All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 21 - Chapter 30

"ข้าเตรียมบ่าวรับใช้ให้เจ้าแล้ว ต่อไปก็ให้นางดูแลเรื่องทั่วไปให้เจ้า เตรียมอาหารให้เจ้า สิ่งของใดที่จำเป็นก็สั่งให้นางไปจัดหามาให้ จะได้ไม่ต้องลำบากเจ้าออกไปวิ่งวุ่นอยู่นอกจวนด้วยตนเองอีก แต่การลงโทษอย่างไรก็คงต้องทำเหมือนเดิม" เซียวลี่หยางไม่เอ่ยเรื่องที่ต้องการจริง ๆ ก่อน หากแต่กำลังรอดูท่าทางของนาง "เรื่องที่ไม่มีคนนำข้าวไปให้เจ้าเป็นความผิดของทางจวนที่ไม่ทันดูแลเจ้าให้ดี แต่จวนอ๋องของข้าก็ไม่ได้ขัดสนเงินทองถึงขั้นเลี้ยงคนผู้หนึ่งไม่ได้"แม้นในใจของเจียงเยี่ยนฟางจะมองออกถึงความหมายแฝงที่ถูกส่งมา แต่นางก็แสร้งทำทีเป็นตั้งใจฟังอย่างว่าง่าย ไม่ได้แสดงอารมณ์อย่างที่กำลังก่อเกิดภายในใจออกไป เพียงพยักหน้ารับแผ่วเบา ประหนึ่งคำสอนที่ว่า อยู่ในบ้านเชื่อมารดา เมื่อออกเรือนเชื่อสามี เมื่อมีบุตรชาย เชื่อบุตรชายถึงคนพิการผู้นี้จะพูดราวกับนางเป็นคนนอก และไม่คิดจะมอบเรือนทั่วไปให้นางอยู่ให้สมกับตำแหน่งพระชายาพึงมีก็ตามเถอะ แต่เวลานี้นางก็ยังอาศัยอยู่ในเรือนของเขา ใช้ปีกเขาปกป้องตนเอง จึงได้แต่กดข่มอารมณ์ลงไป'จงอยู่ห่างไกลหูไกลตาของเขา' นี่ต่างหากคือสิ่งที่เขาต้องการจะบอกแต่ขอโทษด้วย นางเองก็คิ

บทที่ 6.1คราแรกยังพอทน"พระชายา ตื่นแล้วหรือเพคะ" หม่าเจินเข้ามาในเรือนไม้หลังเก่าก็พบว่าพระชายารองพระนางใหม่ที่ตนต้องมาดูแลนั้น ได้ตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว แถมยังแต่งตัวเรียบร้อยแล้วด้วย"..." เจียงเยี่ยนฟางที่เพิ่งจะสวมผ้าปิดหน้าเสร็จก็หันไปพยักหน้าทักทายสาวใช้ของตนเอง"บ่าวมีนามว่าหม่าเจินเพคะ" หม่าเจินเป็นสตรีตัวสูงเช่นกัน แต่ก็นับว่ายังเตี้ยกว่าเจียงเยี่ยนฟางครึ่งฝ่ามือ รูปร่างของนางดูแข็งแรงกว่าสาวใช้ในบ้านทั่วไปอยู่บ้าง"เช่นนั้นเรียกเจินเจินได้หรือไม่""พระชายาทรงเกรงใจบ่าวแล้ว ไม่ว่าพระชายาจะเรียกอะไรบ่าวก็ยินดีเพคะ""..." เจียงเยี่ยนฟางรู้สึกว่าบ่าวนางนี้สุภาพกับนางเกินไป "เจินเจิน เจ้าคงได้ยินเรื่องที่คนในจวนพูดเกี่ยวกับข้ามาบ้างแล้ว""เพคะ" เจินเจินก้าวเดินมาข้างหน้าอีกนิดเพื่อให้พูดคุยกับอีกฝ่ายได้ถนัดขึ้น"รู้แล้ว..." เจียงเยี่ยนฟางพูดเสียงเบาคล้ายพูดกับตนเอง คิ้วก็เลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดเต็มเสียงกับเจินเจินว่า "รู้แล้ว รู้แล้วแต่ก็ยังเลือกที่จะมารับใช้ข้า หรือเป็นเพราะเจ้าเลี่ยงไม่ได้กันแน่""เป็นบ่าวเลือกมาเองเพคะ"เจียงเยี่ยนฟางพินิจมองใบหน้าที่ก้มต่ำของนาง มือที่บีบแน่

"มิใช่เพคะ เพียงแต่ เพียงแต่... น้ำแกงเค็มไปหน่อยก็เท่านั้น" กู่เยว่ชิงเอ่ยเบาแสนเบา คล้ายว่ากลัวจะทำให้เจียงเยี่ยนฟางเสียใจ เอ่ยจบแล้วก็รับน้ำชาจากจูหลิงมาดื่มกลบรสเค็มในปากเซียวลี่หยางได้ฟังก็รีบหันมองเจียงเยี่ยนฟางด้วยสายตาไม่พอใจ "เจ้าจงใจ?""...ขออภัยเพคะ หม่อมฉันคงหนักเกลือไปหน่อย" เจียงเยี่ยนฟางกลับเอ่ยเสียงเรียบ หลงลืมดัดเสียงไปเสียแล้ว เพราะกำลังนึกทวนอะไรบางอย่างอยู่"เรื่องแค่นี้เจ้าก็ยังทำไม่ได้ ตระกูลฟู่ดูแลเจ้าได้ดียิ่งนัก เรื่องงานครัวคงไม่เคยให้เจ้าต้องนำมาใส่ใจ" เซียวลี่หยางเพียงกล่าวไปตามเนื้อผ้า ในเมื่อคนด้านนอกรู้เพียงว่าเจียงเยี่ยนฟางถูกส่งไปอยู่ตระกูลฟู่ เขาก็จะไม่พูดความจริงเรื่องที่ได้รู้มา"พี่ลี่หยาง ไม่เป็นไรเพคะ เรื่องนี้น้องหญิงเจียงคงไม่ถนัด ไว้วันหลังค่อย ๆ เรียนรู้ไปก็ยังไม่สาย" กู่เยว่ชิงยื่นมือออกไปในคราแรก ดูคล้ายลังเลที่จะจับเซียวลี่หยาง แต่สุดท้ายก็ใช้สองมือเรียวเล็กอันอ่อนนุ่มเกาะแขนอีกฝ่ายไว้ให้เขาใจเย็นลง"เช่นนั้นก็ไปทำจนกว่าจะกินได้ นางขาดตกเรื่องมารยาทหลังเข้าจวนมา ก็ต้องให้ได้เรียนรู้ด้วยตนเอง" เซียวลี่หยางรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับริมฝีปากให้

