All Chapters of ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว: Chapter 61 - Chapter 69

พัคจองฮุนยืนนิ่งอยู่กลางห้อง แสงไฟสลัวสะท้อนเงาของเขาทอดยาวจนกลืนไปกับพื้นมืด สายตาเขาก้มมองสร้อยข้อมือสีขาวทองที่ยังคาอยู่ตรงนั้น — มันหล่นอย่างเงียบเชียบ แต่กลับส่งเสียงดังก้องในหัวเขาคิ้วเขาขมวดน้อย ๆ ก่อนจะก้มลงเก็บขึ้นมามือหยุดอยู่ที่ตัวล็อกกลาง — ลายดอกบัวจิ๋วที่มีรอยถลอกเพียงเล็กน้อย“…เด็กคนนั้น…”เขาพึมพำเบา ๆ ดวงตาเริ่มไหววูบ…ราวกับอะไรบางอย่างกำลังเรียงต่อกันช้า ๆ ในนรกความทรงจำของเขาแล้วจู่ ๆ เขาก็หัวเราะเสียงหัวเราะแรกเบาและสั้น แต่มันค่อย ๆ บิดเบี้ยว บ้าคลั่ง และดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนปีศาจที่กำลังหัวเราะท้าทายพระเจ้า“หึ…หึ…หึ…ฮ่าๆๆๆ…ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ!!”ไดออนที่ยังนั่งกอดข้าวหอมไว้ เงยหน้าขึ้นทันที สีหน้าเขาเปลี่ยนจากตกใจเป็นสับสน และจากสับสนเป็นโกรธจัด“หัวเราะอะไรของแก…”จองฮุนเงยหน้าช้า ๆ ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าเปรอะไปด้วยเหงื่อและรอยฟกช้ำแต่รอยยิ้มของเขา — คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในห้องนี้“มึงยังจะเอาผู้หญิงคนนี้อยู่อีกเหรอ…”เสียงเขาต่ำและแหบ“ผู้หญิงที่ขายตัว…ใช้ร่างกายแลกกับทุกอย่างที่ได้มา…ไต่เต้าขึ้นมาเพราะนอนกับใครต่อใคร มีผัวไม่รู้กี่คนจนจำไม่ได้”เขาเดินเข้ามาช้า

เสียงเครื่องวัดชีพจรยังคงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอในห้องสีขาวเงียบสงบ ร่างของข้าวหอมนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ เปลือกตาของเธอปิดสนิท แต่แววตาใต้เปลือกตาขยับเบา ๆ เหมือนกำลังฝันอยู่ในโลกอีกใบ — โลกที่ยังเต็มไปด้วยความมืด ความกลัว และเศษเสี้ยวของความทรงจำที่ยังไม่ต่อกันสมบูรณ์ข้างเตียงด้านหนึ่ง ไดออนนั่งนิ่ง มือของเขาจับมือข้าวหอมไว้แน่น ไม่กล้าคลายออกแม้แต่วินาทีเดียว มือคู่นั้นเย็นลงเล็กน้อย แต่เขายังเชื่อว่าความอบอุ่นจะส่งผ่านจากเขาไปถึงเธอได้อีกฝั่งหนึ่ง หญิงสาวในชุดสีเรียบ นั่งหลังตรง แต่ไหล่สั่นเป็นจังหวะ มือทั้งสองข้างประสานแน่นบนตัก เหงื่อเย็นไหลจากฝ่ามือปะปนกับน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหลสวีอิงหราน — ผู้หญิงที่เคยหลบอยู่ในเงามืดตลอดสิบปี วันนี้กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าน้องสาวที่เธอเคย “ทิ้งไว้” ในห้องที่ไม่มีแสงเธอไม่เอ่ยคำขอโทษ ไม่มีเสียงสะอื้นที่ดังเกินไป มีเพียงเสียงหายใจสั่น ๆ ที่กลั้นอารมณ์ไม่ไหว“ข้าว…” เสียงเธอเบา ราวกับไม่แน่ใจว่าตัวเองกล้าพอจะพูดหรือไม่“ถ้าเธอไม่ตื่นขึ้นมา...พี่ก็ไม่มีเหตุผลจะอยู่บนโลกนี้อีกเหมือนกัน”น้ำตาหยดใหม่ไหลลงสู่มือที่ประสานแน่นยิ่งขึ้น เธอไม่กล้าเงยหน้า ไม

[หน้าห้องพักผู้ป่วย – เวลา 10:10 น. วันถัดมา]เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมเสียงเจื้อยแจ้วที่แค่ได้ยินก็น่าปวดหัว“เปิดเร็วๆ แม่หญิงฟ่านเฉียน! นี่ข้าหอบของกินมาจากร้านดังนะยะ!”ไดออนสะดุ้งเฮือกจากที่กำลังหั่นแอปเปิล ข้าวหอมที่นั่งกินข้าวต้มอยู่บนเตียงถึงกับยิ้มกลั้นหัวเราะ“เสียงแบบนี้…ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร”ประตูเปิดออก—ปรากฏร่าง เพื่อนสาวตัวแสบประจำแก๊ง Rice Design Group ใส่แว่นกันแดดตัวใหญ่ กระเป๋าสะพายสองใบ มือหิ้วถุงอาหารเกือบสิบถุงเหมือนจะมาปิกนิก“แก๊สสส! ยัยข้าว! ทำไมโทรหาแกไม่ได้เลยยะ!”เพื่อนเดินเข้ามาจุ๊บหน้าผากข้าวหอมแรงจนเธอเซไปข้าง“แม่! แกผอมไปนะ ห้ามอดข้าวอดน้ำเข้าใจมั้ย ช่วงนี้แฟนดารากำลังแรง อย่าเพิ่งอกหัก!”ไดออนสำลักน้ำอยู่ข้างเตียง ข้าวหอมหัวเราะกลั้นเสียง“ไม่มีอกหักค่ะ…แค่หัวใจบวมนิดหน่อย”“ว้ายยยยยยย!!!” เสียงเพื่อนแสบลากยาว “นี่ยังกล้าเล่นมุกอีกเหรอ!?”เธอวางถุงอาหารลงจนเต็มโต๊ะ “พวกเราเป็นห่วงจะตายห่า คิดว่าแกไปติดเกาะหรือโดนลักพาตัวไป!”ข้าวหอมกับไดออนสบตากันเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร…แค่ยิ้มจาง ๆ ที่มีความหมายเกินคำอธิบาย[อีกมุม – โทรศัพท์ของข้าวหอมสั่นเบา ๆ]เธอหย

