บทที่ 7 เหลาอาหารหย่งเหอ

ชุดฮันฝูสีชมพูอ่อนตัวบาง เมื่อสวมทับบนร่างกายแล้วแทบปกปิดร่องรอยเขียวช้ำไม่ได้ ยิ่งบริเวณรอบลำคอระหงยิ่งสังเกตเห็นได้ง่าย ทำเอาร่างบางแทบอยากกรีดร้องออกมา จื่อหานต้องการอะไรจากนาง แค่ก้าวขาให้พ้นประตูเรือนยังมิกล้า สภาพเช่นนี้ไหนเลยจะสู้หน้าผู้คนได้

“แต่งตัวเสร็จหรือยัง ข้ารอนานแล้วนะ”

“ทะ ท่านพี่ ยังอยู่อีกหรือเจ้าค่ะ ข้านึกว่าท่านกลับเรือนไปแล้ว” ลู่ชิงนิ่วหน้าเบื่อหน่าย อุตส่าห์ตั้งใจว่าจะไม่ก้าวขาออกจากเรือนแล้วแท้ๆ แต่สามีตัวร้ายยังวอแวไม่เลิก อยากเอ่ยปากไล่เขาให้พ้นหน้าเสียจริง แต่ทำไม่ได้ ความจริงมันช่างโหดร้ายยิ่งนัก

“ข้ารอเจ้าไปกินอาหารเช้าด้วยกัน”

“จริงหรือเจ้าค่ะ พวกเรากินข้าวด้วยกันที่เรือนหลังนี้ได้ไหม สภาพร่างกายข้าไม่สู้ดีนัก” ร่างบางงุนงงเล็กน้อย ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยคิดอยากกินข้าวกับนาง ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนทำให้จื่อหานเปลี่ยนไปราวกับพลิกฝ่ามือเชียวหรือ มิใช่ว่าเขาเกิดลุ่มหลงนางขึ้นมาหรอกนะ น่าขนลุกเกินไปแล้ว

“ไม่ได้ ข้าต้องการกินข้าวข้างนอก รีบออกมา ข้าขี้เกียจฉุดลากเจ้าเต็มทน”

“เจ้าค่ะ” ลู่ชิงมองบนด้วยความหมั่นไส้ พลางก้าวออกจากเรือนด้วยจิตใจอันห่อเหี่ยว เขาไม่คิดว่านางจะอับอายผู้คนบ้างเลยหรือ จื่อหานทำดีได้เพียงเสี้ยววินาทีจริงๆ

“รีบก้าวสั้นๆ ของเจ้าให้เร็วขึ้นหน่อยได้ไหม ข้ารีบ!!”

“ท่านพี่จะพาข้าไปไหนเจ้าค่ะ”

“ข้าจะพาเจ้าไปเปิดหูเปิดตา อุดอู้อยู่แต่ในจวนมาหลายเดือนแล้ว”

“พวกเราไปวันอื่นไม่ได้หรือเจ้าคะ ข้าไม่ต้องการพบปะผู้คนด้วยสภาพเช่นนี้” เมื่อเห็นว่าร่างสูงดึงดันจะพานางออกไป ลู่ชิงจึงอ้อนวอนขอความเห็นใจ

“อย่ามาเรื่องมากกับข้า” ร่างสูงกระชากข้อมือเล็กขึ้นรถม้าโดยไม่ใส่ใจคำร้องขอเสียงเบา เขาผลักลู่ชิงให้นั่งลง ก่อนหันไปสั่งคนขับออกเดินทาง

“ไปเหลาอาหารเตียจิงฮ้ง”

“ท่านพี่ เหตุใดต้องไปที่นั่นด้วยเจ้าคะ” ลู่ชิงโวยวายเสียงดัง เหลาอาหารผู้คนพลุกพล่านยิ่งกว่าอะไร นางไม่มีทางรอดพ้นจากสายตาเหล่านั้นแน่นอน ทำแบบนี้เอามีดมาแทงนางให้ตายไปเลยเสียดีกว่า

“ข้าหิว ไปกินข้าวไม่ได้หรือไง”

“กินข้าวที่จวนก็ได้นี่เจ้าคะ ไม่เห็นต้องลำบากเดินทางเลย”

