พนัชกรตื่นเช้ามาด้วยความงัวเงีย เมื่อคืนกว่าจะนอนหลับได้ก็เกือบเที่ยงคืน เพราะมัวแต่เสียใจกับคำพูดของพี่เนมที่พูดทำร้ายจิตใจกันไหนจะคิดหาวิธีที่จะทำยังไงให้วรานนท์ตอบรับรักตัวเอง คิดหลากหลายวิธีก็ยังไม่ได้วิธีที่ดีที่สุดที่จะเป็นไปได้สักที ทำให้เช้านี้กว่าจะดีดตัวจากที่นอนลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวได้เลยค่อนข้างนาน
“อรุณสวัสดีครับทุกคน ขอโทษนะครับที่พู่กันลงมาช้า” พนัชกรนั่งลงข้างๆ พะแพงผู้เป็นน้องสาว “เมื่อคืนนอนดึกเหรอลูก ทำไมวันนี้ดูเพลียๆ” คุณปู่อาทิตย์ถามหลานชายด้วยความเป็นห่วงพอเห็นใบหน้าอิดโรยของพูู่กันหลานรัก “พอดีเมื่อคืนพู่กันดูซีรี่ย์ติดพันน่ะครับคุณปู่เลยดึกไปหน่อย” ร่างบางแอบโกหกคุณปู่ สาธุอย่าให้หลานบาปเลยนะครับคุณปู่ พนัชกรขอโทษคุณปู่ในใจ “งั้นเช้านี้ไม่ต้องขับรถไปเองนะลูกปู่ว่าให้คนขับรถไปส่งเถอะ หนูจะได้หลับไปในรถ” คุณปู่อาทิตย์หาทางออกให้หลานชายได้พักอย่างน้อยระหว่างเดินทางไปมหาวิทยาลัยก็ยังดีและสำคัญที่สุดป้องกันร่างบางหลับในเดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุอีก “ดีเลยครับคุณปู่ ขอบคุณนะครับ” “จำเนียนไปบอกให้ปานหรือใครก็ได้สักคนเตรียมรถไปส่งคุณพู่กันที่มหาวิทยาลัยหน่อย” “ค่ะคุณท่าน” ”วันนี้พู่กันเลิกเรียนกี่โมงลูก” นิลกาฬถามลูกชาย “เรียนถึงบ่ายสามครับปะป๊า มีอะไรหรือเปลาครับ” พนัชกรถามบิดาเผื่อต้องการให้เขาทำอะไร “เปล่าลูก ปะป๊าแค่จะเตือนว่าวันนี้วันเกิดพี่เนมนะอย่าลืม” “อ่อ ครับ ไม่ลืมครับปะป๊า พู่กันนัดกับเนยและโน้ตไว้แล้วครับ” หลังจากทานข้าวเสร็จพนัชกรก็ไปขึ้นรถที่คนขับรถเตรียมรออยู่ ส่วนรถอีกคันก็มีพะแพงมีปะป๊ากับมาม๊าไปส่งพะแพงที่โรงเรียนก่อนที่จะไปส่งมาม๊าที่โรงแรมและปะป๊าไปทำงานที่โรงพยาบาลต่อ พอมาอยู่บนรถร่างบางก็หลับทันทีด้วยความเพลีย ช่วงเช้าเวลาเร่งด่วนการจรจรน่าจะติดพอให้ได้นอนพักบนรถบ้าง พอมาถึงที่คณะแพทยศาสตร์ ลุงปานคนขับรถก็ลงมาเปิดประตูรถให้พร้อมกับปลุกคุณหนูให้ตื่นเพื่อไปเรียนหนังสือ “คุณหนูครับ คุณหนูพู่กันครับ ถึงคณะแล้วครับผม” “ห่าว ถึงเร็วจังเลยลุงปานกำลังหลับเพลินเลย ขอบคุณนะครับลุงปาน พู่กันไปเรียนแล้วนะครับ หวัดดีครับ” พนัชกรยกมือไหว้ขอบคุณคนขับรถที่ขับรถมาส่งและเปิดประตูให้อย่างนอบน้อม ก่อนจะลงจากรถเดินเข้าไปในตึกเรียนของคณะ “เฮ้ย