All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 61 - Chapter 70

ร่างของเจียงเยี่ยนฟางจึงหงายหลังตกลงไปในสระบัว กระดาษที่หอบไว้ก็ถูกนางปล่อยทิ้งโดยไม่ทันตั้งตัวยามที่ร่างใกล้จะสัมผัสถึงน้ำ นางก็จดจำสีหน้าเย็นชาของคนบนศาลาได้อย่างแม่นยำว่าเขามองมาที่นางอย่างไรตามติดมาด้วยเสียงน้ำที่ถูกของอย่างหนักตกกระทบ ก่อนที่ผืนน้ำซึ่งแตกกระจายจะกลับมาปิดล้อมสตรีในชุดสีม่วงเข้มไปจนหมดน้ำที่สาดกระเด็นขึ้นมา ก็เปียกชายอาภรณ์ของเซียวลี่หยางไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะเขาเลื่อนล้อเก้าอี้ถอยหลังไปได้ทันท่วงที"ท่านอ๋องไม่เป็นอะไรนะพ่ะย่ะค่ะ" เติ้งอู๋ซึ่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างก็มาประชิดตัวเจ้านายในเวลาอันสั้น แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบอันใด เขาจึงหันกลับไปมองทางผืนน้ำอีกคราเมื่อผ่านไปสักพักผิวน้ำที่เคยกระเพื่อมสั่นไหวสะท้อนแสงอาทิตย์อัสดงก็ค่อย ๆ สงบนิ่งลง หลงเหลือเพียงกระดาษบางแผ่นที่ตกลงไปในน้ำ กำลังถูกน้ำจากสระแทรกซึมไปทีละนิด และดึงมันจมลงไปใต้น้ำตามร่างของสตรีที่เคยโอบอุ้มมันไว้ก่อนหน้านี้ พอมาถึงจังหวะนี้ เติ้งอู๋จึงหันมองเจ้านายตนเองอีกรอบ"กลับได้แล้ว เดี๋ยวนางก็ขึ้นมาเองนั่นแหละ" น้ำเสียงเย็นชาเหนือธารา แววตาสงบนิ่งลึกล้ำ คำพูดที่เอ่ยออกมา ไหนเลยจะเป็นการพูดเล่น...สา

"ออกเดินทางเลย" เซียวลี่หยางปรับน้ำเสียงลงมาดังเดิม มองดูคนที่นั่งลงบนเบาะทางขวามือแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น เมื่อรถม้าเคลื่อนตัวออกมาแล้ว เขาก็บอกกับนางว่า "ถึงจะตัวเล็กอย่างไรก็ต้องสวม คิดจะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ด้วยสภาพนี้หรือไร!" ทว่าพอพูดไปแล้วก็เพิ่งจะเห็นว่า อาภรณ์สีชมพูอ่อนที่ถูกวางลงข้างกายนางนั้น มีรอยเปื้อนสีส้มเป็นดวง ๆ อยู่ด้วย แถมชุดก็ดูคุ้นตา เขาถึงได้เพิ่งเข้าใจสิ่งที่นางบอกก่อนหน้านี้ ต่อให้เจียงเยี่ยนฟางยัดตัวเข้าไปอย่างไร ก็คงใส่ไม่ได้อยู่ดีเจียงเยี่ยนฟางเห็นดวงตาของเซียวลี่หยางเบิกโตขึ้นก็คล้ายจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ดูท่าแล้วผู้ที่สั่งให้คนเตรียมชุดให้นางก็คือเขา แต่ปลายทางของเรื่องกลับเป็นอีกคน "ฮ่องเต้สายตากว้างไกล มองปราดเดียวก็คงมองออกว่านี่หาใช่ชุดที่สั่งตัดมาเพื่อหม่อมฉันไม่ เช่นนั้นแล้ว เรื่องราวในจวนก็คงไม่รอดพ้นสายตาของพระองค์" เจียงเยี่ยนฟางหยุดพูดไปครู่หนึ่ง"หม่อมฉันก็เห็นว่าเป็นการไม่เหมาะสมจริง ๆ นั่นแหละเพคะ แม้นคนในจวนจะพากันพูดว่า 'คุณหนูใหญ่ตระกูลเจียงถูกบิดาทอดทิ้ง โดนไล่ออกไปอยู่ห่างไกลจากเมืองหลวง เป็นเพียงคุณหนูที่ไร้การอบรมสั่งสอน' ก็แล้วไปเถอะเพคะ แต่หาก

