ตอนที่ 10 อินอวิ๋นฉวี่ 1.4

“เจ้าให้ข้าพูดแบบนั้นหมายความว่าอย่างไงกันแน่! ข้าไม่เคยต้องการให้คนผู้นั้นแผ่ลูกหลานสายสกุลอินออกมาแม้แต่น้อยตรงกันข้ามจะฆ่าไม่ให้เหลือเสียด้วยซ้ำ! ลูกหลานสายสกุลอินจะต้องมาจากข้าเท่านั้นจึงจะถูกต้อง!” รับสั่งอย่างไม่พอพระทัย

“โธ่! ฝ่าบาทไปกันใหญ่แล้ว! อย่าเพิ่งเข้าพระทัยผิดพ่ะย่ะค่ะ ทรงทำความเข้าใจเสียใหม่ว่านี้คือแผนหลอกล่อจึงต้องยกข้ออ้างเช่นนั้นออกมา หาไม่แล้วแผนต่อไปจะสำเร็จได้อย่างไร จะทำให้อุปราชไว้วางพระทัยว่าไม่มีอะไรแอบแฝงก็ต้องยกยอไปก่อนแล้วค่อยจัดการภายหลัง” เสี่ยวฉิงจื่ออธิบายกลับไปพร้อมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

“คนผู้นี้ช่างโง่เขลาเสียจริง! ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดข้าจึงทนได้มานานหลายปีเช่นนี้นะไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ” เสี่ยวฉิงจื่อรำพึงอยู่ภายในใจ

ในขณะที่ฮ่องเต้หยวนเป่ยได้ยินคำอธิบายกลับมาเช่นนั้น พระองค์พยักพระพักตร์ขึ้นลงด้วยไม่เห็นต่างจากเสี่ยวฉิงจื่อ

“จริงด้วย! จะสังหารเสด็จอาก็ต้องทำให้ไว้วางใจเสียก่อน หาไม่แล้วจะเสียแผนการทั้งหมด ดี! ใช้แผนนี้ดีที่สุดว่าแต่จะทำให้สตรีจากต้าซางและต้าเหลียงเป็นคนของเราได้อย่างไรกัน เกิดพวกนางไม่ร่วมมือด้วยแผนก็แตกกันหมดพอดี” รับสั่งถาม

และประโยคดังกล่าวทำให้เสี่ยวฉิงจื่อรีบเสนอแผนการออกมาทันทีที่สบโอกาส

“เรื่องนั้นฝ่าบาทไม่ต้องทรงกังวล ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมเถิดพ่ะย่ะค่ะองค์หญิงจากสองแคว้นที่ถูกส่งมาจะต้องร่วมมือด้วยอย่างแน่นอน เพราะสตรีที่ถูกส่งมานั้นล้วนแล้วแต่เป็นกำพร้าด้วยกันทั้งสิ้นจากการถูกอุปราชยกทัพโจมตีแคว้น อีกทั้งสองแคว้นสูญเสียชีวิตชาวเมืองไปมากจากการถูกสั่งฆ่าล้างเมืองรวมไปถึงสังหารเชื้อพระวงศ์ชายไปจนหมดสิ้น ที่เหลือรอดชีวิตอยู่ในเวลานี้ก็ตกในสภาพอยู่ไม่สู้ตาย”

“เป็นเช่นนั้นก็ดีข้าจะได้วางใจ” รับสั่งพลางยิ้มกว้างออกมาเต็มที่กับแผนกำจัดอาของตัวเอง

“แต่เดี๋ยวก่อน!” รับสั่งพร้อมยกพระหัตถ์ขึ้นเมื่อทรงคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“แล้วถ้าเสด็จอาไม่ยอมรับองค์หญิงทั้งสองแคว้นที่ข้ามอบสมรสพระราชทานให้จะทำอย่างไรต่อไปดีละ เมื่อครั้งที่เสด็จย่าทรงมีพระบัญชาให้กลับคืนวังหลวงยังไม่ยอมมาเลย นับประสาอะไรกับข้าที่เป็นเพียงแค่หลานเท่านั้น” ฮ่องเต้หนุ่มเกิดอาการฮึดฮัดขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงจุดนี้ขึ้นมาพร้อมเสียงของเสี่ยวฉิงจื่อดังขึ้น

