Semua Bab LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท: Bab 11 - Bab 20

“คืองี้นะ! คือโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ฉันอยู่กับน้อยหน่าแล้วเราสองคนถูกพวกอันตพานที่เราเจอที่ตึกวันนั่นอะ พี่จำได้ไหม พวกนั้นมันไล่เรา เราก็แค่หนี”“แค่เธอ ไม่ใช่ฉัน” นาทียังจะห่วงเสียหน้าอีกนะ“นั่นแหละ เอาเป็นว่าฉันพาโซลหนี พอกลับมาอีกทีทุกคนก็ไม่อยู่ที่หอศิลป์แล้ว.. ฉันไม่มีทางติดต่อพี่ ก็เลยขอติดรถโซลมาด้วย”“แล้วมาทำอะไรที่นี่”“..ฉันแค่กินยาไป แล้วก็หลับตลอดทาง ก็แค่นั้นเอง” บุ๊คพยายามอธิบาย เธอยืนคั่นกลางระหว่างโซลกับอัลฟ่า แต่ดูเหมือนสองคนนั้นจะไม่ได้สนใจฉันสักเท่าไหร่ สายตาของพวกเขาจ้องมองกันแบบไม่ละสายตา ในขณะเจ้าบ้านอย่างโซลยืนกอดอกด้วยสีหน้านิ่งเรียบ“กลับ แม่เธอหัวใจจะวายเมื่อรู้ว่าเธอออกนอกเส้นทาง”“…..” อัลฟ่าพูดก่อนจะเดินไปคว้าแขนของบุ๊ค หวังดึงรั้งเธอให้กลับบ้าน บุ๊คทำได้แค่หันไปหาโซลก่อนจะยกมือบ๊ายบายในขณะที่เจ้าบ้านอย่างโซลยืนนิ่งเท่านั้นจริงๆบรรยากาศมาคุจังแฮะ.. เครียดอะไรกันขนาดนั้นนะฉันมาถึงรถพี่ฟ่า ปอร์เช่คันขาว ฉันนั่งในรถก่อนจะหันมองพี่เขาที่ลงมานั่งหน้าพวงมาลัยขับ“ฉันพูดเรื่องจริงนะ” “อืม”“..อันนี้พี่กำลังจะพาฉันกลับบ้านใช่ไหม”“อืม”“พี่ช่วยพาฉันไปบ้านน

คอนโดที่ไม่เคยต้อนรับใครของอัลฟ่า กำลังจะไม่เป็นสุข ไม่สงบเงียบอีกต่อไป“เธอลืมไปหรือเปล่า ว่าไม่ได้มาอยู่ชั่วโครต==^” “ก็ไม่มีอะไรทำนี่นา.. อีกอย่าง ฉันก็มีเรื่องอยากจะรู้เกี่ยวกับพี่อีกเยอะเลย”“….”“ฉันรู้ว่าพี่จะไม่บอก แต่อย่าลืมนะ เราต้องเป็นคู่รักจอมปลอมไปก่อน เพราะงั้น.. เรื่องส่วนตัวของพี่บางเรื่องฉันต้องรู้” บุ๊คกำลังเดินสำรวจห้องซ้ายทีขวาที“….”“พี่เคยบอกรักพี่ริวไปหรือยัง?”“แค่ก! แค่กๆ!” อัลฟ่าสำลักน้ำเปล่า รูขุมขนที่แขนของเขาตั้งชันกับประโยคที่บุ๊คพูด“แล้วกับเรื่องของโซล”“รู้แค่ที่เธอรู้ก็พอ”“มากกว่านี้อีกนิดสิ.. ฉันกำลังจะเป็นเมียพี่นะ แล้วฉันก็ต้องเรียนกับโซล หมอนั่นหัวไวเป็นกรด ถ้าเกิดหมั่นไส้พี่ขึ้นมาแล้วหิ้วเรื่องที่เราแกล้งเป็นผัวเมียกันไปบอกที่บ้านพี่จะทำยังไง”“มันไม่ใช่คนล้ำเส้นขนาดนั้น อย่าเว่อร์วัง”“กันไว้ดีกว่าแก้นี่นา นะคะสัมมี~” พอรู้สึกว่าเหมือนได้เพื่อนสาว บุ๊คก็ดูจะลั้นล้าเป็นพิเศษ และที่อัลฟ่าไม่แก้ต่างเพราะเขาเองก็ขี้เกียจจะอธิบาย เพราะต่อให้พูดไปบุ๊คก็ไม่เชื่อแน่นอน พลังแห่งความจิ้น.. ไม่ได้ลบล้างกันง่ายขนาดนั้น เขาเองก็รู้ดี“ถ้าฉันขายความลับเรื