“เจ้าเป็นอะไรหนักหนา กลัวชู้รักช้ำใจตายหรือไง”

“เอ๊ะ ท่านพี่พาลเกินไปแล้วนะเจ้าค่ะ ข้ากับมู่เฉินไม่มีความสัมพันธ์กันแล้ว ข้าไม่อยากไปเหลาอาหารเพราะอับอายผู้คนต่างหาก ร่องรอยพวกนี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าคืออะไร” ลู่ชิงเถียงกลับยืดยาว เห็นได้ชัดว่าเขากำลังจะพานางไปให้ผู้คนหัวเราะเยาะ

“นั่นเป็นเรื่องของเจ้า ไม่ใช่เรื่องของข้า” ร่างสูงไม่ยี่หระแม้แต่น้อย แถมยังตีมึนใส่นางอีกต่างหาก

ลู่ชิงอ้าปากค้างด้วยความเหลือเชื่อ จื่อหานหน้าด้านหน้าทนเกินไป นางไม่อาจตีฝีปากกับเขาได้ เมื่อเห็นว่าโต้เถียงกันไปก็ไร้ประโยชน์ ลู่ชิงจึงเบนสายตาออกไปนอกหน้าต่างแทน นางแง่งอนตัวโตตามประสาหญิงสาวผู้ถูกกระทำ

จื่อหานประคองลู่ชิงลงจากรถม้าท่ามกลางสายตาผู้คนด้วยความทนุถนอม เขาแสร้งเอาอกเอาใจนางตั้งแต่ก้าวเข้ามาในเหลาอาหารเตียจิงฮ้งจนกระทั่งถึงห้องรับรอง เสียงชื่มชมนินทาดังระงมทั่วร้านให้ได้ยินเป็นระยะ หัวข้อการสนทนาแปรเปลี่ยนเป็นเรื่องราวของนางทันทีโดยมิได้นัดหมาย ผู้คนในเมืองให้ความสนใจกับนางไม่น้อย

ลู่ชิงเบ้ปากไปมา การตกเป็นเป้าสายตาทำเอานางรู้สึกอึดอัดแทบหายใจไม่ออก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขานินทานางเรื่องอะไร ร่างบางเชิดหน้าขึ้นอีกครั้ง ในเมื่อนางไม่อาจหลีกเลี่ยงคำนินทาได้ อย่างนั้นก็ยอมรับด้วยความภาคภูมิใจไปเสียเลย

“เสี่ยวเอ้อ มานี่หน่อย” จื่อหานเรียกลูกจ้างตัวน้อยเสียงดัง

ยังไม่ทันที่เสี่ยวเอ้อคนนั้นจะขานรับ ทายาทเพียงคนเดียวของเหลาอาหารเตียจิงฮ้งก็เดินถือผ้าคลุมไหล่มาสวมทับให้ลู่ชิงอย่างถือวิสาสะ ทำเอาคนตัวโตโมโหเลือดขึ้นหน้ากันเลยทีเดียว

“ข้าไม่ได้เรียกเจ้า สาระแนเข้ามาทำไม เอาผ้าคลุมไหล่อันสกปรกออกไปจากเมียข้า”

“หึ กล้าเรียกนางว่าเมียได้เต็มปากเต็มคำ การกระทำของเจ้าช่างเหมือนสุนัขสิ้นดี” มู่เฉินต่อว่าเสียงเรียบ

“สุนัขแล้วอย่างไร สุดท้ายลู่ชิงก็เป็นของข้า เจ้ามันก็แค่สุภาพบุรุษไร้น้ำยาเท่านั้นแหละมู่เฉิน” จื่อหานแย้มรอยยิ้มร้ายออกมา เขาดูถูกอีกฝ่ายซึ่งหน้าด้วยความหยิ่งผยอง

“ลู่ชิงมิใช่สิ่งของ นางมีความรู้สึกมีหัวใจ แม้ว่าเจ้าจะได้ครอบครอง แต่เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายนาง”

“ทำร้ายนางหรือไม่ เป็นเรื่องครอบครัวข้า คนนอกเยี่ยงเจ้าไม่ควรสอดมือเข้ามา เจ้าเองก็เป็นสาเหตุให้นางถูกผู้คนติฉินนินทาเช่นเดียวกัน” จื่อหานโต้เถียงมู่เฉินไม่ลดละ เขาคาดไว้แล้วว่าร่องรอยบนร่างกายของลู่ชิงจะทำให้บุรุษหนุ่มผู้นี้ดิ้นพล่าน การเยาะเย้ยถากถางครั้งนี้สาสมใจยิ่งนัก

“ข้ากับลู่ชิงบริสุทธิ์ใจต่อกัน มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่แม้แต่หน้าที่ของสามียังทำให้ดีไม่ได้”

“เจ้า!!”