[หน้าห้องพักโรงแรม ที่จัดเป็นเรือนหอชั่วคราว– มิลาน เวลา 20:45 น.]ไดออนเปิดประตูห้องพักหรูบนชั้นดาดฟ้า ข้าวหอมในชุดเดรสยาวหลังเปลี่ยนออกจากชุดเจ้าสาวเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง“คืนนี้…” เธอพูดเสียงเบา“ไม่ต้องมีอะไรหวานมากก็ได้นะคะ แค่เราอยู่ด้วยกันก็พอแล้ว”ไดออนยิ้มบาง“ถ้าเฮียบอกว่าเตรียมเทียน หอม กลีบกุหลาบ และไวน์ไว้หมดแล้วล่ะ…”“เฮีย—!” ข้าวหอมเขินจนหูแดง แต่ยังไม่ทันได้ดุจริง ๆ —ตึง! ตึง! ตึง!เสียงเคาะประตูดังลั่น พร้อมเสียงเจื้อยแจ้วโหวกเหวกคุ้นหู“เปิดเร็ว! เพื่อนเจ้าสาวขอเข้าตรวจห้อง!”“แค่มาเช็คว่าไม่มีพิธีแปลก ๆ แบบคล้องประตูอะไรเท่านั้นเอง!”“เฮียไดออนซ่อนกุหลาบใต้เตียงรึเปล่า เราขอดู!”ข้าวหอมเบิกตากว้าง ไดออนถอนหายใจแล้วหันไปกระซิบ“…ดวงใจกับมินยงมาแน่”ประตูเปิดออก —ดวงใจ, มินยง, และ คิมโฮ ยืนถือกล่องของขวัญ กับไวน์คนละขวด เดินเข้ามาแบบไม่รอเชิญ“อ๊ะ! บรรยากาศดีอยู่นะ” ดวงใจ หันไปรอบ ๆ“เฮียจัดได้มินิมอล ไม่เว่อร์นะ…ไม่เหมือนตอนขอแต่งงาน!”คิมโฮ ยกไวน์ขึ้นมา“เราเอาแชมเปญมาฉลองให้คืนแรกครับ!”“เฮียไดออน คนป๊อปปูลาร์อันดับหนึ่ง…ผู้ไม่เคยเป็นสามีใครมาก่อน!”ข้าวหอมเอามื

ค่ำคืนงานเลี้ยงเล็ก ๆ หลังพิธีแต่งงานที่มิลาน สวนดาดฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยไฟประดับสีอุ่น แสงจากโคมไฟระย้าสะท้อนแก้วแชมเปญบนโต๊ะกลม เสียงดนตรีแจ๊สคลอเบา ๆ เคล้ากับเสียงหัวเราะของแขกผู้ร่วมงานในบรรยากาศที่อบอวลด้วยความสุขข้าวหอมในชุดเดรสผ้าซาตินสีงาช้าง สะบัดชายกระโปรงเบา ๆ เดินออกมายังระเบียงที่ตกแต่งด้วยไม้เลื้อยและเทียนหอม ลมเย็นพัดปะทะใบหน้าเบา ๆ พร้อมกลิ่นดอกมะลิจากกระถางใกล้ตัวเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ข้อความใหม่เพิ่งถูกส่งเข้ามาไม่กี่นาที“พี่ขอโทษที่ไม่ได้ไปงานของน้อง...แต่เจี่ยเจียสัญญาว่า จะกลับไปมองรอยยิ้มที่สดใสของเธอในเร็วๆนี้นะ”ข้าวหอมอ่านจบก็เงียบงันไปครู่หนึ่ง ดวงตาเริ่มรื้นน้ำใส ๆ โดยไม่รู้ตัว เธอยิ้มบาง ๆ เหมือนต้องการซ่อนความรู้สึกไว้เพียงคนเดียว‘เจี่ยเจีย’ — สวีอิงหราน พี่สาวต่างแม่ของเธอ ผู้หญิงที่เคยทำให้เธอร้องไห้มากที่สุด…แต่ก็เป็นคนเดียวที่พร้อมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเธอที่สุดเช่นกันเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นด้านหลัง ก่อนที่วงแขนอบอุ่นจะโอบเอวเธอไว้แน่น กลิ่นโคโลญจ์อ่อน ๆ แบบเฉพาะของเขาแตะจมูกในทันที“พี่สาว...ส่งข้อความมาเหรอ?”เสียงทุ้มนุ่มของไดออนกระซิบถามเบา ๆ ใ