All Chapters of ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย: Chapter 71 - Chapter 80

“ตั้งสติหน่อย เรื่องนี้สำคัญมากหากสวรรค์รู้ว่าเจ้าคือดวงจิตจากอีกชาติหนึ่งย้อนกลับมาอดีต ทุกอย่างที่เราทำไปจนถึงวันนี้จะกลับสู่เส้นทางเดิม สิทธิ์ที่ข้าใช้ก็ถือเป็นโมฆะด้วย ข้าจะช่วยอะไรเจ้าไม่ได้อีก” แม้น้ำเสียงของหลันเซ่อจะนิ่งเรียบดั่งเช่นทุกครั้งแต่ครั้งนี้ฉันจับได้ถึงความรู้สึกกังวลมากกว่าครั้งไหน“ทั้งหมดมันเป็นการหลอกลวงตบตาสวรรค์เชียวนะเจ้าคะ เราจะเก็บเรื่องนี้ได้นานแค่ไหนกัน”“ข้ากำลังเร่งแผนการณ์ต่อไปอยู่ เจ้าแค่เดินตามทางที่ข้าวางไว้ก็พอ เจ้าน่าจะรู้จักพวกที่พยายามเปลี่ยนแปลงชะตากรรมตัวเองจนย่อยยับในภายหลังกว่าจะหาทางออกแต่ละเรื่องได้ไม่ใช่ง่ายๆ ด้วยเหตุผลนี้ข้าจึงพยายามให้เจ้าทำทุกอย่างและเผชิญเรื่องที่ควรเจอในอดีตให้ได้มากที่สุด อย่างเช่นเหตุการณ์ที่เจ้าถูกจับตัวไป เรื่องร้ายๆ ในคืนนั้นจำได้ไหมว่ามีสิ่งใดเหมือนในอดีตชาติบ้าง” แน่นอนว่าการให้หลี่เหมย  ซินย้อนนึกถึงเรื่องร้ายๆ ไม่ใช่สิ่งที่ควร หากเป็นคนทั่วไปเจอแบบนี้อาจเกิดอาการจิตตกหลอนไปทั้งชีวิตแต่ไม่ใช่กับหลี่เหมยซินเพราะหลันเซ่อเองไม่ได้ผนึกเป็นแค่ความทรงจำของหลี่เหมยซิน“วันนั้นก็มี.. การสู

ขบวนรถม้าครอบครัวหลี่เร่งเวลาเดินทางอย่างที่สุดจนมาถึงครึ่งทางระหว่างเมืองหลวงกับเมืองซวงโจวทิศเหนือ ทว่าสิ่งที่พวกเขากังวลมาตลอดทางก็เกิดขึ้นจริงหลี่เหมยซินกับครอบครัวทราบข่าวว่าเมืองหลวงเกิดกบฏขึ้นจากคนของหอวิหคราตรีที่ส่งจดหมายโดยใช้นกพิราบมาแจ้งให้หลี่ลู่เสียนและกำชับทุกคนว่าต้องไปถึงเมืองซวงโจวให้เร็วที่สุด เนื่องจากในเมืองหลวงกำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่“ทำไม” หลี่เหมยซินต่างพูดเสียงเบาเมื่ออ่านจดหมายนั้นนางก็สับสนไม่คิดว่าเว่ยเหยียนเฟิ่งจะก่อกบฏจริงเพราะในอดีตไม่มีสงครามเสียหน่อย เสนาบดีหม่าวางแผนลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้แล้วก็ใส่ร้ายโยนความผิดทั้งหมดให้ท่านพ่อของนาง แต่นี่ไม่ใช่แล้ว ต้องเกิดอะไรขึ้นกับเขาแน่นอน“วันเวลากบฏตรงกับช่วงเวลาที่เหล่าบุปผาราตรีทั้งเจ็ดจำเป็นต้องกลับฉางอันเพื่อฟื้นฟูพลัง” ท่านพ่อกล่าว“แล้วพวกเขาจะออกจากฉางอันได้เมื่อไหร่เจ้าคะ”“เมื่อพระจันทร์เต็มดวงครบสามครั้ง เริ่มนับจากวันที่กลับฉางอันเต็มดวงอีกทีนับเป็นครั้งที่หนึ่ง”“อีกสามเดือนเชียวรึเจ้าคะ เมืองหลวงแคว้นเว่ยไม่ย่อยยับเสียก่อนหรือเจ้าคะ”“เพราะอย่างนี

