Lahat ng Kabanata ng ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย: Kabanata 81 - Kabanata 90

“หลี่เหมยซินตัวเจ้าคนเดียว ต่อให้ดิ้นรนมากขนาดไหนสุดท้ายเจ้าก็ต้องถูกจับประหาร” หม่าฉวี่หลินกล่าว“เกิดเป็นมนุษย์ย่อมมีวันตายเป็นเรื่องธรรมดา แต่ข้าไม่ได้จะมาตายที่นี่ ข้ามาเอาของของข้าของคืน ไม่คิดว่าจะได้ออกกำลังกายกับทหารของเจ้าโลหิตสีแดงนี้ถือว่าเป็นของขวัญแต่งงานให้เจ้า หึๆ” หลี่เหมยซินยิ้มเย็นเห็นหม่าฉวี่หลินโกรธจนตัวสั่นแต่ไม่กล้าเข้าใกล้นาง คงกลัวโดนปาดคอตาย“อย่าพูดซี้ซั้ว ในที่นี้ไม่มีสิ่งใดเป็นของเจ้า เจ้าต้องการมาเพื่อทำลายงานแต่งข้า!”หลี่เหมยซินหัวเราะราวกับปีศาจชั่วร้ายที่พร้อมจะฆ่าทุกคนได้ในพริบตาเดียว นางหันไปมองเว่ยเหยียนเฟิ่งที่จ้องมองมาที่นางไม่เลิกแววตาของเขาเผยความรู้สึกบางอย่างที่อันตรายต่อจิตใจนางมาก นางจึงแสดงสีหน้าถึงความหลงใหลในตัวเขาเพื่อยั่วโมโหหม่าฉวี่หลินเป็นการกลบเกลื่อน“ดูเหมือนของของข้าจะคิดถึงข้ามากเสียด้วยสิ” ยิ้มเยาะเย้ยเจ้าสาวชุดแดง หม่าฉวี่หลินเข้าใจว่านางมาเอาอะไรจึงก้าวเท้าตรงมาหานางหมายจะเอาเรื่อง ทว่าปลายดาบหลี่เหมยซินก็พาดบ่านางเรียบร้อย“ข้าไม่ใช่หลี่เหมยซินคนเดิมที่จะยอมเป็นบันไดให้เจ้าเหยียบขึ้นไปเหมื

จุดที่นางยืนอยู่เป็นหน้าผาหินสูงโดยมีสะพานไม้เชื่อมต่อกับแผ่นดินที่ลอยอยู่ซึ่งพื้นนั้นลอยแบบไม่มีอะไรค้ำไว้ แล้วตรงนั้นก็เป็นเหมือนบ้านหลังหนึ่งที่มีต้นไม้สูงใหญ่เป็นองค์ประกอบหลัก สิ่งที่เหลือเชื่อยิ่งกว่าความงดงามของบ้านหลังนี้คือ ทิวทัศน์หลังหน้าผานี้มันสวรรค์ชัดๆเพราะเวลามีจำกัดพระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว นางจึงรีบพาเว่ยเหยียนเฟิ่งที่ยังสะลึมสะลือไม่ค่อยมีสติ นางพยุงกึ่งแบกร่างหนาเข้าเรือนมาที่เตียงนอน แล้วเริ่มทำอาหารเย็นยังดีที่ระหว่างทางเดินเข้าป่าต้องมนต์ได้ไก่ป่าเนื้ออวบมาหนึ่งตัว‘การอาศัยอยู่ในป่าต้องมนต์ถือว่าอันตรายมากขอรับ เวลากลางวันดูเป็นป่าธรรมดาที่อุดมสมบูรณ์และเงียบสงบเหมือนป่าทั่วไปแต่เมื่อพระอาทิตย์ตกดินไร้แสงสว่างแล้วสิ่งชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ทุกรูปแบบจะออกตามล่าสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรอยู่ในป่าต้องมนต์ซึ่งก็คือมนุษย์’“แค่หนึ่งเดือนเท่านั้น ต้องอยู่ให้ได้” นางพึมพำระหว่างย่างไก่ให้สุก“เจ้าทำอะไร”หลี่เหมยซินหันตามเสียง สิ่งมีชีวิตที่พูดได้ในที่นี้มีแค่นางกับเว่ยเหยียนเฟิ่ง ใช่เขากำลังยืนมองนางย่างไก่ เดี๋ยวนะเขาฟื้นตัวเร็วขนาดนี้เชียว

