All Chapters of รอยบาปสวาท: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่1.จุดกำเนิดรอยแค้น!!ท่ามกลางความเงียบยามดึกสงัด มีเพียงเสียงขยับปีกของแมลงปีกแข็งที่ดังอื้ออึงอยู่ในอากาศ...นอกนั้นแทบจะไม่มีเสียงอะไรเลย!! แต่...ในคฤหาสน์หลังใหญ่หลังหนึ่งที่ตั้งเด่นเหนือเนินเขาเตี้ยๆ เป็นบ้านหลังใหญ่ของเศรษฐีผู้หนึ่ง มันถูกปลูกสร้างไว้ใช้อยู่อาศัยมาเนิ่นนาน เพื่ออยู่อาศัยกันในครอบครัว ‘บดินทร์เดช’ กลางดึกสงัด...ที่สมาชิกทุกคนในบ้านนอนหลับสนิทอยู่ในห้องนอนของตัวเองใต้ผ้าห่มผืนหนา แต่ที่ถนนดินหลังบ้านถนนที่โรยด้วยหินกรวดเม็ดเล็กๆ ...กลับมีเงาตะคุ่มๆ ของบุรุษร่างกะทัดรัดผู้หนึ่งเดินย่องมาเงียบๆ เขาเงี่ยหูฟังเสียงครางกระเส่าของใครบางคนที่ลอยตามลมมา เสียงนั้นเหมือน ‘เขา’ กำลังจะขาดใจตาย... มันดังแว่วมาเข้าหูของเขา จนไม่สามารถข่มความอยากรู้เก็บไว้ในใจได้...ธรรวา บดินทร์เดชก้าวลงจากเตียงนอน เขาเดินตามเสียงแผ่วหวิวนั้นมา พยายามเงี่ยหูฟัง เอียงคอค้นหาทิศทางของเสียงนั่น เมื่อเกิดลางสังหรณ์แปลกๆวันหยุดยาวสอบปลายภาคเสร็จ เด็กชายรุ่นกระทง...อายุ18 ปี มีเวลาพักผ่อนยาวๆ หลังสอบเสร็จเกือบเดือน หนุ่มน้อยค่อนข้างมั่นใจ การสอบไล่ครั้งนี้ เขาผ่านเกณฑ์แน่ๆ และเทียม บิดาของเขาวางแ

บทที่2.ลาก่อนเมืองไทยดลยาก้มหน้าจนปลายคางชิดอก เธอพยายามสะกดการมองอยู่ที่ปลายเท้า เมื่อถูกกะเกณฑ์จากคุณน้าวัยสาวให้มายืนตั้งแถว...รอส่งบุตรชายเจ้าของบ้าน เป็นเพราะเทียมเปลี่ยนวันเวลา... เขาเลื่อนวันที่ ธรรวาต้องเดินทางไปต่างประเทศให้เร็วขึ้น ป้องกันเรื่องร้ายๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นอีกในวันข้างหน้า“สักวันแกจะเข้าใจในสิ่งที่พ่อทำ”เทียมกล่าวเสียงเรียบนี่เป็นทางออกที่ดีที่สุด...เท่าที่พ่อคนหนึ่งคิดออก“...” ธรรวาไม่ได้ตอบบิดาสักคำ เขายืนก้มหน้านิ่ง มุมปากมีรอยยิ้มเหยียดๆ“คุณธรรได้ไปเมืองนอก ไม่ดีใจเหรอคะ รัณอยากไปยังไม่ได้ไปเลยค่ะ”แม่เลี้ยงสาวสดจีบปากพูด หล่อนยิ้มเยือนเพื่อกลบเกลื่อนความผิดหวัง เกือบจะได้ลิ้มรสความกำยำของลูกเลี้ยงหนุ่มละอ่อนอยู่แท้ๆ แต่ก็ดันมีมารมาขัดความสุขเสียก่อน แถมไอ้มารตัวนั้น ยังส่งลูกเลี้ยงของเธอไปเสียไกลตาเด็กหนุ่มตวัดสายตามอง เขายิ้มเย็น ดวงตาลุกเรือง และดวงตาคู่นั้นเลยไปยังด้านหลังดารัณด้วย ธรรวาหรี่ตาลง เขาเห็นดลยายืนแอบอยู่ด้านหลังคนงาน เด็กหนุ่มแสยะยิ้ม... “คนอย่างเธอ...เหมาะที่จะลงไปอยู่ในนรกมากกว่า...”ธรรวากล่าวเสียงแผ่ว เขาเงยหน้ายิ้มให้บิดา แต่มันเย็นช

