Semua Bab LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท: Bab 41 - Bab 50

“จริงเหรอคะ!” สร้อย แม่ของอัลฟ่าพูดเสียงดังพลันดีดตัวขึ้นยืนตรงเพราะสามีโทรมารายงานเรื่องน่ารักๆบนโต๊ะอาหาร“นี่ฟ่า ทำแบบนั้นจริงๆเหรอคะคุณ!”“โอเค เดี๋ยวเอาเป็นว่าฉันจะคอยเข้าหาลูกเพิ่มขึ้นอีกทาง” โทรศัพท์ถูกวางไปแล้ว แม่ของอัลฟ่ายิ้มหน้าบานก่อนจะรีบลงไปนั่งที่เดิมข้างกายแม่ของบุ๊ค“มีอะไรดีๆเกิดขึ้นเหรอคะ?”“มีสิ อัลฟ่าลูกชายของฉันทำตัวน่ารักๆกับหนูบุ๊คแล้วนะ!”“ยังไงเหรอ?”“คุณทรงยศโทรมาเล่าให้ฟังว่าอัลฟ่าเช็ดปากให้หนูบุ๊คต่อหน้าเขาเลยนะสิ! เป็นสัญญาณที่ดีมากเลยนะ! ปกติลูกชายฉันไม่ทำอะไรแบบนี้ง่ายๆ”คนเป็นแม่ปลื้มปริ่ม ในขณะที่ฝั่งแม่ของบุ๊คกลับกังวล เธอเริ่มกังวลและเป็นห่วงความรู้สึกของลูกสาว เลยไม่ได้มีท่าทีที่ดีใจขนาดนั้น“..แล้วยัยบุ๊คมีท่าทียังไงสามีได้บอกหรือเปล่า?”“คุณทรงยศบอกว่าหนูบุ๊คก็นั่งนิ่งให้เช็ดให้นะสิ! เธอไม่ต้องกังวลไปหรอก สองคนนั้นชอบเล่นพ่อแม่ลูกกันตั้งแต่ยังเด็ก สงสัยยังคงเหลือเศษเสี้ยวความทรงจำ ครั้งนี้อาจจะได้เป็นพ่อแม่ลูกกันจริงๆก็ได้นะ!”“…..”“ฉันรับรองค่ะ สมัยเด็กอัลฟ่าเล่นเป็นพ่อที่อบอุ่นมาก โตมาต้องเป็นคุณพ่อตัวจริงที่อบอุ่นได้แบบมากๆๆๆๆแน่ๆ” คนเป็นแม่อ

คาสิโน..“เสีย! เสีย! เสียย!!” ไพ่ตายในมือถูกฟาดกับโต๊ะด้วยแรงอารมณ์ เจ้าของบริษัทที่เคยมั่งมีเงินทองกลับกลายเป็นหมดตัวจนถึงขั้นต้องขายลูกกิน พศินพ่อของบุ๊คนั่งกุมขมับก่อนจะหันหาเลขาคนสวย“ไหนเธอบอกว่าเราจะได้?”“แหมม การพนันก็เป็นเรื่องเสี่ยงดวงนี่คะ เสียบางได้บางมันเป็นเรื่องธรรมชาติ”“ธรรมชาติ?” เลขาสาวสวยเลิ่กลัก ก่อนจะพยายามปรนนิบัติเพื่อเอาใจ นั่งนวดไหล่ นวดแขนบรรเทาอารมณ์หัวเสีย ส่วนพศินก็นั่งกุมขมับ เบ้าตาเข้มคลำตามฉบับคนหมดราศี“พอ! วันนี้หมดอารมณ์”“คุณศินคะ~”“เก็บเสียงหวานๆของเธอไปทำประโยชน์อย่างอื่นจะดีกว่า เสียงแบบนี้.. หาเงินคืนฉันได้ไหมละ?” ชายที่เคยสุภาพ ดูดีมีราศีหมองหม่นและโมโหร้ายเขาใช้เท้าเขี่ยเก้าอี้อย่างไร้มารยาทก่อนจะเดินเสยผมออกจากคาสิโนที่เลขาสาวชักชวนให้ร่วมสนุก แรกเริ่มก็ได้เงินมากโข พศินอาจจะติดหลุมของความโลภ ทั้งที่ปฎิญาณว่าจะสนุกๆเพียงไม่กี่ครั้ง กลับกลายเป็นแทบจะสิ้นเนื้อประดาตัว พศินยืนจุดบุหรี่ สูบมันจนควันฉุยลอยโขมงที่หน้าคาสิโน ก่อนจะตามมาด้วยเลขาสาวที่รู้ใจ..“คุณศินคะ~”“หุบปากของเธอไปเลย ฉันอยากอยู่เงียบๆ”“พิมแค่อยากจะมาบอก ว่าเจ้าของคาสิโนเขาใ