พู่กันรอด้วย พู่กันได้ยินไหมเพื่อน” เสียงตะโกนร้องเรียกชื่อของพนัชกรเสียงดังลั่นจนทำให้เจ้าของชื่อหันมามองยังเสียงเรียก ก็เห็น บอม กิตติภพเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันกับตัวเองกำลังวิ่งมาหา “จะเรียกทำไมเสียงดังบอม อายคนอื่นเค้า” “อ้าว ก็ถ้าเรียกเบาๆ เราก็กลัวคุณหนูพู่กันคนสวยไม่ได้ยินไงก็เลยต้องตะโกนเสียงดัง” “สวยบ้าอะไร เราหล่อน่ารักต่างหาก ง่วงอ่ะ บอมไปกินกาแฟกับเราไหม” ร่างบางชวนเพื่อนตัวสูงไปหาคาเฟอีนเข้าร่างกายก่อนเริ่มเข้าเรียนช่วงเช้า “เอาดิ เมื่อคืนเราเล่นเกมดึกไปหน่อยเลยง่วงเหมือนกัน งั้นไปกันเถอะป่ะ เดี๋ยวก็จะได้เวลาเรียนพอดี” นักศึกษาหนุ่มสองคนที่หน้าตาดีทั้งคู่แต่รูปร่างต่างกันเดินไปด้วยกันทำให้มีแต่คนมองด้วยความสนใจ พนัชกรรูปร่างสูงโปร่งตัวบางแต่ไม่ผอมผิวขาวเนียน ใบหน้าหล่อแบบสวยๆ ดูละมุนไปหมด แถมโปรไฟล์ดีเป็นลูกทายาทเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังกับลูกเจ้าของร้านอาหารและโรงแรมจึงเป็นที่สนใจทั้งหญิงและชายโดยเฉพาะผู้ชายสายรุกจะเข้ามาขายขนมจีบร่างบางเยอะมาก ส่วนอีกคน บอม กิตติภพ หนุ่มหล่อดีกรีเดือนคณะแพทย์ฯ รูปร่างสูงหุ่นดีผิวออกเหลืองใบหน้าหล่อเหลาพิมพ์นิยมในปัจจุบัน เป็นที่ต้องตาของทั้งเก้งและชะนีทั้งหลาย ทายาทไร่ชาทางเชียงใหม่ แต่พอสองเพื่อนซี้เดินไปด้วยกันก็จะโดนพวกสาววายทั้งหลายเชียร์ให้เป็นแฟนกันซึ่งกิตติภพก็แอบคิดกับคนหน้าสวยนี้เกินเพื่อนไปแล้ว ส่วนร่างบางก็ได้แต่หัวเราะขำเพราะเขาไม่ได้ชอบทุกคนที่เป็นผู้ชายเสมอไป พนัชกรคนนี้รักแต่พี่เนมคนเดียวเท่านั้น พอถึงเวลาเลิกเรียนเพื่อนแฝดชายก็โทรหาร่างบางตอนที่กำลังเดินอยู่กับกิตติภพพอดี “ฮัลโหล ว่าไงโน้ต มีไรหรือเปล่า เลิกเรียนแล้วเหรอ” “เลิกแล้ว ได้ยินว่าวันนี้ไม่ได้ขับรถมาเองใช่ไหม” เสียงทุ้มน่าฟังของวรงกรณ์ดังมาตามสาย “ใช่ ว่าจะให้บอมไปส่งหาโน้ตที่คณะวิศวะอยู่ โน้ตมีอะไรป๊ะ” “รออยู่ที่คณะนั่นแหละ ไม่ต้องไปรบกวนคนอื่นเค้า เดี๋ยวโน้ตไปรับเอง วันนี้เรามีนัดกันไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้เฮียเนมลืมหรือยัง” “ยัง นี่ไงถึงว่าจะให้บอมไปส่ง” “งั้นเดี๋ยวโน้ตไปรับแล้วเราไปซื้อที่ห้างด้วยกัน เพราะโน้ตโทรหายัยเนยแล้วเนยกำลังจะมาหาโน้ต อีกไม่เกินยี่สิบนาทีไปถึง” “โอเค โอเค งั้นเดี๋ยวพู่กันนั่งรออยู่ที่โต๊ะหน้าคณะเหมือนเดิมนะ แล้วเจอกัน บ๊าย” ร่างบางกดโทรศัพท์วางสายจากเพื่อนรักวัยเด็กของตัวเองอีกคน ใช่วันนี้วันเกิดคนสำคัญของเขาอย่างพี่เนมนอกจากเค้กเมื่อวานแล้วร่างบางก็ยังไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรให้คนที่ตัวเองรักเลย พอวางสายเสร็จก็หันมาหาเพื่อนอีกคนที่เพิ่งเลิกเรียนดีนะที่ยังไม่ได้บอกให้กิตติภพไปส่ง ไม่งั้นถ้าบอกแล้วยกเลิกมีหวังโดนพ่อรูปหล่อเดือนคณะงอนแน่เลย แค่เห็นมองตาปริบๆเหมือนอยากจะรู้ว่าหลังเลิกเรียนแล้วเจ้าของร่างบางจะไปไหนต่อ “พอดีเมื่อเช้าพู่กันไม่ได้เอารถมาน่ะคุณปู่ให้คนขับรถมาส่ง เมื่อกี้โน้ตเลยโทรมาบอกว่าจะมารับและเลยไปซื้อของด้วยกัน” “จะให้มารับทำไมเดี๋ยวเราไปส่งพู่กันที่ห้างก็ได้ ค่อยให้ไปเจอกันที่ห้างเลย วันนี้เราว่างพร้อมบริการพู่กัน” กิตติภพแย้งเพราะอยากอยู่ใกล้เพื่อนนานๆ “ไม่เป็นไรหรอกบอม โน้ตน่าจะใกล้ถึงแล้ววันนี้วันเกิดพี่เนมพี่ชายโน้ตด้วยครอบครัวเราก็จะไป เราก็เลยจะไปกับโน้ตเลย” ร่างบางบอกเพื่อนเพราะเกรงใจคนที่จะขันอาสาไปส่งถึงห้างโดยที่เจ้าตัวไม่ได้มีธุระอะไร แต่เพื่อนตัวสูงกลับคิดว่าร่างบางไม่อยากให้ไปส่งเพราะจะมีเพื่อนรักตั้งแต่วัยเยาว์มารับซึ่งทั้งสองครอบครัวสนิทกันมากกว่าตัวเองที่เพิ่งจะรู้จักได้ไม่ถึงปี “งั้นเดี๋ยวบอมนั่งเป็นเพื่อนพู่กันแล้วกัน จะได้ไม่เหงาระหว่างรอเพื่อนพู่กันมารับนะครับ” ร่างสูงยังติื้อต่อ “ขอบคุณมากนะบอม แล้วหลังจากนั้นบอมกับคอนโดเลยไหม” “ก็คงต้องกลับเลยแหละเพราะไม่มีอะไรทำ ตอนแรกกะว่าจะชวนพู่กันไปหาอะไรกินก่อนกลับ” “งั้นไว้วันหลังนะ สัญญาเลยเดี๋ยวพาไปกินฟรีที่โรงแรมมาม๊าเลยดีไหม” “สัญญาแล้วนะเบี้ยวอีกเรางอนจริงด้วย มาเกี่ยวก้อยกันก่อน” ก่อนกิตติภพจะยื่นนิ้วก้อยออกมาตรงหน้าร่างบาง ภาพสองความสนิทสนมของสองหนุ่มหล่อคณะแพทย์ที่กำลังเกี่ยวก้อยกันเหมือนคู่รักกำลังกุ๊กกิ๊กกันตกอยู่ในสายตาของใครหลายๆคน พวกแม่ยกสายวายได้กรีดร้องกันเพราะชอบใจในฟิวแฟน ส่วนอีกสองคนพี่น้องฝาแฝดที่เพิ่งขับรถมาถึงกลับไม่ชอบใจแฝดน้องอย่างเนยถึงกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพเอาไว้เผื่อได้ใช้ประโยชน์ในภายภาคหน้า ส่วนแฝดพี่ที่ทำหน้าที่ขับรถได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความไม่ชอบใจไอ้หล่อเดือนคณะแพทย์ที่มาสนิทกับเพื่อนรักตัวเองมองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่ามันคิดกับพู่กันคนซื่อเกินคำว่าเพื่อน