“เหตุใดฝ่าบาทจึงทรงเป็นกังวลในเรื่องนี้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อเวลานี้ทรงเป็นเจ้าชีวิตของทุกคนในหยวนเป่ยรวมไปถึงแคว้นที่ตกอยู่ภายใต้การปกครอง ฝ่าบาทเสียเวลาเขียนพระราชสาสน์แจ้งความต้องการของพระองค์และต้องการมอบองค์หญิงทั้งสองแคว้นให้องค์อุปราชได้เชยชมเพราะความหวังดี โดยทรงเขียนย้ำไปว่าขออย่าให้องค์อุปราชปฏิเสธน้ำใจของฝ่าบาทในครั้งนี้เลยเพื่อแทนคุณที่ทรงช่วยดูแลพระองค์และทรงทำทุกอย่างเพื่อหยวนเป่ย ขอให้ทรงรับไว้เชื่อเถอะว่าองค์อุปราชจะต้องรับไว้อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

อินอวิ๋นฉีทรงนั่งครุ่นคิดตาม พลางหันกลับไปทอดพระเนตรเสี่ยวฉิงจื่อ

“เหตุใดเจ้าจึงคิดว่าเสด็จอาจะรับข้อเสนอจากข้าและยินยอมอภิเษกสมรสองค์หญิงต่างแคว้นอย่างแน่นอน เอาความมั่นใจมาจากไหนเสี่ยวฉิงจื่อ” รับสั่งถามกลับไปด้วยความแปลกใจพลางครุ่นคิดตาม

ไส้ศึกจากสองแคว้นมองใบหน้าฮ่องเต้หยวนเป่ยอยู่ชั่วชณะ เมื่อถูกถามกลับมาเช่นนั้น

“คนผู้นี้เริ่มรู้จักคิดและไตร่ตรองแล้วหรือนี่ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีความฉลาดขึ้นมาได้” เสี่ยวฉิงจื่อคิดในใจพร้อมเอ่ยกราบทูล

“เหตุที่กระหม่อมคิดเช่นนั้น นั่นก็เพราะว่าฝ่าบาทคือฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของหยวนเป่ย ไม่ใช่พระนัดดาขององค์อุปราชอีกต่อไป ทรงขึ้นปกครองบัลลังก์อย่างสมบูรณ์มีสิทธิและความชอบธรรมในทุกอย่าง ในขณะที่องค์อุปราชคือผู้สำเร็จราชการแทนเท่านั้นและมีหน้าที่จะต้องคืนพระราชอำนาจทุกอย่างให้แก่พระองค์”

ฮ่องเต้หนุ่มมีสีพระพักตร์เปลี่ยนไปทันทีเมื่อทรงได้ยินขันทีจอมสอพลออธิบายกลับมาเช่นนั้น

“จริงสิ! ตอนนี้ข้าคือฮ่องเต้ของหยวนเป่ย ไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ ที่จะต้องคอยฟังคำสั่งคนอื่นๆ อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นข้าจะใช้อำนาจอย่างไรก็ได้!” รับสั่งพลางพยักพระพักตร์ขึ้นลงพร้อมเสียงของเสี่ยวฉิงจื่อดังขึ้น

“ด้วยเหตุนี้หากฝ่าบาททรงตั้งพระทัยมอบสมรสพระราชทานให้แต่ถ้าองค์อุปราชปฏิเสธอย่างไม่มีเหตุผลอันสมควร ทั้งที่อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว หากเทียบบุรุษในวัยเดียวกับองค์อุปราชล้วนมีพระชายารวมไปถึงพระสนมมากมายจนให้กำเนิดโอรสและธิดาก็มากมี ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าใดนัก” เสี่ยวฉิงจื่อยกตัวอย่างเปรียบเปรยให้ฮ่องเต้หนุ่มเข้าใจพลางเหลือบสายตามองตลอดเวลา

“ดังนั้นถ้าจะอ้างว่าติดพันศึกสงครามก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้เพราะตอนนี้หยวนเป่ยมีแคว้นใต้ปกครองนับร้อยแคว้นเลยทีเดียวและเว้นว่างการทำสงครามมาแล้วสามปี หรือถึงแม้จะทรงมีสตรีเคียงข้างกายจริง แต่จะทรงกังวลไปทำไมในเมื่ออย่างน้อยองค์หญิงจากทั้งสองแคว้นก็ได้อภิเษกเป็นชายารองหรือในฐานะพระสนมตามลำดับ ขอเพียงแค่พวกนางได้เข้าไปใกล้ชิดองค์อุปราชให้ได้เท่านั้นก็พอแล้วพ่ะย่ะค่ะ หลังจากนั้นกระหม่อมจะรับหน้าที่จัดการต่อเอง”

คำกราบทูลของเสี่ยวฉิงจื่อทำให้อวิ๋นฉวี่ฮ่องเต้พึงพอพระทัยยิ่งนักเมื่อได้ยินเช่นนั้น