“อะไรกันเนี่ย.. ทำไมถึงได้..” ซอลที่ยังคาชุดทำงานหน้าเหวอเมื่อเห็นฉัน พี่ฟ่า และโซลอยู่รวมกัน“แฮปปี้เบริด์เดย์ทูยู~ แฮปปี้เบริด์เดย์ทูยู~ แฮปปี้เบริด์เดย์~ แฮปปี้เบริด์เดย์~ แฮปปี้เบริด์เดย์ทูซอลลล~ สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะน้องสาว^^” ฉันทั้งร้องทั้งปรบมือ แม้เสียงจะไม่ได้ไพเราะอะไร แต่เพราะผู้ชายสองคนนี่ไม่อ้าปาก แถมยืนกอดอกท่าเดียวกันเด๊ะๆ เป็นพวกผู้ชายที่เรื่องเยอะกันจัง“ขอบคุณทุกคนนะ^^ ดีใจจัง^^”“วันนี้ฉันมีของขวัญชิ้นโตมาให้ด้วยนะ”“อะไรเหรอ! อะไรเหรอ!!” ซอลตาเบิกโตก่อนจะกระโดดหย๋องแหย๋งปรบมืออย่างตั้งใจรอ“..ฉันเอง”“ห๊ะ?” ซอลแค่นคิ้วแค่นเสียงหลง เธอรีบมองหน้าพี่ชายตัวเองทันที“ซอล ไม่เป็นไร พี่ฟ่าหนะเขาจะกินข้าวกับซอลมื้อนึง โซลบอกหนะ ว่าเราชอบพี่ฟ่า”“ไอ้พี่ปากไม่มีหูรูด! พูดออกไปแบบนั้นแล้วฉันกับพี่บุ๊คจะสนิทใจกันยังไง!”“ก็แค่กินข้าว ไม่ได้ไปเอากันซะหน่อย อีกอย่างพวกฉันก็อยู่ด้วย” โซลพูดเสริม ก่อนจะพูดต่อ“ขืนปล่อยให้กินข้าวกันสองต่อสอง มันได้ทำนิสัยให้แกเสียใจแน่ แม่งตายด้าน==^” ในขณะที่อัลฟ่าก็พยายามอดกลั้น หลับตาและถอนหายใจ“..พี่อึดอัดไหม?”“..เพื่อเธอ”“….”“เคยมีอะไรที่ฉ

