All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 141 - Chapter 150

แต่ตอนนี้กว่าจะเข้าใจก็สายไปเสียแล้วผ้าห่มถูกกำไว้แน่น ชายร่างสูงใหญ่ซุกใบหน้าลงกับหมอน ค่อย ๆ ขดตัวเป็นก้อนกลมใหญ่ จมดิ่งอยู่กับความรู้สึกจนหาทางออกไม่เจอในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง“นี่ เธอจะไปหาโจวจิ่งอันแล้วจะลากฉันมาด้วยทำไมเนี่ย” หลีโย่วพูดขณะขับรถ“ชายหญิงอยู่กันสองต่อสอง ไปหาถึงที่มันดูไม่ดี ต้องเลี่ยงข้อครหา” ซูมั่วตอบหลีโย่ว “...”“เหอะ ๆ งั้นเธอบอกฉันหน่อยสิว่าถ้าชายหญิงอยู่กันสองต่อสองแล้วผู้หญิงจะตุ๋นซุปให้เขากินได้เหรอ” หลีโย่วพูดอย่างจนปัญญา“มั่วมั่ว ถ้าชอบเขาก็ยอมรับสิ จะมาทำเหนียมอายอะไรกัน อีกอย่างโจวจิ่งอันก็ชอบเธอเหมือนกัน สองคนน่ะใจตรงกันจะตาย”ซูมั่วที่เห็นว่าอีกฝ่ายเข้าใจผิด “...”“เธออย่าคิดส่งเดชนะ เมื่อคืนรุ่นพี่กล้าเข้ามาช่วยฉันไว้ ฉันก็แค่ซาบซึ้งใจ...” ซูมั่วถอนหายใจ“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” หลีโย่วขมวดคิ้วถามทันทีซูมั่วเล่าโดยข้ามเรื่องของฟู่อี้ชวนไป บอกแค่ว่าเลิกงานดึกแล้วเจอขโมย เมื่อหลีโย่วได้ฟังก็พูดด้วยความเป็นห่วงว่า“พระเจ้า อันตรายขนาดนี้ เกือบไปแล้วนะเนี่ย”“ทำไมเธอเลิกงานตั้งสี่ทุ่มล่ะ? เพิ่งเข้าทำงานไม่ใช่เหรอ? พนักงานใหม่ทำงานหนักขนา

บอกว่าตอนแรกคุณชายก็เงียบไปแล้ว นึกว่าสงบลงแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้สะอึกสะอื้นขึ้นมาอีก ใครได้ยินก็เศร้า ใครเห็นก็ถึงกับน้ำตาไหลในห้องโถงด้านหน้า คุณท่านฟู่ที่กำลังดื่มชาก็ได้ยินดังนั้นจึงวางถ้วยชาลง แล้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า“ทำงานเหนื่อยยังรู้จักพัก ร้องไห้เหนื่อยแล้วก็หยุด พักให้พอแล้วค่อยร้องต่อ”พ่อบ้าน เอ่อ...“เราไม่ทำอะไรสักอย่างเหรอครับ? คุณชายเป็นแบบนี้ ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ ไม่แน่อาจจะกระทบกับงานวันจันทร์ด้วย” พ่อบ้านพูดด้วยความเป็นห่วง“ไม่ต้องไปสนใจ ก็แค่สองวันเท่านั้น ถ้ามันกระทบกับงาน ตำแหน่งประธานฟู่ซื่อกรุ๊ปของเขาก็คงจะรักษาไว้ไม่ได้ เดี๋ยวก็มีพวกหมาป่าจ้องจะขย้ำอยู่ข้างหลังเอง” คุณท่านฟู่พูดอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อพ่อบ้านได้ยินดังนั้นก็นึกถึงลูกนอกสมรสคนนั้นที่อยู่ข้างนอก อายุน้อยกว่าคุณชายน้อยเพียงครึ่งปี ตลอดหลายปีที่ผ่านมาคุณท่านไม่เคยอนุญาตให้พวกเขาเข้าบ้านเลย ไม่ต้องพูดถึงการมีชื่ออยู่ในทะเบียนตระกูล“คุณชายขยันมาตั้งแต่เด็ก กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย คงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอกครับ” พ่อบ้านกล่าวแค่รู้สึกว่าน่าสงสารมาก ถึงจะเสียใจก็เสียใจได้แค่ส

“คุณงีบสักหน่อยไหมครับ บ่ายสองผมจะมาปลุกตรงเวลา” หลี่หยวนกล่าว“ไม่นอนแล้ว เอาพรีเซนเทชั่นที่จะประชุมตอนบ่ายมาให้ฉันดูตอนนี้เลย” ฟู่อี้ชวนกล่าว“ประชุมตอนห้าโมงครับ ไม่ต้องรีบ ท่าน...” หลี่หยวนพูด แต่ยังไม่ทันจบประโยค พอสบตากับประธานฟู่ เขาก็รีบหุบปากแล้วส่งไฟล์ไปให้เขามองสภาพจิตใจของเจ้านายตัวเองแล้วรู้สึกว่ามันไม่ปกติอย่างมากแล้ววันนี้จนถึงตอนนี้ก็ไม่พูดถึงเรื่องคุณนายน้อยเลยสักนิด ทั้ง ๆ ที่เมื่อวันเสาร์เจ้านายก็เพิ่งได้ข้อมูลบริษัทที่คุณนายน้อยทำอยู่ไม่ใช่เหรอ?นึกถึงพฤติกรรมบ้าคลั่งของเขาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ทั้งแจ้งตำรวจ ทั้งจ้างแฮกเกอร์ให้หาที่อยู่ของคน ทำไมพอผ่านไปแค่สุดสัปดาห์เดียวถึงได้ไม่สนใจไยดีเลยล่ะ?คืนวันศุกร์เขาไม่ได้ตามไปด้วย หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วทำไมคุณท่านถึงต้องส่งคนมาคอยจับตาดูท่านประธานฟู่ด้วย อีกฝ่ายก็ไม่ได้บอกเหตุผลเสียด้วยในใจของหลี่หยวนเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถาม ได้แต่สืบเรื่องของบริษัทติ่งเซิ่งเทคโนโลยีต่อไปใกล้เวลาเลิกงาน เขานำข้อมูลใหม่ที่หามาได้ในช่วงกลางวันมารายงานให้ท่านประธานฟู่“คุณนายน้อยทำงานอยู่ที่ฝ่ายออก

