ตอนที่1 โดนพี่เนมดุเอา

“นี่พี่บอกกี่ครั้งแล้วพู่กันทำไมไม่ฟังกันบ้าง ถ้าพี่ไม่อนุญาตหรือถ้าพี่ไม่อยู่ที่ห้องห้ามแอบเข้ามาที่ห้องพี่เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นพี่จะไม่คุยด้วยอีกแล้วนะ อย่ามาหาว่าพี่ใจร้ายด้วยนะ”

เสียงตวาดของวรานนท์เจ้าของคอนโดหรูดังลั่นห้องด้วยความโมโห ทำเอาตอนน้ีพู่กัน หรือนายพนัชกร ธีรวัฒนาวัฒน์ รู้สึกตกใจกลัวขึ้นมาทันที เพราะปกติพี่เนมจะใจดีกับตัวเองตลอด สาเหตุที่แอบเข้ามาในพื้นที่หวงห้ามของหนุ่มหล่อร่างสูงอย่างวรานนท์ โชติกุลวัฒนา หรือพี่เนมของน้องพู่กัน ก็เพราะวันพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของพี่เนมเจ้าชายในดวงใจของพู่กัน ร่างโปร่งบางก็เลยตั้งใจที่จะมาฉลองวันเกิดให้ล่วงหน้า แต่พอโดนตวาดเลยทำให้ร่างบางหน้าเสียไม่นึกว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียขนาดนี้

“พู่กันขอโทษนะครับพี่เนม ก็พู่กัันแค่อยากมาเซอร์ไพรส์วันเกิดพี่เนมล่วงหน้าและอยากจะมาเป่าเทียนวันเกิดกับพี่เนมเป็นการส่วนตัวแค่สองคนเราก่อนเฉยๆ พี่เนมอย่าโกรธพู่กันเลยนะครับ น๊าาาา”

คนตัวเล็กกว่าอ้อนเจ้าของห้องเสียงหวานที่เมื่อก่อนเคยใช้ได้ผลดีมาตลอดเผื่ออีกคนจะใจดีหายโกรธตัวเองลงบ้าง แต่วรานนท์ก็ได้แต่ถอนหายใจทำท่าเบื่อหน่ายออกมาให้ร่างบางได้เห็นและใจแป้ว แต่ก็ยังแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าช่วงนี้อยู่ในช่วงฝึกงานของวรานนท์ คนตัวโตคงทำงานมาหนื่อยๆ คงอยากพักผ่อน อากาศร้อนด้วย เลยอาจจะหงุดหงิดบ้างไม่เป็นไรแค่นี้พนัชกรทนได้

“แล้วพรุ่งนี้ไม่ไปบ้านพี่ใช่ไหมถึงจะเอามาวันนี้ให้ได้”

“ไปครับ ก็บอกแล้วไงว่าอยากให้พี่เนมเป่าเค้กกับพู่กันก่อนแค่สองต่อสอง ทำไมไม่เข้าใจกันเลย”

“แล้วไหนเค้กที่จะให้เป่า รีบเอามาเป่าเร็วๆ ชักช้าจะได้รีบกลับบ้าน พี่เหนื่อยอยากพักผ่อน”

เสียงร่างสูงถามหาเจ้าเค้กตัวปัญหาอย่างดุๆ เขาไม่อยากอยู่กับร่างบางนาน ไม่อยากให้พนัชกรเข้าใจผิดคิดว่าเขามีใจ เขาแค่เอ็นดูเหมือนน้องเหมือนนุ่งแค่นั้น แต่อีกคนไม่ฟังเลยตามตื้อเขาตลอด

พอเห็นคนพี่ถามหาเค้กทำให้ร่างบางของพนัชกรรีบไปยกเค้กก้อนเล็กน่ารักที่ตัวเองให้มาม๊าพรีนสอนทำออกมาวางไว้ที่โต๊ะทานข้าวในห้องแล้วปักเทียนวันเกิดไว้ก่อนที่จะจุดเทียนแล้วถือมาตรงหน้าคนตัวสูง

“ เอาล่ะนะครับ แฮบปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู แฮบปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู แฮบปี้เบิร์ด เดย์ แฮบปี้เบิร์ด เดย์ แฮบปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่เนม พู่กันขอให้พี่เนมมีความสุข สุขภาพแข็งแรง ตอบรักเนมเร็วๆนะครับที่รักของพู่กัน ฟอดดดดดด”

