All Chapters of ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย: Chapter 101 - Chapter 110

‘นี่! พวกเจ้าไปมีเรื่องกับคนใหญ่คนโตแล้วหนีมาที่ป่าต้องมนต์รึ พวกมันถึงได้ยกขบวนแห่กันมาเต็มป่าต้องมนต์แล้วเนี่ย! เวรกรรม!’“แล้วตอนนี้พวกมันอยู่ไหน” อารมณ์นางเปลี่ยนอย่างรวดเร็วดวงตาแน่นิ่งจนน่ากลัว เมื่อได้ยินว่าศัตรูตัวดีกล้าเหยียบเข้ามาในป่าผืนนี้เพราะต้องการบุรุษของนาง‘หึ โชคชะตาของพวกเจ้านี่ย่ำแย่เหลือเกิน บังเอิ้นบังเอิญที่เจ้าพวกนั้นมันมุ่งหน้ามาทางนี้ทั้งที่ไม่รู้เส้นทางในป่า เหอะครั้งก่อนช่วยเจ้าจัดการร้อยคน ครั้งนี้มากกว่าร้อย..’ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้วเว่ยเหยียนเฟิ่งดึงร่างบางหลบลูกศรพวกนั้นได้ทันก่อนมันจะปักเข้าที่ร่างกายของหลี่เหมยซินสักที่ กลุ่มบุรุษชุดดำจำนวนมากล้อมรอบพวกเขาทั้งสอง ไม่นานสตรีผู้อยู่เบื่องหลังกลุ่มบุรุษชุดดำเดินแทรกกลางมาอยู่ด้านหน้า หลี่เหมยซินกำมือแน่นจนเล็บแทบจะจิบเข้าเนื้อ สายตานางคมกริบเพ่งมองไปยังกลุ่มคนจำนวนมากพร้อมอาวุธครบมือที่มุ่งหน้ามาทางนี้อย่างว่องไว“ฮ่าๆ เจ้าคิดว่าข้าจะไม่กล้าเข้ามาที่นี่หรือ หึหึ”“หม่าฉวี่หลิน!” นางเอ่ยนามของสตรีผู้นั้นเสียง ใบหน้าสง่านิ่งเรียบแฝงความเกลียดชังในดวงตาไม่ปิดบัง นางหรี่

“ไม่มีทางลงและก็ไม่มีทางขึ้นสำหรับพวกเจ้า ใครกล้าเข้ามาตาย!” เสียงแข็งกร้าวใบหน้าฉายแววเด็ดเดี่ยวดวงตาคู่งามคมกริบดังใบมีด“ฆ่านาง! ฆ่าสตรีนางนี้ให้ข้า!” หม่าฉวี่หลินกำหมัดแน่น นางไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในเขตป่าต้องมนต์การทำให้เกิดการนองเลือดในสถานที่เช่นนี้จะส่งผลอย่างไรต่อตัวนางเองหลี่เหมยซินยิ้มแสยะเมื่อบุรุษชุดดำเข้ามารุมล้อมฟันดาบใส่ นางก็รับการโจมตีและปะทะกลับได้อย่างแคล่วคล่องว่องไวเพราะมีควันขาวค่อยช่วยเหลือเมื่อพวกเขายิงธนูใส่ควันขาวก็เข้ามารวมเป็นหนึ่งเดียวกับดาบของนาง หลี่เหมยซินหมุนตัวกระโดดหลบลูกธนูแกว่งดาบไปทิศทางตรงข้ามคนยิงทั้งหมดตายคาที่ในดาบเดียว‘เริ่ด!’เสียงเจ้าควันขาวที่อยู่ในดาบสะท้อนแสงเล็กน้อย ทุกการเคลื่อนไหวของหลี่เหมยซิน หม่าฉวี่หลินถึงกับตะลึงคนธรรมดาไม่มีทางฆ่าคนสิบคนด้วยการฟันดาบอากาศเพียงครั้งเดียวเช่นนี้ได้ เริ่มหวาดระแวงแต่ไม่ถอยอย่างไรนางก็จะฆ่าหลี่เหมยซินให้ได้ “ยิงธนู! ยิงต่อไป! ห้ามหยุด!”ควันขาวออกจากดาบหลี่เหมยซินแล้วทำให้เกิดพายุตรงกลางลูกธนูที่พุ่งมาทางนี้ถูกดูดเข้าไปในพายุลูกใหญ่แล้วปล่อยคืนเ

