All Chapters of รอยบาปสวาท: Chapter 31 - Chapter 37

บทที่18.สำนึกผิด “กูคนล่ะไม่มีวันเชื่อ หมามันกินอาจม ยังไงมันก็ต้องกิน”ธรรวาที่กำลังเมามาย เขาโวยเสียงลั่น มือถือแก้วบรั่นดีที่รินไว้เกือบเต็ม ชายหนุ่มพูดตามความคิดตัวเอง เขาไม่มีวันเชื่อว่าคนอย่างดารัณจะกลับตัวได้ ไม่มีวันเชื่อว่าผู้หญิงอย่างนั้นจะยอมอดอยากปากแห้ง เมื่อหล่อนเป็นหญิงร่านราคะ!!ชานนท์ส่ายใบหน้า วันนี้เขานั่งดื่มเป็นเพื่อนคนเมาอย่างธรรวา ถ้อยคำที่เพื่อนพร่ำพูด ยิ่งฟังยิ่งสะท้อนใจ จริงอยู่ดลยาเพียบพร้อม หล่อนเป็นกุลสตรี เป็นแม่ที่ดี เป็นเมียที่ยอดเยี่ยม แต่ปูมหลังของหล่อนกับมารดาที่เพิ่งได้รู้ เขาอาจยอมรับหล่อนได้ แต่คนในครอบครัวของเขาหากรู้เรื่องนี้เขา คงพากันแอนตี้ เมื่อชานนท์เป็นบุตรชายคนเดียว เขาต้องเป็นคนสืบทอดเชื้อสาย ดังนั้น ภรรยาของเขาก็ไม่ควรมีข้อด่างพร้อยที่พลอยทำให้วงสกุลทดถอย“นักโทษที่ทำผิด เขายังมีวันอภัยโทษให้เลย คนกันเองแท้ๆ คุณไม่คิดจะลองให้โอกาสหล่อนบ้างเหรอ?”ชานนท์ลองแย๊บๆ“ไม่มีทาง แม่นั่นสำส่อนแบบนั้น ไม่ว่าเมื่อไรก็ยังทำตัวฉาวโฉ่ แบบนี้ยังจะให้โอกาสอีกเหรอ?&rdq

สายตาของธรรวาจึงปรอย เมื่อชะเง้อมองเห็นผิวเนียนๆ ที่เนินทรวงของแม่ลูกอ่อน เขาแกล้งทำเป็นตีเนียน ขยับเข้าไปใกล้ แต่แม่ลูกอ่อนบนเตียงก็หาได้เป็นใจ เธอเอียงตัวหนี พยายามให้เขาเห็นเนินทรวงของตนเองน้อยที่สุดปากสีชมพูอ้างับปลายถัน เสียงดูดจุ๊บๆ พาให้ใจสั่นไหว เขามองเต้าถันอวบอิ่มที่เห็นแวบๆ ด้วยความอิจฉา ตำแหน่งนั้นของดลยา เขาโปรดปรานไม่น้อย มันห่างเหินจนแทบจะจำไม่ได้ เมื่อเทียบกับระยะเวลา แต่ในความเป็นจริง ธรรวายอมรับแบบอายๆ ไม่ว่าจะเป็นเต่งเต้าแน่นตึง หรือส่วนอื่นๆ ในร่างกายของหญิงสาวตรงหน้า เขาจำได้ไม่มีวันลืม ตำหนิของหล่อน ไม่ว่าอยู่ซอกไหน มุมไหน เขาจดจำได้หมด มันเป็นความใส่ใจที่ตนเองยังไม่อยากเชื่อ เมื่อในบรรดาสาวๆ ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตนั้น ธรรวาไม่เคยจดจำได้สักคน ทันทีที่หันหลังให้...เขาแทบจะลืมหน้าหล่อนด้วยซ้ำ แล้วทำไมล่ะ? ทำไมกับดลยา ที่เขาวางหล่อนไว้ในตำแหน่งลูกศัตรู ทำไมเขาถึงจำหล่อนได้ทุกกระเบียดนิ้วทำไม!!คำถามที่ไม่มีคำตอบ...เมื่อเจ้าตัวไม่กล้าที่จะค้นหาคำตอบ เขากลัวคำตอบที่ได้รับ จะทำให้ตนเองเสียความเชื่อมั่น ไม่มีวัน เขาไม่มีทางมีใจให้กับคนที่ตัวเอง

บทที่20.ความแค้น ความหลัง ความรัก หญิงสาวตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอทะลึ่งลุกขึ้นนั่ง ผิวแก้มแดงซ่านเมื่อความทรงจำในค่ำคืนย้อนกลับเข้ามาในความคิด ดลยาชำเลืองมองด้านข้างของตนเองด้วยสายตาหวาดๆ รอยบุ๋มกลางหมอน กับรอยยับย่นของผิวผ้า เธอวาดมือลงไปตรงบริเวณนั้น ผิวผ้ายังอุ่นซ่าน เขาคนนั้นคงเพิ่งจะจากไป...มือเรียวบางยกขึ้นตบซีกแก้มตัวเอง ปลุกสติฝันหวานที่ลอยล่องเหมือนสาววัยแรกแย้มที่เพิ่งจะผ่านคืนแรกของวันวิวาห์ แต่สำหรับเธอมันหาใช่เช่นนั้นไม่คนฉลาดแกมโกงอย่างธรรวา คงไม่อยากเสียผลประโยชน์ เมื่อเขาหมดอิสรภาพในการครองตัวเป็นคนโสด ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องใช้เธอให้คุ้มค่ากับสิ่งที่เขาเสียไป...“ลุกได้แล้วยัยบ้า มัวฝันหวานอยู่ได้ มันมีแค่ในนิยายหรอกจ้า ในโลกความจริง คนเกลียดกันไม่มีทางหันมารักกันหรอก”เสียงบ่นพึมพำ เธอสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัวตนเอง“คุณค่ะ เดือนพาคุณหนูลงไปข้างล่างนะคะ”เสียงพี่เลี้ยงบุตรสาว ส่งเสียงบอกอยู่หน้าประตู ดลยาสาวเท้าเร็วๆ เธอเปิดประตูห้อง ส่งยิ้มให้เ