All Chapters of เคสรักเคสร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

4วันผ่านไป..มือถือถูกวาง โลมาโบกมือบ๊ายบายรอนที่กำลังทำงานผ่านวิดิโอคอล ส่วนเธอก็เอาแต่เก็บตัวเงียบ มีหลายเรื่องเกิดขึ้นในชีวิตของเธอในระยะเวลาไล่เรี่ยกัน.. เบญจเพสเหรอฉัน หนักๆทั้งนั้นเลยแฮะเหงาจัง ทำไงดี..“โลมา ฉันไปแล้วนะ ล็อคบ้านล็อคห้องให้ดีรู้ไหม”“อื้ม ขับรถดีๆนะ”“เออๆ” พี่เซบัสเข้ามากอดฉันก่อนจะหอมหัวหนึ่งที ก็เป็นเรื่องปกติสำหรับเรื่องนี้ เราถูกสอนให้รักกันมากๆมาตั้งแต่เด็ก มันก็เลยชินไปแล้วกับการกอดกันแล้วหอมหัวแบบนี้วันนี้พี่เซบัสเองก็มีธุระให้ไปจัดการ มีแต่ฉันนี่แหละที่เหมือนคนว่างงานทั้งที่ไม่มีเงินถุงเงินถังอะไรให้นิ่งนอนใจได้ขนาดนี้ความรู้สึกที่ไม่อยากอยู่บ้านทำให้ฉันกระสับกระส่าย กล้องวงจรที่ซื้อมาใหม่ ตั้งใจว่าจะเอามาบันทึกตัวเองเวลาเอวาออกมา ก็ไม่เป็นไปตามที่หวัง เอวาไม่ออกมา ไม่เลย..สุดท้ายก็ไม่วาย คงต้องโทรชวนน้ำฟ้าให้ออกมาหาอะไรกินเป็นเพื่อนแหละนะ จริงสิ! ฉันไปเยี่ยมแม่น้ำฟ้าดีกว่า ว่าแล้วฉันก็รีบเตรียมตัว แม้ว่าสายที่โทรเข้ามาจะเป็นเบอร์โทรของร้านที่ฉันเคยทำงานอยู่ ฉันก็เลือกไม่รับ.. กลัว กลัวเรื่องนั้นจะแดงออกมา แวบนึงที่แอบคิดกับตัวเองคนเดียว.. แล้วแบบนี

“จะตีเหรอ.. ตีสิ” โลมาขยับตัวนั่งคุกเข่าตรงหน้ารอนที่ยังคงนิ่งตามประสา ก่อนจะคว้ามือใหญ่ๆอุ่นๆของอีกฝ่ายตีตามร่างกายของตัวเองตีขา ตีแขน ตีหน้าและสุดท้ายก็บังคับให้มือของรอนวางที่เนินอกของตัวเองอยากขย้ำ.. รอนคิดแบบนั้น เจ้าตัวแสบงอแงแม้ไม่มีเสียงงี่เง่าออกมา คนป่วยที่เรียกร้องทุกอย่างดั่งใจหวัง..“พี่ไม่ใช่คนใจแข็งกับโลมานะ โลมารู้”“ถึงอยากจะทำ แต่ทำไม่ได้”“ทำได้” คนตัวน้อยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวแตะสัมผัสที่สันจมูกโด่งๆของรอน “โลมาอนุญาต โลมายังไหว”“ทำไมต้องเป็นวันนี้?”“เพราะพี่บัสไม่อยู่บ้าน ติดธุระ.. โลมาอยู่กับพี่ได้ยันเช้า”“ขอความจริง” คนตัวน้อยนิ่งไป ก่อนจะยิ้มน้อยๆที่มุมปาก“ก็แค่.. อยากให้ทุกคนรู้ ว่าพี่เป็นของหนู ไม่สิ..”“….”“หนูเป็นของพี่” ฉันได้ยินเสียงพี่รอนถอนหายใจยาวๆออกมา ฉันจะไม่ยอมปล่อยวันนี้ไปให้เสียเปล่า แล้วฉันก็ไม่ได้สนใจด้วยว่าฉันกำลังจะป่วยหรือเป็นอะไร ฉันอยู่กับหมอ ต่อให้ไข้จะขึ้นสูงจนทะลุปรอท อย่างน้อยฉันก็ไม่ตาย..โลมายังเว้าวอนรอนให้สนใจข้อเสนอที่เธอกำลังประเคนให้ถึงที่ แม้ว่ารอนจะส่ายหัวและพยายามจะลุกหนี โลมาก็ใช้ไม้ตาย จับสายเดี่ยวของ

