All Chapters of ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว: Chapter 41 - Chapter 50

ในความหวานนั้นไม่มีใครรู้เลยว่า มีเสียงกดปากกาบนโต๊ะดังชัดในความเงียบพัคจองฮุนนั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว แสงจากจอคอมพิวเตอร์สาดเข้าดวงตาเขาอย่างไม่ปรานี บนหน้าจอคือคลิปไลฟ์ของไดออน ที่ยังเล่นวนอยู่ที่วินาทีเดิม—“ใช่ครับ…เธอคือข้าวหอม และผม...รักเธอ”เขาไม่กดปิด ไม่เลื่อนข้าม ไม่แม้แต่เบือนหน้า ฟังซ้ำไปซ้ำมา เหมือนต้องการให้ถ้อยคำนั้น “ตอก” ลงในหัวใจให้ลึก…ลึกกว่าเดิมมือที่ถือปากกากระตุกเบา ๆ ก่อนจะหยุดนิ่ง เขาหลับตา… และภาพความทรงจำที่เขา “ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง” ก็ฉายชัดขึ้นในหัว[สามปีก่อน]เช้าที่อากาศสดใส…แต่กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่เขาไม่เคยลืม เขากำลังก้าวออกจากบ้าน ทว่าต้องชะงักเมื่อเห็นฝูงคนมุงแน่นอยู่ริมรั้ว เสียงแมวร้องโหยหวนดึงดูดความสนใจโบโบ้—แมวพันธุ์บองกอนขนฟูของเขา มันติดอยู่บนกิ่งไม้ ขาหลังพันกับเส้นลวด เลือดไหลหยดลงพื้น ตัวห้อยกลางอากาศเหมือนชะตากำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายไม่มีใครกล้าขยับ ไม่มีใครกล้าเสี่ยง…ยกเว้นเธอหญิงสาวตัวเล็ก ๆ โผล่เข้ากลางวง หยิบเก้าอี้แถวนั้นก่อนปีนขึ้นเกาะกิ่งไม้ที่โค้งงอ เสียงแกร๊ก! ดังพร้อมกิ่งไม้ที่แทบหัก เธอคว้าโบโบ้ไว้ในอ้อม

สตูดิโอส่วนตัวของ BBOOM Entertainment – เวลา 23:07 น.เสียงเครื่องโปรเจกเตอร์พ่นภาพขึ้นบนจอขนาดใหญ่กลางห้องบนหน้าจอคือคลิปที่ถูกเก็บไว้ตลอดสองปี คำว่า "Footage: กล้องสำรองโรงแรม XX – วันที่ XX/XX/20XX" ปรากฏขึ้นข้าวหอมยืนนิ่ง มือกำแน่นข้างลำตัว ไดออนยืนอยู่ข้างเธอ โอยองบอมเป็นคนควบคุมการฉายในคลิป ข้าวหอมในชุดเดรสเรียบ นั่งอยู่ที่บาร์ของโรงแรมกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอยิ้มบาง ๆ พูดคุยธรรมดา พนักงานนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ เธอรับมาดื่ม ไม่กี่นาทีให้หลัง เธอเริ่มหน้าแดง ตาหนัก พูดไม่ชัด และพยักหน้าแบบเบลอ ๆจากนั้น ชายแปลกหน้ารูปร่างท้วมเดินเข้ามา คุยกับหญิงคนนั้น ก่อนจะช่วยกันประคองข้าวหอมที่หมดสติแล้วพาออกจากจอไดออนมองภาพนั้นนิ่ง ขากรรไกรเกร็งแน่น แม่เขาจะเคยเห็นภาพนั้นมาก่อน“ฉากต่อไปคือจุดตัดสิน…” โยองบอมพูดเสียงเรียบคลิปตัดไปที่ในห้องพัก ชายแปลกหน้าวางข้าวหอมลงบนเตียง กล้องอีกมุมจับภาพชัดเจนว่าเขากำลัง…ปลดกระดุมเสื้อตัวเองทันใดนั้น ประตูถูกเปิดออกอย่างเร่งรีบสวีเฉียนเกอพุ่งเข้ามา ภาพชัดเจนว่าเขาต่อยชายแปลกหน้าจนล้ม หลังจากล้มเขาก็รีบวิ่งออกจากห้องไป สวีเฉียนเกอ…รีบเข้าไปดูข้าวหอมที่ย

ณ ห้องลับ –แห่งหนึ่งในโซล เวลา: 00:26 น.เสียงกระดาษถูกพลิกอย่างช้า ๆ ก้องสะท้อนอยู่ในห้องเงียบสงัด แสงไฟเพดานสาดลงตรงกลางโต๊ะไม้ยาว สีขาวสะอาดสะท้อนผิวเย็นเยียบของรูปถ่ายนับร้อยที่วางเรียงกันเป็นแนวตรงทุกภาพมีหญิงสาวคนเดียวกันปรากฏอยู่ในเฟรม — ข้าวหอมดีไซเนอร์สาวที่กำลังเป็นกระแส ผู้คนรู้จักเธอในฐานะนักออกแบบดาวรุ่งแต่คนที่ยืนอยู่ตรงนี้…รู้ดีว่าเธอเคยเป็น “เด็กตัวเล็ก ๆ” ที่ร้องไห้ในความมืดภาพแรก—เธอกำลังรับเชิญขึ้นเวทีเปิดตัวแบรนด์แฟชั่นฝรั่งเศสภาพถัดมา—เธอยืนถ่ายภาพกับตัวแทนบริษัทญี่ปุ่นอีกภาพ—เธอเดินเข้าอีเวนต์คนเดียวใต้แสงแฟลชพร่างพราวแต่สิ่งที่เจ้าของมือที่กำลังพลิกภาพสนใจ…ไม่ใช่ข้าวหอม…แต่คือ “เงา”ในภาพที่หนึ่ง มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังแขกผู้ชมในภาพที่สอง เขานั่งแถวหลังสุดของห้องประชุมในภาพที่สาม เงาของเขาอยู่ตรงกระจกด้านหลัง…สายตาหยุดอยู่ที่เธออย่างแนบเนียนและเขาอยู่ในแทบทุกภาพไม่ได้อยู่ตรงกลาง…ไม่ได้อยู่ในสายตา…แต่ “อยู่เสมอ”มือเรียวค่อย ๆ วางภาพลงทีละใบ สายตาคู่หนึ่งที่เฉียบคมกว่ากล้องวงจรปิดกำลังจับจ้อง อ่านทุกแววตา แกะรอยทุกเจตนา และคำหนึ่งก็หลุดออกจากริมฝีป

