Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 171 - Bab 180

“ถ้าเกิดเขาจะยื่นฟ้องไม่ยอมหย่า งั้นของพวกนี้ก็จะเป็นหลักฐานได้” ซูมั่วว่า“แต่ถ้าคุณปู่ฟู่เป็นคนออกหน้า ก็มีแต่ต้องไว้หน้าเขา”“งั้นไอ้ที่เธอต้องทุกข์ทรมานก็สูญเปล่าน่ะสิ?” หลีโย่วพูดอย่างไม่เห็นด้วย“ไม่ต้องกลัวไปมั่วมั่ว ยังมีฉันอยู่ทั้งคน ฉันจะยืนอยู่ข้าง ๆ เธอเอง”“ขอบคุณความหวังดีของเธอนะ แต่ฉันไม่อยากทำให้ใครต้องเดือดร้อน ตอนนี้บริษัทของรุ่นพี่ถูกฟู่อี้ชวนเล่นงานแล้ว และเป็นไปได้มาก ๆ ว่าเขาจะทำยิ่งกว่านี้” ซูมั่วเอ่ยปากเธอไม่อยากลากหลีโย่วซวยด้วยอีกคน ไม่อยากให้ตระกูลฟู่กับตระกูลหลีต้องบาดหมางกันเพราะเธอ เพราะว่าคนบ้าอย่างฟู่อี้ชวนจะแก้แค้นได้จริง ๆได้ฟังคำพูดเกลี้ยกล่อมของซูมั่วแล้ว หลีโย่วก็ทั้งสงสารทั้งเศร้าใจ“อย่าคิดในแง่ร้ายขนาดนั้นสิ กิจการของตระกูลคงไม่ถึงขั้นถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยหรอก อีกอย่าง ถ้าเทียบกันแล้ว ถึงตระกูลหลีจะอ่อนแอกว่าตระกูลฟู่นิดหน่อย แต่มันไม่ได้แตกต่างกันมากมายอะไรขนาดนั้น” เธอกล่าว“ถึงยังไงเพื่อความสุขในอนาคตของเธอ ฉันต้องช่วยอยู่แล้ว”ซูมั่วผินหน้าไปมอง พร้อมกับดวงตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความซาบซึ้งใจ มีคุณปู่ฟู่กับหลักฐานในมือของเธอ กา

ฟู่ปั๋วหมิงได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วฉับทันที “หนิงเหิงน่ะแม้แต่ผังตระกูลก็ยังไม่ได้เข้าเลย ทางตระกูลหลีต้องเลือกอี้ชวนก่อนแน่”ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น หวังหลันรีบเผยสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวราวกับจะร้องไห้ “ฉันอยู่กินกับคุณมานานหลายปี จนลูกโตขนาดนี้แล้ว คุณทำแบบนี้คือรังเกียจที่เขาออกหน้าออกตาไม่ได้เหรอคะ?”“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...” ฟู่ปั๋วหมิงรีบเข้าไปง้อ“จนถึงตอนนี้คุณท่านยังไม่ยอมรับพวกเราสองแม่ลูกเลย เขาเป็นลูกชายของคุณแท้ ๆ แต่กลับเข้าไปอยู่ในผังตระกูลฟู่ไม่ได้ คนอื่นจะคิดว่าเขาเป็นลูกนอกสมรส...” หวังหลันร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิมฟู่ปั๋วหมิงสีหน้าไม่ดีเอาเสียเลย จนถึงตอนนี้พ่อของเขายังคงเป็นผู้นำตระกูลของตระกูลฟู่อยู่ ต่อให้เกษียณไปนานหลายปีแล้ว ทว่าอำนาจทั้งในบริษัทและทั้งในตระกูลล้วนอยู่ในมือพ่อเขาทั้งสิ้นแถมอี้ชวนก็ถูกพ่อเขาเลี้ยงดูด้วยตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ไม่เหลียวแลลูกชายคนรองของเขาเลยสักนิด สิทธิ์การสืบทอดในอนาคตนั้นมีเปอร์เซ็นต์ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียวที่จะตกเป็นของอี้ชวนรวบหวังหลันเข้าสู่อ้อมกอด ดวงหน้าสะสวยมีน้ำมีนวลของเจ้าหล่อนปรากฏแววโหดเหี้ยมต่อให้ฟู่อี้ช

“ฉันกำลังกินข้าวอยู่ กลับบ้านคืนนี้? ไม่กลับ ฉันจะนอนกับเพื่อนฉัน”“โอ๊ย! ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ! จะไปเที่ยวเล่นมั่วสุมได้ยังไง? ฉันกับเพื่อนกำลังจะกลับแล้วเนี่ย!” หลีโย่วพึมพำ“จนกว่าพ่อแม่จะยกเลิกงานแต่ง ฉันไม่มีทางกลับไปเด็ดขาด” เธอพูดอย่างแน่วแน่อีกครั้งคนปลายสายพูดอะไรบางอย่าง หลีโย่วขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงดูผ่อนคลายลงพอตัว เธอตอบกลับไปว่า “งั้นก็ไม่กลับ ช่วงนี้เพื่อนฉันมีเรื่องนิดหน่อย ต้องคอยปกป้องเธอ”“ก็ได้ ๆ ฉันวางละนะ ถ้าพี่ว่างนักก็ไปหาแฟนสักคนไป๊ อย่ามัวมาคอยควบคุมฉันอย่างกับพ่อทั้งวันเลย บ๊ายบาย!”พูดจบ ก็กดวางสายทันที อีกด้านหนึ่ง หลีเซินได้แต่มองโทรศัพท์“...”เขาลุกขึ้นยืนแล้วคว้าเสื้อสูท เตรียมตัวเลิกงาน ให้คนขับรถไปส่งเขาที่คอนโดเมืองหยางกวงภายในร้านอาหารหลีโย่วหิ้วกระเป๋า พลางพูดกับซูมั่ว “พวกเราไปกันเถอะ กลับบ้านเธอกัน”ซูมั่วถูกเธอคล้องแขนไว้ เดินไปพลางพูดไปพลางว่า “ฉันไม่เป็นไร ฟู่อี้ชวนหาที่อยู่ฉันไม่เจอหรอก ดูเหมือนว่าพี่ชายเธอจะเป็นห่วงมากเลยนะ”“เขาเป็นห่วงกับผี เมื่อเช้ายังมารับฉันอยู่เลยเถอะ แปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นไปได้ว่าจะหลอกฉันกลับไปให้พวก

