All Chapters of เคสรักเคสร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

#RON PART“ตื่นเช้าจังนะคะคุณหมอ”“..ยังไม่ได้นอนมากกว่า”“อ้าว มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ? หรือมีอะไรให้ป้าช่วยไหม? แล้วหนูโลมา”“โลมาหลับครับ ไม่ต้องปลุกเธอนะ ตื่นเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น”“แสดงว่าหนักสินะคะเมื่อคืน อยู่กับครบทุกคนแบบนั้น กว่าจะแยกตัวกันได้คงเกือบรุ่งสาง” ป้าชุก็พูดไปตามที่ตัวเองเข้าใจ แต่ที่ผมไม่ได้นอนไม่ใช่เพราะพวกเพื่อนๆ แต่เพราะอะไรก็น่าจะรู้“เดี๋ยวนะคะ เดี๋ยวนะคะ.. วันนี้คุณหมอต้องทำงานนิคะ แล้วแบบนี้จะไหวเหรอ ป้าเคยบอกแล้วนะคะว่าอย่าดื่มให้มันหนักจนร่างกายแย่ คุณเป็นหมอ เป็นคนที่ต้องคอยย”“ผมไม่ได้นอนเพราะน้อง”“..ค๊ะ?”“ถ้าป้ารู้ว่าโลมาทำผมไม่ได้นอนทั้งคืน ป้าจะบ่นผมอยู่ไหม?” รอนคว้าแก้วกาแฟดื่มจนหมดแก้ว ท่าทีเสยผมลวกๆทำให้ป้าชุนิ่งไป ใช้ความคิดก่อนจะยิ้มหวาน“..ก็แล้วไม่บอกป้าละคะ! ปล่อยให้ป้าบ่นตั้งนานนน ไปอาบน้ำอาบท่าเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าต้มซุปอร่อยๆให้” ดูท่าแกจะชอบโลมาเอาเรื่อง อะไรที่เป็นโลมา ป้าชุก็สนับสนุนเสมอ “ทานก่อนไปทำงาน แล้วก็เอาซุปไปที่โรงพยาบาลด้วยนะคะ”“ขอบคุณครับป้า” “ต้องต้มให้หนูโลมาด้วยยยย” แม่บ้านกุรีกุจอรีบตั้งหม้อทำซุปอย่างปากว่า ส่วนรอนที่เห็น

ยามเช้าสุดแสนจะอารมณ์ดี แต่พอไม่มีทุกคนแล้ว.. มันก็แอบเหงา พี่รอนก็ต้องทำงาน น้ำฟ้าก็น่าจะคลุกอยู่กับพี่โชน.. ถ้าแผนเมื่อคืนสำเร็จ.. ก็ไม่กล้าโทรหาอีก พี่บัสก็คงจะมีความสุขอยู่กับสาวๆที่ปรนเปรอความต้องการของพี่เขาได้ ป้าชุเองก็มีงานต้องทำ.. เหงาแฮะ..โลมานั่งมองห้องกว้างๆของรอน กระเป๋าเครื่องเขียนอยู่ใกล้ตัวเสมอราวกับเป็นอวัยวะส่วนนึงกับร่างกาย เพราะโรคที่ฉันเป็นมันทำให้ฉันไว้ใจผู้ชายลำบาก ก็คิดถึงงานนะ.. แต่ยังไงฉันก็ไม่กล้ากลับไป โลมาหมดเวลาไปกับการนั่งดูซองยาที่รอนเป็นคนจัดให้เธอ มองกระเป๋าสตางค์ มองเครื่องเขียนวาดรูป.. ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้น คว้ากระเป๋าสตางค์ มือถือแล้วกระเป๋าผ้า ระหว่างที่ฉันเดินลงมาก็เจอป้าชุพอดี“อ้าว หนูโลมาจะไปไหนเหรอคะ?”“โลมาเบื่อ ก็เลยจะไปเดินเล่นในห้างหน่อยค่ะ”“ให้ป้าไปด้วยไหม?”“อุ้ย ไม่เป็นไรค่ะ โลมาดูแลตัวเองได้^^”“..แน่ใจนะคะ”“แน่ใจค่ะ อีกอย่างวันนี้ก็วันคริสมาสต์ด้วย โลมาจะไปหากวางให้พี่รอน^^”“หา.. กวาง?” โลมายิ้ม แม่บ้านเข้าใจความหมายเลยถอนหายใจด้วยรอนยิ้ม“โอเคค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะมีอะไรต้องรีบโทรหาหมอนะ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ถูกรับสาย”“รับทรา

