All Chapters of ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย: Chapter 91 - Chapter 100

เว่ยเหยียนเฟิ่งตื่นขึ้นมาช่วงสายๆ เขาเห็นเตาถ่านข้างเตียงหนึ่งอันผ้าห่มสามผืนห่มตัวเขาไว้ กุมขมับนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้เขารอดตายจากพิษน้ำค้างแข็งรึ เมื่อก่อนเขาเคยอดทนไม่ยอมกินยาพิษที่เสนาบดีหม่าส่งมาให้ครั้งนั้นเขาเกือบตายจริงๆ แล้วถ้าหม่าฉวี่หลินไม่จับป้อนยาพิษให้ตอนยังไม่มีสติเป็นการช่วยชีวิตให้เขาทรมานต่อไปอีกเพื่อจับแต่งงานกับนางเว่ยเหยียนเฟิ่งไม่เห็นหลี่เหมยซินในเรือนเขาหยิบเสื้อคลุมสีขาวที่จัดไว้ปลายเตียงขึ้นมาสวมไว้เพราะเหมือนพิษจะยังไม่จางลงทั้งหมด นางรู้ว่าเขาจะยังรู้สึกหนาวทั้งที่อากาศเช้านี้ค่อนข้างร้อน มุมปากยกขึ้นสูงนางขู่ว่าจะทรมานกันไม่ใช่รึแต่การกระทำนางกลับดูแลเอาใจใส่เขาอย่างดีเลย“เสี่ยวซินเจ้าอยู่ไหน เสี่ยวซิน” น้ำเสียงแหบพร่าของเขาระคนเจ็บปวด เขานั่งลงบนเก้าอี้ไม้หินอ่อนแม้แสงแดดยังส่องมาที่ตัวเขาแต่มันไม่ลงความเย็นในร่างกายเลย เขากระชับเสื้อคลุมผืนเปล่าพร้อมเอ่ยเรียกนางอีกครั้ง “เสี่ยวซินได้ยินข้าหรือไม่ เจ้าอยู่ไหน”หลี่เหมยซินกำลังตั้งใจล่าสัตว์บกเป็นอาหาร แล้วก็มาที่ลำธารใช้วรยุทธจับปลาระหว่างทางกลับก็เก็บพืชผักผลไม้ นางต้องหาอาหาร

“ทำไมยังไม่นอน” หลี่เหยียนเฟิ่งยืนรับลมอ่อนที่ระเบียง พิษในร่างกายเขาทำให้ตัวเย็นผิดมนุษย์ ต้องสวมเสื้อคลุมให้ความอบอุ่นกับร่างกายตลอดเวลาใบหน้าซีดเซียวของเขายังคงมีรอยยิ้มบางๆ ส่งให้นางทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน“รอเข้านอนพร้อมเจ้า” เขาค่อยๆ ขยับเข้าไปยืนใกล้นางอย่างแนบเนียน“เว่ยเหยียนเฟิ่งท่านจำข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ เลิกให้ความหวังข้าสักทีเถอะ” นางถอนหายใจรู้สึกเหนื่อยที่เขาทำตังแบบนี้กับนาง“แล้วเจ้าหวังอะไร”ดวงตาหม่นหมองเต็มไปด้วยความคาดหวังรอคอยและเก็บซ่อนบางอย่างไว้ข้างในของนางประสาดวงตาดำลึกล้ำอยากรู้คำตอบ“เข้านอนเถิด” ก้าวแรกจะเดินไปที่เตียงร่างนางถูกสวมกอดรัดจากด้านหลัง เว่ยเหยียนเฟิ่งก้มลงต่ำซบไหล่นาง“ปล่อยข้า”“ความทรงจำในอดีตที่หายไปของข้าหรือตัวข้าที่เป็นอยู่ตอนนี้ เจ้าหวังสิ่งใดเสี่ยวซิน” เว่ยเหยียนเฟิ่งอยากเข้าใจความต้องการของสตรีในอ้อมกอด จะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรนางถึงจะพึงพอใจหลี่เหมยซินไม่ชอบที่ตัวเองอ่อนไหวง่ายยอมอ่อนข้อให้เขาเสมอ นางจึงทำตัวเย็นชาไร้ความรู้สึกใส่เขาตลอด นางไม่ได้คาดหวังให้เขาจำอดีตได้ นางแยกแยะได

“ยัง! ยังไม่โดน” กลายเป็นเว่ยเหยียนเฟิ่งจ้องนางกลับน้ำเสียงเขาเหมือนเด็กประท้วงจะเอาของเล่น“ท่าน! ต้องโดนถึงจะรู้หรือไร” นางชักสีหน้าใส่เขาด้วยความเหลือเชื่อกับคำพูดของเขา“…”“…”หลี่เหมยซินพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดเรื่องน่าอายออกมาได้เต็มปาก นางกัดปากตัวเองใบหน้าแดงก่ำเมื่อภาพแววตาร้อนแรงของเขาจ้องเรียวปากนางอย่างคาดหวังจะครอบครอง แล้วสุดท้ายก็ถูกนางผลักออกทันทีคิ้วเรียวสวยขมวดเข้ากันเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่ใช่ว่านางไม่พอใจหรือโกรธเขาเสียหน่อย เขาไม่ได้ยินเสียงเจ้าควันขาวเลยรึ จากการกระทำและคำพูดของเขาน่าจะไม่รับรู้การโผล่มาของเจ้าควันขาว ถ้าเจ้านั่นไม่โผล่มานางก็ไม่ผลักเขาหรอก เดี๋ยว!? นี้นางกำลังคิดรู้สึกเสียดายรึหลี่เหมยซินช้อนตามองอีกฝ่ายเผลอจ้องเรียวปากหนาของเขาแล้วจินตนาการภาพต่อจากเมื่อกี้ไปถึงไหนต่อไหน พอเลื่อนสายตาไปปะทะกับดวงตาสีเข้มใสซื่อที่กำลังมองนางอยู่ ไม่ ไม่ รีบสะบัดความคิดและภาพพวกนั้นทิ้งเปลี่ยนเรื่องพูด“ข้าไม่อยากทะเลาะกับท่านเรื่องไร้สาระ.. ข้ามีเรื่องต้องทำ อยู่ในเรือนอย่าข้ามสะพานไปข้างนอกอีก”“เข้าใจ

