Semua Bab 5/B ป่าต้องสาป: Bab 1 - Bab 10

ยิ่งลึกเข้าไปในป่าเท่าไหร่ พืชพรรณก็ยิ่งดูแปลกตามากขึ้นเท่านั้น บางต้นมีใบสีดำสนิท บางต้นมีดอกสีแดงเข้มเหมือนเลือดหยด กลิ่นอับชื้นผสมกลิ่นคาวจางๆ ลอยมาตามลม ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ รากไม้บิดเกลียวพันกันยุ่งเหยิงราวกับงูยักษ์ที่กำลังต่อสู้กันเอง เสียงกรอบแกรบจากใบไม้แห้งใต้ฝ่าเท้ากลายเป็นเสียงเดียวที่บ่งบอกถึงการเคลื่อนไหวของพวกเขาในความเงียบอันวังเวง“รู้สึกได้ถึงอะไรแปลกๆ ไหม?” มายูถาม เธอหันไปมองโอกิที่กำลังเดินนำไปข้างหน้า“อืม… เหมือนมีแรงกดดันบางอย่าง” โอกิตอบ “หน่วงๆ ที่หน้าอก”จู่ๆ สัญญาณบนนาฬิกาของมายูก็เร่งขึ้นอีกครั้ง แสงสีเขียวกะพริบถี่จนเกือบจะเป็นสีทึบ มายูชะงักเท้าทันที โอกิหันกลับมามองเธอ“เจอแล้ว! อยู่ใกล้ๆ นี่แหละ” มายูชี้ไปยังพุ่มไม้หนาทึบเบื้องหน้าพวกเขาทั้งคู่ค่อยๆ คืบคลานเข้าไปอย่างช้าๆ โอกิชูมีดอาคมขึ้นเตรียมพร้อม มายูเองก็เตรียมพร้อมที่จะใช้พลังจากนาฬิกาหากจำเป็น เมื่อพวกเขาแหวกพุ่มไม้ออกไป ก็พบกับลานเล็กๆ ที่มีต้นไม้ประหลาดตั้งตระหง่านอยู่กลางลาน ต้นไม้นั้นมีลักษณะคล้ายต้นสนแต่ลำต้นเป็นสีดำสนิท ไร้ซึ่งใบ มีเพียงกิ่งก้านที่บิดงอชี้ขึ้นฟ้า ราวกับกรงเล็บของสัตว์ร้าย

ทันทีที่เสียงบรรยายเรื่องราวเก่าแก่เงียบหายไป ความเงียบอันเยือกเย็นก็เข้าปกคลุมลานกว้างนั้นอีกครั้ง มีเพียงเสียงน้ำหยดติ๋งๆ จากแท่นหินโบราณที่ตั้งอยู่กลางสระน้ำสีดำสนิท และเสียงหายใจถี่กระชั้นของ มายู กับโอกิเท่านั้นลำแสงจากไฟฉายของโอกิส่องไปที่สระน้ำ เผยให้เห็นผิวน้ำที่กำลังก่อตัวเป็นคลื่นลูกใหญ่ เงาดำจำนวนนับไม่ถ้วนที่พุ่งออกมาจากผิวน้ำนั้นไม่ใช่เงาที่กระจัดกระจาย แต่เป็นรูปร่างของสิ่งมีชีวิตที่คล้ายหนามแหลม คล้ายควันดำที่ถูกอัดแน่นจนแข็งตัว พวกมันเคลื่อนไหวอย่างว่องไวและไร้ทิศทางราวกับฝูงแมลงที่ถูกรบกวนแต่สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดคือร่างเงายักษ์ที่ผุดขึ้นมาจากใจกลางสระน้ำ ร่างนั้นสูงใหญ่เกินกว่าต้นไม้ที่ปกคลุมป่า มันมีเขาที่บิดเกลียวและโค้งงอราวกับกิ่งก้านที่ตายแล้วของต้นไม้สีดำ มีดวงตาสีแดงฉานเปล่งประกายดุจถ่านไฟที่กำลังลุกโชนนับร้อยดวงบนใบหน้าอันบิดเบี้ยวคล้ายหัวกะโหลก มันคือ "เงาอสูรเฝ้าหีบ" (The Ward of the Shadow Chest)“นั่นมัน… ไม่ใช่แค่เงาปีศาจแล้ว!” โอกิพูดเสียงพร่า มือที่กำมีดอาคมของเขาสั่นเล็กน้อย แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ศัตรูอย่างไม่ลดละมายูที่ยืนอยู่ข้างเขา

