Semua Bab ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว: Bab 11 - Bab 20

บรรยากาศใน THM Pub ร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ใช่เพราะแสงไฟหรือเสียงเพลง...แต่เพราะแรงอารมณ์ที่กำลังปะทุใต้พื้นผิวของผู้ชายคนหนึ่งดวงตาคมของ เฉิงชิงอี (ไดออน) กำลังจับจ้องภาพตรงหน้า...ข้าวหอม ยืนพูดคุยกับชายผู้เป็นเจ้าของงานอย่าง พัคจองฮุน ระยะห่างระหว่างทั้งคู่แทบไม่มี ช่องว่างระหว่างร่างกายเหมือนแฝงความลับบางอย่าง เขาไม่รู้ว่าทั้งสองสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่แค่เห็นสายตาจองฮุนที่มองเธอ...เขาก็อยากจะพุ่งเข้าไปทันที“จะเข้าไปเหรอ” เสียงเข้มของ บอมบอม เอ่ยเตือน ขณะที่คว้าข้อมือเพื่อนรักไว้“ปล่อยกู”“ใจเย็นดิ มึงรู้จักไอ้จองฮุนน้อยไปแล้วสินะ”ไดออนเบี่ยงมือออก หายใจลึกพยายามกดอารมณ์ที่พุ่งพล่าน ‘เธอเป็นของเขาแล้วเหรอ…หรือแค่กูยังไม่พอ’“ต้องขอบคุณคุณจริง ๆ ครับ” เสียงนุ่มทุ้มของจองฮุนกล่าวพร้อมยิ้มมุมปากให้ข้าวหอม“คุณพูดเหมือนเรารู้จักกันมานาน” เธอหลบตาเล็กน้อย“บางคนไม่ต้องใช้เวลาก็รู้ว่า...ควรค่าแก่การรู้จัก” คำพูดที่จงใจทิ้งนัยไว้ในอากาศ พร้อมจ้องลึกจนหญิงสาวต้องเบือนหน้ายังไม่ทันจะสนทนาต่อ ลูกน้องคนสนิทของเขาเข้ามากระซิบ เขาจึงหันมาบอกเธอ“งั้นผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะครับ ไว้ค่อ

ในห้องนั่งเล่นข้าวหอมเปิดประตูบ้าน ค่อย ๆ หันกลับไปมองเขาอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วผลักบานประตูให้เปิดออกช้า ๆ“เข้ามาก่อนสิคะ”เธอพูดเบา ๆ โดยไม่ต้องเอ่ยคำเชื้อเชิญยืดยาว เขาเดินตามเข้าไปโดยไม่ลังเล ก่อนประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ทิ้งความวุ่นวายไว้ด้านนอกแสงไฟอุ่นในห้องนั่งเล่นค่อย ๆ ไล่ความเย็นชาในใจของทั้งสอง และ...ค่ำคืนนี้ ก็เพิ่งจะเริ่มต้นเขานั่งบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง หันไปมองเธอเดินเข้าไปในครัว ก่อนจะกลับออกมาพร้อมแก้วน้ำอุ่นผสมน้ำผึ้งมะนาว 2 แก้ว“เห็นคุณดื่มไปเยอะในงาน เลยทำอันนี้มาให้ค่ะ”เธอยื่นให้ เขารับไว้เงียบ ๆ ก่อนดื่มช้า ๆ สายตายังไม่ละไปจากเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว“คุณเห็นด้วยใช่ไหม?”เขาเอ่ยขึ้นช้า ๆ พร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้… ใกล้จนเธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง“หะ…เห็นอะไรคะ?”“ว่า…คืนนี้ผมอยากอยู่กับคุณ...แค่สองคน”เขากระซิบเบา ๆ พร้อมกลิ่นหอมอ่อนจากลมหายใจที่ทำให้เธอเคลิ้ม“ตะ...ตัวคุณหอมจัง” ‘โอ้ยยยย ยัยข้าว พูดอะไรออกไปเนี่ย!’เขาหัวเราะเบา ๆ สบตาเธอ“ชอบเหรอ หึ...”‘ชอบค่ะ ชอบมากเลย!’ แต่เธอกลับแค่ยิ้ม...แล้วหลบตาเขาไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่นั่งนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้น เหม