มันช่างไม่รู้อะไรเลยว่าพู่กันคนงามนั่นรักมั่นในเฮียเนมของเขาเท่านั้นปล่อยให้มันอกหักไปเลย สมน้ำหน้ามันที่วันประกวดเดือนมหาวิทยาลัยมันแพ้เขา ด้วยความหมั่นไส้คนขับรถรูปหล่อเลยบีบแตรเรียกเพื่อนรักที่นั่งรออยู่นี่ม้าหิน แต่มันดังจนเป็นจุดสนใจให้ทุกคนหันมามองรถยุโรปคันหรูราคาแพงที่เพิ่งขับเข้ามาจอดและเจ้าของรถรูปหล่อดีกรีเดือนคณะวิศวะและเดือนมหาวิทยาลัยเดินลงจากรถมาหาร่างบางก่อนที่จะเข้าไปก่อนคอพู่กันที่นั่งอยู่กับกิตติภพก่อนหน้า แม่ยกสายวายทั้งหลายกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่แอบถ่ายรูปรัวๆความหล่อกินกันไม่ลง ไม่รู้จะเลือกใครดี เอ หรือว่าจะเป็นศึกชิงนายเอก เกิดเป็นพนัชกรนี่ดีจริงๆมีแต่หนุ่มหล่อหน้าตาดีมาเกี่ยวพัน “ไงครับที่รักรอเค้านานไหม ป่ะกลับบ้านกัน” ร่างสูงที่มาใหม่คุยกับพนัชกรโดยที่แขนก็ยังโอบคล้องที่คอของเพื่อนรักอยู่ “ป่ะ เราไปก่อนนะบอม ขอบคุณที่มานั่งเป็นเพื่อนนะ ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ เจอกันพรุ่งนี้ บ๊าย” “อ้าว ลืมมอง นึกว่าใครเดือนคณะแพทย์นี่เอง หวัดดีบอม เรากลับกันเถอะที่รัก ไปนะสุดหล่อ” วรงกรณ์แกล้งทำเป็นเพิ่งจะมองเห็นคนหล่อที่นั่งอยู่กับพู่กันเพื่อนรัก ก่อนจะทักทายแบบกวนๆ ในมุมมองของกิตติภพก็คือกวนบาทา “เค เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้นะพู่กัน เราไปก่อนนะ หวัดดีเพื่อนวัยเด็กของพู่กัน” กิตติภพกวนกับไปบ้าง ก่อนที่จะมองคนหล่อทรงแบดอย่างโน้ต วรงกรณ์ ทายาทบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศไทยกอดคอเพื่อนที่เขาแอบคิดไม่ซื่อขึ้นรถหรูแล้วขับออกไป“อ๊าาาาาาาา ดีมากเลยครับเฮีย ซี๊ดดดดดด เฮียครับ เสียวจังเลยครับ อูยยยย พู่กันไม่ไหวแล้ว เสียว”พนัชกรครางเสียวเสียงสั่นเพราะตอนนี้โดนสามีจับกินอยู่ ตอนนี้คุณแม่ท้องโตใกล้คลอดอยู่ในท่านอนตะแคงกอดหมอนข้างอยู่ ส่วนวรานนท์กำลังก้มอยู่ทางด้านหลังของภรรยา กำลังใช้ลิ้นร้อนเลียตรงรูจีบของภรรยาอยู่ ส่วนมือหนาสองข้างก็ทำหน้าที่แยกซาลาเปาลูกกลมออกจากกัน เพื่อที่ตัวเองจะได้ก้มไปใช้เสิร์ฟความเสียวให้คุณแม่ได้ถนัดถึงแม้อายุครรภ์ของพนัชกรจะใกล้คลอดแล้วแต่วรานนท์คนหื่นก็ไม่เคยให้คุณแม่ได้พักเลยว่างเป็นจับมากอดมาหอมมาทำรักให้ได้เสียวตลอด