ในตอนนั้นจูหลิงก็เดินเข้ามาพร้อมกับกาน้ำชาที่เพิ่งไปชงมาใหม่ นางเดินเข้าไปรินชาให้เจียงเยี่ยนฟางและเจ้านายตนเอง ก่อนจะถอยออกไปรอข้าง ๆ ดวงตาก็จ้องมองดูพระชายาพระนางใหม่ของจวนดึงมือออกจากมือของเจ้านายตน แล้วยกจอกชาขึ้นไปดื่มโดยไม่ยอมเปิดผ้าปิดหน้าออกดี ๆ อีกฝ่ายเพียงแค่ใช้มือข้างหนึ่งเลิกผ้าขึ้นเปิดทางเท่านั้น แต่กิริยาท่าทางกลับน่ามอง ไม่เหมือนข่าวลือด้านนอกเลยสักนิดด้านเจียงเยี่ยนฟางพอยกชาขึ้นดื่มแล้ว ก็จงใจดื่มชาจนหมดจอกในรวดเดียว ทั้งที่รู้ว่าไม่ควร ครั้นดื่มจนหมดแล้วก็ได้กลิ่นหอมของใบชาชั้นดีที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในปาก "วันหลังชาชั้นดีเช่นนี้ พี่หญิงไม่ต้องนำมาชงให้เยี่ยนฟางดื่มก็ได้เจ้าค่ะ ข้าเคยชินแต่ชาดาษดื่นที่หาได้ในร้านข้างทาง เกรงว่าจะเสียของเปล่า ๆ""ไม่ลำบาก ๆ จวนอ๋องจะขาดตกบกพร่องในการดูแลเจ้าได้อย่างไร" กู่เยว่ชิงคราวนี้รอยยิ้มหดลงเล็กน้อย หลุบตามองจอกชาที่ว่างเปล่าในมือเจียงเยี่ยนฟาง"..." ด้านจูหลิงที่มองเจียงเยี่ยนฟางอยู่ก่อนแล้วก็มีสีหน้าสับสน พลันนั้นที่เจ้านายหันมามอง นางก็แอบส่ายหน้าเล็กน้อยส่งกลับไปเพราะรู้ตัวว่าตนเองหันมองจูหลิงนานเกินไปแล้ว กู่เยว่ชิงจึงแสร้งพ

ด้านเจินเจินไม่ได้สนว่าใครเพิ่งจะตกน้ำไป นางพยายามประคองร่างในมือดันขึ้นไปบนสะพานแทน ปากพร่ำถามว่าพระชายาเป็นอย่างไรบ้างอยู่หลายครั้ง และพอส่งคนขึ้นไปได้แล้ว นางถึงได้ปีนตามขึ้นไป"ไปช่วยนางขึ้นมา!" เซียวลี่หยางหันไปบอกเติ้งอู๋ที่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนเติ้งอู๋พอถูกสั่งก็ปลดอาวุธประจำกายวางไว้ ก่อนจะลงน้ำไปเพื่อช่วยกู่เยว่ชิงขึ้นมาจูหลิงที่กำลังรออยู่บนสะพานรีบหันไปบอกให้สาวใช้อีกสองคนไปเอาน้ำชากับผ้าคลุมที่อยู่ในศาลามาเตรียมรอเจ้านาย"พระชายา ทรงเป็นอย่างไรบ้างเพคะ" เจินเจินยังคงถามย้ำอีกรอบ รีบกวาดตามองดูตามร่างกายของคนตรงหน้าที่ฟุบอยู่กับพื้นสะพานให้แน่ใจอีกที"..." เจียงเยี่ยนฟางที่ยังไอไม่หยุดก็ยกมือโบกไปมาแทนคำตอบ พอรับรู้ได้ว่ามือตัวเองสั่นขนาดไหนก็รีบลดมือลง แล้วใช้มืออีกข้างเท้าพื้นให้ตัวเองลุกขึ้นมานั่งให้ดี ๆ แทนจังหวะต่อมาเติ้งอู๋ก็พาคนขึ้นมาจากสระบัวได้แล้ว จูหลิงที่ปาดเข้าไปประคองกู่เยว่ชิงก็รีบยกมือลูบแผ่นหลังให้เจ้านายตนเองเพื่อไอเอาน้ำออกมาให้หมด"พี่หญิงกู่ ท่านเป็นอะไรหรือไม่ ขอโทษด้วย เมื่อครู่ไม่ทันระวังดึงท่านแรงไปหน่อย ไม่คิดว่าท่านที่ยื่นมือมาช่วยจะไม่เกร