แสงอาทิตย์ยามบ่ายแผดเผาทะเลทรายอันกว้างใหญ่ให้ระอุเป็นเพลิง พื้นทรายสีทองทอดยาวสุดลูกหูลูกตา บิดเบือนภาพลวงตาจากความร้อนจนผืนฟ้าและพื้นทรายดูเหมือนจะบรรจบกัน อิจิและฮารุเดินฝ่าพายุทรายที่เริ่มก่อตัวอย่างเชื่องช้า ร่างกายของอิจิยังคงไม่สมบูรณ์ บาดแผลที่สีข้างส่งสัญญาณเจ็บแปลบทุกครั้งที่เขาขยับตัว ส่วนฮารุก็ดูอ่อนแรงจากการใช้พลังแห่งชีวิตเมื่อครั้งก่อน แต่ดวงตาของพวกเขายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “นี่มัน… กว้างใหญ่กว่าที่คิดเยอะเลยนะอิจิ” ฮารุเอ่ย น้ำเสียงของเธอแหบแห้งจากการเดินทาง “นายแน่ใจนะว่าเรามาถูกทาง?” “สัญลักษณ์บนผ้ายันต์บอกใบ้ถึงภูเขาที่มีลำธารไหลผ่าน… หรือถ้ำที่มีน้ำตก” อิจิตอบ พยายามกลั้นเสียงหอบหายใจ “และจากแผนที่ที่ศาลเจ้าเผยให้เห็น… สถานที่นั้นอยู่กลางทะเลทรายแห่งนี้” ลมพายุทรายเริ่มโหมกระหน่ำรุนแรงขึ้น เม็ดทรายเล็กๆ ปลิวว่อนกระทบใบหน้าจนรู้สึกเจ็บแสบ ทัศนวิสัยเริ่มเลือนรางลงเรื่อยๆ จนแทบมองไม่เห็นอะไรที่อยู่ตรงหน้า อิจิยกแขนขึ้นบังใบหน้าของฮารุไว้ “พายุทรายกำลังมาแล้ว! เราต้องหาที่กำบัง!” อิจิตะโกนบอก เสียงของเขาแทบจะถูกกลืนหายไปในเสียงลม ในชั่วพริบตาเดียว พายุทรายก็

คืนเดือนมืดปกคลุมผืนป่าดิบชื้นทางตอนเหนือของสยามประเทศ แสงจันทร์แทบไม่สามารถส่องผ่านม่านไม้หนาทึบลงมาได้ มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงม และเสียงลมกระโชกแรงที่พัดกิ่งไม้ใบหญ้าให้เสียดสีกันเป็นระยะ ราวกับเสียงกระซิบกระซาบจากวิญญาณแห่งป่า อิจิและฮารุยังคงก้าวเดินอย่างเชื่องช้า ร่างกายของอิจิอ่อนล้าจากบาดแผลที่ไม่ได้รับการรักษาอย่างเต็มที่ ส่วนฮารุก็ดูซีดเซียวจากการใช้พลังแห่งชีวิตครั้งล่าสุด แต่ดวงตาของทั้งคู่ยังคงฉายแววความมุ่งมั่นที่จะค้นหาผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่ปรากฏในนิมิตของฮารุ “อากาศที่นี่มันแปลกๆ นะอิจิ” ฮารุพึมพำ น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา “มันเย็นยะเยือกกว่าที่ควรจะเป็น… เหมือนมีบางอย่างกำลังจับจ้องเราอยู่” “ใช่… ฉันก็รู้สึกได้” อิจิตอบ เขากระชับดาบในมือแน่นขึ้น “พลังงานที่นี่ไม่ใช่พลังงานของปีศาจ แต่มันเป็นพลังที่เก่าแก่กว่านั้น… ลึกซึ้งกว่านั้น” ตามนิมิตของฮารุ ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายถูกซ่อนอยู่ใต้ต้นไม้โบราณที่สูงเสียดฟ้าในป่าลึกแห่งนี้ ต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมไปทั่วบริเวณ และมีแสงสีม่วงเข้มเปล่งออกมาจากรากของมัน “เรามาถูกทางแล้วใช่ไหมอิจิ?” ฮารุถาม “ฉันหวังว่าอย่างนั้นฮารุ

ท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือยอดเขาไฟอัคคีแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานยาม ดวงจันทร์สีเลือด โคจรขึ้นมาเต็มดวง แสงสีโลหิตอาบไล้ทิวทัศน์รอบข้างให้ดูน่าขนลุกยิ่งกว่าเดิม เสียงคำรามกึกก้องจากปากปล่องภูเขาไฟดังกึกก้องไม่หยุดหย่อน ราวกับเสียงหายใจอันหนักหน่วงของอสูรร้ายที่กำลังจะตื่นจากการหลับใหลที่ยาวนานนับพันปี กลิ่นกำมะถันและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ยิ่งสร้างความกดดันอันหนักอึ้งให้แก่ อิจิ และ ฮารุ ที่กำลังปีนป่ายขึ้นสู่ยอดเขา “อีกนิดเดียวอิจิ! เราจะไปถึงแล้ว!” ฮารุตะโกนบอก เสียงของเธอสั่นเครือจากความเหนื่อยล้าและความหวาดกลัว แต่ดวงตาของเธอยังคงเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น ผ้ายันต์แห่งความจริงที่สถิตอยู่ในฝ่ามือของเธอเรืองแสงสีรุ้งอ่อนๆ ตอบรับกับพลังงานมหาศาลของดวงจันทร์สีเลือด “ฉันรู้ฮารุ… ฉันสัมผัสได้ถึงมัน” อิจิตอบ เขาปีนป่ายก้อนหินที่แหลมคมอย่างรวดเร็ว แม้ร่างกายจะยังไม่สมบูรณ์เต็มที่ แต่จิตใจของเขามุ่งมั่นกว่าครั้งไหนๆ ดาบในมือของเขาเปล่งประกายสีเงินจางๆ พร้อมรับมือกับทุกสิ่ง ลมพายุโหมกระหน่ำรุนแรงขึ้นบนยอดเขา เสียงกรีดร้องโหยหวนคล้ายเสียงวิญญาณดังมาจากปากปล่องภูเขาไฟที่กำลังคุกรุ่น ลาวาสีแด