"เพราะอาซื่อ [1] ตกปากรักมั่นเพียงกู่เยว่ชิง เจ้าคงลำบากไม่น้อย" ไม่รู้ด้วยเหตุใดทำให้จางลี่ซินเห็นเจียงเยี่ยนฟางเหมือนตนเองในสมัยก่อนขึ้นมา ตัวนางในอดีตไม่สามารถครองใจบุรุษที่ตนรักไว้ได้ ไม่ว่าจะพยายามมากเท่าไรก็ไร้ผล เวลานี้เลยอดจะสงสารอีกฝ่ายไม่ได้"ไทเฮาทรงวางพระทัย หม่อมฉันได้รับการดูแลอย่างดีเพคะ และหม่อมฉันก็เข้าใจตั้งแต่แรกแล้วว่าท่านอ๋องมีสตรีในดวงใจ ยามนี้ต่อให้น้อยใจไปบ้าง แต่ก็จะไม่นำมาใส่ใจ" เจียงเยี่ยนฟางถูกอีกฝ่ายยึดมือไว้ ไทเฮาทรงลูบมือนางแผ่วเบาอย่างเอ็นดู ความอุ่นที่แผ่ลามมาจากมืออันอบอุ่นของเจ้าตัวทำให้นางรู้สึกแปลก ๆ ในอก หากแต่สีหน้าของเจียงเยี่ยนฟางยังคงสงบนิ่งดั่งเดิมจางลี่ซินยกยิ้มด้วยความรู้สึกผิด "เพราะตอนนั้นข้าไม่สบายพอดี เจ้าเลยไม่ได้เข้ามายกน้ำชา ทำให้ผู้คนเล่าลือไปต่าง ๆ นานา เช่นนั้นก็ขอให้เจ้าถือว่าวันนี้เป็นวันยกน้ำชาก็แล้วกัน""เพคะไทเฮา" เจียงเยี่ยนฟางครานี้ยกยิ้มแผ่วเบา ไม่เข้าใจว่าสตรีที่อบอุ่นเช่นนี้ สั่งสอนคนนิสัยเช่นชินอ๋องออกมาได้อย่างไรภายหลังจากนั้น ไทเฮาทรงมีรับสั่งให้คนไปยกของมามอบให้เจียงเยี่ยนฟางมากมาย ถือเป็นการขอโทษที่นางไม่อาจให้นาง

ทุกคนต่างรีบก้มตัวลงกับพื้นทำความเคารพฮ่องเต้ แต่เจียงเยี่ยนฟางไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น นางเพียงแค่ยืนทำความเคารพอีกฝ่ายก็พอ เพราะมียศเช่อฝูจิ้นของชินอ๋องติดกายนางกำนัลของเต๋อเฟยรีบรายงานเหตุการณ์ออกไป ฮ่องเต้จึงมีรับสั่งให้คนพาตัวเต๋อเฟยไปรอหมอในตำหนักของตนเอง เรื่องราววุ่นวายจึงจบลงในไม่ช้าเวลานี้เหล่าขบวนที่ตามเสด็จฮ่องเต้มาก็ถอยร่นไปรออยู่ห่างจากตรงที่เจียงเยี่ยนฟางยืนอยู่พอสมควร ในระหว่างนั้นเจียงเยี่ยนฟางกลับรู้สึกว่าฮ่องเต้ทอดสายตามามองนางอยู่สองสามครั้ง จนนางนึกอยากยกมือขึ้นมาลูบคลำใบหน้าตนเองดูว่า พิษจากถั่วที่นางแพ้หายดีแล้วหรือไร เพราะเมื่อเช้านางก็มั่นใจว่าตัวเองกินถั่วเข้าไปไม่น้อยเลย"น้องสี่เจ้าสบายดีหรือไม่" เซียวมู่หยางเอ่ยถามน้องชายของตน"ทูลฝ่าบาท กระหม่อมสบายดีพ่ะย่ะค่ะ""เกรงใจกันเกินไปแล้ว หรืออยู่ต่อหน้าชายาตนเองเลยต้องทำตัวห่างเหินกับข้ากัน" ครั้นเอ่ยจบเขาก็หัวเราะขบขัน ด้วยใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเซียวลี่หยางก็นับว่าน่ามองมากนัก"พี่สอง..." เซียวลี่หยางยกยิ้มบางเบาเอ่ยเรียกเขาอีกรอบแทน"แล้วเจ้าเล่า ได้ข่าวว่าที่ผ่านมาไม่สบาย จึงไม่สามารถมาเข้าเฝ้าข้าได้" ครา

บทที่ 12เล่นบทถูกกลั่นแกล้งโดยไม่รู้ตัววันนี้พอกลับมาถึงจวนแล้ว เจียงเยี่ยนฟางก็ไม่ถูกเรียกไปดูแลท่านอ๋องพิการผู้นั้นอีก นางจึงนั่งดื่มชาอย่างสบายใจอยู่ในสวนด้านหลังของเรือน ทอดตามองใบไม้ที่ยังคงอยู่เต็มต้น ทอดตามองพื้นที่โล่งกว้างตรงหน้าว่าควรวางที่ตากสมุนไพรของนางไว้ตรงไหน ครั้นคิดไปแล้วว่าตนเองเคยมีช่วงเวลาที่ได้สงบจิตสงบใจขนาดนี้บ้างหรือไม่อยู่นั้น คำตอบก็มาเยือนในไม่ช้า"พระชายาเพคะ!" เป็นเจินเจินที่คาบข่าวบางอย่างมาบอกด้วยท่าทางตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด "เรือนของพระชายากู่เกิดเรื่องแล้วเพคะ เห็นว่าท่านอ๋องทรงพิโรธหนักมาก เรื่องที่ท่านอ๋องมีรับสั่งให้พระชายากู่หาชุดให้พระชายาใส่ไปวังหลวงเมื่อเช้า แต่พระชายากู่กลับมอบชุดเก่าที่เปรอะเปื้อนให้พระชายาแทน แถมยังเรื่องสินเดิมของพระชายาที่หายไปอีก""..." เจียงเยี่ยนฟางเท้าคางอยู่ท่าเดิม ดวงตาก็กะพริบเชื่องช้า ราวกับไม่ได้เห็นว่าเจินเจินกำลังอยู่ข้างกายนางเจินเจินเห็นพระชายาไม่ได้ถามต่อก็ลังเล แต่สุดท้ายก็อดไม่ไหวเล่าต่อว่า "เห็นว่าสั่งกักบริเวณพระชายากู่ แถมยังยึดของในคลังถึงสามในสิบส่วนด้วยเพคะ!" เจินเจินตอนแรกคิดจะมาเล่าเรื่องที่คนในจ