All Chapters of ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว: Chapter 31 - Chapter 40

เสียงล็อกประตูดังเบา ๆข้าวหอมวางกระเป๋าผ้าไว้บนโต๊ะ หยดน้ำฝนบางส่วนที่ติดชายกระโปรงหยดลงบนพื้นไม้ เสียงแผ่ว ๆ ดังขึ้นในความเงียบที่เกือบหลอกหลอนห้องพักของเธอเงียบเกินไป ราวกับมันรับรู้ว่าเจ้าของห้อง…กำลังแบกความจริงหนักอึ้งกลับมาเธอไม่ถอดรองเท้า ไม่เปิดไฟ แค่เดินตรงไปที่โซฟาแล้วทิ้งตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง มือคว้ากล่องสีดำขึ้นมากอดไว้แน่นเหมือนเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยังยึดตัวเองไว้กับโลกนี้ได้ในหัวของเธอ…ยังคงหมุนวนไปกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป การเดินเคียงข้างไดออน การถูกจับตามอง ถูกแอบถ่าย ถูกจิ้น ถูกตั้งคำถาม แต่สิ่งที่ทำให้ใจสั่นยิ่งกว่าทั้งหมด คือกล่องในมือที่เธอรู้แน่…ว่าต้องเปิดมันเธอนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง มือค่อย ๆ คลายออกจากการกอดแน่น แล้วเปิดฝากล่องขึ้นอย่างช้า ๆภายใน มีเพียงแฟลชไดรฟ์สีดำด้าน กับกระดาษโน้ตแผ่นเล็กบนกระดาษนั้น เขียนด้วยลายมือเรียบ เฉียบ และเยือกเย็น“บางอย่าง…เธอควรเห็นด้วยตาตัวเอง”ข้าวหอมจ้องตัวอักษรนิ่ง ๆ ใจเธอเต้นแรงแต่ไร้เสียง มืออีกข้างยื่นไปเปิดแล็ปท็อปตรงหน้า เสียบแฟล

เสียงกระทะกระทบตะหลิวดังเป็นจังหวะ กลิ่นไข่ดาวบนกระทะเทฟลอน และเสียงฮัมเพลงเบา ๆ ของข้าวหอมที่หลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว กลายเป็นเช้าวันใหม่ที่...ดูเหมือนบ้าน ไดออนยืนพิงกรอบประตูครัว แขนกอดอก ยิ้มมองภาพตรงหน้า ไม่ใช่โชว์ ไม่ใช่ภาพในความทรงจำ ไม่ใช่เสียงกรี๊ด...แค่ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดลำลอง กำลังยืนทอดไข่ดาวแบบที่เขาชอบมาตลอด “ยังจำได้ด้วยเหรอว่าเฮียชอบไข่ดาวไม่สุก” เสียงเขาทักจากด้านหลัง พร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ข้าวหอมสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองเขานิดหนึ่งก่อนหันกลับ “ข้าวแค่ทอดแบบที่ข้าวชอบกิน” “โกหกไม่เก่งเหมือนเดิมเลยนะ” เขายิ้มขำ ยักคิ้วนิด ๆ แล้วเดินเข้าไปชิดตัวเธอ กระซิบเบา ๆ ข้างหู “นี่ถ้าใส่ซอสแม็กกี้แทนซอสมะเขือเทศ เฮียจะซึ้งเลยนะ…” “ฝันไปเถอะ” ข้าวหอมวางตะหลิวลง หันมาจ้องหน้าเขาเต็ม ๆ จังหวะนั้นเอง...ปลายจมูกของทั้งคู่ก็ชนกันเบา ๆ เธอต้องเบี่ยงตัวหลบ แก้มร้อนวาบเหมือนไฟแลบ “เฮีย ก็ยังไม่เปลี่ยนเลย…” “อะไร…ยังหล่อเหมือนเดิม?” “ยังชอบยียวนเวลาไม่รู้จะพูดอะไรนั่นแหละ!” เธอแกล้งตีแขนเขาเบา ๆ ก่อนเดินหนีออกมาหยิบจาน ไดออนหัวเราะในลำคอ ยักไหล่อย่างคนรู้ตัวว่ากำลังทำคะแน

ซัมชองดง – คอนโดของข้าวหอมเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือดังไม่หยุด รัวเป็นจังหวะเหมือนหัวใจที่เต้นแรงอย่างไร้เหตุผล ทั้ง Instagram, Twitter และ LINE เด้งขึ้นแทบจะพร้อมกัน[LINE – Minyong ]: “ข่าวบ้าอะไรเนี่ย!? เธอเห็นยัง!?”[IG Mention]: “@fanacc_kpop: ดีไซเนอร์คนนั้นคือใครกันแน่?”[Twitter]: “#DesignerWhispers #ข้าวหอมข้าวหอมยืนนิ่งอยู่กลางห้อง หน้าจอโทรศัพท์ในมือสว่างวาบขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า จังหวะการสั่นของเครื่องในมือทำให้เธอเหมือนอยู่ในโลกที่กำลังถูกเขย่าอย่างรุนแรงเธอค่อย ๆ เลื่อนสายตาไปมองหน้าจออีกครั้งภาพในบทความที่กำลังแชร์กันว่อนโซเชียล คือภาพของเธอเอง—ในชุดเดรสสีครีมที่เธอใส่ในคืนที่เธอ "ไม่อยากจำ" กำลังยืนอยู่กับชายคนหนึ่งในเงามืด ภาพถูกครอบตัดอย่างจงใจให้ดูคลุมเครือ ใบหน้าของเธอพร่าเลือนแต่เพียงพอจะให้คนเดาได้ว่าเป็นใครไม่มีคำอธิบาย ไม่มีคำชี้แจง มีเพียงคำถามที่ทุกคนอยากรู้...โดยไม่แคร์ว่าเธอพร้อมจะเล่าหรือไม่ข้าวหอมกำโทรศัพท์ไว้แน่น สายตาเริ่มพร่า หัวใจบีบรัดเหมือนมีบางอย่างค่อย ๆ บีบคอเธอจนหายใจไม่ออกติ๊งติ๊ง—เสียงกดออดหน้าประตูดังขึ้น ขัดจังหวะวังวนของความคิด