“ประธานฟู่นี่ล้มเหลวสุด ๆ ไปเลยนะ บอกว่าตัวเองไม่ได้หย่า ทว่าแม้แต่ที่อยู่ของภรรยาตัวเองก็ยังหาไม่เจอ เหอะ ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปจะถูกหัวเราะเยาะเอานะ” พออีกฝ่ายพูดจายั่วโมโหเสร็จ ก็ยังไม่ลืมที่จะตบด้วยการจิกกัดเย้ยหยันฟู่อี้ชวนกำหมดแน่น อยากจะซัดหมัดใส่อีกฝ่ายเสียเดี๋ยวนี้เลย แต่อย่าว่าแต่หมัดเลย กระทั่งจะด่าออกไปเขาก็ยังด่าไม่ได้ ด้วยอีกฝ่ายวางสายไปอย่างคล่องแคล่วว่องไว“แม่งเอ๊ย! หลีเซิน! จำไว้เลยนะ!!” ฟู่อี้ชวนกัดฟันกรอดพลางพ่นคำพูดออกมาด้วยความเดือดดาล แล้วเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งอีกครั้ง“นายก็เหมือนน้องสาวนายนั่นแหละ เลวได้โล่!!!”ก่นด่าจบ มือทั้งสองข้างของเขาก็กำพวงมาลัยรถไว้ พลางจดจ้องไปยังฟ้ายามราตรีที่ดำมืดราวกับหมึกดำข้นคลั่กไม่รู้ว่าเขาต้องสงบสติอารมณ์อยู่นานแค่ไหน ถึงได้ขับรถกลับบ้านอย่างน้อยซูมั่วก็ไม่ได้ไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์กับหลีโย่ว แล้วก็ไม่ได้เรียกหนุ่มโฮสต์ด้วย แต่ว่าอยู่ในบ้านนี่เป็นความดีใจเพียงหนึ่งเดียวของเขาเลยบริเวณด้านนอกคอนโดเมืองหยางกวงในเวลาเดียวกันรถเบนท์ลีย์รุ่นธุรกิจสีดำเคลื่อนตัวออกไป หลีเซินให้คนอื่นมาคอยจับตาดูไว้ อย่าเข้าใจผิดนะ เขาไม่ได้ท

“แหม่ ไม่อยากเชิญผมแต่ก็ยังจองร้านอาหารไว้? ประธานฟู่นี่ปากไม่ตรงกับใจจริง ๆ งั้นผมก็จะพยายามไม่ฉีกหน้าคุณอย่างลำบากในแล้วกันนะ”หลีเซินมองฟู่อี้ชวนที่กำลังโมโหด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม จากนั้นก็เดินนำออกไปก่อนผู้จัดการ ‘...แบบนี้ก็ได้เหรอ? ประธานหลีนิสัยดีเกินไปแล้ว!’ทันใดนั้นฟู่อี้ชวนก็กำหมัดแน่นพลางถลึงตามองเขา พร้อมกับสีหน้าที่ดูโมโหหนักกว่าเก่า หลีเซินนี่ปากคออย่างกับอาบไปด้วยยาพิษอย่างนั้นแหละผู้จัดการลากเขาให้ก้าวเดิน ขณะเดียวกันก็ส่งสายตาหลาย ๆ อย่างให้เขา ด้วยต้องการให้ประธานฟู่อดทนเอาไว้ แค้นส่วนตัวอะไรกันก็ไปจัดการกันเอาเอง อย่าเอามาลงกับงานสิพวกเขาตามไป หลีเซินอารมณ์ดียิ่ง เขาเหลือตามอง แล้วยังไม่วายหยอกเย้าไปอีกว่า“สายตาของประธานฟู่นี่อย่างกับจะเอามีดมาแทงผมแหนะ อย่าวางยาในอาหารเชียวนา”“ฮ่า ๆ ประธานหลีนี่อารมณ์ขันดีจริง ๆ นะครับเนี่ย ไม่มีทางเด็ดขาด สบายใจได้!” ผู้จัดการยิ้มซื่อไกล่เกลี่ยสถานการณ์“คงไม่ทำให้คุณตายหรอก อย่างมากก็ทำให้เป็นใบนั่นแหละ” ฟู่อี้ชวนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกผู้จัดการ “...”แม้ว่าแอร์ภายในบริษัทจะเปิดไว้ได้เย็นพอดีแล้ว ทว่าพนักงานของทั้ง