Semua Bab ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว: Bab 21 - Bab 28

ห้องแต่งตัว ส่วนตัวของไดออนภายในสตูดิโอ BBOOM Entertainment กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ คลุ้งทั่วห้องปะปนกับกลิ่นกาแฟดำที่คริสต์วางทิ้งไว้โดยไม่แตะ ยองบอมกำลังนั่งเอนหลังพิงโซฟา ส่วนคิมโฮก็นอนตีพุงบนพรมหรูเหมือนเป็นบ้านตัวเอง“พวกนายว่าฉันหล่อขึ้นมั้ย?” ยองบอมถามเสียงจริงจัง ไดออนเหลือบมองแวบหนึ่งก่อนตอบเรียบ ๆ“ผมชี้ฟูเหมือนไม้กวาดห้องเก็บของ”คริสต์เสริม “แต่ถ้าจะเอาไปใช้ถ่ายละครพีเรียดเป็นโจรกระจอกก็อาจจะพอได้นะ”“เฮ้ย! พวกนายมันไร้หัวใจ!” ยองบอมโวยวาย พร้อมยกหมอนฟาดคิมโฮที่นอนหัวเราะสะใจอยู่คิมโฮยิ้มกว้างแล้วหันมาทางไดออนที่นั่งอ่านสคริปต์เงียบ ๆ บนโซฟาอีกมุม“แล้วนายล่ะ...จะเอาไงกับ ‘เธอ’ คนเมื่อวาน?”ไดออนชะงักนิดเดียว ไม่เงยหน้า แต่พลิกหน้าสคริปต์ช้า ๆ“ไม่มีอะไรต้องเอาไง”“เราแค่มาทำงานด้วยกัน เท่านั้น”คริสต์ยักไหล่“แต่สายตานายตอนมองเธอมันไม่เท่านั้นเลยนะ”ยองบอมลุกขึ้นมาโวยพร้อมทำท่าเลียนแบบ“ถ้าเราจะเริ่มต้นใหม่...แม้ในฐานะคนแปลกหน้า...”“โอ๊ยยยยยย ไอ้ประโ

แสงไฟภายในฮอลล์ค่อย ๆ ดับลงเหลือเพียงสปอร์ตไลต์ที่ฉายตรงกลางเวที เสียงดนตรีท่อนแรกของโชว์ดังขึ้น — จังหวะผสมระหว่างกลองจีนกับอิเล็กทรอนิกส์ที่ไดออน เป็นคนออกแบบร่วมกับทีมเสียงทุกอย่างดูพร้อมทุกคนดูนิ่ง แต่หัวใจบางคน…กลับไม่ได้สงบตามจังหวะเพลงข้าวหอมนั่งอยู่หลังฉาก คอยดูรายละเอียดการเคลื่อนไหวของนางแบบ ดวงตาเธอมองขึ้นเวทีอย่างมืออาชีพแต่ในใจ…กำลังฟังเสียงที่คุ้นเคยจากคนที่ยืนหลังไมค์ — ไดออนเสียงที่เคยกระซิบข้างหูในคืนที่ไม่มีใครอยู่ เสียงที่เธอเคยคิดว่าจะไม่มีวันได้ยินในชีวิตนี้อีกหลังจบซ้อมรอบแรก ทีมงานแยกย้ายปรับจุด เวทีว่างชั่วครู่ ไฟบนเวทีเปิดเพียงครึ่งเดียวข้าวหอมเดินขึ้นไปตรวจความเรียบร้อยบนรันเวย์ ในมือถือสมุดจดที่เต็มไปด้วยโน้ต แต่ยังไม่ทันตรวจเสร็จ ใครบางคนก็เดินขึ้นมาข้าง ๆ“ห่างไปนาน…แต่เธอยังเดินรันเวย์ได้คล่องเหมือนเดิมนะ”เธอหันขวับ พบว่าเป็นไดออนที่ยืนยิ้มบาง ๆ แสงจากข้างหลังเขาทำให้รอยยิ้มดูจาง...แต่ชัดพอให้ใจเธอสะดุดข้าวหอมพยักหน้าเบา ๆ“ฉันทำงานนี้ทุกวัน จะให้ลืมวิธีเดิ

