นายหัว ตอนที่ : 10 ประธานชั่วคราว

#หลายเดือนต่อมา 

"วันนี้เลิกเรียนเร็ว เธอจะไปไหนเหรอ ?" 

"จะเข้าบริษัทของพ่อน่ะ" น้ำตาลตอบกลับเพื่อน ๆ ที่กำลังเดินออกมาพร้อมกัน เพราะปกติถ้าเวลาเลิกเรียนเร็วจะชวนกันเที่ยวตลอด ตามประสาวัยรุ่น 

"มีงานเหรอ ?" เพื่อนคนนึงถาม 

"ไม่มีหรอก แค่อยากเข้าไป" เธอตอบอีกครั้ง คราวนี้หันไปยิ้มให้กับกลุ่มเพื่อนด้วย ก่อนจะรีบเดินปลีกตัวจากกลุ่มไปขึ้นรถ 

"คุณหนูจะไปห้างไหมครับ ?" 

"ไม่ค่ะ หนูอยากไปบริษัท" เธอตอบคนขับรถ 

"เชิญขึ้นรถครับ" 

ที่อยากไปเพราะเธออยากเรียนรู้อะไร ๆ ของครอบครัวมันซะตั้งแต่ตอนนี้ เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย ถึงเวลาเรียนจบตอนนั้นเธอก็มีประสบการณ์พอดี 

ไม่นานนักก็มาถึงบริษัทของพ่อเธอ ตอนนี้มีคนมาดูแลอยู่ชั่วคราว แต่เธอก็ไม่รู้หรอกว่าใคร แต่ที่แน่ ๆ ก็คงเป็นคนที่พ่อของเธอไว้ใจนั่นแหละ

"สวัสดีค่ะคุณน้ำตาล"

"หูย อย่าเรียกคุณเลยค่ะ เอาแบบเบา ๆ ก็พอค่ะ" เด็กสาวทำทีท่าเนียมอายเพราะตัวเองยังเด็ก การถูกผู้ใหญ่เคารพนั้นมันก็ดูแปลก ๆ สำหรับเธอมาก มันต้องเป็นเธอสิที่ยกมือไหว้เขา เพราะเขาอายุมากกว่า

"มาเที่ยวหรือคะ ?"

"อ๋อค่ะ มีเอกสารอะไรให้หนูอ่านอีกไหม รบกวนเอาไปส่งให้ในห้องของคุณพ่อหน่อยนะคะ"

"ได้ค่ะ เอ่อแต่ว่า.."

"เอามาเถอะค่ะ เยอะแค่ไหนก็อ่านได้ค่ะ"

เพราะคิดว่าจะถูกท้วงติงเรื่องนี้ ซึ่งมันเป็นปกติทุกครั้งที่มา เอกสารของที่บริษัทมันค่อนข้างเยอะคงจะกลัวว่าเธอจะเอาแต่อ่านจนไม่ได้พัก และกลับบ้านดึก ๆ เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

แกร๊ก ~

"เฮ้ย !! "

"เด็กนี่นิสัยเสีย จะเสียงดังทำไม ?" ชายหนุ่มร่างกำยำเหลือบตาขึ้นมองคนที่ทำเสียงดังใส่เขาพร้อมกับถอนหายใจใส่ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเขียนงานตรงหน้าต่อ

"นะ นายหัว มาที่นี่ได้ยังไง"

"ขับรถมาสิ ฉันคงไม่เหาะมาหรอก"

"หืย !! อธิบายทีค่ะ ทำไมถึง ?"

"ฉันมาเป็นประธานของบริษัทนี้ชั่วคราว สงสัยวันนั้นลืมบอก"

"ก็แสดงว่าไม่ได้กลับเหรอคะ"

"กลับ แต่ก็กลับมาแล้ว"

"......" น้ำตาลยืนนิ่ง เธอไม่กล้าทำอะไรต่อเลย ก็คิดว่าเขาไปแล้วคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่นี่มันเหนือความคาดหมายไปมากเลย

เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองจะต้องมาเห็นเขาในสภาพที่ใส่ชุดสูทและนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะทำงานของพ่อเธอ

"จะยืนค้ำหัวอีกนานไหม เมื่อไหร่จะนั่งลง"

พอเขาพูดแบบนั้นเธอก็เดินไปนั่งลงอย่างเงียบ ๆ บนโซฟา

"เลิกเรียนแล้วหรือไง ยังไม่ตอนเย็นเลย"

"มีคลาสเรียนตอนเช้าถึงเที่ยงค่ะ"

"อืม..ลืมนึกไปว่าเธอเข้ามหาลัยแล้ว"

"แล้วนี่คุณ...นายหัวพักอยู่ไหน ?"

"ฉันอยู่คอนโด"

"มีคอนโดด้วยเหรอ ?"

"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น หน้าตาอย่างฉันมีคอนโดอยู่มันน่าแปลกหรือไง"

"ก็ไม่ได้แปลกค่ะ ก็คิดว่านายหัวไม่เคยมาที่นี่ ก็คงไม่มีที่อยู่"

"แล้วมาทำอะไรที่นี่ เธอไม่ได้มีหน้าที่ทำงานที่นี่ไม่ใช่หรือไง"

"ก็ไม่ได้มีหน้าที่หรอกค่ะ แต่ก็อยากมา นี่บริษัทของพ่อหนูนะ ทำไมหนูจะมาไม่ได้ ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอคะ"

"....." นายหัวคาวีชำเลืองตาขึ้นมองเด็กสาวที่ต่อปากต่อคำกับเขาไม่หยุด ถามปุ๊บก็ตอบทันควันเลย สมกับเป็นเธอจริง ๆ นึกว่าจะเบาลงแล้วซะอีกไอ้นิสัยชอบเถียงเนี่ย

"นายหัว..."

"อือ.."

"มาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่าพินัยกรรมของพ่อแม่หนู ให้นายหัวดูแลบริษัทด้วยน่ะ"

"อืม เข้าใจแบบไหนก็ตามนั้น"

"เอ้า ? ก็หนูไม่รู้ แล้วเมื่อไหร่จะบอกหนู ว่านายหัวเป็นอะไรกับพ่อแม่หนู"

"......" พอถามเรื่องนี้ทีไร เขาก็มักจะเงียบทุกทีเลย ไม่มีการตอบกลับอะไร จนกระทั่งตอนนี้เธอเองก็ยังไม่รู้เลย "ยังไม่ถึงเวลา"

"แล้วเมื่อไหร่เล่า ! ตอนนี้หนูก็โตแล้วนะ แยกแยะเป็นแล้วด้วย"

"อย่าโตแต่ตัวกับหน้า อย่างอื่นพัฒนาด้วย"

"โห...ว่าคนอื่นนี่ไม่ดูตัวเองเลยเนาะ ดูดิ๊น่ะ หน้าอย่างกับคนอายุ 40 ไปแล้ว"

"....." สิ้นสุดประโยค นายหัวคาวีก็มองเด็กสาวด้วยสายตาดุ เหมือนกับกำลังบอกว่าตอนนี้เธอกำลังล้ำเส้นมากเกินไปแล้ว

"หนูไม่ผิดนะ ก็นายหัวว่าหนูก่อนอ่ะ"

"เป็นน้องเป็นนุ่งหน่อยไม่ได้นะ จะหวดให้ไม้เรียวหักเลย" แกล้งพูดไปอย่างนั้นแหละ ใครจะไปกล้าตีล่ะ เธอถูกพ่อแม่เลี้ยงมาดีขนาดนั้น แต่ก็น่าหมั่นไส้คำพูดเธออยู่เหมือนกัน มีแต่เธอเนี่ยแหละที่กล้าต่อล้อต่อเถียง ต่อปากต่อคำกับเขา เป็นคนอื่นแค่มองหน้าก็หลบสายตากันหมดแล้ว

"ใจร้าย"

แกร๊ก ~

"เอกสารได้แล้วค่ะ เอ่อ...ฉันจะบอกตั้งแต่เมื่อกี้แล้วค่ะ ว่าคุณศิวกรมารับตำแหน่งประธานชั่วคราวค่ะ"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณสำหรับเอกสารนะคะ"

"ค่ะ"

เรื่องทำความรู้จักกันน่ะคงไม่ต้องหรอก เพราะเธอรู้จักกับเขาเป็นอย่างดีอยู่แล้ว ก็แค่ตกใจที่เห็นเขาอยู่ที่นี่

"ไม่เห็นบอกกันเลยค่ะ ว่ามาทำงานที่นี่"

"แล้วทำไมต้องบอกเธอ ช่วยอะไรได้หรือไง"

"ก็ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ แต่อย่างน้อยก็น่าจะบอก" น้ำตาลนั่งหน้าบูด เพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับเขา

"ป้าพรเขาคิดถึงนะ น่าจะโทรหาบ้าง"

"ก็ไม่มีเบอร์นี่นา ป้าพรแกไม่มีโทรศัพท์นี่ หรือว่านายหัวซื้อให้ป้าพรแล้ว ?"

