All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 121 - Chapter 130

ครั้งนี้หนิงหนานเสว่แทบจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีทั่วทั้งร่าง!ฟู่เฉินที่ยังอวดดีไม่สิ้นสุดอยู่เมื่อครู่ ในเวลานี้ จำเป็นต้องหยุดอย่างกะทันหันเช่นกัน ทั่วทั้งร่างโค้งงอราวกับกุ้งตัวใหญ่ที่ปรุงสุกอย่างไรอย่างนั้นเขาโกรธและอับอาย พลางมองหนิงหนานเสว่อย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันหนิงหนานเสว่คลานตะเกียกตะกายลงมาจากบนโต๊ะ ขดตัวอยู่ในมุมห้องพลางกอดตัวเองไว้แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ไม่ อย่าเข้ามานะ ออกไปให้หมด!”“เธอ...”คำพูดกล่าวโทษของฟู่เฉินติดอยู่ในลำคอทั้งอย่างนี้ เมื่อนั้นจึงนึกได้ว่าก่อนหน้านี้เธอเกือบจะถูกสวีจ้าวใช้กำลังย่ำยีแล้วภายในใจมีความโกรธบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ เขาเตะเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างอย่างขุ่นเคือง ผลก็คือเกี่ยวโยงไปถึงร่างกายช่วงล่างโดยไม่ได้ตั้งใจ หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดในใจของเขาลุกเป็นไฟ เขาหยิบเสื้อคลุมที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วโยนไปบนร่างของหนิงหนานเสว่ อดทนต่อความเจ็บปวด และหันหลังจากไปอย่างรวดเร็วหลังจากออกไปข้างนอก ในใจของฟู่เฉินนึกเสียใจอยู่เล็กน้อย วันนี้เขาสูญเสียการควบคุมจริง ๆ แต่ไหนแต่ไรมา ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ เขาสามารถสงบและควบคุม

“แกคิดจะไล่ฉันงั้นเหรอ? ไม่มีทาง!”“ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าไม่ให้ของของตระกูลฟู่กับฉัน ฉันจะไม่ไปไหนเด็ดขาด!”แม่ฟู่แค่นเสียงเย็นชาแล้วนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ด้านข้างทันที จากนั้นก็จ้องมองหนิงหนานเสว่อย่างดุร้าย เมื่อเห็นดังนั้น หนิงหนานเสว่คิดแค่เพียงว่าน่าหัวเราะ พลางโบกมือ “งั้นคุณก็ตายอยู่ที่นี่เถอะ!”เมื่อพูดจบก็ลากกระเป๋าเดินทางแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เดิมทีเธอก็ต้องการจะไป และต้องการย้ายบ้านอยู่แล้ว ในเมื่อเธอยินดีเป็นสุนัขเฝ้าประตู งั้นก็นั่งอยู่ที่นี่ไปแล้วกันเมื่อเห็นหนิงหนานเสว่บอกว่าจะไปก็ไป แม่ฟู่ถึงกับไม่กล้าเชื่อสายตาของตัวเอง เธอโกรธจนหน้าซีดขาว โทรศัพท์หาฟู่เฉินในทันที “ถ้าแกไม่กลับมา ฉันจะแขวนคอตายที่หน้าประตูฟู่ซื่อกรุ๊ป!”สำหรับแม่ของตัวเองคนนี้ จริง ๆ แล้วฟู่เฉินไม่มีความรู้สึกอะไรมากนัก ที่มีมากก็คงเป็นความเบื่อหน่ายหลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ในตอนนี้ สีหน้าก็ยิ่งย่ำแย่มากขึ้น อารมณ์ไม่ดีเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ก็ยังคงจำเป็นต้องขับรถกลับไปเมื่อมองเห็นแม่ฟู่ที่นั่งอยู่บนโซฟา ฟู่เฉินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?”“แกว่ายังไงล่ะ? พ่อแกเป็นโ

สีหน้าของฟู่เฉินบึ้งตึง แต่กลับยังคงกัดฟันกรามกล่าวว่า “ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่หลิงหัวเทคโนโลยีบริษัทเดียว เดือนหน้า คนของเยว่หวนกรุ๊ปก็จะมาด้วยเหมือนกัน พวกเขาสองบริษัทเป็นคู่ปรับเก่ากัน ดังนั้นพวกเรายังมีโอกาสอยู่”“เวลาหนึ่งเดือนนี้ พวกคุณจะต้องทำของจริงออกมาหน้อย ไม่อย่างนั้นก็ไสหัวออกไปทั้งทีมโครงการได้เลย!” หลังจากที่ฟู่เฉินพูดประโยคนี้จบ ก็ยืนขึ้นและเดินออกไปข้างนอกในทันทีเมื่อเห็นแผ่นหลังของเขา พนักงานงานที่น่าสงสารทุกคนที่กำลังนั่งอยู่ ต่างก็รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยสิ่งที่พวกเขาทำเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดอยู่แล้ว ทั้ง ๆ ที่เป็นเพราะฟู่เหิงที่สมองไม่ดีเองแท้ ๆ ทำให้พวกเขาไม่มีแม้แต่โอกาสแข่งขันด้วยซ้ำ ทำไมคำพูดที่พูดออกมาตอนนี้ถึงได้ดูเหมือนกับว่าเป็นเพราะพวกเขาสู้คนอื่นไม่ได้กันล่ะ? เมื่อถึงสำนักงาน เลขาเฉินก็มองดูฟู่เฉินอย่างลำบากใจเล็กน้อย “ถึงเยว่หวนกรุ๊ปจะนับว่าไม่เลวเลย แต่ว่าก็ยังเทียบกับหลิงหัวเทคโนโลยีไม่ติด ผมว่าพวกเราลองดูอีกครั้งดีไหมครับ?”“ผมได้ยินมาว่า ถึงหลิงหัวเทคโนโลยีจะตกลงร่วมมือกับเจียงเหยียนเชิน แต่ว่าพวกเขามีอุปสรรคทางเทคนิค จริง ๆ แล้วอาจจะไม่สามารถ

