Semua Bab ยั่วรักภรรยาในนาม: Bab 11 - Bab 20

พอดีลูกน้องเขาเดินเข้ามาช่วยยกไป“ขอบคุณมากค่ะคุณศีล”“คุณก็เป็นแขกเหมือนกัน ว่าแต่... คุณเป็นอะไรกับนายรุต” อินทุภาพูดไม่ได้ เธอได้แต่ยิ้ม“แล้วเขาบอกคุณว่าฉันเป็นอะไร ก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะ”“เอ้อ... คุณกับนายรุตนี่ พอ ๆ กันเลยนะครับ”“ยังไงคะ”“เปล่าครับไม่มีอะไร” และศีลก็ชวนอินทุภาคุยมากมาย ศีลเป็นคนคุยเก่ง และเป็นคนมีเรื่องเล่าท่าทางที่คุยกันถูกคอ มายาวีหันกลับไปมอง พบภาพที่ทั้งคู่กำลังเดินคุยกันมาอย่างสนิทสนม“แหม... ท่าทางแม่เด็กในบ้านของรุตจะได้เพื่อนคุยถูกคอแล้วละค่ะ อ่อยเก่งใช่ย่อยนะคะ หรือว่าไงคะรุต” มายาวีเอ่ย พร้อมหัวเราะแบบสาแก่ใจเบา ๆ ในลำคอแต่คำพูดนั้นกลับทำให้ธีรุตม์ที่กำลังเดินอยู่ข้างหล่อนไม่พอใจ เขาเร่งฝีเท้าแล้วเดินจากไปโดยไม่รอมายาวี“รุตคะ” เธอตะโกนเรียกเขา แล้ววิ่งตามเดินตาม“ทำไมไม่รอวีคะ” มายาวีบ่นกระปอดกระแปด ธีรุตม์ทิ้งตัวลงไปนั่งที่เก้าอี้ที่ตั้งอยู่หน้าตึกด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งอินทุภาเห็นไกล ๆ สองคนนั่นเหมือนทะเลาะกันอีก เธอเริ่มไม่สบายใจกับสถานการณ์ที่น่าพะอืดพะอมนี่“คุณอิน มีเรื่องอะไรให้เครียดหรือเปล่าครับ สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย” อินทุภารีบยิ้มกลบเกลื่อน

ทว่าเมื่อถึงเวลาใกล้อาหารเย็นอินทุภาก็ลงมาก่อนเวลา เธอจะถือโอกาสเดินเล่น มายาวีเดินปรี่เข้ามาหา ก่อนจะจ้องด้วยสายตาเขม่นแล้วเอ่ยถาม“หล่อนใช้มารยาอะไรไม่ทราบ รุตเขาถึงได้หนีหน้าฉัน ออกไปเดินเล่นข้างนอก”อินทุภามองมายาวีอย่างแปลกประหลาดใจ “น่าแปลกนะคะ พวกคุณตัวติดกันขนาดนั้น ทำไมไม่ถามกันเอง”“คนที่เป็นส่วนเกินแบบฉันจะรู้เรื่องของพวกคุณได้ยังไง เอ๊ะ!”“แกอย่ามาพูดยอกย้อนฉัน รุตเขาบอกว่าเกรงใจหล่อนที่เป็นเมีย เอาสิ... เธอมันเก่งนี่ ถึงได้เข้าทางคุณหญิงทับทิม คุณหญิงถึงได้ชอบหล่อนนัก ทั้งที่พ่อของหล่อนติดหนี้คุณหญิงมากมาย”มายาวียังหาข้อด้อยของตัวเองไม่เจอ ถ้าเทียบกับอินทุภา ไม่มีข้อไหนที่คุณหญิงจะไม่ชอบเธอได้ แถมยังกีดกันกลัวจะได้เธอไปเป็นสะใภ้“อ้อ... คุณหญิงแม่ท่านชอบเพราะฉันไม่ได้เป็นแค่ลูกหนี้มั้งคะ เห็นท่านเคยบอกว่า คุณหญิงไม่ชอบใครที่มาทำตัวเหมือนแม่คนที่สองของลูกชายของท่านน่ะค่ะ อีกอย่างท่านว่าผู้หญิงที่เร่เอาของดีไปนอนกับชาวบ้านง่าย ๆ นั้น น่าจะไม่มีคุณสมบัติที่เหมาะสม”“ก็คอยดูกันต่อไปเถอะ ฉันไม่รู้ว่าหล่อนไปต่อรองอะไรกับรุตมากกว่า”“ฉันน่ะเหรอคะจะไปต่อรองอะไรกับคุณรุตได้ คุณว