เขานั่งนิ่ง รอให้เธอพร้อม“แล้วตอนนี้…อยากจำแล้วหรือยัง?” เขาถามเสียงเบาข้าวหอมพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาเธอมีความลังเล แต่ก็เปล่งประกายบางอย่างที่ต่างจากเมื่อครู่“ข้าวไม่อยากวิ่งหนีอีกแล้ว ถ้าเขาเป็นคนสำคัญจริง ๆ… ข้าวก็ไม่ควรทิ้งเขาไว้ข้างหลัง แม้แต่ในความทรงจำ”น้ำเสียงของเธอสั่นเพียงเล็กน้อย แต่เด็ดเดี่ยวเธอหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อช้าลง คล้ายยอมรับกับตัวเองมากกว่าพูดให้ใครฟัง“แต่ก็ยังไม่รู้เลย…ว่าเขาคือใคร”ไดออนยิ้มออกมาบาง ๆ ยิ้มที่ไม่มีความกดดัน ไม่มีความสงสาร แต่เต็มไปด้วยการเข้าใจและการยอมรับ“งั้นก็รอให้เขาเปิดตัวเองสิ” เขาพูดนุ่มนวล“บางที…คนที่น้องข้าวรออาจกำลังรอข้าวอยู่เหมือนกัน”ข้าวหอมชะงักไป คำพูดนั้นสะกิดบางอย่างในใจเธอ เธอหันมาสบตาเขา แววตาอ่อนโยนปนความแปลกใจ แล้วพูดเสียงเบา“ขอบคุณนะ ที่ไม่เร่งให้ข้าวต้องรู้ทุกอย่างทันที”ไดออนหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ“ก็เฮียเองยังใช้เวลาตั้งนานกว่าจะยอมรับว่าตัวเองรักน้องข้าวเลย”เธอหรี่ตามองเขา “เฮียพูดอะไรนะ?”“เปล๊า~ เฮียบอกว่า…ชาเธอหอมดี” เขายกแก้วชาในมือขึ้นดื่ม กลบรอยยิ้มเขินที่เริ่มขึ้นที่มุมปากข้าวหอมกลั้นยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร แ

เสียงลมหายใจของเช้าวันใหม่ยังบางเบา แสงแดดอ่อนลอดผ่านผ้าม่านโปร่งบางในห้องพักหรูของตึกสูงกลางกรุงโซล สีทองนวลแตะต้องพื้นไม้เบา ๆ คล้ายอ้อมกอดของวันใหม่ที่ยังไม่ตื่นเต็มตา เงาร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งยืนพิงราวระเบียง มือหนึ่งแนบโทรศัพท์กับใบหู อีกมือกำราวระเบียงไว้แน่น ขณะสายโทรศัพท์เชื่อมต่อออกไปที่หนึ่ง ในชั่วอึดใจเสียงปลายสายดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าแต่คุ้นเคย“อะไรของนายแต่เช้า ไดออน… ฉันเพิ่งหลับ หลังสะสางเอกสารไอดอลเจ็ดวงเสร็จ”เสียงของโอยองบอม—CEO แห่ง BBOOM Entertainment คนเดิมที่ไม่เคยพักผ่อนอย่างแท้จริง แม้ในเวลาที่โลกหลับสนิท“ฉันจะไลฟ์ตอนสิบโมง” ไดออนตอบกลับด้วยเสียงนิ่ง เรียบ แต่มีแรงกดดันแฝงอยู่ในทุกถ้อยคำ“ขอห้องไลฟ์ของบริษัท ใช้ทุกแพลตฟอร์มที่เรามี”เขาหยุดหายใจชั่วครู่ ก่อนพูดชัดเจนในถ้อยคำต่อมา“ฉันจะพูดเรื่องของฉันกับข้าวหอม…ให้ชัดเจน”ความเงียบจากปลายสายกินเวลาสั้น ๆ แต่กดทับความรู้สึกในอากาศได้อย่างน่าประหลาด ราวกับอีกฝ่ายกำลังประเมินขอบเขตของผลกระทบทั้งหมดที่คำพูดนี้จะก่อขึ้นและเมื่อเสียงของยองบอมกลับมาอีกครั้ง—มันไม่ใช่เพื่อนขี้ง่วงคนเดิม แต่คือเสียงของผู้บริห