“จริงเหรอคะ? อาเฉิน ฉันไปทำงานที่บริษัทของคุณได้จริง ๆ เหรอคะ?”“แต่ฉันได้ยินมาว่าคุณหนิงก็อยู่ที่บริษัทของคุณเหมือนกัน เธอจะโกรธไหมคะ?”ขณะพูดนัยน์ตาของสวีจือหรูก็มืดมนลงสิ่งที่ฟู่เฉินทนดูไม่ได้ก็คือสวีจือหรูได้รับความคับข้องใจ ดังนั้นเขาจึงเอ่ยปากในทันที “เธอก็แค่พนักงานธรรมดาทั่วไปเท่านั้นเอง ผมจะให้ตำแหน่งรองผู้อำนวยกับคุณ จะไม่ให้คุณต้องน้อยเนื้อต่ำใจอย่างแน่นอน”“อาเฉิน คุณดีกับฉันเหลือเกินค่ะ”“ฉันไม่กล้าคิดเลยว่าถ้าไม่มีคุณ ต่อไปฉันจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง”ขณะพูดสวีจือหรูก็แอบอิงกับร่างกายของฟู่เฉินในทันที น้ำตาร่วงหล่นลงมาไม่หยุดไม่นานทั้งสองก็จุมพิตกันอย่างดูดดื่ม เต็มไปด้วยความลุ่มหลง ความกังวลทั้งหมดเมื่ออยู่กับเรื่องนี้ ก็มลายหายไปจนหมดฟู่เฉินยังคงรู้สึกว่า มีแค่ตอนที่เขาอยู่ด้วยกันกับสวีจือหรูเท่านั้น ถึงจะรู้สึกดีที่สุด และผ่อนคลายที่สุดส่วนผู้หญิงอื่น มีแต่จะทำให้เขาลำคาญใจเท่านั้นเองก่อนหน้านี้สวีจือหรูอยากจะเข้าฟู่ซื่อกรุ๊ปมาโดยตลอด แต่เธอดันไม่มีโอกาสเอาเสียเลย เดิมทีครั้งนี้ก็แค่ลองเสี่ยงดูเท่านั้น แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า ฟู่เฉินจะถึงขั้นรับปากจริง ๆ เพื

ตราบใดที่ฟู่เฉินไม่ทุกข์ทรมาน หนิงหนานเสว่ก็ไม่มีความสุข!ตอนนี้หนิงหนานเสว่มีชีวิตอยู่เพียงเพราะเรื่องเดียวเท่านั้น นั่นก็คือการทำให้เขาทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต!เมื่อเหลือบมองดูเวลา หนิงหนานเสว่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป “ไม่คุยกับรุ่นพี่แล้วค่ะ ฉันต้องไปทำงานแล้ว อย่าลืมโอนเงินให้ฉันด้วยนะคะ!”เมื่อเห็นเงาด้านหลังที่สะอาดคล่องแคล่วของหนิงหนานเสว่ มุมปากของเจียงเหยียนเชินก็ยกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาเต็มไปด้วยความชื่นชม ป้าจางที่อยู่ด้านข้างเห็นแววตาของเจียงเหยียนเชิน ก็รู้ว่าเขาชอบหนิงหนานเสว่ด้วยความจริงใจ ถึงอย่างไรหลายปีมานี้ ฟู่เฉินก็ไม่เคยใช้สายตาแบบนี้มองหนิงหนานเสว่มาก่อนหากว่าเป็นไปได้ ป้าจางก็หวังว่า หนิงหนานเสว่จะสามารถอยู่กับคนที่ตนเองชอบและคนที่ชอบเธอได้ เธอหวังให้หนิงหนานเสว่มีความสุข ถึงอย่างไรเธอก็รู้ว่าหนิงหนานเสว่เป็นคนที่ดีมากคนหนึ่งเมื่อก่อนหนิงหนานเสว่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีวันหนึ่ง ที่ตนเองจะได้มาทำงานที่นี่!เมื่อมองเห็นตึกฟู่ซื่อที่อยู่ตรงหน้า ความคิดของหนิงหนานเสว่ก็ว้าวุ่น แต่ก่อนเธอก็มักจะมาที่นี่ เพื่อมาส่งอาหารให้ฟู่เฉิน ทว่าทุกครั้งที่มาก็จะถูกพนักงานรักษาควา