All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 161 - Chapter 170

ในห้องวีไอพีเห็นทุกคนมีท่าทางหัวเราะสนุกสนาน ซูมั่วก็ไม่ได้รู้สึกวุ่นวาย กลับรู้สึกถึงความเป็นจริงอย่างหนึ่ง ราวกับตัวเองเชื่อมต่อกับโลก และยืนอยู่บนความเป็นจริงตลอดสองปีที่แต่งงาน เธอปิดกั้นวงสังคมทั้งหมด อยู่แค่รอบตัวฟู่อี้ชวน ไม่ได้สัมผัสกับชีวิตที่มีชีวิตชีวาแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วยกแก้วเหล้าจิบเล็ก ๆ หนึ่งอึก ยิ้มจาง ๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความสุขจากการผ่อนคลายเธออาศัยจังหวะไปเข้าห้องน้ำจ่ายค่าอาหาร เมื่อทุกคนรู้เข้าก็พากันจะหารเงินกับเธอ แต่ซูมั่วกลับยิ้มและบอกว่าไม่เป็นไร“พวกเราชวนคุณมากินข้าวไม่ได้อยากให้คุณเลี้ยงข้าวนะ ทุกคนหารกันดีกว่า” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งพูด“ฉันรู้ ครั้งหน้าค่อยหารกันเถอะ พวกคุณคงจะไม่ชวนฉันกินแค่ครั้งเดียวหรอกใช่ไหม?” ซูมั่วยิ้มพูดสุดท้ายทุกคนก็ไม่สามารถขัดเธอได้ ซูมั่วยังช่วยเรียกรถแท็กซี่ให้เพื่อนร่วมงานที่ดื่มหนักอีกด้วย ทุกอย่างจัดการอย่างเรียบร้อย“ว้าว ซูมั่ว ก่อนจะได้รู้จักคุณฉันคิดว่าคุณดูเย็นชาอยู่บ้าง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะอ่อนโยนแบบนี้ ดูแลคนอื่นเก่งมากเลยนะ” เพื่อนร่วมงานพูดชมซูมั่วยิ้ม แล้วพูด “ฉันแค่ทำเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง”“แต่ค

“จะเป็นไปได้ยังไง! นี่ไม่ใช่ว่าฉันก็ทะเลาะกันจนไม่แม้แต่จะกลับบ้านเลยเหรอ” หลีโย่วพูด“งั้นมาอยู่กับฉันก่อนก็ได้ ถึงในมุมการแต่งงานทางธุรกิจจะพูดได้ว่าตระกูลฟู่กับตระกูลหลีเป็นการร่วมมือที่แข็งแกร่งก็เถอะ แต่...” ซูมั่วพูด“ฟู่อี้ชวนชอบแค่เย่ซินหย่า เธอเข้าไปแทรกไม่ได้หรอก ถ้าแต่งไปก็จะทุกข์ทรมานไปทั้งชีวิต”เธอแต่งงานมาสองปีก็ได้รับความทุกข์ทรมาน จนเกือบเอาชีวิตไปทิ้ง ส่วนหลีโย่วที่แต่งงานเพื่อครอบครัวก็ต้องอดทนไปทั้งชีวิต ยิ่งน่าสงสารกว่าอีก“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่มีวันกระโดดลงกองไฟเองแน่นอน” หลีโย่วพูดพลางตบไหล่เธอซูมั่วพยักหน้า กลัวว่าหลีโย่วจะถูกบีบให้แต่งงาน แต่คิดว่าตระกูลหลียังไม่น่าจะถึงขั้นต้องขายลูกสาว“ว่าแต่เธอรู้ชื่อยัยมือที่สามเกรดต่ำคนนั้นได้ยังไงน่ะ? อย่างมากฉันก็รู้แค่ว่าเธอแซ่เย่เอง” หลีโย่วพูดออกมาอย่างไม่ได้ใส่ใจ แล้วก็มองไปรอบ ๆซูมั่วพลันรู้สึกตื่นตระหนกชั่วขณะ จากนั้นก็อธิบายโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า“ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธอเคยส่งข่าวซุบซิบพวกนั้นให้ฉันเหรอ ฉันก็เลยไปหาดู แล้วเจอโพสต์อื่นที่มีบอกชื่อ”หลีโย่วหันกลับมามองเธอ แล้วพูด “เธอไปตั้งใจค้นหาเลยเหรอ?

หัวหน้าฝ่ายธุรกิจยิ้มโดยไม่ได้พูดอะไร แล้วมองหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้งถึงอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่าพนักงานใหม่คนนี้จะไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมรุ่นของท่านประธานโจว แต่ยังเป็นภรรยาของฟู่อี้ชวนผู้เป็นประธานฟู่ซื่อกรุ๊ปด้วย เรียกได้ว่าซ่อนตัวตนอยู่กลางเมืองอย่างแท้จริง พอพวกเขารู้เรื่องนี้เมื่อช่วงเช้า ทุกคนต่างก็ช็อกไปหมด“เดี๋ยวก่อนค่ะ หัวหน้าทุกท่าน...” ซูมั่วยิ่งฟังก็ยิ่งงง จึงเอ่ยขึ้น“เส้นสายอะไรคะ? หรือว่า สาเหตุที่ทุกคนมาหาฉันเป็นเพราะประธานโจวคะ?”“ไม่ใช่หรอก พวกเขาเข้ามาหาเธอเพราะสถานะคุณนายฟู่ต่างหาก” ซ่งผิงตอบทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘คุณนายฟู่’สามพยางค์นี้ ซูมั่วก็แข็งค้างทันทีเธอปกปิดเรื่องคู่แต่งงานของตัวเองไว้ แม้แต่ในการประชุมเมื่อวานก็ยังเบลอชื่อของฟู่อี้ชวน คนพวกนี้รู้ได้ยังไง?เธอถามออกไปด้วยความสงสัย หัวหน้าฝ่ายบุคคลก็รีบพูด“อย่าเข้าใจผิดนะ พวกเราไม่ได้ใช้วิธีผิดกฎหมายตรวจสอบเรื่องส่วนตัวของคุณ”“คือแบบนี้นะ เมื่อคืนประธานฟู่โพสต์ในอินสตสแกรม แชร์ทะเบียนสมรส ชื่อกับรูปตรงกันหมด พวกเราก็เลยรู้ว่าคุณนายฟู่ก็คือคุณ” หัวหน้าฝ่ายธุรกิจพูดซูมั่วได้ยิน มือที่ถือตะเกียบก็จับแน่

