All Chapters of เคสรักเคสร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

#RON PARTรอนปิดประตูอย่างเบามือหลังจากที่ธีร์เดินตามออกมาด้านนอก“โลมาคุยอะไรกับอาจารย์”“ไม่รู้วะ ไม่ได้ยินอะไรสักคำ จะเห็นก็แต่.. เหมือนคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว”“แค่นั้น?”“อื้ม กูคุยโทรศัพท์ด้วย ประมาณห้านาทีได้ ก็เลยเห็นแค่นั้น แต่โลมาก็.. จะพูดไงวะ ตอนเข้าไปกับตอนออกมาเหมือนคนละคน”“….”“แต่ไม่ใช่อีกคนที่มึงบอกออกมานะ เอวาอะไม่ได้ออกมา แต่ท่าทีโลมาเหมือนกับช็อคๆ”“มาก?”“มาก” “….”“มีไรวะ? พูดอย่างกับอาจารย์จะทำอะไรโลมา” ก็คิดก่อนจะตัดสินใจพูดไป ผมเลือกจะแจงสถานการณ์ตอนนี้ ตั้งแต่โลมาโดนวางยา เรื่องที่ออยพูด ทุกอย่างก็ล้วนลงเป้าไปที่อาจารย์ จริงๆก็ไม่ได้อยากจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง แต่สิ่งนึงที่ผมมั่นใจและคิดว่ามองไม่ผิดแน่ๆ.. คือออย ถึงเธอจะดื้อหัวชนฝา บู้ทะลุเพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการได้แบบสุดโต้ง แต่เธอก็ไม่ใช่พวกเล่นแง่คอยตลบตลกร้าย ออยไม่ใช่พวกขี้โกหกเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ คนแบบออยดูง่ายมากถ้ามองตา และผมมั่นใจว่าผมน่าจะเชื่อออยได้มากกว่าอาจารย์มันก็เป็นเรื่องหนักที่จะตัดสินทั้งที่ไม่มีหลักฐาน รอนยืนเท้าเอว ยืนคิดไปเรื่อย•••คุยอะไรกัน.. จะเป็นเรื่องนั้นหรือเปล่า!

“ชาคาโมมายด์ค่ะ หนูโลมา”“ขอบคุณนะคะ” ฉันรับชาคาโมมายด์ที่ป้าชุเสริฟ์ให้ พี่รอนเองก็ยังไม่ไปไหน ยังคงเดินวนไปวนมาอยู่ที่ห้องรับแขกนี่แหละ นี่ฉันกวาดสายตามองทุกทางที่พี่เขาเดินจนตาลายไปหมดแล้วนะ“เดี๋ยวป้าให้ใครก็ได้ไปซื้อเจลปรับอากาศที่เป็นกลิ่นลาเวนเดอร์ให้ผมหน่อย แล้วก็เอามาวางไว้ทุกจุดของบ้าน”“หมออยากได้เยอะเท่าไหนละคะ ป้าจะได้กำชับคนไปซื้อให้ถูก” รอนนิ่งไป เขายืนเท้าเอวแล้วมองไปรอบๆบ้าน“..สัก ร้อยกระปุก”พรวดด! แค่กๆ โลมาสำลักชาคาโมมายด์จนหมดแก้ว ทั้งรอนและป้าชุรีบกรูเข้าหาเธอจนเธอต้องยกมือห้ามทุกคนเข้าใกล้“หยุด! หยุดอยู่ตรงนั้นทุกคนเลย!”“หนูโลมาเอาน้ำไหมคะ เดี๋ยวป้าไปเอาให้”“ไม่ค่ะ แค่กๆ โลมาไม่เป็นไร” ฉันหันมองหน้าพี่รอน“เอามาทำไมร้อยประปุก บ้านนะไม่ใช่สนามบิน พี่จะเอามาใช้อะไรเยอะแยะ”“ลาเวนเดอร์มีสารสกัดที่ช่วยให้หลับสบายและผ่อนคลาย”“….”“ช่วยลดความเครียด”“..มีผัวเป็นหมอก็น่าปวดหัวเหมือนกันแฮะ==^” โลมาบ่นงึมงำ ก่อนจะถอนหายใจแล้วหันไปหาป้าชุ ป้าแม่บ้านคนสำคัญของที่นี่“สิบกระปุกก็พอค่ะป้า ไม่ต้องเอาถึงร้อยหรอก แสบจมูกตาย” แต่เหมือนป้าชุจะรอคำสั่งจากพี่รอนอีกที จนฉันต้อง