ชีวิตของฉันเริ่มปกติมากขึ้นทุกวัน จากที่เคยได้รับการรักษา เพื่อบรรเทาความอยากตาย ท้อแท้ แต่ไม่ได้เข้าขั้นซึมเศร้า เคยต้องสวมปลอกคอเพื่อระบุตำแหน่งตามความต้องการของแม่ เคยเกลียดและไม่ชอบใครสักคนที่บังคับให้ฉันต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ฉันไม่รู้จัก..ตอนนี้มันพลิกตลบไปหมด ผู้ชายคนนี้กลับเป็นคนที่ฉันยัดเยียด การเป็นพ่อแม่ลูกตั้งแต่ยังเด็ก เคยมีเวลาร่วมกัน เคยถูกคนคนนี้ตามใจ…อยากจะโทษความทรงจำของตัวเอง ที่เลือกจะจำแต่เรื่องที่ทำให้ตัวเองรู้สึกเจ็บปวด มากกว่าวันเวลาดีๆที่เคยมี จนเผลอตัดพี่อัลฟ่าออกไปจากสารระบบแบบไม่รู้ตัว.. มันคงเป็นกลไกของสมองที่ยากเกินจะอธิบาย ความเจ็บปวด มักเป็นตัวแปรสภาพความคิดไปโดยปริยาย เหตุผลนี้ไม่เกินจริงเลยตอนนี้.. หากเป็นพี่อัลฟ่าละก็ ฉันยอมทุกอย่างฉันไม่รู้ว่าฉันแอบมองพี่ฟ่าแบบนี้อยู่นานแค่ไหน มวลความรู้สึกที่เคยหายไปมันค่อยๆกลับมาเป็นขั้นบรรได ทีละนิดทีละนิด ฉันหันมองโซล และพี่ฟ่าสลับกัน แม้ทั้งสองคนดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติ แต่ฉันอยากมั่นใจเพิ่มขึ้นไปอีก“..พวกพี่ ดีกันแล้วจริงๆใช่ไหม?”“ให้จูบปากไหมละ?”“ทำได้ก็ทำเลยสิ! อยากเห็น!” บุ๊คพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเห็

“สำนึกผิดตอนนี้มันก็ไม่ทันแล้วนะ” บุ๊คพูดด้วยความเย็นชา ไม่มีใครสักคนกล้าจะพูดขัด เธอไม่ได้สลัดแขนที่โอบกอดของอัลฟ่าทิ้ง แต่กลับซ้อนมือประสานอัลฟ่าสัมผัสได้ถึงความสั่น เหงื่อที่ฝ่ามือเริ่มชื้นเปียก มันเป็นอาการกังวลวิตกของบุ๊คที่มีเป็นทุนเดิม“….” อัลฟ่านิ่งและคอยจับจ้องอาการของคนข้างกายก่อนจะออกแรงบีบมือที่สั่นไหว“ฉันอยู่ตรงนี้”“….”“ถ้าไม่ไหว.. ก็แค่เดินกลับมา” เสียงหนากระซิบที่ข้างหู มีผลต่อหัวใจล้านเปอร์เซนต์แบบไม่ต้องหักลบสาวน้อยเงยหน้ามองร่างสูง รอยยิ้มบางๆไม่ใช่การสนับสนุนแบบบู้ทะลุ แต่เป็นการโอบกอดที่อ่อนโยนที่สุดเลย ฉันแทบจะร้องไห้เพราะรอยยิ้มของพี่ฟ่า อบอุ่นอะไรแบบนี้.. ฉันนี่โง่มากเลยนะที่เคยคิดจะตายเพราะเขาบุ๊คจับมือบีบมือหนาแน่นขนัด“..ขอบคุณนะคะ” แล้วอัลฟ่าก็ทำในสิ่งที่ทุกคนไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะทำ..ร่างสูงประคองมือบางของบุ๊คขึ้นจุมพิตต่อหน้าทุกคน แม้แต่บุ๊คเองก็สั่นไหว หัวใจเต้นระส่ำแทบทะลุออกจากอก บรรดาผู้ใหญ่ของทั้งสองครอบครัวสตั้นค้างเพราะพวกเราไม่รู้ความเคลื่อนไหวของสถานะของทั้งคู่ หรือแม้แต่บรรดาเพื่อนๆที่ติดตามมาเพราะคำขอของบุ๊ค ซอลยกมือปิดปาก ด้วยความตะลึง