พระเนตรดำใหญ่ลุกวาวขึ้นมาเมื่อฮ่องเต้หนุ่มคิดแผนการอันแยบยลเพื่อต้องการให้อินอวิ๋นหยางพบกับจุดจบให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ หากร้องขอสวรรค์ได้อยากให้ตายลงภายในวันนี้พรุ่งนี้เลยทีเดียว

“ถ้าหากเป็นไปได้ข้าอยากให้การแต่งงานของอินอวิ๋นหยางในครั้งนี้ถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ของหยวนเป่ย ว่าอุปราชลือชื่อผู้นั้นท้ายที่สุดแล้วก็ต้องสิ้นชื่อด้วยน้ำมือของข้า ต่อไปทั่วหล้าจะมีแต่เสียงเล่าลือโจษขานอินอวิ๋นฉวี่ฮ่องเต้แห่งหยวนเป่ยไปทั่วแดนดินเท่านั้น!” ฮ่องเต้หนุ่มรับสั่งพร้อมแสยะยิ้มเหยียด ก่อนจะเค้นเสียงหัวเราะในลำคอราวคนเสียสติก็ว่าได้

รับสั่งของฮ่องเต้หยวนเป่ยทำให้เสี่ยวฉิงจื่อยืนมองด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น พร้อมเสียงของอินอวิ๋นฉวี่มีรับสั่งขึ้น

“เสี่ยวฉิงจื่อ!” รับสั่งหาขันทีคนสนิท

“กระหม่อมอยู่นี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” ขันทีไส้ศึกส่งเสียงขานรับ

แต่แล้วฮ่องเต้หนุ่มกลับต้องหยุดชะงักเมื่อพระองค์ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้อีกแล้ว

“เหตุใดจึงหลงลืมไปเสียสนิทว่าอินอวิ๋นหยางรูปงามยิ่งนัก แม้ว่าจะไม่เห็นคนผู้นั้นมานานกว่า 12 ปีแล้วก็ตามแต่ข้าก็โตมากพอและจดจำได้เป็นอย่างดี ว่าเสด็จอารูปงามกว่าเสด็จพ่อและเสด็จอาพระองค์อื่นๆ จนแม้แต่เสด็จพ่อของข้ายังริษยา ซึ่งตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหน แม้จะมีอายุที่มากขึ้นแล้วก็ตามและแน่นอนว่าขึ้นชื่อว่าสตรีก็ต้องหลงใหลบุรุษรูปงามด้วยเช่นกัน”

ทันทีที่อินอวิ๋นฉวี่รับสั่งออกมาเช่นนั้น เสี่ยวฉิงจื่อคิดออกขึ้นมาทันใด

“ฝ่าบาททรงหวั่นเกรงว่าองค์หญิงเชื่อมสัมพันธ์จากสองแคว้นจะหลงใหลอุปราชที่รูปงามอย่างนั้นเหรอ” เสี่ยวฉิงจื่อกล่าวได้เพียงแค่นั้นก็เงียบเสียงลงเมื่อฮ่องเต้หนุ่มมีรับสั่งแทรกขึ้น

“ถูกต้อง! ข้าคิดเช่นนั้นรูปโฉมของเสด็จอาแน่นอนว่าสตรีใดที่ได้เห็นจะต้องหลงใหล มีหรือที่จะทำใจลงมือสังหารได้ตรงกันข้ามพวกนางจะต้องทรยศข้า!”

รับสั่งของอินอวิ๋นฉวี่ทำให้ไส้ศึกจากสองแคว้นยืนนิ่งไปทันที

“ไม่คาดคิดว่าคนผู้นี้จะมีความคิดลึกซึ้งและแยบยลได้ถึงเพียงนี้ ดูท่าจะประเมินฮ่องเต้ผู้นี้ต่ำไปเสียแล้ว”

ในขณะที่ไส้ศึกจากสองแคว้นกำลังครุ่นคิดเรื่องของฮ่องเต้หยวนเป่ยพลันได้ยินสุรเสียงพึมพำมีรับสั่งออกมาอีก

“มีความเป็นไปได้สูงอย่างมากเลยที่ข้าจะถูกทรยศภายหลัง บุรุษหลงใหลสตรีย่อมทำได้ทุกอย่างก็ไม่ต่างสตรีที่หลงใหลและทุ่มเทให้ทั้งหมดด้วยเช่นกัน ดูท่าแผนคิดจะกำจัดเสด็จอาจะมีข้อด้อยตรงนี้เกิดขึ้นเสียแล้ว ยากนักที่จะสามารถปิดจุดอ่อนที่รู้ทั้งรู้ก็ยังดันทุรังที่จะทำต่อไปอีก” ฮ่องเต้หนุ่มรับสั่งตามที่ทรงใคร่ครวญออกมาอย่างละเอียด