บุ๊คเกร็งพอตัวเมื่อถูกอัลฟ่าคล้องคอเดินเข้าบ้านตัวเองทั้งอย่างนี้ และทันทีที่เท้าแตะหน้าประตูบ้าน คนที่เปิดประตูสวนออกมา.. ก็ตาตื่นและร้องเสียงหลง“บุ๊ค!” แม้จะเป็นเพียงแค่คืนเดียวที่ไม่ได้เจอหน้ากัน แต่คนเป็นแม่ก็พุ่งเข้าสวมกอดร่างบางแบบแทบจะหายใจไม่ออก บุ๊คไม่ได้มีคำพูดอะไรหลุดออกจากปาก ในขณะที่อัลฟ่าก็ยืนนิ่ง มองความสัมพันธ์ของสองแม่ลูก“ฟ่า อยู่ทานอะไรด้วยกันก่อนสิ มาแต่เช้ากันแบบนี้” แม่คลายกอดฉันก่อนจะหันไปพูดกับพี่ฟ่า“ไม่เป็นไรครับ พวกเราทานมาก่อนแล้ว”“อ้าว งั้นเหรอ..”“หนูมาเอา บู้บี้..” บุ๊คบอกแบบนั้นแล้วฉันก็เดินเลี่ยงออกจากการสนทนา ตรงมายังห้องนอนตัวเอง การที่ไม่ได้อยู่ในห้องตัวเองที่เป็นเซฟโซนที่ดีที่สุดหนึ่งคืน แอบทำให้ฉันรู้สึกคิดถึง.. แต่ฉันกลับรู้สึกว่าการอยู่กับพี่ฟ่าแม้มันจะแปลกที่แต่มันก็ไม่ได้แย่เลย หรือบางทีฉัน.. จะออกไปอยู่ข้างนอกเลยดีนะ ยังไงซะ ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ทุกส่วนของบ้านหลังนี้อยู่แล้ว สภาวะจิตใจตอนนี้ คือฉัน.. ไม่โอเคกับที่นี่จริงๆคงเพราะว่าฉันไม่เคยได้ออกไปใช้ชีวิต การอยู่กับที่เดิมๆนานๆอาจทำให้รู้สึกว่าความคุ้นชินเป็นเรื่องปกติ แต่พอได้ออกนอกพื้นที

“นายนี่.. ก็ฮอตใช่เล่นเลยนะ”“ก็ประมาณนึง” โซลไม่เถียงฉัน เขาเดินหิ้วของที่ได้รับไม่ว่าจะเป็นข้าวกล่อง ขนม หนังสือ หรือแม้แต่ช็อกโกแลต.. เอ๊ะ! หนังสือเหรอ?“อย่างนายเนี่ย อ่านอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ? ไอ้.. วิธีชนะใจเธอ อะไรแบบนี้เนี่ย?”“แค่ส่งสารละมั้งตามชื่อหนังสือนั่นละ หนังหน้าอย่างฉันจะอ่านหนังสือพรรคนี้? เฮอะ! แค่ฉันหยักยิ้มที่มุมปากนิดๆหน่อยๆฉันก็ตกหญิงได้เป็นเบือ.. อยากโดนตกไหม?” โซลแค่นถามฉันก่อนจะเอี้ยวตัวหันกลับมาถาม“มีนายเป็นแฟน คงปวดหัวตายอะ”“เห็นอย่างนี้ ฉันดูแลเก่งนะ” ท่าทีที่พูดแล้วเดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงนี่ให้ความรู้สึกว่า เขาน่าจะมั่นใจในตัวเองจนถึงขีดสุด ก็นะ.. เจอแต่คนวิ่งเข้าหาจะเสียเวลาหลงตัวเองสุขภาพจิตก็คงจะดีบ้างแหละน่า“เธอก็ยิ้มได้นิ คิดไงถึงจะไปฆ่าตัวตาย”“..เรื่องมันนายแล้วอะ ฉันเองก็ ไม่อยากนึกถึงมันเเล้วด้วย”“เหรอ.. ก็ดี”“….”“คนอย่างเธอ ไม่น่าตายสักนิด” โซลพูดมาแบบนั้น ก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะว่าจะสื่อว่าอะไร เราเดินกันมาถึงบิ๊กไบท์คันคุ้นตา โซลโยนหมวกกันน็อคให้ฉันฟึ่บ!“อะไร?”“บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง”“..แต่นายไม่มีหมวก”“ฉันอยากโชว์หน้าหล่อๆ มีอะไรไ

19 ใบสมรสน่ารักๆ ก็ในเมื่อไม่ตอบงั้นแสดงว่า.. มันคือความจริง พี่ฟ่าไม่เคยผ่านผู้หญิงและถ้าเราจะเป็นคนแรกของกันและกัน… ปรี๊ดดดด>..คุณหนูบุ๊คยืนหน้าแดงตาโดตโดลืมไปว่า ตรงนี้ยังมีอัลฟ่าที่ยืนอยู่ “จะคิดอะไรก็คิดไป ฉันพูดไปคนขี้มโนอย่างเธอก็ไม่เชื่อฉันอยู่ดี” “ก็ท่าทางพี่มันบอกแบบนั้นนิ” “คิดไงถึงอยากตาย” จู่ๆก็ถามขึ้นมาแบบนั้น บุ๊คนิ่งไปเธอเลือกที่จะตอบไม่ต่างจากที่ตอบโซล “..เรื่องมันผ่านมาแล้วอะ แล้วฉันในตอนนี้ก็ไม่ได้อยากตายแล้วด้วย” “มันเลิกคิดได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” “….” “การจะคิดฆ่าตัวตายไม่ได้คิดปั๊บแล้วทำได้เดี๋ยวนั้น” “….” “ฉันถึงไม่คิดว่าการฆ่าตัวตายเป็นการกระทำที่สิ้นคิด คิดสั้นอะไรทำนองนั้น เพราะคิดมาดีแล้วถึงทำ” “….” “ความรู้สึกประมาณนั้น ใช่หรือเปล่า?” “..อืม แต่อยู่ๆทำไมถึงอยากรู้ละ” “เพราะดูแววแล้วฉันคงต้องใช้ชีวิตร่วมกับเธอ และฉันก็ไม่อยากใช้ชีวิตกับคนที่เอาแต่คิดจะตาย.. โทษนะ ฉันไม่ควรเสียเวลาชีวิตกับคนที่ไม่คิดจะมีชีวิตต่อเพื่อใคร แม้กระทั่งเพื่อตัวเอง” “..เข้าใจที่พี่พูดอยู่หรอก ก็ฉันมีชีวิตเเต่เหมือนไม่มีนี่นา” “….” “ทุกคนเอาแต่คิดว่าการเป็นฉันมันเ