หลี่เหมยซินเดินกลับเรือนต้นไม้คล้ายคนล่องลอยเป็นร่างไร้วิญญาณ ดวงหน้างามขาวซีดเปรอะเปื้อนคราบเลือดมากมายเต็มอาภรณ์ นางเปียกปอนตั้งแต่หัวจรดเท้าดวงตาคลับคล้ายแฝงความรู้สึกแต่กลับไร้ความรู้สึกหยุดอยู่หน้าสะพาน เบื้องหน้าเรือนต้นไม้นางมองหาร่างบุรุษที่ควรอยู่ในเรือนแห่งนี้ ‘เว่ยเหยียนเฟิ่งท่านจะไม่หนีข้าไปอยู่กับนางใช่หรือไม่’ทันใดนั้นร่างสูงที่นางมองหานอกม่านอาคมก็เปิดประตูเรือนออกมา พอเขาเห็นว่านางกลับมาแล้วก็ยิ้มกว้างรีบวิ่งมา“อย่าข้ามมานะ” เมื่อเห็นเขากำลังจะข้ามสะพานมาหานางห้ามเขาไว้เว่ยเหยียนเฟิ่งเห็นสภาพของนางในระยะใกล้ขึ้นเขารู้สึกใจคอไม่ดี เกิดอะไรขึ้นทำไมบนตัวนางมีแต่รอยเลือด นางบาดเจ็บอีกแล้วหรือ แววตากำลังเก็บซ้อนความรู้สึกเจ็บปวด แต่เขายังเชื่อฟังไม่ข้ามสะพานตามที่นางสั่งเพราะกลัวนางไม่ยอมเดินมาหาเขาจึงพูดอย่างนุ่มนวลให้สตรีที่ยืนอยู่อีกฝั่งเดินมาหาเขาเอง “ไม่ให้ข้าข้าม เจ้าก็ข้ามมาหาข้า ข้าอยู่นี่ไง เสี่ยวซินเดินมาหาข้าเถิด”หลี่เหมยซินยิ้มหวานบางๆ ค่อยก้าวข้ามสะพานทีละก้าวอย่างอ่อนแรง มองบุรุษเบื่องหน้าที่แสดงออกชัดว่ากำลังเป็นห่วงน

“ข้าไม่เคยได้ยินว่ามนุษย์สามารถฝึกวิชาเหล่านั้นได้ ทางเข้าออกถูกปิดเพื่อปกป้องเมืองฉางอัน วิชาที่มนุษย์ใช้กันในตอนนั้นคงสูญหายไปพร้อมกัน แล้วอะไรทำให้เจ้าคิดว่าบุรุษใต้น้ำเป็นใครคนรักของนาง”‘เพราะไม่มีใครเห็นศพเขาไง พูดแล้วขนลุกเลย’ ควันขาวเสียงสั่น คิดว่าไม่แน่บุรุษใต้น้ำที่หลี่เหมยซินถามถึงอาจจะเป็นวิญญาณของคนผู้นั้นก็เป็นได้หลี่เหมยซินมองรูปร่างมันก่อนขมวดคิ้วพูดเสียงเตือน “เจ้าไม่มีขน”‘คือว่า.. ร่างของผู้ชายคนนั้นหายไป ไม่มีผู้ใดเห็นเขา หลายร้อยปีที่ผ่านมาท่านหนิงเทียน.. น่าจะทราบด้วยตัวเองดี แต่ท่านมิเคยปริปากพูดถึงเหตุการณ์นั้นกับใครเลย ไม่มีผู้ใดรู้เห็นว่าคนรักของนางจะได้เกิดใหม่ในภพใดหรือมีชะตากรรมเยี่ยงไรหลังความตาย..’ความทุกข์ของผู้ปกครองอาณาจักรฉางอันเป็นที่ชัดแจ้งในดวงตาของท่านเตือนใจเรื่องโศกนาฏกรรมตอนนั้น ชาวเมืองและป่าต้องมนต์อยู่รอดถึงทุกวันนี้เพราะใคร“ศพหายรึ.. โอ๊ยหัวจะปวด”‘แล้วเจ้าจะทำอย่างไรต่อ’“เฮ้ออ แม้ว่าบุรุษใต้น้ำมีความเป็นไปได้ว่าเป็นคนรักของหนิงเทียนแค่หนึ่งในร้อยเหตุผล ข้าก็ไม่ทางเลือกอื่น..”