ห้องนั่งเล่น – สตูดิโอส่วนตัวของ Rice Designบนจอโปรเจกเตอร์ ฉายข่าวสดจากช่องดัง พาดหัวสีแดงขึ้นเต็มหน้าจอ“KHS เสื่อมศรัทธา พัคจองฮุนเงียบเกินไป?”เสียงผู้ประกาศยังดังเป็นพื้นหลัง ขณะกล้องจับภาพการเคลื่อนไหวของสื่อมวลชนที่ปักหลักอยู่หน้าสำนักงานใหญ่ของ KHSรอบโต๊ะไม้กลางห้อง มีแก้วน้ำ กระดาษโน้ต และแท็บเล็ตวางอยู่ระเกะระกะ สมาชิกรวม 6 คน — ไดออน, ข้าวหอม, คิมโฮ, มินยง, ยองบอม และคริส — นั่งล้อมวงกันอยู่แม้น้ำในแก้วจะใกล้หมด แต่บทสนทนายังคงเข้มข้น บางคนขมวดคิ้ว บางคนพิมพ์อะไรยุกยิกในโทรศัพท์ แต่ไม่มีใครพูดเล่นไดออน วางแท็บเล็ตลงบนโต๊ะก่อนพูดชัดถ้อย“เขาไม่หยุดแน่ เราอาจทำให้เขาเงียบลงได้ชั่วคราว…แต่คนแบบนั้นจะเก็บแรงไว้เล่นงานเราหนักขึ้น”คิมโฮ เอนตัวพิงพนักโซฟา สายตานิ่งสนิท“ผมว่าไม่เกิน 48 ชั่วโมงจะมีข่าวใหม่ เขาอาจไม่เล่นงานข้าวหอมตรง ๆ แต่จะโจมตีผ่านพาร์ตเนอร์ทางธุรกิจ หรือสร้างข่าวให้ดูเหมือนเรื่องภายในบริษัท”คริส ลากกราฟบนจอแท็บเล็ตขึ้นมาโชว์“เราต้องกันแบรนด์ของข้าวหอมให้ขาดจากความเกี่ยวข้องกับ KHS อย่างเป็นระบบ ไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์…แต่ในเชิงเอกสารและพันธะสัญญาด้วย”“ผมเสนอให

สองวันหลังเริ่มออกแบบประตูห้องประชุมเปิดพรวดโดยไม่เคาะ ยองบอมเดินเข้ามาพร้อมถุงกระดาษยักษ์ในมือ“เวลากู้โลกมาถึงแล้ว!” เขาประกาศเสียงดังตามมาติด ๆ คือมินยงที่หอบแฟ้ม Moodboard แน่นอก หน้าผากมีเหงื่อประปรายอย่างกับวิ่งมาและคริสที่หิ้วลังกระดาษ ตัวอย่างผ้า โปสเตอร์ และอุปกรณ์ทุกอย่างราวกับจะตั้งสตูดิโอใหม่คิมโฮเดินเข้ามาเงียบ ๆ เป็นคนสุดท้าย…แต่ดวงตาเป็นประกายราวกับได้ลงสนามจริงยองบอม “เราขอแจ้งว่า ทีมงานสายแฟทุกคน…ยึดห้องนี้เพื่อปั่นงานโชว์โลกแล้ว!”มินยง (ทิ้งตัวลงโซฟา หอบหายใจ)“เธอทำชุด เราปั้นอารมณ์ให้! มาเลยจ้า mood, tone, theme, tears, drama, vogue — ทุกคำ!”ข้าวหอม (ยิ้มขำแต่ยังอึ้ง)“พวกเธอว่างขนาดนี้เลยเหรอ?”คริส (จัดแฟ้มลงบนโต๊ะอย่างเรียบร้อยราวกับประชุมรัฐสภา)“ไม่ว่างหรอกครับ…แต่เราแค่รู้ว่า ถ้าข้าวหอมล้ม เราจะไม่มีใครสั่งข้าวเที่ยงให้ตรงเวลาตลอดสัปดาห์”คิมโฮ (เสียงนิ่ง แต่จริงใจ)“และไม่มีใครควบคุมแสงสีเวทีให้สมกับคอนเซ็ปต์ ‘งดงามแม้โดนเหยียบย่ำ’ ได้ดีกว่าเธอ”โต๊ะกลางถูกเปลี่ยนเป็น Moodboard Station ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีมินยงปาดเหงื่อแล้ววางภาพหญิงสาวลุคเปรี้ยวแต