All Chapters of ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว: Chapter 51 - Chapter 60

Backstage – Palais de Tokyo, Paris เวลา: 16:42 น. (หนึ่งชั่วโมงก่อนเริ่มโชว์)บรรยากาศเบื้องหลังอบอวลด้วยกลิ่นสเปรย์ฉีดผ้า ไอน้ำจากเตารีดไอน้ำ และเสียงตะโกนเบา ๆ ปนเปภาษาหลายประเทศ—ฝรั่งเศส เกาหลี อังกฤษ ญี่ปุ่น ทีม Rice เดินแทรกอยู่ในพื้นที่ขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ทุกคนมีจุดประจำของตัวเองชัดเจน ราวกับคณะละครที่ซ้อมบทสุดท้ายมาแล้วร้อยรอบมินยง กำลังจัดเรียงชุดแต่ละเลเยอร์ตามลำดับการแสดง มือเธอขยับเร็วแต่แม่นยำ ริมฝีปากขยับพึมพำบทพูดเปิดตัวราวกับสะกดเวที คริส กดเช็กค่าความสว่างแสงไฟบนมือถือที่เชื่อมกับบอร์ดเวที หน้าจอเขียวเหลืองสะท้อนในแว่นตา ยองบอม ยืนอยู่ใกล้จอควบคุมไลฟ์ คุยกับหัวหน้าทีมโปรดิวเซอร์ฝรั่งเศสด้วยท่าทางมั่นใจ สลับภาษาอังกฤษ-เกาหลีโดยไม่ต้องคิด คิมโฮ เดินวนเวียนรอบชุดโชว์ ดูเส้นพับกระโปรง ตรวจเท็กซ์เจอร์เนื้อผ้าว่าตรงกับไฟที่ตั้งค่าหรือไม่ส่วน ข้าวหอม ยืนอยู่ในมุมเงาของห้อง สูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยมือข้างหนึ่งที่ยังมีด้ายพันติดนิ้วจากการเย็บเมื่อคืน เธอหันไปมองหุ่นโชว์ตัวสุดท้ายที่ถูกคลุมด้วยผ้าขาว — ชุดที่เปรียบเสมือน "ร่าง" แห่งความทรงจำทั้งหมดของเธอ“แผลเย็บของฉัน…จะถูกเปิ

กลางดึกวันเดียวกับโชว์ของข้าวหอม ตึกสำนักงานใหญ่ในกังนัมปรากฏร่างชายแข็งแกร่งยืนอยู่หน้ากระจกสูงสุดของห้องทำงาน เบื้องหน้าเขาคือแสงไฟของโซลยามค่ำคืน — ปลายหอคอยนัมซานสว่างไสวอยู่ไกล ๆหน้าจอโปรเจกเตอร์ด้านหลังฉาย “เทรนด์โซเชียลเรียลไทม์”#ResilienceShow#ข้าวหอมเย็บชุดสดกลางเวที#RiceDesignOriginalหน้าจอวูบไหว พร้อมเสียงแจ้งเตือนจากทีม PR ที่ไม่หยุด“ข่าวเท็จต้นทางในบอร์ดญี่ปุ่นถูกแบน IP”“มีแหล่งข่าวใหม่ในฝรั่งเศสโพสต์ว่าจองฮุนเคยซื้อดีไซน์เงาจากตลาดมืด”“ช่องข่าว K-Trend TV ถอนโฆษณา…”จองฮุนเหยียดริมฝีปากเล็กน้อย มือเขายังกำหมัดแน่นอยู่ข้างลำตัว แต่ไม่ใช่ความตกใจ…มันคือความ ไม่เชื่อเขาพึมพำกับตัวเอง“พวกแกคิดว่าแค่นี้จะล้มฉันได้งั้นเหรอ…”เขาหยิบแท็บเล็ตขึ้นมา กดเปิดโฟลเดอร์ที่เขาเคยใช้ต่อรองกับหลายบริษัทในอดีต ภาพเอกสาร ภาพถ่าย ภาพจากกล้องวงจรปิด แต่มันเหมือน “ไร้น้ำหนัก” ไปหมด…เมื่อเทียบกับคลิปเย็บชุดสดของข้าวหอมเขาขมวดคิ้ว“พวกนั้น…รู้และแก้เกมได้ยังไง”“ใครในทีมฉันที่หักหลัง…”ทันใดนั้น…เสียงแจ้งเตือนใหม่เด้งขึ้นมาในหน้าจอ อีเมลลับ จากผู้ใช้ไม่ทราบชื่อ ไฟล์แนบชื่อว่า: her-ba