เชื่อเลยที่อีกคนบอกจะคิดต้นคิดดอกคิดจนไม่ได้พักผ่อนจริงๆ หลังแต่งงานมาวรานนท์ก็เข้ามาอยู่บ้านของพ่อตาอย่างนิลกาฬเป็นหลัก และบางวันก็จะสลับกันไปนอนที่บ้านเวทานนท์แผล็บ แผล็บ แผล็บ แผล็บ แผล็บ แผล็บ แผล็บ แผล็บ แผล็บ แผล็บ แผล็บ แผล็บ“อร่อย หวานมาก หวานจังเลย เมียจ๋า ทั้งหวาน ทั้งหอม ฟอดดดด เมียจ๋า เสียวไหม เสียวไหมเมียจ๋า”นิ้วยาวสอดผ่านเข้าไปในรูจีบของเมียรักช้าๆ มันยังดูคับแคบอยู่มาร่างสูงเลยต้องบีบเจลหล่อลื่นเพิ่มเข้าไปบนนิ้วอีกเพราะกลัวเมียรักจะเจ็บ“เฮียยยยย อู
วันนี้เป็นวันแต่งงานของพนัชกรกับวรานนท์ คู่บ่าวสาวเหนื่อยมากเพราะต้องตื่นมาแต่งตัวตั้งแต่เช้ามืดกว่าจะจบงานในส่วนของพิธีการก็ค่ำคืนดึกดื่น คนที่สนุกมากที่สุดจะเป็นใครไม่ได้นอกจากน้องพัตเตอร์เที่ยวไปอวดใครต่อใครเค้าว่าตัวเองมีคุณแด็ดที่หล่อมากและมีคุณมี๊ที่สวยมากวันนี้ และตอนนี้ในท้องของคุณมี๊ก็มีตัวน้องน้อยนอนอยู่ ซึ่งอายุครรภ์ของพนัชกรได้สามเดือนแล้วสร้างความดีใจให้แก่ทั้งสองครอบครัวมากเพราะจะมีหลานน้อยอีกคนภายในห้องที่ถูกจัดให้เป็นห้องหอสำหรับคู่บ่าวสาวก็ได้มีการทำพิธีส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอและรับพรจากผู้หลักผู้ใหญ่เสร็จ ทุกคนก็ทยอยกันออกไปยังคงเหลือน้องพัตเตอร์ที่ยังอยู่“คุณแด็ดกับคุณมี๊ฮะ ไม่ต้องคิดถึงพัตเตอร์นะฮะวันนี้ เดี๋ยวพัตเตอร์จะไปนอนกับคุณทวดนะครับ ฝากจุ๊บเบบี๋น้อยหน่อยครับ เบบี๋พี่พัตเตอร์ไปนอนก่อนนะเดี๋ยวค่อยเจอกันพรุ่งนี้นะครับ”“พัตเตอร์ครับมาให้คุณมี๊จุ๊บหน่อยลูก” เด็กชายตัวน้อยเดินเข้าไปใกล้ๆคุณมี๊กับคุณแด็ดให้ทั้งสองจุ๊บเหม่งตัวเองก่อนที่จะตามคุณทวดออกไปในห้องหอจึงเหลือแต่คู่บ่าวสาววรานนท์คนหื่นก็ไปช่วยเจ้าสาวถอดเครื่องประดับและเสื้อผ้าออกจากร่างสวย ก่อนที่จะโดนอีกฝ่
“สวัสดีค่ะ คุณพนัชกร ผู้ปกครองของน้องพัตเตอร์ใช่ไหมคะ”“ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” พนัชกรรับโทรศัพท์ที่ตัวเองได้บันทึกไว้จากทางโรงเรียนของน้องพัตเตอร์ แปลกจังปกติจะไม่เคยโทรมา คนเป็นแม่จึงร้อนใจเพราะไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายตัวเองหรือเปล่า“เอ่อ พอดีน้องมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อนในห้องค่ะ ทางโรงเรียนเลยต้องขอเชิญท่านผู้ปกครองของน้องมาตกลงกับผู้ปกครองของคู่กรณีค่ะ”ร่างบางได้ทราบเรื่องเลยค่อนข้างจะตกใจเพราะปกติลูกชายจะไม่ชอบเรื่องการใช้กำลัง แล้วไม่รู้ตอนนี้บาดเจ็บอะไรหรือเปล่า“ตอนนี้เลยใช่ไหมครับ”“ใช่ค่ะ”“โอเค เดี๋ยวผมจะเดินทางไปเดี๋ยวนี้ครับ” ร่างบางรีบโทรไปบอกบิดาเพื่อลางานและรีบขับรถไปที่โรงเรียนที่น้องพัตเตอร์เรียนอยู่ทันที“สวัสดีค่ะ ใช่คุณแด็ดเนมผู้ปกครองของน้องพัตเตอร์หรือเปล่าคะ”“ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” วรานนท์รับโทรศัพท์จากสายแปลกๆ พอรับเป็นเสียงผู้หญิงถามว่าเป็นผู้ปกครองของน้องพัตเตอร์หรือเปล่าร่างสูงเลยคิดว่าจะเป็นคุณครูที่โรงเรียนลูกชาย“พอดีน้องมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อนในห้องค่ะ ทางโรงเรียนเลยขอเชิญผู้ปกครองของน้องมาตกลงกับคู่กรณีค่ะ ที่จริงเมื่อสักครู่ท
“คืออย่างนี้นะคะน้องพู่กัน พี่แต่งงานกับพี่วุฒิตั้งแต่หกปีแล้วค่ะ หลังจากที่พวกพี่จบปริญญาตรีแล้วก็กำลังต่อปริญญาโทก็แต่งงานกันเลย ที่จริงคบกันมาตั้งแต่เรียนปริญญาตรีตอนเข้าปีหนึ่งด้วยซ้ำค่ะ ตอนนี้น้องส้มโออายุได้ห้าปีกว่าแล้วค่ะ ดังนั้นไม่ต้องสงสัยนะคะว่าน้องส้มโอลูกใคร”“เอ่อ พู่กันขอโทษครับพี่มะนาวที่พู่กันเข้าใจผิดขอโทษด้วยนะครับพี่วุฒิ”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ที่น้องพู่กันเข้าใจผิดก็แสดงว่าน้องพู่กันยังรักและหึงพี่เนมอยู่ใช่ไหมคะ” ปิยะวดีเลยถือโอกาสช่วยเพื่อนเสียเลย“ เอ่อ คือ”“ น้องพู่กันไม่ต้องหึงหรอกนะคะเพราะตอนนี้พี่กับพี่เนมเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นค่ะ อันที่จริงพี่เนมก็ไม่เคยคิดอะไรกับพี่มากเกินกว่าคำว่าเพื่อนตั้งแต่แรกแล้วค่ะ ถึงแม้เมื่อก่อนตอนเป็นเด็กพี่จะเคยมีอะไรกันแต่ก็แค่ครั้งเดียวจริงๆตั้งแต่ตอนเราเรียนอยู่ปีสามแล้ว เพราะว่าตอนนั้นพี่อกหักจากที่โดนพี่วุฒิหักอกพี่ เลยทำตัวไม่ดีประชด”“อ้าว แล้วตอนที่พู่กันเห็นพี่มะนาวอยู่ในห้องของพี่เนมล่ะครับ”“เอ่อ เนมจะเล่าหรือจะให้เราเล่าให้น้องฟัง”“มะนาวเล่าไปเลยก็ได้เดี๋ยวเราพูดก็มีคนไม่เชื่ออีกเดี๋ยวหาว่าเราแก้ตัว” คนตัวโตทำเสียงงอ