ประตูใหญ่เปิดออกในจังหวะที่ไม่ควรที่สุด...ชายหญิงคู่หนึ่งเดินโอบกันเข้ามา ก่อนจะแลกจูบกันอย่างเร่าร้อนราวกับลืมโลก ทั้งที่อีกมุมยังมีคนสองคนจ้องมองอยู่อย่างตะลึงมือหนึ่งกอดเอว มือหนึ่งลูบต้นขา ไม่มีแม้สำนึกถึงสาธารณะ จากนั้นทั้งคู่พากันหายเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว ก่อนเสียงประตูจะ...ปัง!“ไม่ต้องเบามือนะหนุ่มน้อย เต็มที่เลย เจ้ชอบบบ~!”เสียงแสบหูดังแว่วมาทันก่อนประตูจะปิด เงียบงันอีกครั้ง...บรรยากาศเงียบ...จนได้ยินเสียงกลืนน้ำลายตัวเองข้าวหอมหน้าแดงปลั่ง เธอหันไปมองหน้าไดออน ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ของตัวเองกับเขา‘ถ้าเพื่อนไม่โผล่มา...เราจะเลยเถิดไปไกลแค่ไหนนะ…’เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้น...ติ๊ง!เสียงข้อความจากมือถือของไดออนดังขึ้นกะทันหันเขาหยิบขึ้นมาดู“ขอให้คืนนี้เป็นคืนที่มีความสุขนะคะ ^^ ถ้าจะใช้มุมไหนในบ้านก็ตามสบายเลยค่ะ รับรองว่าคืนนี้ทั้งคืนฉันจะไม่ออกจากห้องนี้แน่นอน😏 – มินยง”ไดออนชะงัก มือที่ถือโทรศัพท์สั่นนิด ๆ ด้วยความพยายามกลั้นหัวเราะ“มินยง...” เขายื่นมือถือให้ข้าวหอมดูข้าวหอมเห็นข้อความแล้วแทบจะเอาหน้าซุกหมอน ร้องเส

รถของเธอหมุนดริฟต์เข้าโค้งสุดท้าย ปิดโชว์ด้วยการหมุนตัวหนึ่งรอบ ก่อนเบรกลงช้า ๆจังหวะพอดีที่เขาวิ่งมาถึง—ทันเห็นเธอก้าวลงจากรถ ทันเห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมาหลายเดือน แต่ก็ทัน... เห็นใครอีกคนที่เดินเข้าหาเธอก่อน“เกอ...” เขาพึมพำบางอย่างออกมาชายหนุ่มร่างสูงในชุดลำลอง เดินตรงเข้ามายืนบังเธอไว้ จากนั้นก็โอบบ่าของเธอไว้แน่น แน่น... ราวกับต้องการประกาศอะไรบางอย่างต่อหน้าทั้งสนามเขาหัวเราะเบา ๆ—แต่แววตาที่มองตรงมาหาไดออน... ไม่ขำแม้แต่นิดเดียว“เพิ่งรู้ว่า คนที่เคยทิ้งเธอไว้ได้... กล้ากลับมามองเธออีกครั้ง”น้ำเสียงของชายคนนั้น คนที่เขาคุ้นเคย ไม่ได้ดัง ไม่ได้ขู่ ไม่ได้ขึ้นเสียง แต่ทุกคำของเขา หนักพอจะฝังหมัดลงกลางอกไดออน... โดยไม่ต้องแตะตัวไดออนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สองมือกำแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว เขาไม่โต้กลับด้วยความบ้าระห่ำ...แต่เขาเลือก “เงียบ” และ มองแค่เธอคนเดียวข้าวหอม...ไม่หลบตา แต่ก็ไม่ได้สบตากลับ เธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ข้าง ๆ เขา เหมือนกำลัง... “รอคำตอบ” หรือไม่ก็ “ทดสอบ” อะไรบางอย่าง“ผมไม่ได้กลับมา เพื่อขอร้องให้เธอย้อนกลับมา” ไดออนพูดเสียงเรียบ แต่ชัดทุกคำ“ผมกลับมา... เพื่อยืนอยู

หลังจากวันนั้นที่ไดออนได้เจอกับข้าวหอม เขาดื่มจนเมาไร้สติ ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาที่นี่ได้ยังไง บ้านพักตากอากาศที่ไหนสักแห่งที่เขาไม่คุ้นเคย ริมทะเลที่เงียบสงบเขาไม่รู้ว่าใครพามา แต่เหล้าขวดหนึ่งที่อยู่ข้างเตียงทำให้เขาคิดว่า ‘มันคงไม่ใช่ฝัน’ประตูห้องเปิดออก เสียงส้นรองเท้าแตะพื้นไม้สะท้อนเบา ๆ ก่อนที่ ‘ซอนา’ เข้ามา“ไดออน ยองบอมสั่งให้ฉันพานายมาพักที่นี่สักระยะ”“หึ ทำไมมีเหล้าแค่นี้” เขาถามเสียงแหบในสภาพเสื้อเชิ้ตยับยู่ยี่“ดีที่ยังมีเหล้ามาด้วยตั้ง 1 ขวด ฉันให้เวลานายได้ย้อมใจได้เท่านี้ และมันจะสิ้นสุดลงแค่ขวดนี้ขวดเดียวเท่านั้น”“หากนายยังอยาก เริ่มต้นใหม่ นายอย่าทิ้งตัวตนของตัวเองไปแบบนี้สิ นายรู้ดีว่าความเมามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย”ซอนาวางขวดน้ำเปล่ากับยาแก้เมาค้างลงข้างเตียงก่อนจะเดินออกไป“นายก็อยู่ที่นี่ให้สบายใจก่อนก็แล้วกัน ฉันยกเลิกคิวงานให้หมดแล้ว วันนี้ถ้านายอยากจะล้ม... ก็ขอให้ล้มให้สุด แต่ถ้าจะลุก...ฉันจะรออยู่ข้างนอก” หลังพูดจบซอนาก็เดินออกไปจากห้อง เสียงคลื่นเบา ๆ กระทบชายหาดยามเช้า ได