หลี่เหมยซินไม่อยากให้คนของหอวิหคราตรีเสี่ยงตายเพราะช่วยนางอีก นางรู้ว่าไม่มีนักฆ่าคนไหนไม่กล้าลงมือกับคนของหลันเซ่อถึงตายเพราะผลที่ตามมายากจะคาดเดาแต่ก็รู้ทั่วว่าไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสักนิด เจ้าของหอวิหคราตรีอย่างหลันเซ่อให้ความสำคัญกับคนของตนมากขนาดไหน หลันเซ่อคงไม่ยอมให้ฆาตกรลอยนวลแน่หลี่เหมยซินนางใช้เส้นทางซ้ายมือเพื่อให้เวลาท่านแม่กับเยว่หมิงพอถึงทางแยกกลับไปเส้นทางเดิมที่เร็วกว่า ขณะที่กำลังเลี้ยวขวาเข้าสู่เส้นทางเดิมหลี่เหมยซินนก็กระอักเลือดดำคำโตเพื่อขับพิษออกมาก่อนครบ 2 ชั่วยาม การขับพิษออกจากร่างกายของนางเร็วกว่าที่คิดนางจึงต้องกินยาสามเม็ดรอบสองตามลงไปเหลือเวลาอีก 4 ชั่วยาม แต่ถ้าขับพิษออกมาก่อนเวลากำหนดอีกนางคงไม่รอดแน่ตัวยายังขาดอีกสองเม็ดฟิ้ววว ฟิ้ววว ฟิ้ววว ฟิ้วววลูกธนูพุ่งมาทางหลี่เหมยซิน นางตัดสินใจตีม้าของบุรุษร่วมทางให้เขาหนีกลับเข้าไปเส้นทางเดิม ส่วนตัวนางก็ขี่ม้าหนีไปอีกทางเพราะหักโหมเกินไปบาดแผลเก่าจึงเริ่มปริรอยเลือดไหลซึมติดเสื้อหลี่เหมยซินชัดขึ้นเรื่อยๆ นางกัดฟันทนความเจ็บปวดขี่ม้าต่อไปด้วยความเร็วทั้งยังต้องคอยหลบลูกธนู

หลี่เหมยซินเดินทางมาถึงหน้าหอวิหคราตรี ดวงตาคู่งามนิ่งสงบภายใต้หมวกคลุมหน้าสีดำ ชุดที่สวมใส่เป็นเครื่องแบบจอมยุทธหญิง ท่าทางเดินตรงอย่างมั่นใจยื่นตราวิหคนั่นให้คนของหอดู เขาก็ผายมือเชิญให้นางเดินตามขึ้นไปชั้นหกหลี่เหมยซินไม่ได้สนใจสิ่งแปลกใหม่ในหอวิหคราตรีสักนิด นางเดินตามบ่าวในหออย่างใจเย็นและมีเป้าหมาย นางนั่งจิบชารอผู้ที่มีอำนาจสูงสุดของหอนี้อยู่ในห้องตามที่บ่าวชายผู้นั้นบอกสักพักชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามาให้ห้อง เมื่อประตูปิดสิ่งที่พูดในห้องนี้ถือว่าเป็นความลับ ชายวัยกลางคนเริ่มเปิดบทสนทนาก่อน “เชิญท่านกล่าวสิ่งที่ต้องการขอรับ อย่าลืมว่าตามเงื่อนไขสิ่งที่ขอต้องถูกต้องตามกฎบ้านเมืองเรา”“ข้าต้องการยาถอนพิษน้ำค้างแข็งแล้วก็.. ล้างมลทินให้ตระกูลหลี่ด้วย”พู่กันในมือของชายวัยกลางคนที่จุดบันทึกนั้นถึงกับชะงัก ก่อนเขาจะดึงสติกลับมาได้โดยที่หลี่เหมยซินไม่ทันสังเกต “คำขอท่านใช้เวลาดำเนินการอนุมัติภายใน 7 วันขอรับ”“ข้าต้องการในเช้าวันถัดไป” หลี่เหมยซินเสียงเย็นเพราะนางไม่มีเวลารอพวกเขาถึง 7 วัน“ไม่ได้ขอรับ การอนุมัติคำขอตามเงื่อนไขข้อสอง เจ้าขอ

ณ ป่าแห่งหนึ่งในเขตแดนทางเข้าเมืองฉางอัน ผืนป่าที่เงียบสงบร่มรื่นน่าอยู่นี้เป็นเพียงภาพมายาให้มนุษย์หลงเข้าไปเจอกับหายนะ ใครก็ตามเมื่อก้าวข้ามเขตแดนนั้นแล้วยากที่จะมีชีวิตรอดกลับออกมาสายลมพร้อมเสียงกระทบของกิ่งไม้ต่างๆ เป็นที่สังเกตได้ชัดราวกับมีบางอย่างเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง ทิ้งพลังงานอันบางเบาไว้ตามทางให้หล่อเลี้ยงทุกสรรพสิ่งที่มีชีวิตในเขตแดนแห่งนี้“ไม่เจอกันนานพวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” สตรีอาภรณ์ขาวดั่งเพชรงามเปล่งประกายแสงราวกับเทพธิดากล่าวทักทายสหายที่พึ่งพบหน้าหลังจากไม่ได้เจอกันนาน“สนใจสลับหน้าที่กันไหมล่ะ ข้าเริ่มจะเบื่องานที่ทำอยู่นี้เต็มทีแล้ว” บุรุษอาภรณ์สีแดงราวกับเปลวเพลิงที่พร้อมจะมอดไหม้ทุกสิ่งกล่าว“สบายมาก เจ้าดูแลฉางอันคนเดียวลำบากแล้ว” สตรีอาภรณ์สีเขียวมรกตกล่าวทั้งยิ้มอ่อน“มีเรื่องจะเล่าให้เจ้าฟังเยอะแยะเลยแหละ เดี๋ยวไว้ตอนฟื้นฟูพลังคอยเม้าท์มอย” สตรีอาภรณ์สีเหลืองอ่อนกล่าวพลางเดินไปเกาะแขนสตรีอาภรณ์ขาวอย่างเป็นมิตร“ช้าอยู่ได้ ข้าคิดถึงฉางอันใจจะขาดแล้ว” บุรุษอาภรณ์สีส้มถือพัดคู่ใจเดินผ่านสหายที่มัวยืนขวางทาง โดยม