“ทะ ท่านพี่ พอก่อนเจ้าค่ะ ไปกินข้าวที่เหลาอาหารของพวกเราดีกว่า” ลู่ชิงรีบห้ามปรามเมื่อเห็นว่าสถานการ์ย่ำแย่ลง ร่างบางกอดเอวคนตัวโตเอาไว้ เพราะกลัวชายหนุ่มทั้งสองมีเรื่องชกต่อยกัน

“ชิงเออร์ เหลาอาหารหย่งเหอแทบไม่มีคนแล้ว เจ้าซื้ออาหารของข้ากลับไปกินที่จวนดีกว่า” มู่เฉินถากถางจื่อหานคืนบ้าง บุรุษผู้นี้ดีแต่ใช้กำลัง ไม่มีความรู้เรื่องการทำอาหาร จะดูแลกิจการให้รุ่งเรืองได้อย่างไร

“เหอะ แค่เหลาอาหารไปได้ดีกว่าทำเป็นอวดอ้าง”

“ข้าไม่เคยอวดอ้างผู้ใด ยกเว้นคนกักขฬะเยี่ยงเจ้า”

“มู่เฉิน!!! เจ้าอยากลองดีใช่ไหม”

“ทะ ท่านพี่ พวกเราไปกันเถอะเจ้าค่ะ อย่าเสียเวลาโต้เถียงอีกเลย” ลู่ชิงรีบลากแขนสามีออกจากเหลาอาหารด้วยความเร็ว นางไม่อาจปล่อยให้บุรุษทั้งสองทะเลาะกันต่อไปได้ แค่นี้ก็อับอายสายตาผู้คนจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

“กลัวชู้รักของเจ้าเจ็บตัวหรือไง” น้ำเสียงเดือดดาลกระแทกเข้ามาในโสตประสาทร่างบาง จื่อหานกำลังโมโหเดือดดาลอย่างบ้าคลั่ง ลู่ชิงจึงเลือกใช้วิธีเอาน้ำเย็นเข้าลูบเพื่อให้เขาสงบลง

“ท่านพี่เจ้าขา ชู้รักอะไรกัน หัวใจดวงน้อยของข้ามีท่านเพียงคนเดียว ข้าไม่เหลือตาไว้มองผู้ใดอีกแล้วเจ้าคะ ท่านพี่ใจเย็นลงก่อน”

“อย่ามาเสแสร้งต่อหน้าข้า” แม้ริมฝีปากหนาจะต่อว่านาง แต่ร่างกายกลับเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความแผ่วเบา ลู่ชิงมั่นใจว่าจื่อหานโอนอ่อนลงแล้ว นางจึงรีบเข้าไปปรนนิบัติต่อทันที

“ท่านพี่เจ้าขา ข้าจริงใจต่อท่านมากกว่าผู้ใด ท่านสั่งอะไรข้าก็ทำตามไม่เคยขัด เหตุใดต้องโมโหเพราะคำพูดยุแยงของมู่เฉินด้วยเล่า” ร่างบางนั่งลงบนตักเขา พลางใช้ฝ่ามือเรียวยาวลูบหน้าอกคนตัวโตเบาๆ เพื่อปลอบประโลม

“ช่างเถอะ เป็นดังเจ้าว่า ข้าไม่ควรเก็บคำพูดไร้สาระของเจ้าลูกเต่านั่นมาใส่ใจ”

“ท่านพี่เก่งกาจยิ่งนัก” ลู่ชิงเอ่ยชม นางส่งรอยยิ้มกว้างให้คนตัวโตจนเห็นฟันขาว สาวน้อยประจบประแจงสามีสุดกำลัง

