกับโต๊ะเรียนแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว ท่าทาง สีหน้า บอกเลยว่า ด้อนท์ แคร์!“..เอาขาลงน่า”“ไม่”“ไอ้หัวเทา!” ฉันคว้าข้อเท้าของโซลให้ลดต่ำ ให้อยู่ในที่ที่ควรอยู่ก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาและโดนเนรเทศออกนอกห้อง“นายดีทุกอย่างเลยนะ ยกเว้นนิสัยขวางโลกของนายอะ”“….”“อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเสียใจที่ได้รู้จักนายได้ไหม”“โอเค”“ง่ายจังวะ==^” ธิชาแค่นถาม ตัวสูงๆกลับมานั่งในท่าปกติก่อนจะทำให้บุ๊คถอนหายใจได้เป็นครั้งที่ล้านแต่กลับมีรอยยิ้ม“ขอบคุณนะ ที่ทำไปเมื่อกี้อะ”“ฉันทำเพราะว่าอยากจะทำ ฉันไม่ชอบเท่าไหร่ ไอ้พวกที่ไม่รู้เรื่องอะไรแต่ซุบซิบนินทาเรื่องคนอื่นแบบมันส์ปาก”“….”“ฉันไม่ถอดรองเท้าตบปากรายตัวก็ดีแค่ไหนแล้ว”“ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอกน่า.. ฉันไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะฉัน นี่ตอนเย็นก็ไม่รู้จะมีเรื่องอะไรอีกไหม แม่ดันไลน์มานัดอีกแบบนี้”“เธอมีไอ้ฟ่าอยู่ จะกลัวอะไรอีก”“ฉันไม่เคยเห็นมันปล่อยเธอให้เผชิญกับปัญหาแบบลำพังสักครั้ง” ฉันคิดตามสิ่งที่โซลพูดก่อนจะพยักหน้า คิดซะว่าหลายเรื่องก็ถูกเคลียร์จนจบไปแล

ฟู่ว์~ ฉันถอนหายใจทันทีที่ได้กลับมานั่งในรถ แทนที่ฉันจะร้องไห้ที่พ่อแม่หย่าและเลือกที่จะแยกทางกัน ฉันกลับยิ้มราวกับทุกอย่างที่มันคับแน่นอยู่ในอกมันได้พังทะลายหายไปจนสิ้น ฉันรู้สึกดีที่พ่อกับแม่ไม่ต้องทนฝืนเพื่อที่จะทำให้ครอบครัวสมบูรณ์แม้ภายในมันจะทรมานมากแค่ไหนก็ตาม ฉันรู้สึกดีใจที่ท้ายที่สุดแล้ว.. พวกท่านทั้งสองอาจจะเจอทางที่ท่านต้องการจริงๆ ก็เราทุกคนล้วนมีชีวิตเป็นของตัวเอง“โอเคหรือเปล่า?” บุ๊คหันหาอัลฟ่าที่คอยถามด้วยความเป็นห่วง“โอเคค่ะ หนูว่าแบบนี้มันดีที่สุดแล้ว”“….”“การอยู่กับคนที่ไม่ได้รักมันก็แย่พอแล้ว แต่การถูกผูกมัดกับคนที่เราไม่ได้รักมันทรมานกว่านะ”“….”“หนูแค่อยากให้พ่อกับแม่ไปใช้ชีวิตในแบบที่พ่อกับแม่ต้องการ ถ้าหากพวกเขาเกิดรักกันจริงๆขึ้นมา.. ก็คงจะกลับมาอยู่ด้วยกันเอง”“..หักดิบดีนะ ไม่คิดว่าจะกล้าทำ”“ผู้ใหญ่นะ เวลาโพล่งอะไรออกไป แม้จะด้วยอารมณ์หรืออะไรก็ตาม มันยากที่พวกเขาจะกลับลำโดยค่ะ ยิ่งเป็นพ่อกับแม่หนูยิ่งแล้วใหญ่ พวกเขาไม่มีทางขอโทษกันแน่นอนถ้าไม่มีการสูญเสีย”“…เธอกำลังจะบอก ว่านั่นหมายถึงเธอ?”“ครอบครัวค่ะ”“….”“เมื่อสูญเสียครอบครัวด้วยวิธีที่ไม่ได้ตา

“ถ้าจะซับพอร์ตความรู้สึกขนาดนั้น.. ขอหัวใจตอนนี้เลยได้ไหม~”“ฉันว่า มันอยู่ที่เธอ นานแล้วนะ.. หาไม่เจอหรือไง?”“..ไม่เจอเลย>”“งั้นคงต้อง ยัด มันเข้าไปใหม่”“..ยัด ได้ด้วยเหรอ?” อัลฟ่าแค่นยิ้มหลังจากกระดกดื่มแอลกฮอล์“..ลองดูไหมละ?” บุ๊คเอาแต่ยิ้มเขิน เธอใช้มือปิดริมฝีปากของอัลฟ่าเอาไว้แล้วค่อยๆนวยนาดคล้องคอหนารั้งกอดแนบชิด พิงเอนหน้าผากมนๆกับคางคมๆของคนตัวสูง“..หนูต้องเมาแน่ๆเลย”“กลับไหม?”“ไม่..” หลายนาทีที่ยังคงแช่ค้างในท่าเดิม บุ๊คก็สวมกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น“..หนูรักพี่นะ~”“สติยังดีอยู่หรือเปล่า?”“ดีสิ” สาวน้อยที่โอบคอหนา ทิ้งตัวเอนกายพิงร่างสูง ไหล่กว้างๆของเขาโอบกอดเธออยู่เสมอ ครั้นอัลฟ่าเริ่มขยับกาย หน้าคมก้มลงตำระยะใบหู“ฉันรักเธอ”“….”“ถ้าสติยังดีอยู่ ก็ช่วยจำไว้ด้วย ว่าวันนี้”“….”“ฉันบอกรักเธอไปแล้ว”เสียงนุ่มทุ้มกระซิบกระซาบที่ข้างหู ก่อนจะตามมาด้วยจุมพิตที่แสนนุ่นนวลที่พวงแก้ม ร่างกายฉันถูกกอดแน่นขนัด เสียงหัวใจดังกว่าเสียงดนตรี มันคงชัดเจนมากพอแล้วที่เราจะรับรู้ความรู้สึกของกันและกัน แต่ฉันแค่อยากจะ ฟังเสียงหัวใจของพี่ฟ่าให้ชัดกว่านี้ บุ๊คค่อยๆดันตัวเเล้วมองหน้าคนต