#RON PARTโลมาเอาแต่นอนร้องไห้จนหลับไป คงกลัวไม่น้อยเลยกับเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่รู้สึกอะไรไปมากกว่าการใช้คำพูดปลอบโยนเธอ หรือใช้ภาษากายกับเธอ หรือสงสัยว่าทำไมผมทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องเล็กนิดเดียว.. ทั้งๆที่เรื่องนี้ คือการฆ่าคนคนนึงเลยเพราะทุกอย่างมันมีขั้นมีตอน หากการวินิจฉัยของแพทย์สรุปได้อย่างชัดเจน ว่าคนที่ก่ออาชญากรรมเป็นผู้ป่วยทางจิต และที่สำคัญ คนที่ลงมือฆ่าบุคคลที่สองสามหรือสี่ไม่ใช่ร่างต้นอย่างโลมา ก็มีสิทธิ์ที่จะสรุปผลได้ว่า เธอไม่ได้เป็นคนทำ.. เพราะเราไม่สามารถเอาผิดกับบุคคลใดบุคคลหนึ่งที่อยู่ในตัวโลมาได้ โดยที่ไม่ส่งผลกระทบถึงตัวโลมาจิตใจมนุษย์เป็นสิ่งที่ซับซ้อนเหนือการคาดเดา ไม่มีใครล่วงรู้ว่า หากมีสิ่งที่มากระทบใจ ย้ำบาดแผลที่ฝังลึกในอดีต จะทำให้คนที่เคยแสนดีกลายเป็นฆาตกรในชั่วพริบตาได้หรือไม่ หากกล่าวให้ละเอียดลึกลงไปอีก ก็มีทั้งคนที่ป่วยมีอาการทางจิต และคนที่ไม่ป่วยแต่ไร้สำนึก หรือขาดความยับยั้งชั่งใจ รวมทั้งคนที่มีบุคลิกภาพแบบก้ำกึ่งแต่ใช่ว่าคนที่ป่วยเป็นโรคหลายบุคลิก หรือมีบุคลิกภาพแบบก้ำกึ่ง จะเป็นฆาตกรไปเสียทุกคน มีผู้ป่วยจำนวนมากที่น่าสงสาร

พี่รอนจะไม่เชื่อฉันหรือเปล่า… เขานิ่งมาก แล้วก็…โลมาสะดุ้งเมื่อรอนใช้มือสัมผัสกับใบหน้าของเธอ “!!!”“คิดว่าฉันกำลังไม่เชื่อเธอใช่ไหม?” พี่รอนพูดช้าๆเนือยๆ โลมากังวลอย่างเห็นได้ชัด เธอบอกทุกอย่างเท่าที่เธอจะจำได้และทั้งหมดที่รู้ไปหมดแล้ว ก่อนจะยกมือทาบที่หัวใจ“โลมากลัว”“….”“กลัวว่าจะเสียพี่ไปจังเลย” สิ่งเดียวที่แทบจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตของโลมา พูดได้เต็มปากว่าคงไม่พ้นรอน เขากอดเธอลูบหัวของเธอสลับกับหอมแก้มนุ่มๆของคนตัวน้อย“ฉันเพิ่งบอกเอวาไป”“..บอกว่า?”“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็คลั่งเมียได้ทุกสถานการณ์นั่นแหละ”“….”“ไม่เชื่อเมียแล้วจะไปเชื่อใคร?”“แต่ว่าอาจารย์ฐานัฐเป็นอาจารย์ของพี่นะ” “เพราะเธอพูดเรื่องเมื่อกี้ฉันเลยนึกขึ้นได้ ฉันเห็นอะไรที่คุ้นตามากๆจากห้องของอาจารย์แต่แค่ไม่มั่นใจ จนกระทั่งเธอพูดเรื่องของเปีย”“….”“ฉันคิดว่าฉันเห็นรูปของเปีย ในห้องอาจารย์ แต่แค่ตอนนั้นฉันคิดไม่ออก”“จริงเหรอ!” รอนพยักหน้า เขาถอนหายใจเบาๆ ฉันรู้นะว่ามันยากที่จะเชื่อว่าคนที่เป็นอาจารย์ของตัวเองจะทำเรื่องแบบนี้ แถมคนคนนั้นยังเป็นหมอซะด้วย ฉันเห็นสีหน้าที่แค่นไปทางกังวลของพี่รอน สลั

คนเป็นอาจารย์เดินเข้าประชิดตัวโลมา กุมมือสองข้างที่พนมค้างไว้“คิดถึงบ้านเก่าบ้างไหม?” ฐานัฐเอ่ยถามก่อนจะมองไปที่บรรได ราวกับเช็คว่าภรรยาของตัวเองได้ขึ้นห้องไปแล้วหรือยัง“ดีใจนะ ที่จำวันเก่าๆที่บ้านหลังนี้ได้” นิ้วโป้งเกลี่ยไล้ด้วยราคะ.. ท่าจะเป็นไปจนตายไอ้การมักมากในกาม! เอวาคิดในใจ เธอจะต้องไม่แสดงตัวว่าเป็นเอวา.. เธอในตอนนี้ต้องอ่อนแอ..เรียวมือสั่นสะท้านตอบโต้กลับไป ฐานัฐยิ้มกริ่มเมื่อเห็นทีท่าว่าโลมายังเกรงกลัวเขาไม่ต่างไปจากเมื่อก่อน เอวาเล่นละครแนบเนียนเอาเรื่อง แม้กระทั่งฉากเรียกน้ำตา“ขะ ขอร้องนะ อย่าบอกเรื่องอะไรกับหมอ กับทุกคน” หากจะมีก็เพียงแต่.. คำพูดคำจาที่ไม่เสนาะหูเท่า ไร้หางเสียงและไร้ซึ่งความอ่อนหวาน แต่ฐานัฐก็ดูไม่ได้ติดใจอะไร “ถ้าหมอรอนรู้ ฉันไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ขอร้องนะ ยอมทุกอย่างเลย”“ทุกอย่างเลยเหรอ?”“ค่ะ”“..เธอรู้ดีว่าฉันต้องการอะไร” อดีตพ่อเลี้ยงมองร่างสวยตั้งแต่หัวจรดเท้า “ถึงแม้ว่าฉันจะชอบเธอในตอนที่ตัวเล็กเท่าเด็กมากกว่าตอนนี้ แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เลย.. ว่าโตมาอย่างดี”“….”“คุณ.. พ่อ..” เอวาพ่นคำนี้ออกมา กับการแสดงว่าขนหัวลุกกับทุกสัมผัสที่ฐานัฐ