All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 41 - Chapter 50

ด้วยความที่กู่เยว่ชิงยืนบังมือของคุณหนูใหญ่เจียงอยู่ หงเปาจึงมองไม่เห็นว่าหยกในมือของเจ้าตัวเป็นของจริงหรือของปลอม อีกทั้งบริเวณเรือนเก่าทรุดโทรมแห่งนี้ก็มีคบไฟแค่ตรงหน้าเรือนเท่านั้นและเสียงของกำไลหยกที่ตกกระทบพื้นเมื่อครู่ ก็ช่างแตกต่างจากเสียงกำไลหยกของคุณหนูใหญ่เจียงที่แตกไปเมื่อคราก่อนมากนัก จึงรู้ว่าคุณหนูใหญ่เจียงไม่ได้โกหก ทว่า...คำพูดพวกนั้นกล่าวกับกู่เยว่ชิงหรือกล่าวกับเจ้านายของเขากันแน่ เรื่องนี้มีเพียงคนพูดเท่านั้นที่รู้ต่อจากนั้นเจียงเยี่ยนฟางก็รับปิ่นสีทองในมือเจินเจินมาใส่ในกล่องไม้ไว้แทน "แต่กล่องไม้นี่เป็นของจริงแน่นอน พระชายากู่ รบกวนฝากทิ้งด้วย ของของท่าน ข้าไม่ต้องการ" ครั้นพูดเสร็จเจียงเยี่ยนฟางก็กระแทกกล่องไม้ไปให้อีกฝ่ายรับไว้ ดวงตามองผ่านศีรษะของกู่เยว่ชิงไปด้านหลัง สบตาเข้ากับคนที่นั่งหน้านิ่งแต่มือกำพนักพิงแขนแน่น ก่อนจะดึงสายตากลับมา ก้มลงไปกระซิบเสียงเบากับคนตรงหน้าที่ยืนถือกล่องไม้ตัวสั่นว่า "ฝากความคิดถึง ถึงบิดาของท่านด้วย หวังว่าขุนนางกู่จะสุขภาพแข็งแรง""เจ้า!!!" กู่เยว่ชิงตกใจผงะถอยหลัง เซไปหลายก้าวจนจูหลิงต้องเข้ามาช่วยประคอง ในขณะที่กำลังจะออกปาก

เดินทางราวครึ่งชั่วยามก็มาถึงจวนตระกูลเจียงแล้ว ไม่รู้ว่าเจียงเยี่ยนฟางจำต้องขอบคุณบ้านเดิมหรือไม่ ที่ยอมส่งรถม้าสมฐานะมาให้อีกทั้งนางยังรู้อยู่แล้วว่า พ่อบ้านโจวได้นำคนติดตามมาด้วยสองคน คนหนึ่งขับรถม้าให้ ทว่าอีกคนได้หายไปตั้งแต่นางก้าวขาขึ้นรถม้ามาแล้ว แถมระหว่างทางคนขับรถม้าก็แสนใจเย็น พานางขับช้าเสียยิ่งกว่าเดิน ดูก็รู้ว่ากำลังถ่วงเวลารอให้บ่าวอีกคนไปแจ้งฮูหยินเจียงว่า ท่านอ๋องไม่ได้มาด้วยกันกับนางเมื่อเดินลงมาจากรถม้าได้ไม่ถึงสิบก้าว เจียงเยี่ยนฟางก็หันไปพูดกับพ่อบ้านโจวว่า "พ่อบ้านโจว เหมือนข้าจะลืมของไว้ที่รถม้า เป็นขนมที่ข้าตื่นมาทำเพื่อนำมามอบให้ท่านแม่โดยเฉพาะ รบกวนท่านเดินกลับไปเอาให้หน่อยได้หรือไม่ พอดีข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ต้องมีเจินเจินคอยช่วยประคอง จึงไม่สะดวกที่จะใช้นางไปหยิบให้""..." พ่อบ้านโจวลังเล แต่ตอนที่เห็นคุณหนูใหญ่เจียงเดินลงมาจากรถม้า ข้างกายก็มีสาวใช้คอยประคองอยู่ก่อนแล้ว แถมนางยังดูหน้าซีดเซียวเสียงสั่น อีกอย่างก่อนวันมงคลก็เคยได้เห็นนางถูกฮูหยินเจียงข่มเหงรังแกมาแล้วกับตา เจ้าตัวก็ได้นั่งให้อีกฝ่ายรังแก ไม่ได้ตอบโต้แม้สักนิด ดูท่าแล้วเวลานี้นางคงไม่ได้โก

"ท่านอ๋อง! ท่านอ๋องมาขอรับ!" บ่าวชายแม้จะพยายามลดเสียงลงเต็มที่แล้ว แต่ก็ไม่อาจซ่อนความตื่นตระหนกในน้ำเสียงไว้ได้"ท่านอ๋อง? ซีฮันชินอ๋อง?!!!" ยังไม่ทันได้ตั้งรับ คนสนิทของชินอ๋องก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว!เป็นเติ้งอู๋ที่รุดหน้ามาก่อน เพราะรู้สึกว่าบรรยากาศในจวนค่อนข้างแปลก คนรับใช้ต่างวิ่งกันให้วุ่นตั้งแต่ทางเข้า พอมาถึงเรือนรับรองตามที่มีคนบอกทาง ก็เห็นบ่าวชายคนหนึ่งกับผู้ที่เหมือนจะเป็นพ่อบ้านตระกูลเจียงกำลังยืนลับ ๆ ล่อ ๆ ที่หน้าเรือนรับรองพอดี เขาจึงส่ายหน้าไม่ให้อีกฝ่ายรายงานเข้าไปด้านในคนรับใช้โดยรอบที่ยังไม่แยกย้ายกันไปไหนก็เห็นเหตุการณ์นั้นเข้าเช่นกัน รอบข้างพากันเงียบเสียงลงโดยพลันหลังจากนั้นไม่ถึงสามลมหายใจ ชินอ๋องก็ถูกหงเปาพามาถึงตัวของเติ้งอู๋แล้ว โดยมีคนเฝ้าประตูอีกคนเดินประกบอยู่ไม่ห่างช่วงเวลาเดียวกันกับที่พ่อบ้านกำลังจะทำความเคารพผู้มาเยือนอยู่นั้น คนด้านนอกที่อยู่ชิดประตูทั้งห้าคนก็ได้ยินเสียงสตรีดังออกมาจากด้านใน และหงเปารู้แน่ว่านั่นคือเสียงของคุณหนูใหญ่เจียง จังหวะเดียวกันนั้นก็โบกมือไล่บ่าวจวนตระกูลเจียงให้ไปยืนไกล ๆ อีกหน่อย เขาออกคำสั่งปานตัวเองเป็นเจ้าของจ