ประตูกระจกเลื่อนเปิดเบาๆเสียงรองเท้ากระทบพื้นยางสะท้อนไปในห้องซ้อมใหญ่ที่ตอนนี้มีเพียงแสงไฟสลัวข้าวหอมกับไดออนเดินเข้ามาพร้อมกันโดยไม่พูดอะไร บรรยากาศระหว่างทั้งสองดูเรียบ...แต่ไม่เหมือนเดิมและแน่นอน—พวกเขาไม่รู้เลยว่า...“พวกแก! เงียบก่อน ๆ! มาแล้ว ๆ!”เสียงกระซิบที่ไม่ได้พยายามกระซิบเลยสักนิดดังขึ้นจากมุมห้อง ม่านผ้าด้านหลังฉากมีเงา 3 เงาโผล่หัวเรียงกันแบบผิดธรรมชาติสุด ๆคิมโฮนั่งกอดกล่องป๊อปคอร์น (ที่ไม่มีใครรู้ว่าไปขโมยจากใครมา)คริสต์นั่งไขว่ห้างท่าเป๊ะเหมือนผู้ดีอังกฤษ แต่ไหล่สั่นเพราะกลั้นหัวเราะไม่ไหว ส่วนยองบอม...ยกมือถือขึ้นอย่างมีพิรุธ ก่อนจะโดนเพื่อนทั้งสองปัดตกจากมือแทบไม่ทันข้าวหอมหยุดเท้า มองภาพเบื้องหน้าอย่างอึ้ง ๆ แล้วหลุดยิ้ม“...พวกคุณยังไม่กลับกันอีกเหรอคะ?”น้ำเสียงของเธอนุ่ม เรียบ แต่แฝงอารมณ์แบบ “ครูประจำชั้นเรียกเด็ก หลังห้องที่กำลังจับกลุ่มคุยกัน”“ก็แหม…”ยองบอมกระแอม ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้“ใครจะกลับลงคอ...ในเมื่อไฟในใจมันยังไม่มอด!”คิมโฮพย

เสียงชัตเตอร์ดังระรัว ไฟแฟลชวูบวาบไปทั่วล็อบบี้งานแสดงแฟชั่นกลางกรุงโซล พรมเทียมสีทองอ่อนทอดยาวอย่างสง่างาม คนดังทยอยก้าวเดินผ่าน ราวกับแต่ละคนถือบทบาทของตนเองบนเวทีที่ไม่มีสคริปต์ นักข่าวชะเง้อคอเล็งกล้องตามรายชื่อที่ทุกคนจับตามอง—“ดีไซเนอร์สาวดาวรุ่ง” กับ “ศิลปินชายระดับโลก” ที่จะเปิดตัวร่วมกันเป็นครั้งแรก ในขณะที่ด้านหน้าเวทีเต็มไปด้วยเสียง ความเคลื่อนไหว และแสงจ้า...เบื้องหลังกลับนิ่งสนิทอย่างน่าประหลาด ข้าวหอมนั่งอยู่หน้ากระจกโต๊ะเมคอัพ ท่ามกลางเงาสะท้อนของไฟแต่งหน้าที่ขับให้สีหน้าเธอยิ่งดูซีดลง มือข้างหนึ่งกุมสเก็ตสุดท้ายแน่น—มันคือชุดฟินาเล่ที่เธอลงรายละเอียดทุกฝีเข็ม ทุกรอยตะเข็บคือคำที่ไม่ได้พูดออกไป ทุกเส้นด้ายคือความอดทนที่ไม่เคยมีใครเห็น “คุณต้องไปดูโชว์ข้างหน้าแล้วค่ะ ดีไซเนอร์หลัก” เสียงของมินยงดังขึ้นเบา ๆ ราวกับกระซิบข้างหลัง “ถึงจะอยากหลบหน้าเขาแค่ไหน ก็ต้องยืนข้างกันให้คนเห็นนะ...” ข้าวหอมไม่ตอบ เธอเพียงสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วลุกขึ้นช้า ๆ หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ ขาทั้งสองก้าวออกจากเก้าอี้ แต่ใจยังเหมือนติดอยู่กับอะไรบางอย่างในเงาของกระจก อีกฟากหนึ่งข