All Chapters of ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย: Chapter 61 - Chapter 70

ฉันนั่งเท้าคางบนโต๊ะใช้ตะเกียบเขี่ยอาหารแบบคนเบื่อหน่าย มองนางรำแต่ละชุดการแสดงก็เหมือนจะเป็นอะไรเดิมๆ ไม่มีสิ่งที่น่าตื่นเต้นสักนิด“งานเลี้ยงอะไรน่าเบื่ออย่างกับงานศพแถวบ้านข้า” เสียงเรียบนิ่งทรงพลังของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นพร้อมลมกระโชกหนึ่งสายแรงจนเปิดประตูหน้างานบานใหญ่ดังปัง! จนทุกคนในงานมองไปทางประตูเป็นตาเดียวกัน“แรงส์” เสียงสตรีของคนที่สองสวมหน้ากากสีดำขาวลายเส้นสีทอง อาภรณ์สีขาวปักลวดลายด้วยด้ายสีทองส่วนกระโปรงคุมโทนสีเหลืองทำให้นางดูสว่างสดใสเมื่อยืนรวมกับสองคนที่เหลือหวงเซ่อ..“หมายถึงลมหรือวาจา” สตรีคนตรงกลางในชุดสีเขียวอ่อนลายดอกบัวทั้งชุดคุมโทนขาวตัดกับเขียวแก่ทำให้ผิวพรรณนางดูกระจ่างใสขึ้น ใบหน้าสวมหน้ากากสีดำลายดอกบัวบานสามดอกเมื่อลวดลายกระทบถูกแสงลวดลายดอกบัวบนหน้ากากนั้นก็จะเรืองแสงตามลวี่เซ่อ..“ทำไมข้าต้องเป็นชายผู้เดียวในหมู่สตรีเช่นพวกเจ้าด้วยนะ” บุรุษสวมอาภรณ์สีแสดแบบเดียวกับผีที่ฉันไปเจอกลางสวนดอกไม้ใกล้ๆ งาน ในมือหนาถือใบพัดโบกไปมาเฉิงเซ่อ..ทั้งสามคนเดินเข้ามากลางงานด้วยท่าทางสบายไม่เกรงกลัวใครพลางพู

แค่กๆ! หลี่เหมยซินสำลักน้ำชามือบางทั้งทุบทั้งลูบหน้าอกให้ตัวเอง พลางช้อนตาคนในงานที่มองมาทางเธออยู่ก่อนหน้านี้แล้วด้วยสายตาดูถูก ก่อนจะเหลือบมองเหล่าบุปผาราตรีทั้งสี่ด้วยสีหน้าที่เป็นคำถาม ชื่อฉันไปอยู่ในนั้นได้ไง? ฉันไม่เคยลงชื่อในหอวิหคราตรีนะ ทว่าพวกเขากลับไม่ได้สนใจที่จะหันมาดูสภาพกันเลยสักนิด“ให้เวลาคุณหนูทั้งสี่เตรียมตัวครึ่งก้านธูป” สิ้นคำประกาศขันที อืม! ฉันประเมินพวกเขาต่ำไปและคงคาดหวังกับเรื่องพวกนี้สูงเกินไปด้วยสินะฉันลุกขึ้นพรวดเดินผ่านผู้คนในงานไม่สนสายตาใคร จะมองยังไงรีบก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังทิศที่เหล่าบุปผาราตรีประจำอยู่ใกล้ๆ เป็นรองจากบัลลังก์ของฮ่องเต้ แสดงให้เห็นว่าพวกเขามีอิทธิพลมากขนาดที่ฮ่องเต้บุรุษผู้อยู่เหนือใต้หล้ายังต้องยอมอ่อนลงให้พวกเขาเรื่องตำนานเหล่าบุปผาราตรีเป็นที่รู้กันดีทั้งเจ็ดแคว้น กลุ่มบุปผาราตรีเป็นตำนานเล่าขานเรื่องต้นกำเนิดของแคว้นทั้งเจ็ดกับผู้มีอำนาจเหนือมนุษย์ทั่วไปในยุทธภพที่อาศัยในเขตป่าหลังม่านมายาดังนั้นจะว่าเซียนก็ใช่เพราะพวกเขามีชีวิตยืนยาวมานานเกินอายุขัยมนุษย์ทั่วไปพร้อมกับความสามารถของพลังเหนือธรรมชาติ

เมื่อเพลงจบเกิดความเงียบทั่วทั้งงาน จนผ่านไปสักพักหลี่เหมยซินค่อยเงยหน้าขึ้นมาเผชิญกับสายตาทุกคน ในตอนนั้นคนที่ได้สติก่อนใครคือฮ่องเต้บุรุษวัยกลางคนปรบมือให้เสียงดังตามด้วยเสียงของทุกคนยกเว้นเหล่าบุปผาราตรีสี่คนมีเพียงรอยยิ้มจางๆหลี่เหมยซินคิดไว้แต่แรกแล้วว่าถ้าดีดแต่กีตาร์แค่นี้อาจจะดูน้อยมันจะคล้ายกับตัวหม่าฉวี่หลินที่ขึ้นมาบรรเลงเพลงของชาวฉางอันโดยการดีดกู่เจิง ดังนั้นหลี่เหมยซินจึงเลือกที่จะร้องเพลงเป็นถ้อยคำด้วย“ไม่คิดว่าคุณหนูหลี่จะมีความสามารถขนาดนี้ ทำนองบทเพลงนี้คล้ายแบบที่ชาวฉางอันชอบใช่หรือไม่” ฮ่องเต้มีรอยยิ้มแห่งความปีติยินดีในรอบปีเพราะไม่เคยมีใครบรรเลงเพลงของชาวฉางอันได้ดีเท่าคนของหอวิหคราตรีที่ยากนักจะจ้างมาบรรเลงให้ฟังในวังของพระองค์เอง“เพคะ” หวงเซ่อตอบในฐานะคนนำเสนอให้คุณหนูทั้งสี่ขึ้นมาแข่งขันกัน และเพื่อไม่ให้ผลแพ้ชนะดูลำเอียงในสายตาคนอื่นพวกนางจึงนั่งเงียบชมการแสดงแต่ละคนเสร็จก็ไม่กล่าวชม ปรบมือหรือแสดงสีหน้าใดๆ ทั้งสิ้น ให้แม้กระทั่งการแสดงของหลี่เหมยซินก็ยังนิ่งทำราวกับไม่รู้จักกันมาก่อนหวงเซ่อรู้ว่ากำไลที่หลี่เหมยซินใส่อยู่นั้น