โชคดีที่แม้จะตกใจแต่เจียงเยี่ยนฟางก็ไม่ได้เผยพิรุธใดๆ ออกมา ยังคงพาเจ้าตัวมาถึงที่ได้ ระหว่างที่หมุนเก้าอี้รถเข็นให้หันหน้าไปที่ประตูนางก็พูดว่า "เป็นหม่อมฉันที่ขี้น้อยใจเอง..." แถมยังแสร้งทำน้ำเสียงเศร้าสร้อย ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นว่าเซียวลี่หยางมองตนด้วยสายตาที่ต่างออกไปจากเดิม ทำเอานางเกือบจะรักษาท่าทีไว้ไม่อยู่ นางรีบหรี่ตาลงเหมือนกำลังยิ้มให้เขาเพื่อเลี่ยงสถานการณ์ที่เป็นอยู่ แต่คนผู้นั้นคงเลอะเลือนไปชั่วขณะ ถึงขั้นเอี้ยวตัวมาหานางที่ซ้อนอยู่ด้านหลัง ก่อนยื่นมือออกมาจับมือนางไปกุมไว้ แล้วพานางไปยืนข้างกายเขาอย่างสนิทชิดเชื้อ!"ครั้งหน้าเจ้าต้องรอข้าด้วย""เพคะ..." เจียงเยี่ยนฟางเอ่ยเสียงหวาน ใบหน้าหันมองเขาอยู่ตลอด แต่ในใจพร่ำบ่นบ่าวที่ไปนำเก้าอี้ตัวใหม่มาให้ ไม่ยอมเข้ามาเสียที กระนั้นช่วงจังหวะที่รอคนยกเก้าอี้มาให้เจียงเยี่ยนฟางก็รับรู้ได้ว่ามือของเซียวลี่หยางเย็นกว่าคนทั่วไปมากนัก นางจึงขยับกุมมือเขาไว้อีกนิด หาใช่ว่าเพราะอยากใช้ความร้อนจากมือตนเองช่วยให้มือเขาอุ่นขึ้น หากแต่กำลังรังแกผู้อื่นคืนต่างหาก! ดูเอาเถิด ยามที่นางกำชับมือเขาแน่นขึ้นอีกนิด เจ้าตัวกระตุกเกร็งขนาดไหน ทว่า

"ท่านอ๋องทรงมีเมตตายิ่งนักเพคะ" เจียงเยี่ยนฟางหรี่ตาลงก้มหน้าหลบ คล้ายเบาใจที่สาวใช้ไม่ต้องถูกส่งไปอยู่ในสถานที่อันหนาวเหน็บเช่นชายแดนอีกแล้วไม่นานหลังจากหงเปาและเติ้งอู๋กลับมา ทั้งห้าคนก็พากันเดินทางกลับจวนด้วยกันเป็นครั้งแรกที่เจียงเยี่ยนฟางได้ใช้อากาศร่วมกับเซียวลี่หยางนานขนาดนี้ ภายในรถม้าที่ใหญ่โตให้คนนอนได้สบาย กลับรู้สึกอึดอัดเพราะต้องมานั่งปั้นหน้าต่อหน้าเขาอยู่ตลอดเวลา เจ้าของรถม้ากลับดูไม่ทุกข์ร้อน นั่งนิ่งมานานอยู่ทางฝั่งขวามือของนาง ที่เดิมทีควรเป็นเบาะรองนั่ง แต่รถม้าคันนี้กลับถูกออกแบบมาให้เซียวลี่หยางโดยเฉพาะ"วันนี้เจ้าทำดีมาก""?" เจียงเยี่ยนฟางเงยหน้าขึ้นสบตามองคนที่นั่งอยู่บนรถเข็น ใบหน้ารูปงามยังคงสงบนิ่งมองตรงไปยังประตูทางออก แววตาเย็นชาดุจน้ำในเหมันต์ฤดู แต่รอบกรอบหน้ากลับเริ่มมีเหงื่อผุดพรายออกมา ความสงสัยจึงฉายผ่านแววตาครู่หนึ่ง 'เขากำลังไม่สบายตัวจนสับสนหรือไร เมื่อครู่ก็ถึงขั้นเอ่ยปากชมผู้อื่นเป็นด้วย? แล้วชมเรื่องอันใดกัน ?'"ตำแหน่งพระชายาต่อให้ข้าไม่พอใจมอบให้เจ้า แต่ก็ไม่อาจให้ใครมาดูถูกได้""...ทรงได้ยินเรื่องในห้องรับรองทั้งหมด?""..." เซียวลี่หยางเบน