ตอนที่ 6 ตัดบัวไร้ใย

พอทานข้าวเสร็จก็เตรียมตัวกลับบ้านกัน พอเดินไปถึงรถโทรศัพท์ของวราภรณ์ก็มีสายเข้า

“ว่าไงเอิงเอย อ้าวเหรอ ได้ๆเดี๋ยวไป รอแปล๊บนึงนะเดี๋ยวเราขอบอกพี่ชายก่อน” หลังจากที่วางสายจากเพื่อนในคณะวราภรณ์ก็หันมาหาพี่ชายคนหล่อทันที

“เฮียเนม เนยมีธุระจะไปหาเพื่อนงานกลุ่มมีปัญหา ฝากเฮียขับรถของเนยไปส่งพู่กันที่บ้านหน่อยนะ เดี๋ยวเนยนั่งแท็กซี่ไปเอว ไปล่ะ ไปนะพู่กันขอโทษทีที่ไม่ได้ไปส่งที่บ้าน แล้วเจอกันนะเพื่อนรัก”

“แล้วจะกลับเนยยังไง” พี่ชายถามด้วยความเป็นห่วง

“เดี๋ยวโทรให้ที่บ้านมารับก็ได้ค่ะ ไปล่ะบ๊ายบาย”

พูดเสร็จวราภรณ์รีบวิ่งไปเรียกแท็กซี่ที่มาพอดีและหนีขึ้นรถไปทิ้งให้คนสองคนยืนอยู่ด้วยกันหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย

“ป่ะจะยืนอยู่อีกนานไหมขึ้นรถพี่จะได้ไปส่ง” วรานนท์บอกร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่เฉยๆ ไม่ยอมขยับไปไหน

“พี่เนม ถ้าพี่เนมลำบากใจที่จะไปส่งเดี๋ยวพู่กันกลับเองก็ได้นะครับ” พนัชกรเริ่มเสียงแข็งบ้าง ถ้าไม่อยากไปส่งนักหาทางกลับเองก็ได้

“อย่าพูดเยอะบอกว่าจะไปส่งก็คือไปส่งมาเร็วอย่าเสียเวลา”

คนตัวสูงส่งเสียงเข้มกลับมาให้ พนัชกรเลยต้องก้าวขึ้นไปนั่งตำแหน่งข้างคนขับ ที่มีคนขับขึ้นไปนั่งหน้าตึงอยู