ร่างบางร้องเพลงวันเกิดพร้อมด้วยคำอวยพรให้กับวรานนท์ ก่อนที่จะหอมแก้มคนตัวสูงและยื่นเค้กวันเกิดให้ เจ้าของวันเกิดก็รับมาอย่างเสียไม่ได้ ไม่มีแม้กระทั่งรอยยิ้มให้ ใบหน้าหล่อไม่แสดงสีหน้าอะไรเลยนอกจากยืนหล่ออยู่เฉยๆ

“พู่กันพี่บอกกี่ครั้งแล้ว อย่ามาแก่แดดก๋ากั่นลวนลามพี่ พี่ไม่ชอบ”

วรานนท์ทำหน้าไม่ชอบใจใส่อีกคน แต่ถึงแม้พนัชกรจะโดนดุก็ใช่จะสนใจยังคงคะยั้นคะยอจูงมืออีกคนมานั่งที่โต๊ะแล้วส่งมีดตักเค้กให้คนตัวสูง

“พี่เนมมาตัดเค้กวันเกิดเร็วครับ นี่พู่กันทำเองเลยนะครับไม่หวานมาก”

ซึ่งวรานนท์ก็รับมาตัดให้จบๆ ก่อนที่จะใช้ช้อนตักขึ้นมาชิมเค้กมะพร้าวอย่างที่เขาชอบรสชาติอร่อยเลยล่ะ ตักเค้กเข้าปากพลางเหลือบตามองไปทางคนทำที่ทำหน้าลุ้นรอคำติชมจากเขาอยู่

“โอเค รสชาติใช้ได้ ขอบคุณครับ พี่อิ่มแล้วอ่ะที่เหลือพี่ยกให้พู่กันเอาไปกินแทนพี่ที”

พนัชกรยิ้มแก้มปริทันทีกับคำชมเขาดีใจที่พี่เนมชมว่าเค้กที่เขาอุตส่าห์ทำมาอร่อย แต่ประโยคต่อมาที่วรานนท์ยกเค้กกลับมาให้ตัวเองคืออะไรอร่อยแล้วทำไมถึงไม่กินต่อ เพิ่งตักกินไปคำเดียวเอง

“พี่เนมไม่กินอีกเหรอครับ ทานอีกหน่อยนะครับเดี๋ยวพู่กันป้อนให้เอาไหม”

“ไม่ต้องพี่บอกว่าอิ่มแล้วไง พี่ยกให้ ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง ถ้าไม่รับกลับก็เอาไปท้ิงถังขยะเลย”

วรานนท์เผลอพูดตะคอกออกมาด้วยความหงิดหงุด เขาไม่ชอบที่ร่างบางคอยเซ้าซี้ทำโน่นทำนี่ให้เขาตลอดมาคอยป้วนเปี้ยนใกล้ๆ ให้เขาได้รำคาญใจ

คนฟังถึงกลับหยุดชะงักช้อนที่กำลังตักเค้กไปจ่อป้อนที่ปากหยักของชายยอดดวงใจ ในใจมันสั่นมันเสียใจกับคำพูดของร่างสูง เขาเคยร้องไห้น้อยใจกับคำพูดของวรานนท์แต่ก็โดนร่างสูงต่อว่าไม่ชอบคนเจ้าน้ำตา ครั้งนี้แม้จะเสียใจกับคำพูดร้ายๆไม่ถนอมน้ำใจกันก็ทำได้แค่ร้องไห้ในใจแค่นั้น

“พู่กันขอโทษครับ ถ้าพี่เนมอิ่มแล้วเดี๋ยวพู่กันเอาเก็บไว้กินเองก็ได้ครับ”

“พี่ขอโทษแล้วกันที่เสียงดังใส่ คราวหลังพี่พูดอะไรก็ฟังพี่บ้าง แล้วนี่จะกลับหรือยัง พี่จะได้ลงไปส่งข้างล่าง”

“เอ่อ กลับก็ได้ครับพี่เนมจะได้พักผ่อน สุขสันต์วันวันเกิดอีกครั้งนะครับที่รักของพู่กัน พู่กันขอโทษนะครับที่มากวนเวลาพักผ่อนของพี่ พู่กันกลับก่อนนะครับ”

“ป่ะ เดี๋ยวพี่ลงไปส่งข้างล่าง”

