Semua Bab สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Bab 11 - Bab 20

แต่มีหรือที่นางจะยอม หงเปากับนางสูงไล่เลี่ยกัน แรงก็คงไม่ต่างกันมากนัก นางจึงทุ่มสุดตัว ผลักเขาที่ยืนขวางทางอยู่ให้หลีกออกไปด้านข้าง ก่อนที่ตัวเองจะขยับกายเข้าไปหมายจะคว้ามือของพระสวามีให้ได้ และก็ทำได้จริง ๆ เพราะทั้งสองคนในห้องต่างก็ไม่คาดว่านางจะไร้หัวคิดถึงขั้นนี้"เป็นสามีภรรยากันหนึ่งวัน ก็คือเป็นไปจนวันตาย ท่านอ๋องไม่สบายเช่นนี้ หม่อมฉันก็ปวดใจยิ่งนักเพคะ" สองมือของนางโอบประคองข้อมือขาวผ่องของอีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม แถมยังลูบไล้ไปมาราวกับคนที่หลงใหลในสิ่งสวยงามซึ่งเพิ่งได้มาครอบครองไว้ในมือเป็นครั้งแรก"ทำอะไร... แค่ก ๆ" เซียวลี่หยางตกใจจนต้องรีบดึงข้อมือคืน หากแต่ไม่คิดว่าสตรีนางหนึ่งจะแรงเยอะถึงเพียงนี้ คราแรกจึงดึงมือกลับคืนไม่ได้ และพอได้มองเห็นมือเรียวยาวที่งดงามไม่เหมือนหน้าตาของนางกำลังลูบคลำเขาอย่างถือดีอยู่นั้น ก็ทำเอาเขาขยะแขยงจนทนไม่ไหว เผลอผลักนางออกอย่างแรงด้วยความลืมตัว"พระชายาเจียง!" ด้านหงเปาที่กำลังจะขยับตัวไปดึงเจียงเยี่ยนฟางออกมา เวลาเดียวกันนั้นกลับมีเงาสีม่วงลอยผ่านหน้าเขาไปทางเดิมเสียแล้ว เงาร่างที่ว่านั้นก็ตกลงบนพื้นเสียงดังโครมคราม แถมมีเสียงคล้ายกระเบื้อง

อีกฝั่งหนึ่งจูหลิงที่ขยับกายหลบไปข้างเสาอีกนิดก็เอ่ยขึ้นว่า "ดูเหมือนนางจะรู้ตัวว่าพวกเรามาแอบดูอยู่เลยนะเพคะพระชายา""ไกลขนาดนี้แถมเรายังอยู่ในที่มืด นางไม่น่าจะมองเห็น" กู่เยว่ชิงเข้าใจถูกแล้ว เจียงเยี่ยนฟางมิได้มองเห็นพวกนางชัดขนาดนั้น เพียงแค่คาดเดาจากเงาร่างเลือนรางก็เท่านั้น"แล้วเหตุใดนางถึงยังไม่โดนจับไปขังคุกอีก มิใช่ว่าท่านอ๋องทรงแน่ใจแล้วหรือเพคะ ว่าเป็นนางที่วางยา""บิดาของนางเป็นถึงขุนนางฝ่ายซ้าย ต่อให้ท่านอ๋องคาดการณ์ว่านางอาจเป็นคนของฮ่องเต้ส่งมา แล้วอยากจับนางโยนออกไปเสียเดี๋ยวนี้ก็คงเป็นเรื่องที่เกินกำลัง ตัวนางมีคนหนุน หลังถึงขนาดนั้น คงไม่อาจทำอะไรบุ่มบ่าม" กู่เยว่ชิงเอ่ยวาจานุ่มนวล ทว่าดวงตากลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ มือที่แอบซ่อนไว้ในแขนเสื้อก็บีบเข้าหากันแน่นเพื่อระบายอารมณ์ นึกน้อยใจในโชคชะตาของตนเอง เพียงเพราะชาติกำเนิดของนางต้อยต่ำ หาไม่แล้วยามนี้นางคงได้ขึ้นเป็นพระชายาเอกไปนานแล้วสองปีก่อนที่ตบแต่งเข้ามา ท่านอ๋องยืนยันหนักแน่นว่าจะรับนางเป็นพระชายาเอกและจะไม่ตบแต่งผู้ใดอีก หากแต่ไทเฮาและฮ่องเต้ทรงเห็นพ้องต้องกันว่า ครอบครัวของนางเป็นเพียงแค่สามัญชนที่เพิ่งได

"อะแฮ่ม" เถ้าแก่กระแอมไอ ด้วยนิสัยเดิมขี้คุยโวโอ้อวด การที่คุยแบบนี้ก็แสดงให้เห็นว่าตนนั้นเป็นร้านผ้าขึ้นชื่อที่เหล่าสนมชื่นชอบผ้าร้านเขาขนาดไหน ทำให้หลงลืมไปแล้วว่าแม่นางตรงหน้ากำลังรีบร้อนอยู่ "ระหว่างทางคนของพระสนมที่นำทางให้ข้าก็ดันปวดท้องเข้าห้องน้ำ จึงให้ข้ายืนรอก่อน แต่ขันทีผู้ดูแลวังในที่ผ่านมาพอดีก็กลับเข้าใจผิด เขาเจอข้าเข้าและคิดว่าข้านำผ้าอีกส่วนมาส่งตามวันที่ได้นัดหมายกัน ข้าเองก็เข้าใจผิดไปในตอนแรก คิดว่าเขาจะนำทางข้าเอาผ้าไปเก็บในคลังของพระสนมพระนางนั้น แต่เขากลับพาไปที่คลังเก็บผ้าของของวังหลวงแทน สิ่งที่ข้าเจอในห้องเก็บผ้าของวังหลวงก็คือผ้าจากแคว้นจ้าว! ผู้ดูแลเห็นข้ามองอย่างสนใจก็ยิ้มเยาะข้า! เหอะ! ก็ข้าไม่เคยเห็นนี่... ""..." เจียง‍เยี่ยน‍ฟางจ้องมองนิ่ง เขาคิดจะออกนอกเรื่องอีกแล้ว? เถ้าแก่ถูกสายตาด่าแทนการพูดส่งมาถึง ก็รีบกระแอมไอกลบเกลื่อน กลับเข้าเรื่องสำคัญต่อ "อะแฮ่ม ขันทีผู้ดูแลก็เลยบอกว่า แคว้นจ้าวเพิ่งนำมาส่งมอบเป็นของบรรณาการเมื่อหกวันก่อน แต่เหมือนฮ่องเต้ดูจะไม่ทรงชอบสีและลวดลาย จึงให้จัดไว้ในคลังผ้าสำหรับตัดเย็บให้คนในวังทั่วไป..." เถ้าแก่มองซ้ายมองขวาเหม