“ไม่ยากเลยพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้มีทางออก!” เสียงของเสี่ยวฉิงจื่อดังแทรกขึ้นมาทันใด

ควับ! พระพักตร์หันมาทอดพระเนตรทันทีครั้นทรงได้ยินเช่นนั้น

“เจ้าบอกว่าไม่ยากอย่างนั้นเหรอ หาทางออกสำหรับเรื่องนี้ได้อย่างไร” รับสั่งถามกลับไปทันใด

เสี่ยวฉิงจื่อพยักหน้าขึ้นลงติดต่อกันพร้อมกราบทูลกลับไป

“กระหม่อมรู้จักตัวยาชนิดหนึ่งถูกแปรรูปในลักษณะของกำยาน มีคุณสมบัติพิเศษทำให้ผู้ที่สูดดมกำยานนี้เข้าไปจะเชื่อฟังในคำสั่งของคนที่ใช้กำยานนั้น สามารถสั่งให้ไปทำอะไรก็ได้ตามใจปรารถนา ซึ่งกระหม่อมจะนำมาใช้กับองค์หญิงทั้งสองแคว้นตามพระบัญชาของฝ่าบาทเพื่อวางพระทัยได้ว่า จะไม่เกิดเหตุการณ์ทรยศภายหลังแน่นอน”

คำกราบทูลของเสี่ยวฉิงจื่อทำให้ฮ่องเต้หนุ่มน้อยชะงักงันขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“จริงหรือนี่! ยังมีตัวยาที่สามารถสั่งให้ผู้ใดทำอะไรก็ได้ตามคำสั่งหลงเหลืออีกเหรอ ถ้าเป็นเช่นที่เจ้าบอกข้าเพียงแค่นี้แผนของข้าก็สำเร็จลงแล้วได้อย่างง่ายดาย” รับสั่งพร้อมเปล่งเสียงพระสรวลออกมาทันทีกับความฉลาดของพระองค์

“เสี่ยวฉิงจื่อ!” รับสั่งหาขันทีคนสนิท

“กระหม่อมอยู่ตรงนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ

“เจ้าจงเร่งไปจัดเตรียมแผนการตามที่วางเอาไว้ทุกอย่าง รวมไปถึงนำองค์หญิงจากสองแคว้นเข้ามาพบข้าก่อนที่จะมอบให้แก่อินอวิ๋นหยางผู้นั้น นำเจ้าสิ่งที่สามารถควบคุมพวกนางได้มาให้ข้าด้วย เพื่อบางทีจะได้นำไปใช้ให้เป็นประโยชน์กับเรื่องอื่น”

รับสั่งของฮ่องเต้น้อยจากหยวนเป่ยทำให้เสี่ยวฉิงจื่อมีความคิดกับฮ่องเต้หยวนเป่ยเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เมื่ออินอวิ๋นฉวี่ต้องการตัวยาดังกล่าวเพื่อนำไปใช้หาประโยชน์มากกว่านี้

“ดูท่าฮ่องเต้ผู้นี้จะต้องแสร้งทำตนเป็นคนขลาดเขลาเป็นแน่! ต้องการยาสูตรลับของข้าไปแสวงหาเพื่อประโยชน์อย่างอื่นอีก” เสี่ยวฉิงจื่อยืนครุ่นคิดอยู่ภายในใจกับรับสั่งของฮ่องเต้หยวนเป่ย ก่อนจะตัดสินใจกราบทูลกลับไป

“กระหม่อมเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ! ฝ่าบาททรงพระปรีชายิ่ง” เสี่ยวฉิงจื่อกราบทูลยกยอเป็นการตบท้ายด้วยเพราะล่วงรู้ดีว่าฮ่องเต้ผู้นี้ชอบให้ผู้คนเยินยอสรรเสริญตัวเองมากที่สุด

“ดีมาก! เสี่ยวฉิงจื่อเมื่อเจ้าเข้าใจแล้วเช่นนี้ก็ดี รีบไปจัดการสานต่อความคิดของข้า ลงมือได้เลยยิ่งเร็วเท่าไรยิ่งดี” รับสั่งพร้อมลุกจากพระเก้าอี้เสด็จพระดำเนินออกไปจากห้องทรงงาน โดยมีสายตาของเสี่ยวฉิงจื่อมองตามหลังตาไม่กะพริบ

“เห็นทีข้าจะต้องระวังตัวเองเอาไว้ให้จงหนักเสียแล้ว อินอวิ๋นฉวี่ดูท่าจะไม่เป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้” ไส้ศึกจากสองแคว้นกล่าวออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบรุดติดตามเสด็จไปอย่างกระชั้นชิด