“ถามใจคุณรุตก่อนเถอะค่ะ ฉันรับประกันและรับปากคุณได้อย่างแน่นอนว่าฉันจะไม่ยุ่งกับเพื่อนของคุณ แล้วคุณเองก็ต้องกลับไปบอกเพื่อนของคุณด้วยนะคะว่าฉันเป็นอะไรกับคุณ เขาจะได้หยุดคิดเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง”“เธอก็อย่าอ่อย หรือเล่นหูเล่นตากับนายศีลก็แล้วกัน”“ฉันนี่หรือคะอ่อย ไม่จริงหรอกค่ะ” เธอส่ายหน้า เริ่มท้อใจกับข้อกล่าวหานี้“เธออย่าได้คิดเถียงฉันน่ะ ฉันตักเตือนเธอ เพราะอย่างน้อยวันนี้เธอควรคำนึงถึงสถานะของตัวเอง คำว่าเมียอย่าทำให้ผัวเสื่อมเสีย” อินทุภาน้ำตาคลอ จ้องมองกลับไปยังชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาคู่กลมโตอมโศกไม่เคยจับจ้องมองเขานานขนาดนี้มาก่อน“คุณเองก็ควรคำนึงถึงเช่นกัน แต่... ไม่เลย คุณกลับทำ คราวนี้จะมานึกกลัวว่าคนอื่นจะทำบ้าง คุณมันโคตร...” แล้วเธอก็หยุด ไม่ได้พูดต่อ มันเหมือนใจจะขาดทุกครั้งที่อินทุภาร้องไห้ เธอจะปาดเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้มือของเธอถูกเขารวบเอาไว้อยู่ มันจึงได้เอ่อท้นออกมา“อย่ามาบีบน้ำตานะ ฉันไม่ใช่คนอย่างนายหัวศีลที่จะได้หลงมารยาผู้หญิงขัดดอกแบบเธอง่าย ๆ”“หลงมารยาหรือคะ ฉันไม่เหมือนใครบางคนหรอกค่ะ โดยเฉพาะผู้หญิงของคุณรุต แต่ก็ต้องขอบคุณนะคะที่คุณช่างเป็นค

“พอใจก็กลับออกไปค่ะ”“ทำไม ฉันจะนอนที่นี่กับเธอ” พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้อินทุภาร้องไห้อยู่ลำพัง เธออยากตะโกนให้สุดเสียงเพื่อระบายความอึดอัดและเจ็บปวดแต่ก็ทำไม่ได้พอเขาออกมาจากห้องน้ำ เธอก็รีบลุกขึ้นไปล้างตัว เธอเกลียดที่เขาทำตัวอย่างนี้ และเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นสนุกถ้าในความเป็นจริง ธีรุตม์รักเธอ ซื่อสัตย์กับเธอ ก็คงจะดีไม่น้อย แต่จะเป็นไปได้อย่างไรโครม... เพล้ง... เสียงสิ่งของบางอย่างหล่นกระทบกับพื้นห้องน้ำ เขารีบวิ่งมาก๊อก ก๊อก...“อินเป็นอะไร”“ไม่มีอะไรคะ ของหล่น”“เปิดประตูให้ฉันสิ” ธีรุตม์ถึงกับหายใจโล่ง“ไม่ค่ะ อินไม่เปิดค่ะ”“อินเปิดประตูเดี๋ยวนี้” เสียงของธีรุตม์ดังขึ้นอินทุภาอายเกินกว่าจะให้ทุกคนที่นี่รู้ถึงสถานะของเราสามคน เธอจึงเปิดประตูให้เขาแจกันใบงามร่วงหล่นแตกกระจายเต็มพื้น“ระวังนะ” เขายกมือห้ามเธอ ก่อนจะก้มลงไปเก็บและจัดการแจกันที่หล่นแตกนั้น ท่ามกลางความเงียบสงัด มีเพียงเสียงของลมหายใจของทั้งสองคนเท่านั้นธีรุตม์โกยเอาเศษทุกอย่างลงไปในถังขยะ“รีบอาบน้ำเสีย จะได้นอน”แล้วเขาก็เดินออกจากห้องน้ำไป ธีรุตม์ปิดประตูห้องน้ำให้ อินทุภาทรุดนั่งลงไปที่โถ

ที่เขาพูด เพราะเขาไม่รู้ว่าอินทุภาเป็นเมียตบเมียแต่งของธี­รุตม์ อินทุภายิ้มเจื่อน ๆ สองพวงแก้มแดงเรื่อขึ้นมาอย่างมีอารมณ์ ทว่านายหัวศีลกลับไม่รู้เรื่อง เขายังคงช้อนสายตามองดวงหน้าของอินทุภาอย่างเอ็นดู และนึกชอบมากขึ้นไปกว่าเดิม“ผมน่ะอยากจะรู้จักคุณอินให้มากขึ้นนะครับ คุณอินครับ ถ้าไม่รังเกียจ”อินทุภาตกตะลึง เธอน้ำท่วมปาก จะเอ่ยว่าเธอเป็นอะไรกับธีรุตม์ อินทุภาก็อายเหลือเกิน“คุณอยู่ที่บ้านเดียวกับนายรุตหรือครับ”“ค่ะ” จะปฏิเสธได้อย่างไร นั่นคือความจริง“ถ้ามีโอกาสไปที่กรุงเทพฯ ผมจะแวะไปเยี่ยมคุณบ้างนะครับ หวังว่าคุณอินคงไม่รังเกียจ” หญิงสาวได้แต่พยักหน้าเธอพยายามไม่สบตากับนายหัวศีล อินทุภากลืนไม่เข้าคายไม่ออก หากธีรุตม์ไม่จัดการบอกเขา เธอจะเป็นคนบอกกับนายหัวศีลเอง “คุณศีลเป็นเพื่อนกับคุณรุตจะไปเยี่ยมบ้านของเราเมื่อไรก็ได้ค่ะ ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ” อินทุภาพูดแบบเป็นกลาง ๆส่วนคนได้ยินถึงกับยิ้มแป้นปัญหาคือธีรุตม์บอกกับนายหัวศีลว่าเธอนั้นเป็นเพียงเด็กในบ้าน หากเรื่องนี้นายหัวศีลรู้ที่หลังว่าไม่เป็นความจริง เขาคงจะสมเพชเวทนาเธอที่สุด“ไว้จะไปเยี่ยมอินที่บ้าน คุณศีลบอกกับคุณรุตนะคะ อินจะ