รอนยังคงนอนไม่หลับ ยอมให้โลมาหนุนนอนที่แขน เขาติดซะแล้วการเกลี่ยผมของเธอเล่นทุกครั้งเมื่อมีโอกาส รางวัลต่างๆนานาที่เขาเคยได้รับ เขาเอาแต่มองมัน.. ใช่ว่ายึดติดกับสิ่งที่ทุกคนเห็นดีเห็นงามยกย่องเขา แต่กลับคิดว่า เขาจะทำประโยชน์อะไรสักอย่างให้โลมาได้ไหม หรือทำอะไรได้มากกว่านี้ไหม ถ้าจะให้เมียตัวเองหาย..วันนี้แค่ยังโชคดีที่โลมาไว้ใจเขามากๆ รวมไปถึงเอวาด้วย แต่หากต้องไปอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีเขา ทุกอย่างมันจะแย่ขนาดไหน.. หากเธอควบคุมตัวเองไม่ได้เอวาได้ฆ่าล้างบางผู้ชายที่อยู่ใกล้แน่ๆ“พ่อคะ แม่คะ” โลมาซุกกับตัวรอนแน่น เธอคงเฝ้าฝันถึงคนสำคัญ.. พ่อ.. ผมก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดีว่าพ่อของเธอหายไปไหนได้นานขนาดนี้.. หรือผมควร.. ขอความช่วยเหลือจากอาจารย์..เมื่อคิดได้แบบนั้นรอนก็หยิบมือถือขึ้นมา แล้วลังเลอยู่นานก่อนจะตัดสินใจ.. กดโทรหาอาจารย์ของเขา อาจารย์ฐานัฐ ไม่นานเท่าไหร่ที่ปลายสายรับสายของเขา“..ผมต้องการความช่วยเหลือ เรื่องที่อาจารย์เคย”[ที่คุยกันไว้นะเหรอ? ได้สิ แต่ว่าเรื่องมันเป็นยังไง] เมื่ออาจารย์ไม่มีท่าทีจะปฎิเสธ รอนก็ก้มมองโลมาที่หลับฝัน เขาค่อยๆดันตัวเองแล้วนิ่งไปพักใหญ่ๆ“เธอเป็นคนส

ที่นี่.. ยังเหมือนเดิมฉันก้าวเท้าลงจากรถ ก็พอได้เห็นหลายๆสิ่ง.. เหมือนเดิม.. ไม่อยากจะเชื่อว่าไม่ว่ามันจะผ่านไปอีกสักกี่ปี จำนวนเด็กที่ถูกทิ้งด้วยความตั้งใจของพ่อแม่.. มันจะเยอะไม่เปลี่ยนไปเลย.. ค่อนไปทางมากขึ้นด้วยซ้ำ“..ทั้งที่ไม่ควรเป็นสถานที่ที่มีเด็กน่ารักๆแบบนั้นเยอะขนาดนี้แท้ๆ”“ดูตาดำๆของพวกเขาสิคะ ถ้าไม่พร้อมก็อย่ามีพวกเขาเลย” โลมาพูดออกมาก่อนจะถอนหายใจ เพราะเธอเข้าใจความรู้สึกของเด็กเหล่านี้ดีโลมาเดินไปเรื่อยๆ สนามหญ้า ชิงช้า หรือแม้แต่ต้นไม้ที่เธอเลยนั่งไกว่เล่นไปมากับเปีย.. การสัมผัสเชือก ราวกับการระลึกถึงความทรงจำ เป็นไงบ้างนะ สบายดีไหมเปีย..โลมาเอามือออกจากเชือกชิงช้าไม้ เดินไปข้างๆขอบสนามโดนมีรอนกับเซบัสคอยติดตาม“พี่จ๋าาาา~” เสียงหวานของเด็กน้อยคนนึง เธอวิ่งเข้ามาหาพี่บัส ก่อนจะยื่นดอกหญ้าในมือให้“ของพี่ นี่ก็ของพี่ค่ะ” รอนแค่นคิ้วก่อนจะนั่งยองๆแล้วรับดอกหญ้าของเด็กน้อยคนนี้ ในขณะที่เซบัสยืนมองเด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม“ขอบคุณครับ สาวน้อย”“หนูจะโตขึ้น แล้วมีแฟนหล่อๆแบบพี่สองคนให้ได้!”“ห๊า? แบบสองคนนี้เลยเหรอ?” ฉันถามด้วยความเอ็นดู“อึง อึง!” เด็กน้อยใช้เสียงนี้ “ต้องม

เหงื่อฉันออกเต็มมือ ยิ่งใกล้บริเวณที่แม่ตาย มือมันยิ่งสั่น ความโกรธเหมือนจะพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง แต่สุดท้ายฉันก็กดมันได้สำเร็จ ภาพวันนั้นติดตาฉันราวกับฝันร้ายที่ไม่อาจหลีกหนี น้ำลายหนืดเหนียวคาคอ กลืนไม่ลง.. ฉันมาหาเบาะแสของพ่อ ไม่ใช่แม่.. ฉันบอกตัวเองแบบนี้ ฉันอยากรู้ว่าพ่อหายไปจากชีวิตฉันได้ยังไง จริงๆก็ไม่อยากรื้อฟื้นแต่ก็กลัวว่าพ่อจะกลับมาเป็นหนึ่งในความอันตรายของตัวฉันเอง ฉันเป็นคนปกติ.. แถมความทรงจำของฉันก็แทบไม่มีพ่ออยู่เลย คนแบบพ่อเนี่ยนะ จะยอมอยู่ตัวคนเดียวสงบๆ ทั้งที่ชอบรีดไถ่เงินแม่ ขโมยเงินเก็บที่แม่แบ่งเอาไว้ในส่วนที่เป็นของฉัน พ่อที่ชอบทำร้ายร่างกายฉันเวลาไม่มีที่ระบาย.. คนแบบนั้น จะหายไปไหนได้นานขนาดนี้..ต้นไม้สูงใหญ่ แตกกิ่งแผ่ร่มเงาให้กับบริเวณนี้ โลมาสัมผัสกับเปลือกของต้นไม้ มดตัวเล็กๆไต่เดินและตั้งใจทำงาน..“จำอะไรได้อีกไหม?”“..ไม่เลย เห็นแค่ภาพนั้นภาพเดียว” ภาพที่พ่อยืนอยู่ตรงนี้ ดวงตาเบิกโพลงเพราะอะไรสักอย่าง โลมาเริ่มปวดหัวเพราะเธอพยายามจะฝืนตัวเอง ร่างบางๆเซคล้ายคนจะเป็นลม รอนเข้าประคองคนตัวน้อยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง และน่าทำตาม“..วันนี้พอแค่นี้นะ”“….