"อือ เอาโทรศัพท์ไปเปิดดูเบอร์สิ" พูดจบปลายนิ้วเรียวยาวก็ดันโทรศัพท์มือถือที่วางคว่ำหน้าจออยู่บนโต๊ะเล็กน้อย เหมือนสื่อบอกว่าให้เธอหยิบของสิ่งนั้นไป

"ให้เปิดเองเลยเหรอ ?"

"อือ ฉันทำงานอยู่"

"ไม่กลัวความลับรั่วไหลหรือไง"

"ฉันไม่มีความลับอะไรทั้งนั้น"

"โอเค๊ ไม่มีก็ไม่มี" จบประโยคเธอก็หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา จากนั้นก็เปิดดูเบอร์พร้อมกับพิมพ์ชื่อลงไปเพื่อให้ง่ายต่อการค้นหา ก่อนจะเมมเบอร์ของป้าพรเอาไว้ในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง

"นายหัวมาอยู่นานไหม"

"ยังไม่รู้ ฉันเองก็ไม่อยากทิ้งงานของตัวเองมานานเหมือนกัน เสร็จงานที่นี่ก็คงกลับ"

"แล้วคนดูแลคนก่อนล่ะ ?"

"ไม่มีแล้ว ตอนนี้ฉันคือผู้สืบทอด ส่วนเธอจะได้รับตำแหน่งไหม ก็ขึ้นอยู่กับการพิจารณาของฉันอีกที"

"โหว นี่ขนาดสมบัติพ่อแม่ตัวเองนะเนี่ย" พูดพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะหูดีซะงั้น

"ตั้งใจเรียนให้เก่ง จบแล้วจะได้มาสานต่อ"

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก หนูเรียนเก่งอยู่แล้ว สบายมาก" เธอไหวไหล่เล็กน้อย เพราะเรื่องนี้เธอมั่นใจมาก ๆ ขนาดตอนเรียนมัธยมเธอยังสอบได้ที่ 1 เลย จบมหาวิทยาลัยเธอคงได้ A ทุกตัว และคงคว้าเกียรตินิยมอันดับ 1 มาด้วย

"เรื่องเที่ยวก็เบาลงหน่อย เป็นผู้หญิงกลับบ้านดึกแถมเมาด้วยมันอันตราย" นายหัวคาวีพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น เหมือนกับว่าเรื่องนี้เขาจริงจังมาก ๆ

"รู้แล้วค่ะ"

หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อ น้ำตาลเองก็นั่งอ่านเอกสารไปเงียบ ๆ เช่นเดียวกับเขาที่กำลังนั่งทำงานอยู่เงียบ ๆ เช่นกัน

ก็ตกใจแหละ ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาที่นี่ และก็ไม่คิดว่าจะเห็นเขาใส่ชุดสูทด้วย ในความทรงจำของเธอ เขาจะใส่เสื้อผ้าตัวเก่า ๆ และเข้าไร่เข้าสวนทุกวัน เหมือนคนที่ทำงานในบริษัทไม่เป็น แต่ถนัดทำงานแบบนั้นมากกว่า ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขาจะทำงานแบบนี้เก่งด้วย

"มองอยู่ได้ หน้าฉันมีอะไรติดหรือไง"

"โอ๊ะ ! เปล่า ๆ ไม่มีอะไรติดค่ะ" แค่กำลังนั่งคิดแต่ดันเผลอไปจ้องหน้าเขาซะได้นี่

"นั่งทำงานของตัวเองไป"

"ในหัวกลับบ้านกี่โมง ไม่สิ กลับคอนโด"

"ถามทำไม จะกลับด้วยหรือไง"

"เปล่า ก็แค่อยากรู้"

"งานเสร็จก็กลับ"

"อ๋อ.."

"ถามมากอยู่ได้ นั่งเงียบ ๆ สิ ฉันต้องใช้สมาธิ"

"....."