หม่าฉวี่หลินหายใจแรง ก่อนแค่นยิ้มพลางหัวเราะเยาะเสียงดังเหมือนคนผีเข้า นางคิดว่าสตรีเจ้าของหอวิหคราตรีขู่ง่ายจึงไร้ความสำนึกหรือหวาดกลัวใด“ใช่แล้ว ท่านน่ะมีจุดอ่อนเดียวคือจักรพรรดิ มาตอนนี้จักรพรรดิสิ้น..”เพี๊ยะ!“ข้าก็ทนเจ้ามามากแล้วเหมือนกัน พวกเขาไม่ทำ ข้าทำเองเพราะชื่อเสียงข้าไม่จำเป็นต้องเสแสร้งทำตัวเป็นกุลสตรีเช่นเจ้า!”กระชากผมหม่าฉวี่หลินให้เงยหน้าขึ้นก่อนจะยัดยาปลุกกำหนัดชนิดรุนแรงไม่แพ้ยาตัวเดียวกับที่นางเคยใช้เล่นงานฉัน เข้าปากแล้วกรอกสุราแทนน้ำเปล่าให้นางกลืนยาลงท้องจับหัวนางเหวี่ยงไปถูกกับโต๊ะทำให้ข้าวของเครื่องใช้และถ้วยจานอาหารแตกกระจายทั่วบริเวณ หยิบเศษแก้วขึ้นมากรีดบนหน้าผากเหนือคิ้วเป็นเส้นตรงยาวขนาดของรอยกรีดอาจทำให้ใบหน้าหม่าฉวี่หลินมีรอยแผลแน่นอนหม่าฉวี่หลินกรีดร้องอย่างทรมานอยู่บนโต๊ะแต่ไม่มีใครก้าวเข้ามาช่วยนาง แม้แต่เอ่ยปากช่วยยังต้องคิดให้ดีเพราะขนาดฮ่องเต้กับฮองเฮายังนั่งมองเหตุการณ์อยู่เงียบๆ ไม่ปริปากพูดไกล่เกลี่ยสักคำ แต่นางก็ร้องไม่หยุดเลยต้องยัดผักผลไม้อาหารที่หยิบจับได้ยัดใส่ปากนางจับฉีกเสื้ออาภรณ์

หลี่เหมยซินจึงต้องชี้แจงเป็นคำพูดในสิ่งที่เตรียมไว้แล้ว เพราะแต่แรกแล้วคิดว่าจะเกิดการแย้งไม่ให้ท่านพ่อออกจากราชสำนักเป็นแน่จึงมีคำพูดที่ฮ่องเต้น่าจะยอม “บิดาหม่อมฉันรับใช้ฝ่าบาทมากว่าสี่สิบปีแล้ว ซื่อสัตย์และภักดีต่อพระองค์ รักชาวประชาแคว้นเว่ยไม่ต่างจากคนในครอบครัวเป็นขุนนางคนหนึ่งที่ทุ่มเททำหน้าที่แม่ทัพใหญ่ปกป้องรักษาแคว้น ฝ่าบาทบิดาหม่อมฉันใช่ว่าจะทิ้งบ้านเมืองเพื่อครอบครัว หากภายภาคหน้าพระองค์จำเป็นต้องการคนมีฝีมืออย่างท่านพ่อมาช่วยเหลือยามบ้านเมืองอยู่ในอันตราย หม่อมฉันในฐานะลูกสาวเชื่อว่าท่านพ่อไม่มีทางทิ้งชาวประชาแน่นอนเพคะ เพียงแต่ตอนนี้หม่อมฉันต้องการให้บิดาพักผ่อนและใช้เวลาร่วมกับครอบครัวให้มากขึ้น โปรดเมตตาด้วยให้เราออกจากไปใช้ชีวิตนอกเมืองเถิดเพคะ”ฮ่องเต้ฟังคำพูดของสตรีรุ่นลูกที่นางพูดนั้นเป็นความจริง หลี่ลู่เสียนก็เป็นเหมือนสหายคนหนึ่งของเขา เขาจะเป็นฮ่องเต้ที่ใจร้ายไปหรือไม่ที่แยกสหายออกจากครอบครัวด้วยเรื่องนี้ “หลี่ลู่เสียนแม่ทัพแห่งแคว้นเป็นคนสำคัญของประชาชน บุตรสาวเจ้าก็เป็นถึงคนของหอวิหคราตรี เราก็ไม่กล้าขัดความต้องการของพวกเจ้ามาก หากจะไปก็ส่งคืนตราพยัคฆ