ร่างบางเลยอยู่อ้อยอิ่งไม่ได้ จำใจต้องเดินตามเจ้าของห้องออกไป ร่างสูงของวรานนท์เดินมารอร่างบางในลิฟต์เขาสังเกตว่าร่างบางทำหน้าหงอยลง แต่ทำยังไงได้เขากลับจากฝึกงานมาเหนื่อยๆ ก็ต้องการที่จะพักผ่อนส่วนตัว แต่ร่างบางก็ชอบมาขโมยเวลาเขาไปตลอดเหมือนนกรู้ตารางชีวิตของเขาจะไม่ทำให้เขาหงุดหงิดเลยได้ยังไง บางวันโทรมาดึกๆมาคุยเรื่องไร้สาระ จนเขาต้องดุเอา

คนตัวสูงเดินมาหยุดอยู่ที่รถของพนัชกรที่จอดอยู่พร้อมกับรออีกคนที่เดินถือกล่องเค้กตามหลังมาช้าๆ อย่างใจเย็น และอดทนนี่ขนาดท่าเดินยังช้าจนเขาเห็นแล้วหงิดหงิดรำคาญลูกกะตาจะช้าไปถึงไปเถอะพ่อคุณ เดินยังกะจะไปประกวดเทพี

พอร่าบางเดินมาถึงที่รถของตัวเองที่จอดอยู่แล้วก็กล่าวลาวรานนท์คนหล่อในหนึ่งเดียวในดวงใจอย่างจำใจ

“พู่กันไปก่อนนะครับพี่เนม ขอบคุณที่ลงมาส่งนะครับ สวัสดีครับ ฟอดดดด”

ลาคนหล่อปากร้ายเสร็จ พู่กันก็จู่โจมหอมแก้มอย่างรวดเร็วโดยที่คนพี่ไม่ทันตั้งตัวก่อนที่จะขับรถออกไป

วรานนท์ โชติกุลวัฒนา ตอนนี้เขา 21ปี กำลังจะเรียนปริญญาตรีปีสี่ตอนนี้อยู่ในช่วงฝึกงาน เขาเข้าไปฝึกที่บริษัทของครอบครัว เพื่อที่จะเข้าไปช่วยแด็ดดี้ เวทานนท์ ฝึกบริหารไปด้วย เขามองคนตัวบางที่เพิ่งขับรถจากไป เขารู้จักกับพนัชกรเพราะครอบครัวสนิทกันแด็ดดี้กับลุงหมอพ่อของร่างบางเป็นเพื่อนรักกัน พวกเขาสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ และร่างบางเป็นเพื่อนสนิทของสองแฝดน้องของเขา โน้ตกับเนยเรียนอนุบาล ประถม มัธยมมาด้วยกันตลอด เพิ่งจะแยกกันตอนเรียนมหาวิทยาถึงแม้จะอยู่คนละคณะก็ยังอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน น้องโน้ต วรงกรณ์ แฝดพี่เรียนวิศวะ ส่วนน้อยเนย วราภรณ์ เรียนคณะบริหารเหมือนเขา แต่ร่างบางที่เพิ่งขับรถจากไปเลือกที่จะเป็นคุณหมอเหมือนผู้เป็นพ่อ วรานนท์ในฐานะที่เป็นพี่ใหญ่ในกลุ่มตั้งแต่เด็กๆ ก็ดูแลน้องๆ มาตลอด จนมาถึงตอนที่พวกน้องๆ กำลังจะจบมอปลาย พู่กันก็เข้ามาสารภาพกับเขา ว่าแอบรักมาตลอดและมาขอคบเป็นแฟน ซึ่งเขาเองไม่ได้ชอบร่างบางแบบคนรักเลยปฏิเสธไป แต่อีกฝ่ายก็ตามตื้อตลอดตั้งแต่นั้นมาโดยไม่สนคำปฏิเสธจากเขา เพราะได้แรงสนับสนุนจากสองแฝดเพื่อนรัก ถึงตอนที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเขาจะเป็นหนุ่มฮ็อตของคณะและมหาวิทยาลัยเขาก็ไม่ได้คบใครเป็นพิเศษ บางทีก็แค่วันไนท์สแตนด์ เพราะเขายังไม่เจอใครที่รักจริงๆ มีผู้หญิงและผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาหาเขาต้องการแค่มีคืนพิเศษกับเขา วรานนท์ก็โอเคแต่ต้องทำข้อตกลงกันว่าไม่ผูกมัดเขาถึงจะตกลงยอมหลับนอนด้วย