All Chapters of ในปกครองของนายหัว : Chapter 11 - Chapter 20

#มหาวิทยาลัย"ซื้อขนมมาให้ หวังว่าจะชอบนะ""อ่อ ขอบคุณนะ" หญิงสาวได้แต่ยิ้มเจื่อน พร้อมกับรับถุงขนมที่มีคนซื้อมาให้อย่างปฏิเสธไม่ได้"เราชอบเธอนะ""อ๋อ..." ไม่รู้จะตอบกลับยังไงจริง ๆ ก็ได้แต่ยิ้มพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะรีบเดินไปหากลุ่มเพื่อน ๆ จะยังไงก็แล้วแต่ ขอให้หลุดพ้นไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดก็พอแล้ว"มีอะไรหรือเปล่าน้ำตาล ?" เหมือนว่าเพื่อนคนนึงจะเห็นว่าท่าทางของเธอนั้นดูมีพิรุธ ดูเหมือนกำลังเดินหนีอะไรสักอย่างมา"กินขนมกันไหม ?" เธอยื่นขนมให้กับกลุ่มเพื่อน จะทิ้งก็เสียดายเพราะดูเป็นของราคาแพงทั้งนั้นเลย ถึงเธอจะเป็นคนมีเงินแต่จากประสบการณ์ที่ได้ไปอยู่ที่บ้านของนายหัวคาวีมา มันทำให้เธอรู้ว่าควรจะใช้เงินยังไง"ใครเอามาให้ ?""เด็กแว่นนั่นน่ะ แต่ฉันไม่ชอบ พวกเธอเอาไปกินกันสิ"จริง ๆ ที่เธอปฏิเสธก็เพราะผู้ชายคนนั้นไม่ใช่สเปกของเธอเลย และอีกอย่างตอนนี้เธอก็อยากใส่ใจในการเรียนมากกว่า บางทีการถูกตามจีบแบบนี้ เข้าประชิดตัว มาดักรอแล้วเอาของให้ทุกวัน มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกคุกคามอยู่เหมือนกันแต่จะทำอะไรได้ล่ะ ก็เขายังไม่ได้ทำอะไรเกินเลยนี่นา ก็มีแต่เธอที่คิดไปเองว่าเขากำลังคุกคาม"

#สองเดือนต่อมา"นายหัว !!!""เออ จะเสียงดังทำไม อายเขา เด็กนี่ชอบโวยวายจริง" พอมาถึงก็ตำหนิคนตรงหน้าไม่หยุดเลยและก็เพราะเสียงของเธอนั่นแหละทำเอาคนในบริษัทพากันหันมอง"ก็คนมันคิดถึง""อยู่นี่ตั้งใจเรียนหรือเปล่า""ตั้งใจสิคะ คอยดูนะจะเอาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาให้ดูเลย""ให้มันได้อย่างที่พูดเถอะ""คราวนี้นายหัวมากี่วัน ?""ทำไม จะหลอกไถตังค์ฉันอีกหรือไง""เปล่า..." ลากเสียงยาว "อย่าใส่ร้ายสิ ก็อยากให้อยู่นาน ๆ อยากมีเพื่อนคุย""ฉันรำคาญเธอขนาดนี้ ยังจะมาพูดด้วยอีก""แน่ใจเหร๊อว่ารำคาญ""เกิดมาเหมือนไม่เคยพูด""แล้วใครออกจากท้องแม่มาพูดได้เลยบ้างล่ะคะ ?""....." เถียง ! ทุกคำ ทุกประโยค เถียงกลับทันควัน ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขาเลยสักคนเดียว มันเดือดจนลมออกหูปุด ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ยั้งใจเข้าไว้คาวี !"หรือว่านายหัว..." คนตัวเล็กขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับหยีตามองคนตรงหน้าแบบกวน ๆ "โอ๊ะ !! ""อย่ามาทะลึ่งแถวนี้" ผลักหัวของเธอออกห่าง ดันแรงจนเธอเกือบจะล้มลง ดีนะที่ประคองตัวเองไว้ได้ คนอะไรไม่อ่อนโยนเลยสักนิดเดียว"เจ็บนะนายหัว ! ""แล้วใครใช้ให้มารุ่มร่าม ?""ทำเป็นหวงตัวไปได้ ถือศีล

เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงวันหยุด นายหัวคาวีขับรถมารับน้ำตาลที่บ้านตามที่ได้นัดกันเอาไว้ ได้เจอหน้ากันเป็นครั้งแรกหลังจากที่เธอไม่ยอมไปเจอหน้าเขาอยู่เป็นอาทิตย์ มันก็อารมณ์แบบ ตึง ๆ อยู่นั่นแหละนะ อยากจะดีกับเขาแหละแต่เล่นตัวหน่อยดีกว่า"เสร็จแล้วยัง ?""เห็นไหมล่ะ""ถามดี ๆ""ถ้าไม่เสร็จหนูจะมายืนอยู่ตรงนี้ไหม ?""งั้นก็ไปขึ้นรถ"น้ำตาลเดินไปขึ้นรถของนายหัวคาวี ซึ่งก็เป็นรถกระบะคันสีดำคู่ใจของเขานั่นแหละ คันใหญ่เลยด้วย ส่วนคันที่ขับเข้าสวนบ่อย ๆ ก็จะเป็นกระบะคันเก่า ๆ คันที่เธอหัดขับแล้วไปชนกับต้นไม้นั่นแหละ ปัจจุบันนี้ก็ยังอยู่ดีไม่เจ็บไม่ป่วยอะไร อยู่ยงคงกระพันพอ ๆ กับเจ้าของเชียว"คิดไว้หรือยังว่าจะกินอะไร""ไปถึงห้างก่อน เดินดูก่อน หนูยังนึกไม่ออก""กะจะงอนกันไปทั้งปีเลยหรือไง""ก็นายหัวอ่ะ ว่าหนูตัวเท่าควาย หนูตัวเท่านี้เอง" อันที่จริงเธอก็ไม่ใช่คนผอมกะหร่องอะไรหรอก เพราะกินเยอะด้วยแหละมั้ง ถึงได้ดูมีน้ำมีนวลไปซะทุกส่วนแบบนี้ แต่ก็ไม่ถึงขั้นอ้วนอย่างที่เขาว่านี่นา ควายหนักตั้งกี่กิโลกรัม ส่วนเธอหนักแค่ 50 กว่ากิโลเอง"ทีเธอว่าฉันบ้างล่ะ ฉันไม่เห็นจะโกรธจะงอนเธอเลย" เขาเถียงกลับอย่าง

#เวลาผ่านไป"นึกไงชวนมาร้านไอติม ปกติเห็นเข้าแต่ร้านชาบูหมูกะทะ" นายหัวคาวีถาม เพราะมาห้างด้วยกันแต่ละครั้ง เธอก็จะเข้าแต่ร้านชาบูหรือหมูกระทะตลอด หรือไม่ก็เป็นร้านอาหารอื่น ๆ ที่ไม่ใช่ร้านไอติม"ก็แค่อยากกิน"".....""นายหัวไม่กินอ่ะ ละลายหมดแล้วนั่น""อือ ๆ" ปกติก็ไม่ค่อยชอบของอะไรแบบนี้เท่าไหร่หรอก และไอติมถ้วยนี้เขาก็ไม่ได้เป็นคนสั่งด้วย น้ำตาลเป็นคนสั่งมาให้ สั่งรสวนิลาซะด้วยสิ"กินไม่เป็นหรือไง มันไม่เหมือนไอติมกะทิที่บ้านหรอกนะ""พูดอะไรของเธอ"น้ำตาลน่าจะหมายถึงรสไอติมที่เป็นรสขายแบบตามบ้าน ที่เขาขับเป็นรถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง เวลาขับผ่านที่ไหนก็จะเขย่ากระดิ่ง มันเป็นไอติมกะทิที่เขาทำเอง ที่บ้านของนายหัวก็มีแค่นั้นแหละ"จะพูดอะไร ก็ที่บ้านนายหัวมีแค่ไอติมกะทินี่ เมื่อก่อนก็กินกันออกบ่อย""เด็กบ้า !!" ไม่รู้แหละ เธอพูดหมายความว่ายังไงไม่รู้หรอก แต่เขาเขินจนกินแทบไม่ลงแล้ว ได้แต่นั่งกัดช้อนอยู่อย่างนั้น"นี่นายหัวคิดว่าหนูพูดถึงอะไรเนี่ย""ก็ไอติมไง""แล้วนั่งหน้าแดงทำไม ?""สะ สงสัยอากาศร้อน""เวอร์ ! นี่มันในห้างนะ แอร์เย็นเฉียบ แถมนั่งอยู่ในร้านไอติมด้วย หนูนี่จะหนาวอยู่แล้ว""

#หลายเดือนต่อมานายหัวคาวีขึ้นมาที่กรุงเทพฯอีกครั้งตามเวลา เพราะต้องคอยแวะมาดูบริษัทที่ได้รับหน้าที่ให้ดูแลด้วย ซึ่งก็เป็นบริษัทของพ่อแม่น้ำตาลนั่นแหละ และก็เป็นช่วงเวลาที่เขาจะได้เจอกับน้ำตาลเช่นกันคลิ๊ก ~นายหัวหน้าบึ้ง : จอดรถรออยู่หน้ามหาลัยนะ น้ำตาล : โอเคค่ะ เดี๋ยวรีบออกไป น้ำตาลตอบกลับข้อความก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าสะพายจากนั้นก็รีบเดินออกไป"น้ำตาล !""อ้าว อาจารย์ธานินทร์ วันนี้มาบรรยายนิพนธ์เหรอคะ""ใช่ แล้วเราจะไปไหน นี่ก็ใกล้เวลาบรรยายแล้วนะไม่ไปฟังหรอ""วันนี้หนูรีบกลับค่ะ""มีอะไรหรือเปล่า อาจารย์ทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า""อ๋อ ไม่ ๆ ค่ะ พอดีหนูมีธุระต้องไปต่อ""อ๋อ..""ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ""ครับ"จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ช่วงแรก ๆ เธอเองก็รู้สึกอึดอัดแหละ เพราะอาจารย์คนนี้ชอบทำตัวแปลกโดยการเข้าหาเธอแค่คนเดียว ทีแรกก็ปรับตัวไม่ค่อยได้ แต่ตอนนี้ก็ชินแล้วล่ะ เพราะเขาก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับเธอ ไม่ได้ทำตัวรุ่มร่ามอะไร ถ้ามองในมุมที่คนอื่นมอง เขาก็เป็นผู้ชายที่อบอุ่นดี บางครั้งก็ซื้อขนมมาฝากเธอและเพื่อน ให้คำปรึกษาเรื่องการเ