“เธอไม่ได้หวังอะไรจากคุณเลย คุณก็ไม่ได้เสียอะไรเลยสักนิด กลับกันเป็นคุณนายน้อยที่คอยดูแลเรื่องอาหารการกินและความเป็นอยู่ของคุณมาตลอดสองปี แถมเดือนที่ผ่านมาก็ยังบาดเจ็บหลายครั้ง”ดังนั้นเมื่อพิจารณาโดยรวมแล้ว คุณนายน้อยเป็นฝ่ายที่เสียหายมากที่สุดเลย ประธานฟู่จะมาตอแยไม่เลิกทำไมกัน? ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะแบ่งทรัพย์สินของเขาไปครึ่งหนึ่งเสียหน่อยเมื่อฟู่อี้ชวนได้ยินผู้ช่วยพูดเช่นนั้น เขาก็จ้องอีกฝ่ายเขม็ง อยากจะโกรธและโต้เถียงกลับไปแต่ก็ไม่มีเหตุผลใด ๆ เลย เหมือนภูเขาไฟที่กำลังจะปะทุแต่ถูกสะกดกลั้นเอาไว้ทั้งเป็นใช่แล้ว ซูมั่วแต่งงานกับเขาสองปี ซักผ้าทำอาหารล้วนเป็นหน้าที่ของเธอ เขาไม่เคยให้เงินเธอเลยสักครั้ง ปกติเรื่องซื้อกับข้าวทำอาหารก็เป็นเงินของเธอเองทั้งนั้น ไม่ต้องพูดถึงเรื่องซื้อของขวัญอะไรเลยแล้วเขายังเป็นคนสั่งให้ซูมั่วห้ามเปิดเผยตัวตน ห้ามเรียกตัวเองว่าเป็นภรรยาของเขา เขาไม่เคยให้สิ่งของหรือสถานะอะไรกับเธอเลยดังนั้นซูมั่วคงจะเสียใจและผิดหวังถึงที่สุดใช่ไหม? ถึงได้ยอมหย่าโดยไม่เอาทรัพย์สินอะไรเลย ไปแต่ตัวอย่างหมดจด อยากจะตัดขาดกับเขาโดยสิ้นเชิงเมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้ ขอบตาข

นี่หมายความว่า ตลอดสามปีที่ผ่านมาเธอเป็นแค่ ‘ตัวแทน’ งั้นเหรอ?คนที่ฟู่อี้ชวนรักคือ “เพื่อนทางอินเทอร์เน็ตที่ไม่รู้จัก” ที่เคยคุยกับเขาตอนมัธยมปลาย ไม่ใช่ตัวเธอดังนั้นพอได้อยู่กับซูมั่วสองปีก็เลยกลับไปชอบเธออีกครั้งสินะ!เพราะตั้งแต่แรกฟู่อี้ชวนก็ชอบแค่เธอคนเดียว!การที่เธออยู่เคียงข้างเขาในโลกความจริงมาตลอดสามปี ยังสู้การอยู่เป็นเพื่อนคุยในโลกออนไลน์ไม่ได้เลย!เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่ซินหย่าก็ยิ่งเกลียดมากขึ้น เธอกัดฟันกรอด แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาตตอนนี้ฟู่อี้ชวนเข้าไปในห้องแล้ว เลยไม่เห็นสีหน้าที่บิดเบี้ยวและชั่วร้ายของผู้หญิงคนนั้นขณะที่เขากำลังจะปิดประตู ทันใดนั้นก็มีบางอย่างมาขวางไว้ที่ขอบประตู“อี้ชวน นายก็บอกเองว่านายไม่ค่อยเข้าใจเรื่องความรัก แล้วทำไมนายถึงคิดว่าตัวเองชอบซูมั่วล่ะ? เมื่อก่อนนายน่ะเกลียดเธอมากเลยนะ!” เย่ซินหย่าดันประตู พยายามจะเข้ามาให้ได้“ส่วนฉัน ฉันคบกับนายนะ รักแรกของนายคือฉัน ความรู้สึกที่นายมีให้ฉันต่างหากคือความรัก!”“นายลืมช่วงเวลาดี ๆ ที่เราคุยกันตอนม.ปลายไปแล้วเหรอ? เราคุยกันเรื่องแข่งขันโอลิมปิกคณิตศาสตร์ เรื่องความฝันของแต่ละคน เราต่างให้กำ