บทที่12.ความลับที่ไม่ลับ“มอนิ่ง...” ดารัณเดินนวยนาดลงมาจากชั้นบน เธอเดินผ่านห้องอาหาร และเห็นลูกเลี้ยงกำลังนั่งละเลียดมื้อเช้าอยู่พอดีชายหนุ่มกดยิ้มมุมปาก เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับการทักทายของคนที่ตนเองเกลียดฝังใจแต่ดารัณหรือจะรู้สึกรู้สา หล่อนเดินหน้าด้านเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับลูกเลี้ยง แบบไม่สะทกสะท้าน“สวย...ขอกาแฟฉันแก้ว กับมื้อเช้าแบบคุณธรรด้วยนะ” เธอร้องสั่งสาวใช้ ปรายหางตามองลูกเลี้ยงหนุ่มที่นั่งคอแข็งอยู่ตรงหน้า“นอนหลับดีมั้ยคะ บ้านบดินทร์เดชยินดีต้อนรับคุณกลับมา”หญิงสาวจีบปากจีบคอพูด ชม้อยชายตาเหมือนสาววัยรุ่นธรรวาวางส้อมในมือลงบนขอบจาน ยกผ้าขึ้นซับมุมปาก เงยหน้าขึ้นมองดารัณ ผู้หญิงที่สังขารร่วงโรยตามกาลเวลา แต่สันดานหล่อน ยังเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน!!“เธอคงลืมนะดารัณ...บดินทร์เดชเป็นของฉัน”ฝ่ามือยันผิวโต๊ะเพื่อทรงกายลุกขึ้นยืน ดวงตาเย็นชามองผู้หญิงตรงหน้าตรงๆ“รัณไม่ลืมค่ะ และก็ไม่มีวันลืมเรื่องของเรา”สาวใหญ่ยิ้มหวาน
Terakhir Diperbarui : 2025-06-20 Baca selengkapnya