‘เจ้ามนุษย์โง่เอ้ยย วันแรกยังฉลาดอยู่เลยเหตุใดจึงออกมาหาที่ตายเล่า ข้าเตือนแล้วไม่ใช่หรือเจ้าซวยแล้ว’ตรงหน้านางปรากฏควันสีขาวเจ้าเก่า หลี่เหมยซินหนีจนหอบหายใจแรงนางไม่ตกใจกลัวควันสีขาวเท่าสีดำ นางช้อนตามองกลุ่มควันดำมากมายกำลังมุ่งมาทางนี้ “พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินด้วยซ้ำทำไมถึงเยอะขนาดนี้นะ”‘เพราะเจ้าวิ่งเล่นไปทั่วป่าจนพวกมันจำกลิ่นมนุษย์อย่างเจ้าได้เลยตามมากินเจ้าไงเล่า สิ่งชั่วร้ายหากินตอนกลางคืนเพราะกลางวันมันมองไม่เห็นแต่จะตามกลิ่น เจ้าหาเรื่องเองข้าบอกแล้วให้ระวัง’“ข้าหาทางลงเขาไม่ได้วิ่งเล่น”‘ยังจะเถียงเจ้านี่มัน หึ่ย! เพราะไก่อ้วนๆ ตัวนั้นหรอกนะข้าถึงไว้ชีวิตเจ้า มาทำข้อตกลงกันถ้าเจ้ายอมรับข้าจะช่วยเจ้าแลกกับไก่อ้วนพี’“ห้ะ?” ข้อตกลงอะไรกันแบบนี้ก็ได้ด้วยรึ‘ตกลงหรือไม่’“..อืม” ขานรับคำพลางรอบมองควันดำที่ใกล้ถึงตัวนาง หลี่เหมยซินหวาดกลัวขั้นสุดขนาดที่หัวใจดวงน้อยของนางเต้นราวกับจะทะลุออกมา‘โชคดีเจ้ามนุษย์’กรี้ดดดดดด หลี่เหมยซินกลั้นหายใจไม่ทันตั้งตัวหรือเตรียมใจใดๆ ก็ถูกเจ้าควันสีขาวผลักตกหน้าผา (ความสูงระดับ

“ไม่ร้องแล้วนะเด็กดี ตอนกลางคืนอากาศเย็นมากรีบกลับกระท่อมแม่ก่อน เดี๋ยวซินเอ๋อร์จะไม่สบาย” ฟางเหนียงถอดเสื้อคลุมตัวนอกมาสวมให้นางด้วยความรัก“ท่านแม่ ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” หลี่เหมยซินกล่าวขณะสบตาฟางเหนียง“ใส่ไว้เถิดหากเจ้าป่วยจะลำบาก มาค่อยๆ เดินนะลูกระวังล้ม” ฟางเหนียงจูงมือหลี่เหมยซินไว้แล้วก้าวเดินคอยนำทางลูกสาวที่ตนรัก“ท่านแม่ปล่อยข้าเถิดเจ้าคะ” นางพยายามไม่ปล่อยให้ตัวเองเดินตามร่างท่านแม่ไป“ไม่ได้เดี๋ยวเจ้าหลง” น้ำเสียงยังคงอ่อนโยนแฝงความห่วงใยเสมอ“ข้า.. ไปกับท่านแม่ไม่ได้เจ้าค่ะ” หลี่เหมยซินใช้แรงทั้งหมดรั้งกายให้หยุดเดิมตามฟางเหนียง ดึงร่างท่านแม่ของตนหันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง“ทำไม ไม่ไปกับแม่แล้วเจ้าจะไปอยู่ที่ใด”“ข้าต้องอยู่ที่ป่าต้องมนต์ต่อ ให้ข้ากลับไปเถิดเจ้าค่ะ” หลี่เหมยซินช้อนตามองมารดาที่ไม่ยอมหันหน้ามาคุยกับนางตรงๆ“รอเช้าก่อนค่อยกลับไปก็ได้”“ไม่จำเป็นเจ้าค่ะ เพราะที่นี่ก็คือป่าต้องมนต์ ท่านแม่ปล่อยข้าเถิดนะเจ้าคะ” เสียหวานสั่นเครือมองหน้ามารดาผู้ให้กำเนิดตอกย้ำในใจเสมอว่าคนผู้นี้จากนางไปแล้ว“

“ข้าสั่งไม่ให้ท่านข้ามสะพานทำไมไม่เชื่อฟัง! ก็ได้ข้าผิดที่ไม่บอกท่านว่าข้างนอกอันตรายมากขนาดไหน แต่ข้าบอกท่านเมื่อวานแล้วว่าห้ามข้ามมาจนกว่าข้าจะกลับ แค่อยู่ที่เรือนรอข้ากลับไปท่านทำไม่ได้หรือ รู้ไหมว่าข้ากลัวแค่ไหนที่กลับไปแล้วไม่เจอท่าน อึก ข้าแทบคลั่งที่ท่านหายไปทำไมไม่รอข้ากลับมาก่อน ฮื้อ เหตุใดต้องทำให้ข้ากังวลตลอด ท่านไม่อยากอยู่กับข้าขนาดนั้นเลยรึ ฮื้อ อื้อ” นางด่าเขาอยู่ดีๆกลายเป็นตัวเองร้องไห้เฉย“ข้าขอโทษ ข้าทำไม่ดี ขอโทษที่ไม่เชื่อฟังเจ้า ทำให้เจ้าเป็นห่วง อย่าร้องเลยเสี่ยวซิน ต่อไปข้าจะเชื่อฟังเจ้า ไม่ต้องร้องนะ” เขากอดร่างบางไว้แน่น เห็นนางร้องไห้เพราะกลับไปไม่เจอเขา เขายิ่งรู้สึกผิดที่ทำนางเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า แต่อีกส่วนก็ดีใจที่นางเป็นห่วงเขา เว่ยเหยียนเฟิ่งปลอบขวัญนาง เขาเหลือบเห็นควันดำอีกครั้งก้มลงกระซิบข้างหูหญิงสาวที่ยังสะอื้นเสียงเบาๆ “เสี่ยวซินมันยังอยู่”หลี่เหมยซินกำลังหยุดร้องไห้พอดีนางเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร “มันมองไม่เห็นพวกเรา แต่จะตามเสียงกับกลิ่นตัวมนุษย์ยิ่งมีเลือดพวกมันก็จะรู้ตำแหน่งของเหยื่อ”“กลิ่นมนุษย์รึ” เว่ยเหยียนเฟิ่งจ้