5 พิสูจน์อีกกี่ครา รอดไปอีกกี่หน"พระชายาเจียง เหตุใดถึงออกมานอกจวนไม่บอกผู้ใดพ่ะย่ะค่ะ" หงเปามองดูคุณหนูใหญ่เจียงที่แต่งเข้ามายังไม่พ้นสามวันก็ทำให้เขามีเรื่องปวดหัวไปแล้วสี่ครั้งอย่างจนปัญญา"ถ้าบอกแล้ว ท่านอ๋องจะให้ออกมา?" เจียงเยี่ยนฟางหัวเราะแผ่วเบาเมื่อเห็นสีหน้าของหงเปาที่ดูตกใจกับการย้อนถามของนาง ก่อนจะเดินนำหน้าผ่านตัวเขาไป "เป็นเจ้าไม่ใช่รึ ที่บอกไม่ให้เดินเพ่นพ่านในจวน ข้าเลยออกมาเดินข้างนอกแทน เวลานี้ต่อให้ผิดหรือไม่ ก็ยังไม่ดีพอในสายตาของพวกเจ้าอยู่ดี"หงเปาเม้มปากแน่น ที่นางกล่าวมาก็ไม่ผิดแม้ครึ่งคำ และในตอนที่มัวแต่คิดเรื่องที่นางพูดออกมาเมื่อครู่อยู่ สตรีผู้นั้นเพียงหนึ่งลมหายใจก็ทิ้งห่างไปเขาหลายก้าวแล้ว พาให้เขาเร่งเท้าต้องเดินตามจนน่าหงุดหงิดใจ "นั่นก็เป็นเพราะพระชายาทำกิริยาไม่สำรวม ท่านอ๋องถึงให้พระชายาประทับอยู่ที่เรือนด้านหลังเป็นการลงโทษ เหตุใดจึงไม่อยู่อย่างสงบเสงี่ยม"สงบเสงี่ยม? เจียงเยี่ยนฟางได้ยินแล้วก็เค้นเสียงเย็นในใจ เป็นแค่คนรับใช้ข้างกายท่านอ๋อง แต่กล้าพูดกับนางด้วยคำคำนี้? "ท่านอ๋องของเจ้าสั่งให้ข้าอยู่เรือนเก่าทรุดโทรม ไม่มีคนมาทำความสะอาด ข้าไม่เคย

เมื่อกลับไปแล้ว หงเปาก็รายงานเรื่องที่เจียงเยี่ยนฟางพูดมาทั้งหมด ว่าไม่ได้กินอะไร ไม่มีคนไปปัดกวาดเตรียมสถานที่ให้ นางถึงได้ออกไปซื้อของและหาอะไรกินเอง ซึ่งเรื่องนี้หงเปารู้ดีว่าท่านอ๋องสั่งการให้คนเตรียมให้อย่างดีแล้ว แต่ไม่รู้คำสั่งไปตกหล่นอยู่ที่ใคร สิ่งที่สั่งจึงไม่ถูกทำตาม"บ่าวรับใช้ในจวนไม่ฟังคำสั่งข้าตั้งแต่เมื่อไรกัน" นักโทษในคุกยังมีข้าวให้กิน แต่นางกลับไม่มี แม้จะบอกว่าเขารังแกนางให้นางอยู่ในเรือนไม้เก่าที่เคยเป็นโรงเก็บฟืน แต่เรื่องอื่นเขาไม่ได้ตั้งใจให้ขาดตกไปเซียวลี่หยางถอนหายใจ ราวกับรู้ว่าที่เรื่องเป็นเช่นนี้เพราะใคร"กระหม่อมจะเรียกพ่อบ้านเถามาตักเตือนเองพ่ะย่ะค่ะ แต่พอเรื่องเป็นแบบนี้ก็เข้าทางเราพอดี เช่นนั้นจะให้กระหม่อมส่งอา เจินไปให้คุณหนูใหญ่เจียงเลยรึไม่พ่ะย่ะค่ะ""ยังก่อน ส่งคนไปแจ้งเจียงเยี่ยนฟาง ว่าให้นางไปรอข้าที่เรือนตง ข้ามีบางอย่างจะให้นางดู" แม้ใบหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง แต่ดวงตากลับมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย คล้ายแมวที่เพิ่งต้อนหนูเข้ามุมบ้านได้สำเร็จ"พ่ะย่ะค่ะ" หงเปารับคำ เตรียมจะพาเจ้านายไปที่เรือนตงด้วยตัวเอง แต่ก่อนจะจากไป ก็ได้สั่งให้สาวใช้ที่เดินอ