Tous les chapitres de : Chapitre 151 - Chapitre 160

C h a p t e r 149 (Levi’s POV)Ang tunog ng mabilis na pag-type sa keyboard at ang paulit-ulit na tunog ng phone sa mesa ang nagsilbing background music ng maghapon ko. Napapikit ako sandali, pinisil ang tulay ng ilong ko at marahang napabuntong-hininga. Hindi ko na alam kung ilang oras na akong nakatungo sa desk ko, pero pakiramdam ko ay ilang araw na akong hindi natutulog nang maayos.Meetings. Presentations. Calls. Contracts. Investors. Employees na naghihintay ng sagot ko. Ang dami. Ang bigat. At sa lahat ng iyon, wala ni isa ang nakakatulong para maibsan ang laman ng isip ko—si Calista.Kanina pa ako nagbabalak na itigil ang trabaho para tawagan siya, pero tuwing titingnan ko ang phone ko, natatakot akong wala na naman akong makuhang sagot. Ilang araw na siyang hindi sumasagot, at hindi ko alam kung dahil ba sa ayaw niya talaga akong kausapin o dahil ba… dahil ba may tinatago siya sa akin.“Levi.”Narinig ko ang boses

Elise’s POVSimula nang umalis si Calista, ramdam ni Elise na unti-unti nang bumabalik sa kanya ang pagkakataong matagal na niyang inaasam—ang maging malapit muli kay Levi. Alam niyang hindi ito madaling proseso, lalo na’t si Calista ay naiwan ng marka hindi lamang sa puso ni Levi kundi lalo na sa buhay ng anak nilang si Princess. Ngunit sa paglipas ng mga buwan, habang abala si Levi sa trabaho at mas madalas siyang kasama, nagsisimula siyang makakita ng liwanag na baka may puwang pa rin siya sa piling ng lalaking minahal niya.“Levi, kumain ka muna bago ka pumasok sa meeting,” mahina niyang sabi habang inilalagay ang isang tray ng pagkain sa mesa sa opisina ng lalaki. Sanay na siya sa eksaktong oras kung kailan ito nagugutom, at kung anong pagkain ang nagugustuhan nito. Hindi na siya tinatablan ng pagod, kahit na araw-araw ay halos nakatutok siya sa kalendaryo at iskedyul ni Levi.Levi, na noo’y abala pa rin sa laptop, saglit na tumingin sa kanya at tumango. “Salamat, Elise.” Walang

Levi’s POVKanina pa ako balisa. Habang nakaupo sa opisina at nakatitig sa laptop, hindi ko maiwasang maalala ang panaginip ko kagabi—yung tungkol sa ngipin kong natanggal. Simpleng panaginip lang dapat, pero may kung anong bigat na iniwan sa akin.Sabi nga ng matatanda, kapag nanaginip ka raw ng ngipin na natanggal, may masamang mangyayari o may mawawala sa ’yo. Hindi ako madaling maniwala sa mga gano’n, pero bakit parang may kaba sa dibdib ko? Parang may koneksyon, parang may babala.Pinilit kong magpokus sa mga papeles sa harap ko, pero paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang imahe ng ngipin na nalaglag sa kamay ko sa panaginip. Kasabay niyon, sumisiksik sa utak ko ang alaala ni Calista. Limang buwan na siyang wala, at hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung nasaan siya. Walang balita, walang paramdam.“Elise, can you bring me the files for the new project?” sabi ko, pilit na inaayos ang tono ng boses ko.“Sure, Levi,” sagot niya sabay lapit ng folder. Napansin kong napatingin s

CHAPTER 155Levi stared blankly at the shards of glass that remained on the tiled floor, his hand still trembling from the accident. The water had spread in uneven streaks, soaking the edge of his leather shoes, but he didn’t even notice. All he could hear was the echo of that shattering sound in his mind, like a warning.Something was wrong. He could feel it.He ran his palm down his face and tried to breathe, but the heaviness in his chest refused to go away. Parang may nakadagan sa dibdib niya. His instincts, honed by years of surviving in a cutthroat business world, were screaming that something was terribly off. But this time, it wasn’t about business, reputation, or finances—it was about Calista.“Levi?”The gentle call of his name brought him back, and he turned toward Elise. She was watching him, her brows drawn together in visible concern. Her phone was still in her hand, the screen dimming after what looked like a call just ended.“Are you okay?” she repeated, her voice soft

Chapter 157Tahimik ang buong silid ng ospital, tanging mahinang tunog ng makina at banayad na hinga ni Calista ang maririnig. Nakahiga pa rin ito, walang malay, maputla, ngunit maayos ang lagay ayon sa mga doktor. Sa tabi ng kama, nakaupo si Levi—nakahawak sa malamig na kamay ni Calista, tila ba may takot na kapag binitawan niya ay mawawala itong muli.Hindi niya alam kung gaano katagal na siyang naroon, nakatitig sa mukha ng babaeng minsan niyang pinabayaan, pero ngayon, siya lamang ang iniisip niya.“Anong ginagawa mo dito?”Napalingon si Levi. Naroon ang ina ni Calista, nakatayo sa bungad ng pinto, malamig ang boses at matalim ang mga mata.“M-Ma’am,” bigkas ni Levi, mabilis na tumayo bilang paggalang.Pero hindi naitago ng babae ang galit at pagtataka. Lumapit ito, nakapamewang, at diretsong tiningnan si Levi.“Bakit ka sumunod dito sa America? At pati ospital kung nasaan ang anak ko, hinanap mo pa talaga?” tanong n