All Chapters of The Billionaire's Aggressive Maid: Chapter 141 - Chapter 150

Chapter 139 – Elise’s POV Nanginginig ang kamay ko habang hawak ang cellphone. Hindi ko alam kung tama ba ang gagawin ko, pero mas nanaig ang takot at pagkabahala. Kanina lang, tumawag si Mommy—sinabi niyang kasama na raw nila si Calista. Nasa airport na, naghihintay na lang ng boarding call papuntang States. Hindi ko na natanong ang detalye, hindi ko na rin kinaya pang ipilit na huwag siyang umalis. Ang sakit sa dibdib ko, pero alam kong hindi ko kayang itago ito kay Levi. Habang naglalakad pababa ng hagdan, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang. Para akong tinutulak ng konsensya na magsalita. Nang makita ko si Levi na tahimik na nakaupo sa sofa, hawak ang isang baso ng tubig pero halatang malayo ang tingin, napakagat ako ng labi. “Levi…” mahina kong tawag. Dahan-dahan siyang tumingin sa akin, bakas ang pagod at pagkabalisa sa mga mata niya. “Elise, may alam ka ba kung nasaan si

Chapter 141 Calista’s POVPagkababa namin ng eroplano sa U.S., malamig ang simoy ng hangin na agad dumampi sa balat ko. Para bang ibang mundo ang tinapak ko, ibang langit, ibang hangin. Dapat ba akong matuwa? Dapat ba akong masaya dahil natupad ko rin ang pangarap ng ina ko—na makarating kami rito? Pero sa bawat hakbang ko, ang puso ko ay tila naiwan sa Pilipinas… naiwan kay Levi at kay Princess."Anak, tara na," marahang wika ng mama ko habang inaayos ang suot niyang coat. Pinilit niyang ngumiti, pero bakas sa mata niya ang pag-aalala sa akin. Siguro, ramdam niya ang bigat ng bawat hinga ko.Napatingin ako sa paligid, sa mga taong nagmamadali, sa mga pamilya at magkasintahang nag-aalalayan. Ang ingay ng paligid, pero ang loob ko… katahimikan lang ang naririnig."Calista," tawag muli ni Mama. Hinawakan niya ang kamay ko at marahang pinisil. "Alam kong mabigat para sa’yo na iniwan sila. Pero anak… kailangan mo ring alagaan ang sarili mo. Minsan, kahit gaano natin kamahal ang isang tao

Chapter 143 Calista’s POV“Anak, ilang araw ka nang nahihilo. Hindi ba’t dapat nagpacheck-up ka na?” nag-aalalang sabi ni Mama habang nasa kusina kami. Nakatitig siya sa akin, halatang hindi mapakali.Napabuntong-hininga ako at umupo sa upuan. “Ma, siguro dahil sa pagod lang. Lagi kasi akong puyat, tapos dami pang iniisip.” Pilit kong iniwas ang tingin, ayokong mahalata niyang may kakaibang kaba sa dibdib ko.Pero hindi ako pinatahimik ni Mama. Lumapit siya at hinaplos ang buhok ko. “Calista, kilala kita. Hindi ka mahilig magreklamo pero ngayon nakikita ko… parang may iba. Huwag mong baliwalain.”Umiling ako. “Ma, okay lang ako, promise.” Pero habang sinasabi ko iyon, muling dumaloy ang biglaang hilo sa ulo ko. Napahawak ako sa mesa, at agad akong inalalayan ni Mama.“Diyos ko, anak! Tingnan mo na, oh! Hindi ‘yan simpleng pagod. Bukas, magpapa-check up tayo. Hindi ko na papayagan na ganyan ka lang.”Napakagat-labi ako. Totoo, ilang araw nang ganito—bigla na lang akong naduduwal sa um

Chapter 145Pagkababa nila mula sa sasakyan ay mahigpit ang hawak ng mommy ni Calista sa kaniyang kamay. Tahimik silang pumasok sa loob ng bahay, kapwa ramdam ang bigat ng kani-kanilang iniisip. Si Calista, hindi pa rin lubos na makapaniwala sa narinig mula sa doktor."Positive nga po sa pregnancy test at confirmed din sa ultrasound. Six weeks pregnant na po kayo, Miss Calista," malinaw pa ring bumabalik sa isip niya ang bawat salitang binitawan ng doktor. Nakaukit iyon sa kaniyang pandinig, parang paulit-ulit na pinapaalala na may buhay na nag-uumpisang mabuo sa loob niya.Pagkapasok nila sa sala, agad siyang naupo sa sofa. Halatang namumutla siya at nanginginig pa ang mga daliri. Umupo naman ang mommy niya sa tabi niya, marahang hinaplos ang likod niya.“Anak…” mahinang sambit nito. “Sigurado ka ba na kaya mong harapin ’to? Alam kong hindi pa malinaw sa’yo lahat, pero huwag mong isipin na mag-isa ka lang.”Napayuko si Calista, pinipigil

Chapter 147Levi’s POVAng ingay ng opisina ay parang walang tigil na alon na bumabangga sa’kin. Ang bawat tunog ng telepono, bawat pag-click ng ballpen, bawat pagbukas ng pinto ng conference room ay parang isa pang patong ng bigat sa balikat ko. Simula pa kanina ay hindi na ako halos nakahinga sa dami ng papeles at meeting na kailangang tapusin. Lahat ng tao ay tila may hinihingi sa akin—pirma, desisyon, approval, aksyon.Ito ang mundong pinili ko, ang trabahong hindi natutulog. Pero ngayong mag-isa kong binubuno ito, pakiramdam ko, kahit gaano kalapad ang balikat ko, hindi sapat.“Mr. Alcantara, may hinihintay na po kayong investors sa conference hall. Fifteen minutes na po silang nandoon.”Tumango lang ako kay Martin, ang aking secretary. Ramdam kong hinihintay niya pa ang isa pang utos mula sa akin, pero wala na akong lakas magsalita. Pinulot ko lang ang ballpen at pinirmahan ang huling dokumento na nakalatag sa harap ko. Sunod,