 ดาบเล่มหนึ่งแทงทะลุร่างหลี่เหมยซินจากด้านหลัง ก่อนทุกอย่างรอบตัวพวกเขาค่อยๆ สลายหายไปเป็นผุยผง กลับสู่สภาพเดิมกลายเป็นหน้าผาสูงชันที่พวกเขาอยู่ก่อนหน้านี้เว่ยเหยียนเฟิ่งเห็นตัวคนทำเขาไม่รอช้าแทงหม่าฉวี่หลินตัวจริงที่อยู่ด้านหลังจุดเดียวกับที่แทงหลี่เหมยซิน ใบหน้าเหี้ยมโหดจ้องสตรีนางนั้นอย่างโกรธแค้นประคองร่างหลี่เหมยซินไว้ในอ้อมแขนพลางทรุดตัวลงนั่ง ลมหายใจนางรวยรินบางเบาจนเขามือไม้สั่น มองเลือดไหลอาบทั่วร่างจากบาดแผลขนาดใหญ่ของนาง ในใจหวาดกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้“ไม่นะเสี่ยวซิน” เสียงสั่นเครือกล่าวทั้งน้ำตาดวงตาแดงก่ำเริ่มคุมสติตัวเองไม่อยู่ ประคองดวงหน้างามขาวซีดเปลืองตาจะปิด ไม่ มันไม่ควรเป็นเช่นนี้ เขาจะทำอย่างไรดี ภาพนางในอ้อมกอดเขายามนี้บีบรัดหัวใจทรมานยิ่งกว่าถูกพิษทำร้ายเสียอีกหลี่เหมยซินไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงตอบเขา ทำได้เพียงเอื้อมมือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเขาแล้วส่งยิ้มหวานให้ อยากบอกเขาว่านางไม่เป็นไร“อย่าจากข้าไปนะเสี่ยวซิน”นางอยากบอกเขา นางไม่เคยโกรธเกลียดหรือแค้นเรื่องในอดีตเลย นางแค่น้อยใจเท่านั้น

“ฮ่าวหราน” เมื่อนางเห็นใบหน้าเขาผ่านลำแสงที่ส่องสว่างเป็นครั้งๆ รูปโครงใบหน้านั่นคือ ประมุขฮ่าวหราน นางจำไม่ผิดแน่นอน ความหวาดกลัวจึงลดน้อยลงก็ผุดขึ้นมา “มาคนเดียวรึ”“ข้าคนเดียวจะหาเจ้าเจอได้อย่างไร รีบไปกันเถิด”“มีคนอื่นด้วยสินะถ้างั้นช่วยคนของข้าก่อนเขาอยู่ทางนั้น”“ข้าส่งคนไปแล้ว ลุกขึ้น”“ไม่ ข้าจะรอเขาไปด้วยกัน”“หลี่เหมยซินเจ้าอย่าดื้อดูสภาพตัวเองบ้าง ขนาดนี้แล้วยังห่วงเขาอีก”“…” ก็จริงตอนนี้นางไม่เหมือนคนเลย แผลเหวอะหวะบนร่างกายน่ากลัวเหมือนตัวเองเป็นซอมบี้ แต่แล้วไงในเมื่อนางยังทนได้ก็จะรอเว่ยเหยียนเฟิ่งกลับไปพร้อมกัน“เฮ้ออ” เขารับร่มหนึ่งคันจากคนของเขามาแล้วกางร่มให้นางไม่ต้องตากฝน ลูกน้องสิบกว่าคนจุดไฟให้แสงสว่างทั้งฝนยังตก จากนั้นก็นำยาแก้พิษจากบาดแผลที่นางควรกินยื่นให้ หลี่เหมยซินก็ยอมกินมันเข้าไป “ไม่กลัวข้าวางยารึ”หลี่เหมยซินไม่ตอบก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนางถึงได้ไว้ใจเขาจนยอมกินยาเมื่อครู่นี้โดยไม่สงสัยอะไร แล้วลูกน้องอีกคนที่มาทางเดียวกับนาง เดินมากระซิบบางอย่างกับฮ่าวหรานจนสีหน้าเขาเปลี่ยน“เกิดอะไรขึ้น

“..วันนั้นข้าพาพวกเจ้าสองคนกลับมาแล้วจริงๆ แต่ว่า..ตอนที่ให้หมอมาตรวจร่างขององค์ชาย จู่ๆ เขาหายไปต่อหน้าต่อตาพวกเรา ข้าพยายามตามหาเขาส่งกำลังคนนับร้อยไปสืบหาทุกที่เป็นปีแล้วก็ยังไม่เจอ” เว่ยเหยียนเฟิ่งเป็นคนติดต่อมาหาเขาให้ตามไปช่วยพวกนาง ตอนนั้นเขาจึงรู้ว่าเขาไม่อยากให้นางรู้เรื่องนี้ทั้งที่พึ่งฟื้นกลัวจะล้มป่วยอีกเลยไม่บอก“เวลาผ่านมาเป็นปี.. เขาหายตัวไปส่วนข้าหลับไม่ตื่น” หัวสมองฉันขาวโพลนคิดสิ่งใดอะไรไม่ออก“เหมยซินไม่ต้องร้องนะ เจ้าทำดีที่สุดแล้วอย่าร้องเลยนะ” เยว่หมิงเห็นสหายยืนนิ่งน้ำคลอจึงเข้าไปกอดปลอบนาง เมื่อได้รับอ้อมกอดหลี่เหมยซินก็ห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้1 ปีที่ผ่านมา ช่วงที่นางหลับใหลไม่ตื่นมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นกับแคว้นเว่ย ฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ้นครองราชย์คือองค์ชายใหญ่ เขาปกครองบ้านเมืองให้อยู่ร่มเย็นเป็นสุขได้อย่างดี เศรษฐกิจรุ่งเรืองแบบโปร่งใสไม่มีการกดขี่รีดไถ่ภาษีสูงเหมือนเมื่อก่อนเพราะเมืองซวงโจวเป็นเมืองเล็กๆ ที่สงบสุขอยู่แล้ว จึงไม่ค่อยเห็นความแตกต่างแต่สังเกตได้ว่าชาวบ้านก็ลำบากน้อยลง ทางการดูแลเอาใจใส่มากขึ้น ใบหน้าทุกคนต่างมีรอย