พอพนัชกรอาบน้ำเสร็จก็สวมชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาเปิดดูตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้าใส่ เปิดออกมาเจอแต่เสื้อผ้าที่ตัวเองเคยทิ้งไว้ที่นี่เมื่อแปดปีที่แล้วที่ไม่ได้มาเก็บออกไปด้วยน่าจะยังพอใส่ได้อยู่เพราะหุ่นเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก เปิดดูอีกฝั่งก็เป็นเสื้อผ้าของเจ้าของห้องวรานนท์ยังเหมือนเดิมชอบใส่เสื้อผ้าโทนขาวเทาดำ เขาเลยเลือกหาเสื้อผ้าฝั่งของตัวเองมาใส่ทำไมยังดูหอมอยู่เลยเหมือนเพิ่งผ่านการซักรีดมา“เสื้อผ้าในตู้ใส่ได้เลยนะเป็นเสื้อผ้าของหนูเมื่อก่อน น่าจะยังใส่ได้พอดีอยู่นะ เฮียเพิ่งเอาไปให้แม่บ้านเขาซักมาให้”วรานนท์เดินเข้ามาในห้องแต่งตัวหลังจากรอร่างบางนานแล้ว จนเขาแต่งตัวเสร็จตั้งนานก็ไม่เห็นอีกคนออกไปเสียทีทั้งๆที่ได้ยินเสียงอาบน้ำเสร็จตั้งนานแล้ว เข้ามาก็เจอว่าอีกคนกำลังเลือกเสื้อผ้าในตู้มาใส่เหมือนยังลังเลตัดสินใจอยู่ว่าจะใส่ตัวไหนดี ก่อนที่จะพาพนัชกรมาที่คอนโดของเขา วรานนท์ได้จ้างให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดให้และให้เอาเสื้อผ้าเขากับของน้องน้อยไปซัก เมื่อก่อนตอนที่เขาอยู่เมืองนอกมามี๊ก็ให้แม่บ้านที่บ้านมาคอยทำความสะอาดให้เดือนละสองครั้งอยู่แล้ว พอเขาวางแผนจะจับร่างบางมาปรับความเข
“อือ ซี๊ดด เจ็บ อูยยยย”เสียงครางของคนที่นอนอยู่ในอ้อมกอดทำให้วรานนท์รีบหลับตาลงให้เหมือนยังหลับอยู่ทันที ที่จริงเขาตื่นได้สักพักแล้วแต่ไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวร่างบางที่นอนอยู่จะตื่นมาแผลงฤทธิ์เอา เลยได้แต่นอนมองหน้าหวานของเมียรักอยู่นิ่งๆโดยที่ท่อนเอ็นของเขาที่เอาเสียบคาโพรงรักไว้หลังเสร็จกิจก็ยังคาอยู่ พอเช้ามามันก็ตื่นมาแข็งอยู่ในรูรักของแม่มันเพียงแต่เขาไม่กล้าขยับเอวเท่านั้น เดี๋ยวรอดูซิถ้าคนตัวเล็กตื่นมาจะว่ายังไง“อูยยยย เจ็บ ไอ้คนหื่นเอ้ยขนาดหลับยังไม่ยอมถอนของตัวเองออกอีก คนบ้า”พนัชกรตื่นขึ้นมาก็พบว่าเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของวรานนท์และตัวตนอันโหญ่ยักษ์ของวรานนท์ยังมุดอยู่ในโพรงรักของตัวเองอยู่ ขนาดหลับยังมาลามกแข็งใส่อีก ตอนนี้ร่างบางที่ห่างจากรสรักมาถึงแปดปีรู้สึกว่าตัวเองปวดเมื่อยไปทั้งร่างกายเหมือนไปนอนให้รถสิบล้อทับมา กี่โมงกี่ยามแล้วก็ไม่รู้เนี่ยหิวข้าวมากเลยเมื่อวานก็ไม่ได้กินข้าวเย็น ป่านนี้ไม่รู้ว่าน้องพัตเตอร์เป็นยังไงแล้วจะคิดถึงคุณมี๊หรือเปล่าเมื่อคืนจะนอนหลับบ้างไหมพอไม่มีคุุณมี๊ให้กอด ไหนจะพี่มะนาวกับลูกสาวของเขาอีกจะถามหาสามีหรือเปล่าที่หายไปทั้งคืน จะรู้บ้างไหมว่