“อ๊าา~” ไรผมหล่นปรกลงหน้า ราวกับว่ากิจกรรมดังกล่าวทำให้โลมาหลงลืมความเศร้าความเครียดไปหลายชั่วขณะ เอวบางๆที่นั่งควบในท่าม้า ก้นกระดกกระทบกระแทกเอ็นหนาจนความเสียวเข้าเล่นงานไปทุกส่วนพั่บ พั่บ พั่บ พั่บ!!ผมยาวถูกรั้งดึงเมื่อพลิกท่าเป็นท่าหมา รอนอัดสะโพกหนักๆเข้าหาช่องแคบแบบหนักหน่วง ซานตี้ตัวน้อยยับเยินเพราะแรงราคะ แรงหวง และแรงหึง “อ๊ะ! อ๊าา!” พี่รอนดันก้นฉัน จิกมันและตีมันเพี้ยะๆจนรู้สึกแสบชา แรงกระทั้นส่งผลให้น้องนมของฉันกระเพื่อมดั่งขนมโมจิ บีบคั้นด้วยความเบามือ แต่กระแทกแรงจนเครื่องในเกือบจะพัง“อ๊ะ!”หมอรอนก้มต่ำแนบหลังโลมา รั้งเอวบางแนบกาย พรมจูบดูดริมฝีปากก่อนจะตอกอัดเอ็นหนาเข้ารูน้อยอีกเป็นชุดจนโลมาแทบจะดิ้นหนี“พี่! อ๊าา!” เนื้อตัวเกร็งสั่น เรียวขาสั่นไหวระริกครั้นดันตัวและแอ่นอ้อนจนสุดสาย! รอนคว้าเอวบางแนบกาย ทิ้งตัวนอนหงาย ให้โลมาซ้อนกายตนอยู่ด้านบน ใช้นิ้วบดขยี้ติ่งแตด ลำกายที่ยังคงฝังในตัวเธอไม่มีท่าทีอยากออกมาเผชิญโลกกว้าง ความอุ่นของโลมา น้ำแฉะๆของโลมา ทำให้เขาสบายตัว“อ๊าา~ โลมาเสร็จไปแล้วนะ~”“พี่ยังไม่เสร็จ~”“อึ่ก”“แล้วก็อยากจะเย็_ให้ฮีฉีก” เรียวนิ้วที่กระตุ้นรู

หลังจากนั้นฉันก็นอนไม่หลับ ถึงขั้นต้องลงมาทำอะไรสักอย่างเพื่อระบายความฝันนั่นออกมา.. ไม่ใช่สิ มันไม่ใช่ความฝัน โลมาระบายทุกอย่างลงในสมุดวาดภาพ เธอรีบถ่ายทอดมันก่อนที่เธอจะลืมไปเสียก่อน ทั้งวิวฉาก ทั้งคำพูด..‘เธอจะกลับมาหาฉันบ่อย จนกว่ามันจะตายเลยละ ไอ้พ่อคุ้มกะลาหัวเธอตอนนั้น สุดท้าย เธอก็จะทำให้ฉันฆ่ามัน ฆ่ามัน เป็นศพที่สะ….’คำพูดประโยคนี้จำได้แม่นไม่ลืม.. มันเหมือนกับว่า..“ฉันเคยฆ่าใครตาย ไปงั้นเหรอ” น้ำตาคลอเบ้า เมื่อโลมารู้สึกว่าตัวเองเหมือนฆาตกรเข้าไปทุกที โลมาวาดมันทั้งน้ำตา มือไม้สั่นเทา น้ำลายที่กลืนลงคอ.. ติดขัดเสียจริง!พี่รอนออกไปทำงานแล้ว ออกไปประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ฉันไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้พี่รอนฟัง มันเป็นความกลัว ความขี้ขลาด.. กลัวว่าพี่เขาจะรับไม่ได้ ถ้าความจริงที่ฉันจำไม่ได้นั่น.. คือฉันเป็นฆาตกรโลมาวางมือจากภาพที่วาด เธอเอาแต่นั่งมองมัน อ่านประโยคเดิมตั้นอยู่ซ้ำๆ.. แต่ทุกครั้งที่อยากจะนึกถึง.. มันไม่เคยสำเร็จเลย🎶~ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังมาจากที่ไหนสักที่ มันไม่ใช่โทรศัพท์ของฉัน.. โลมาเดินตามเสียงเรียกเข้าไปเรื่อยๆ จนเห็นว่ามันคือโทรศัพท์ของรอนที่ทำตกเอ

ตึง! จากรอบๆตัวที่เป็นห้องทำงานของหมอ กลับกลายเป็นว่าฉันโผล่มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ที่มืดสนิทไปหมด มีเพียงแสงสว่างเพียงนิดที่สาดส่องพอให้เห็นทาง ครั้นพอจะลุกขึ้นเดิน ก็รู้สึกว่า.. ออกไปจากตรงนี้ไม่ได้ มันเหมือนมีกรงล่องหนที่มองไม่เห็นกักขังฉันเอาไว้ และยิ่งพยายามจะทลายมันลงมากเท่าไหร่ สิ่งแปลกประหลาดเรื่องต่อมาก็เกิดขึ้น ฉันเห็นพื้นโคลนสีดำค่อยๆยืดตัวสูงเป็นเส้นเสา รูปร่างค่อยๆขยับอย่างชัดเจนเมื่อเห็นว่า.. โคลนสีดำตรงนั้นมันกลายเป็นฉันที่ยืนดันลิ้นกับกระพุ้งแก้ม สาวเท้าเข้ามาอย่างเนือยนาถ สายตาที่จ้องมองกัน.. “เอวา”“อื้ม~ ไม่เสียเวลาแนะนำตัว”“เธอขังฉันเอาไว้เหรอ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” แต่เอวากลับยกมือราวกับการถูกจับกุม เลิ่กคิ้วราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาว“เปล่าจับ ที่เธอไปอยู่ตรงนั้นก็เพราะตัวเองล้วนๆ”“อึ่ก!”“เจอแล้วไม่ใช่หรือไง ไอ้คนที่มันทำร้ายเธอ”“….”“ถามใจตัวเองดู.. ว่าที่เอาตัวเองไปอยู่ข้างในนั้น แล้วให้ฉันมาอยู่ตรงนี้ มันหมายความว่าไง~”โลมาน้ำตาคลอ..“เธอหนะ อยากจะฆ่ามันเต็มกลืนแล้ว รู้ไว้ซะด้วย~”เอวาเดินไปรอบๆกรงล่องหนที่มองไม่เห็น รอยยิ้มแสยะราวกับรอคอยวันนี้มานาน มือประสา