[ด้านนอกโรงพยาบาล – เวลา 11:14 น.]รถ SUV สีดำจอดรออยู่ที่ประตูด้านข้าง ไม่มีสื่อ ไม่มีเสียงหวีดร้อง ไม่มีไฟแฟลช มีเพียงทีมผู้ช่วยของ BBOOM Entertainment 2 คน ที่กั้นพื้นที่ไว้เงียบ ๆ และเปิดประตูให้ไดออนพาข้าวหอมออกจากอาคารหญิงสาวสวมหมวกไหมพรมเรียบ ๆ หน้าสด และแว่นกรองแสง ไดออนจับมือเธอแน่น — ไม่หลบสายตาใครทั้งนั้นทั้งคู่ขึ้นรถไปอย่างเงียบงัน รถเคลื่อนตัวออกจากโรงพยาบาลทันที[ขณะเดียวกัน – อีกฟากหนึ่งของเมืองโซล]ในห้องประชุมส่วนตัวชั้นบนสุดของตึก HYK Group แสงอาทิตย์ส่องผ่านผ้าม่านขาวลงบนโต๊ะกระจกยาว พัคจองฮุนยืนพิงริมหน้าต่าง สูบบุหรี่ไฟฟ้าช้า ๆ ข้าง ๆ เขาคือชายในชุดสูทสีเทา ผู้เป็น “สายรายงานเฉพาะกิจ” ของเขา“พวกเขาไปโรงพยาบาลจริงครับ”“จิตเวชเฉพาะทาง… และเข้าออกไม่ผ่านประตูหน้า”จองฮุนพยักหน้าช้า ๆเขาไม่ถามอะไรเพิ่ม แค่เดินไปหยิบมือถือบนโต๊ะ เลื่อนดูภาพที่เพิ่งถูกส่งมาในแชทลับ — เป็นภาพกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลจากอีกมุมหนึ่งข้าวหอม…กำลังเดินเคียงข้างไดออน สีหน้าเธอซีดแต่แน่นิ่ง คล้ายกับคนที่พยายาม “ประคองบางอย่างที่กำลังแตก”จองฮุนยิ้ม ไม่ใช่รอยยิ้มเยาะ แต่คือ “รอยยิ้มที่รอจังห

แม้ฝนจะหยุดแล้วตั้งแต่เช้ามืด แต่กลิ่นชื้นและอากาศเย็นยังเกาะอยู่ทั่วทั้งห้อง เหมือนเศษเสี้ยวจากเมื่อคืนยังไม่ไปไหนข้าวหอมไม่ได้นอนหลับจริงจัง เธอนั่งกอดเข่าบนโซฟา มองออกไปนอกกระจกบานใหญ่ที่ยังมีรอยฝ้าจางจากไอน้ำในคืนก่อน ดวงตาเธอแดงคล้ำเหมือนคนร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา เส้นผมรวบลวก ๆ ชี้ไม่เป็นทรง มือหนึ่งถือสมุดร่างงาน อีกมือวางบนเข่า—นิ้วเธอขยับเล็กน้อยเหมือนลังเลจะเปิดหน้าถัดไปหน้าเดิมนั้น…เป็นภาพร่างชุดเดรสที่ยังไม่เสร็จ เส้นสายดูขาดช่วง บางจุดมีรอยลบดินสอแรงเกินไปจนกระดาษบางลงเธอเพิ่งเข้าใจ ว่าความว่างเปล่าของสมุดโน้ตไม่ใช่เพราะหมดไอเดีย แต่เพราะหัวใจมัน “ตึง” จนกลัวจะลากเส้นผิด แล้วทำให้ทุกอย่างพังเสียงประตูห้องนอนเปิดแผ่วเบา ไดออนเดินออกมาเงียบ ๆ เขาไม่ได้พูดอะไรในทันที แค่หยุดมองเธออยู่ตรงนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ภาพของข้าวหอมที่เคยนั่งวาดชุดด้วยแววตาเปล่งประกาย วันนี้กลับนั่งนิ่งอย่างกับอีกคนหนึ่งเขาเดินเข้ามาช้า ๆ นั่งลงข้างเธออย่างเงียบ ๆ“เมื่อคืน…ข้าวฝันอีกแล้ว” เสียงเธอแผ่วราวกับพึมพำ“ฝันว่าอะไรหรือ”ข้าวหอมไม่ตอบทันที เธอเม้มปากแน่น“ไม่แน่ใจ…มันเหมือนจะเป็นความจริง…แต่ก็เหม

แสงจากจอคอมพิวเตอร์เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยังเปิดอยู่ในห้องทำงานบนชั้นสูงสุดของ HYK Groupพัคจองฮุนยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกสูง มือกุมไว้ข้างหลังแน่น ร่างของเขาถูกล้อมรอบด้วยแสงสีฟ้าอ่อน ๆ จากหน้าจอ และเงาที่ทอดอยู่บนพื้นก็ดูยาวน่าเกรงขามราวกับอสูรในความมืดใบหน้าเรียบเฉยของเขาเหมือนรูปปั้นหิน แต่ใครก็ตามที่รู้จักพัคจองฮุนดีพอจะเข้าใจ……ว่าเงียบแบบนี้ น่ากลัวที่สุด“กูให้เวลาพวกมึงหามากี่วันแล้ว”เสียงเขาดังขึ้นอย่างราบเรียบในความมืด — แต่หนักหน่วงกว่ากระสุนชายในชุดสูทเทาที่ยืนอยู่ใกล้โต๊ะขยับตัวเล็กน้อย แผ่นหลังตึงเปรี๊ยะ เขาก้มหน้าตอบด้วยเสียงที่พยายามควบคุม“ข้อมูลจากฝั่งโรงพยาบาล…เราดึงได้เท่าที่ระบบเปิดเผยครับ อ้างว่าเป็นข้อมูลที่ ‘ถูกปิดสิทธิ์การเข้าถึง’ ทั้งหมด”“แล้วไอ้เด็กหน้าใสนั่นล่ะ”“…ยืนยันว่าเขาได้รับเอกสารบางอย่างจากหญิงปริศนา ไม่ทราบชื่อ ไม่รู้แหล่งที่มา”“แต่…เราไม่สามารถเข้าถึงเนื้อหาข้างในได้เลยครับ”ความเงียบเข้าครอบคลุมอีกครั้ง ก่อนที่จองฮุนจะหัวเราะออกมา — เบา ๆ แต่บาดลึกเสียงหัวเราะที่ไม่ได้แสดงความขบขัน…แต่มันคือเสียงของคนที่ “โกรธจนเย็นชา”“ใครให้สิทธิ์มันเปิดก่อน