บทที่3.ความทรงจำร้ายๆกลางดึกสงัดดลยานอนกระสับกระส่าย หน้าผากโหนกนูนมีเกล็ดเหงื่อผุดออกมาจนชุ่ม ใบหน้าเล็กๆ ส่ายไปมา เรียวคิ้วโก่งขมวดเข้า ขมวดออก เหมือนกับว่าในห้วงฝันยามราตรีคืนนี้ ดลยากำลังเผชิญหน้ากับความเลวร้าย...สายหมอกแผ่ขยายเต็มพื้นทางเดิน หญิงสาววัยแรกรุ่นขมวดคิ้ว มองซ้าย มองขวาเลิ่กลั่ก!! มีเสียงหัวเราะแหบๆ ดังแผ่วๆ เธอห่อตัวยกมือกอดตนเองแน่น เมื่อจู่อุณหภูมิก็ลดลงจนน่าตระหนก...มันเย็นเฉียบชวนให้ขนลุกชัน ดลยาพยายามมองฝ่าความสลัว เธอก้าวเท้าให้เร็วขึ้น แต่กลับเหมือนย่ำอยู่ที่เดิม...เมื่อสิ่งที่ตนเองเห็นในสายตา มีแค่ความว่างเปล่ากับความมืดมิด...“เกิดอะไรขึ้น ดลมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” เธอกระซิบเสียงแห้ง พยายามเพ่งมองไปข้างหน้า เพื่อหาสถานที่ปลอดภัยแต่...ในสายตาเท่าที่มองเห็น ด้านหน้าของเธอ มีแต่ความเวิ้งว้าง ว่างเปล่า ความมืดโรยตัวโอบรอบทุกพื้นที่“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก!! ” เสียงใครบางคนลอยลมมาเข้าหูเธอ ดลยาเหลียวซ้าย แลขวา เธอพยายามมองหาคนพูด อย่างน้อยเธอก็ยังมีเพื่อนร่วมทาง แม้เสียงนั้น จะไม่ใคร่หวั

บทที่4.ชายเย็นชาไร้หัวใจประเทศไทย...แม่ฮ่องสอน...ตะกร้าใบใหญ่น้ำหนักค่อนข้างเยอะ ดังนั้นคนผอมบางอย่าง ดลยาจึงต้องเกร็งข้อมือหิ้วตะกร้าจนตัวเอียง เธอไปตลาดสดกับแม่บ้านใหญ่ของบ้านบดินทร์เดชมา เพราะไม่อยากให้หญิงสูงวัยอย่างกันยาต้องมาแบกน้ำหนักของสดเยอะๆ เช่นนี้ หญิงสาววัย24 ปีจึงอาสาขอถือเอง“คุณดล...มาครับผมถือให้” แดงวิ่งถลามาจากด้านใน เขามองเห็นดลยากับกันยาหอบตะกร้ากันพะรุงพะรัง“แหมๆ รีบเสนอหน้ามาเชียวนะไอ้แดง...” ป้าแม่บ้านสัพยอกหลานชาย นางรู้ดีว่าเด็กหนุ่มสนใจนายสาว แต่ดลยาไม่คิดอะไรกับแดงสักนิด“ป้าก็...เห็นมันหนักก็เลยอยากช่วย มาครับคุณดล ส่งตะกร้ามาให้ผม” แดงกล่าวแก้กับกันยา แล้วก็รีบยื่นมือไปรับตะกร้าใบใหญ่จากนายสาว“ไม่ต้องหรอก...จะถึงแล้ว ถือที่ป้ากันเถอะจ้ะ แค่นี้ดลถือเองได้” หญิงสาวตอบพร้อมกับยิ้ม เธอเดินต่อไม่ได้สนใจสายตาละห้อยของคนงานชาย ที่มองตามตาปรอย“อย่าหวังสูงนักเลยไอ้แดง...คุณดลเค้าไม่แลเอ็งหร๊อก!!” กันยาเอ่ยเตือน นางผ่านร้อน ผ่านหนาวมา

บทที่6.คืนเผด็จสวาทแสงจันทร์ส่องแสงเพียงครึ่งเดียว เมื่อมันเป็นคืนเดือนแรม มีพระจันทร์เสี้ยวแขวนค้างอยู่บนแผ่นฟ้า บรรยากาศโดยรอบเย็นสบายตามประสาบ้านบนเนินเขา คฤหาสน์หลังนี้... เทียมเลือกที่จะมาพักรักษาตัว เนื่องจากสภาพแวดล้อมและความสงบเงียบนั่นแหละ มันเป็นค่ำคืนที่หากใครก็ตามนอนซุกตัวอยู่บนเตียงนอน เขาคนนั้นจะไม่มีวันก้าวลงจากเตียงเป็นแน่ แต่ก็ยังมีใครบางคน... เดินวนไปวนมาอยู่กลางห้องโถง เขาแหงนหน้ามองบนชั้นสองของตัวบ้านเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง...“รีรออะไรวะไอ้ธรร!!” เสียงรำพันดังห้วนห้าว เมื่อคนพูดรู้สึกขัดใจตนเอง เขามัวรีรออะไร ทำไมไม่รีบขึ้นไปจัดการให้จบๆ ไปเมื่อวันนี้ เป็นวันที่เขาตกลงไว้กับดลยา...เพื่อ!!หนุ่มร่างใหญ่ ใบหน้าคมเข้ม หล่อเหลาปานเทพบุตร...บวกกับอาหารการกินในต่างแดน ทำให้ธรรวาสูงเกินมาตรฐานชายไทย เขาสูงใหญ่พอๆ กับฝรั่งตาน้ำข้าวปึกๆหลังมัวลังเลอยู่เกือบครึ่งคืน...ในที่สุดธรรวาก็ตัดสินใจได้ เขาต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ต้องการที่จะเหยียบย่ำ ผู้หญิงไร้ค่าสองนางให้จมธรณี แล