“หึ เสี่ยวเออร์ ไปเรียกทุกคนในร้านมาพบข้าเดี๋ยวนี้” จื่อหานออกคำสั่งดุดัน ลูกจ้างพวกนี้ทำงานไม่ได้เรื่องสักคน พวกมันสมควรถูกลงโทษให้หลาบจำ

“หืมมม เรื่องเร่งด่วนหรือเจ้าคะ ตอนนี้เหลาอาหารยังมีลูกค้าอยู่ประปราย รอให้พวกเขาทำงานเสร็จก่อนดีหรือไม่" ลู่ชิงเสนอแนะอีกฝ่ายด้วยความหวังดี

“เหลาอาหารหย่งเหอปิดแล้ว เชิญทุกท่านออกไปได้ ใครกินข้าวไม่อิ่มไปกินต่อที่อื่น”

“ทะ ท่านพี่ ไล่ลูกค้าแบบนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ”

“ข้าเป็นเจ้าของเหลาอาหาร จะไล่ใครก็ได้ วันนี้ไม่มีอารมร์ขาย อยากปิดร้าน”

“เหอะ เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ รอวันเจ๊งได้เลย” ลู่ชิงพึมเพาเสียงเบา พฤติกรรมป่าเถื่อนของเขาทำนางปวดใจไม่น้อย ด้วยอาชีพเชฟที่ร่ำเรียนมา การกระทำเช่นนี้ช่างขัดหูขัดตานางเสียเหลือเกิน

“พวกเจ้ายืนเรียงแถวหน้ากระดานทีละคน” จื่อหานไม่สนใจลู่ชิงอีกต่อไป เขากำลังวางแผนทำร้ายร่างกายลูกจ้างด้วยความโมโห ไม่ได้เข้ามาตรวจสอบเหลาอาหารเพียงเดือนเดียว ลูกจ้างปัญญาอ่อนพวกนี้ทำเขาขาดทุนย่อยยับ

“คุกเข่าลง เอามือประสานกันไว้บนศีรษะ”

“ท่านพี่ จะทำอันใดเจ้าค่ะ”

ชั่วพริบตาเดียว ลูกจ้างทั้งหมดต่างลงไปกองกับพื้นกันระเนระนาด จื่อหานฟาดฝ่าเท้าใส่หน้าอกพวกเขาไม่ยั้ง ร่างสูงกำลังจะตามไปกระทืบซ้ำ แต่ถูกลู่ชิงเอ่ยห้ามปรามเอาไว้เสียก่อน

“พะ พอก่อนเจ้าค่ะ ตีพวกเขาให้ตายก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ท่านพี่ลดโทสะลงบ้างได้หรือไม่ พวกเราหาทางแก้ไขร่วมกันดีกว่า”

“แก้ไขอะไร พวกมันสมควรตายมากกว่า” จื่อหานฉุดเฉียวมาก เขาขาดทุนย่อยยับ แถมยังถูกเจ้าลูกเต่านั่นเยาะเย้ยถากถาง เรื่องนี้อภัยให้ไม่ได้

“ขอเพียงท่านพี่ไว้ชีวิตพวกเขา ข้าจะทำให้เหลาอาหารหย่งเหอกลับมาเฟื่องฟูอีกครั้ง” ลู่ชิงต่อรองเสียงสั่น นางไม่อาจทนดูจื่อหานรังแกลูกจ้างตาดำๆ ได้ ยังไงก็เรียนทำอาหารมาแล้ว ลองดูสักตั้งจะเป็นไรไป

“เจ้าแน่ใจหรือว่าทำได้” ร่างสูงเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ พลางก้มลงกระซิบข้างหูเสียงเบา ปลายนิ้วแกร่งเวียนวนลูบไล้ซอกคอขาวด้วยความหื่นกระหาย ร่างบางเขินอายจนแก้มนวลมีริ้วรอยสีแดงสดพาดผ่าน

“แน่ใจเจ้าค่ะ ท่านพี่ให้โอกาสข้าสักครั้งได้หรือไม่”

“ได้สิ หากเจ้าต้องการย่อมได้” จื่อหานตกปากรับคำทันทีเมื่อได้สบตากลมโตสว่างไสว ร่างสูงชะงักงันไปชั่วขณะ เขาไม่คิดเลยว่าตนเองจะทำเรื่องโง่ๆ พรรณนี้ได้ เหตุใดถึงใจอ่อนกับลู่ชิงเล่า