รุ่นพี่ [พวกเธอหย่ากันแล้วแต่ฟู่อี้ชวนยังโพสต์ข้อมูลแต่งงานต่อสาธารณะ ทำให้เธอกลายเป็นเป้าของทุกคน เขาคงไม่ยอมรามือแน่ ถ้าถึงขั้นนั้นจริง ๆ ฉันจะช่วยเธอติดต่อทนาย]ซูมั่วหลุบตามองข้อความของอีกฝ่าย กล่าวขอบคุณ เธอรู้สึกว่าตัวเองควรต้องเตรียมตัวให้พร้อมจริง ๆฟู่อี้ชวนลงมือกับติ่งเซิ่งแล้ว ทั้งยังตามตอแยเธอไม่เลิก เดิมทีเธอคิดจะรักษาหน้าให้ตระกูลฟู่ ไม่ได้อยากหักหน้ากันแบบนี้ แต่ตอนนี้ล้วนเป็นฟู่อี้ชวนที่กดดันกันนึกถึงอำนาจของฟู่อี้ชวน ซูมั่วกำหมัดแน่น แววตาฉายแววเด็ดเดี่ยวถึงแม้จะสู้ได้ยาก เธอก็จะดิ้นรนให้ถึงที่สุด ในเมื่อออกจากกรงมาแล้ว เธอก็ไม่อยากกลับไปอีก......ช่วงเย็นเวลาเลิกงาน ริมถนนหน้าตึกใหญ่เฟอร์รารี่จอดอยู่ข้างทาง ที่เบาะคนขับคือหลีโย่วกำลังเติมลิปสติกเห็นว่าใกล้ได้เวลาแล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์เตรียมลงจากรถ ทว่าด้านข้างกลับมีโรลส์รอยซ์สีดำคันหนึ่ง จอดหน้ารถเธอหนึ่งตำแหน่งพอดีเดิมทีเธอไม่คิดจะสนใจ แต่อีกฝ่ายก็เปิดประตูรถเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นแผ่นหลังยังดูคุ้นตาเล็กน้อยตอนที่ชายคนนั้นปิดประตูรถหางตาเหลือบไปเห็นข้างทาง จึงชะงักเล็กน้อยแล้วหันหน้ามาพูด “คุณหลี”“เ

ใจเย็นลงก่อน อย่าตื่นตระหนก ไม่เป็นไรหรอก ยังมีคุณปู่ฟู่อยู่ เขาคงไม่ยืนดูเฉย ๆ แน่“ต่อให้เชิญเทพมา การหย่าครั้งนี้เป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว” ซูมั่วพูดเสียงหนักแน่นเด็ดขาด“ได้ งั้นไว้เจอกันตอนนั้นแล้วกัน” ฟู่อี้ชวนพูดซูมั่วเบือนหน้าหนี ไม่มองเขาอีก แต่ก็ยังพยายามสะบัดมือให้หลุดจากอีกฝ่าย ขณะเดียวกันก็ให้หลีโย่วช่วยดึงเธอออกหน่อยหลีโย่วได้สติแล้ว ใช้แรงดึงมืออีกครั้ง ขณะเดียวกันยังยกเท้าไปกระทืบรองเท้าหนังของฟู่อี้ชวนด้วย“หย่ากันแล้ว ผัวเก่าที่ดีก็ควรจะทำตัวเหมือนตายไปแล้วสิ!” หลีโย่วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ฟู่อี้ชวนหลบไปพลางยังดึงซูมั่วไว้ไม่ยอมไป ตอนนี้ซูมั่วจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยมืออีกข้าง และพูดกับผู้ชายคนนี้“ถ้านายยังไม่ปล่อยอีกฉันจะแจ้งตำรวจ นายอยากให้คุณปู่ฟู่ต้องไปสถานีตำรวจอีกรอบเหรอ?”ฟู่อี้ชวนได้ยินก็มองไป และกัดฟันแน่น ก่อนพูด“อย่าแจ้งความ ฉันแค่อยากคุยกับเธอ ซูมั่ว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”“ก็ดี งั้นไปคุยกันที่สถานีตำรวจ” ซูมั่วพูดเสียงเย็นชา และกดโทรเบอร์แจ้งความออกมา“อย่า!” กลัวว่าซูมั่วจะโทรแจ้งความอีกครั้งจริง ๆ ฟู่อี้ชวนจึงปล่อยข้อมือของเธอทันทีในที่สุดมือ