บทที่ 10.3 เซียวลี่หยางก็ช่างเล่นละครได้แนบเนียน

"ขนม" เซียวลี่หยางเอ่ยปาก มือไม่ละจากพู่กัน แถมยังอ้าปากค้างรอ

"..." เจียงเยี่ยนฟางคราวนี้ถึงได้มีปฏิกิริยา นั่นคือพูดไม่ออก มือก็หยุดชะงักไป

อย่าว่าแต่เจียงเยี่ยนฟางเลย หงเปาที่ยืนอยู่ไม่ห่างก็ยังแปลกใจไปด้วย

เจียงเยี่ยนฟางที่ชะงักไป ไม่ได้ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร จึงได้แต่ทดเรื่องนี้ไว้ในใจก่อน มือก็ขยับหยิบขนมที่อยู่ตรงหน้าจะไปป้อนลูกนกพิการตัวหนึ่ง

"ไม่ต้องแล้ว ...ข้ากลับเคยชินไปแล้วที่มีเจ้าคอยป้อนขนมให้ตลอด จนตอนนี้หลงลืมไปว่ามือของเจ้าเปื้อนอยู่"

เจียงเยี่ยนฟางดึงมือกลับคืนมาพร้อมขนมที่ติดมือมาด้วย '...มีข้าคอยขนมป้อนท่านหรือ? มีแต่จะเอาไปอุดปากท่านให้หายใจไม่ออกตายเสียมากกว่า! การกระทำของท่านแต่ละอย่างย้อนแย้งกันถึงเพียงนี้ คิดว่ากั่วหลีหมิ่นจะเชื่อหรือไร!' ตอนนั้นเจียงเยี่ยนฟางก็เบนสายตาไปมองอีกฝั่งอึดใจหนึ่ง แล้วแทบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็น! เมื่อได้พบว่ากั่วหลีหมิ่นเองก็ดูไม่พอใจและอึดอัดอยู่ในที ทั้งที่เขาก็ดูจะพยายามเก็บอาการมากแล้ว '...มีคนโง่เช่นนี้ด้วย?'

นางถอนหายใจ เบนสายตาไปทิ้งที่อื่น ในตอนนั้นจึงมองเห็นขนมที่เปื้อนหมึกจากมือตนเอง ภาพเก่าเก็บในกาลก่อนพลันหวนเข้ามา น