All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 191 - Chapter 200

ซูมั่วเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อวานซืนฟู่อี้ชวนบอกว่าเขาจ้างทีมทนายความมาทั้งทีม ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง แถมยังเคลื่อนไหวเร็วขนาดนี้เธอปลดหลี่หยวนออกจากบัญชีดำแล้วโทรออกไป เมื่อปลายสายรับโทรศัพท์ เธอก็พูดว่า“ขอบคุณที่บอกนะ เดี๋ยวอีกสองสามวันฉันจะหาทนายมารับมือ”ฝั่งหลี่หยวนตอบกลับมาว่า “ไม่เป็นไรครับ ประธานฟู่เตรียมตัวมาอย่างดี แถมยังประกาศกร้าวว่าต้องชนะให้ได้ ไม่อย่างนั้นจะทำลายป้ายสำนักงานของทนายพวกนั้นทิ้ง”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของซูมั่วก็เย็นชาลงอีกหลายส่วนหลี่หยวนแอบส่งข่าวให้เธอ แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ช่วยของฟู่อี้ชวน จึงขอให้เธอเก็บเป็นความลับ ซึ่งซูมั่วเข้าใจดี“นายวางใจได้เลย ฉันไม่ปล่อยให้เรื่องของคุณรั่วไหลออกไปแน่ ส่วนทางคุณปู่ฟู่ฉันก็ยังจะไม่บอกตอนนี้เหมือนกัน รอให้ศาลรับฟ้องก่อนแล้วฉันค่อยแจ้งท่าน” ซูมั่วกล่าว“เมื่อคืนที่นายโทรมาก็เพื่อจะบอกเรื่องนี้ใช่ไหม? ขอโทษด้วยนะ พอดีตอนนั้นฉันไม่ได้รับสาย” เธอกล่าวเสริม“อ๋อ เมื่อคืนไม่ได้จะพูดเรื่องนี้ครับ แต่เป็นเรื่องที่ประธานฟู่ไปที่คอนโดของคุณแล้วถูก รปภ.แจ้งตำรวจ ผมตั้งใจจะโทรมาขอให้คุณช่วยพูดไกล่เกลี่ยให้หน

“ฟู่อี้ชวน? พี่หมายถึงฟู่อี้ชวนเหรอ?”“ใช่ สองตระกูลพวกเธอจะดองกันไม่ใช่เหรอ เขาก็ต้องเป็นคู่หมั้นของเธอ เป็นน้องเขยของพี่ชายเธอสิ?” เจิ้งเซวียนกล่าว“ต่อให้ผู้ชายทั้งโลกตายหมด ฉันก็ไม่มีวันแต่งงานกับผู้ชายเฮงซวยคนนั้นเด็ดขาด!” หลีโย่วพูดอย่างฉุนเฉียวทันที“พอได้แล้วเจิ้งเซวียน อย่าเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นอีก ตระกูลหลีกับตระกูลฟู่ยกเลิกการดองกันแล้ว” หลีเชินเอ่ยขึ้นในโทรศัพท์ เจิ้งเซวียนได้ยินก็ประหลาดใจเล็กน้อย หลีโย่วเองก็มองพี่ชายเช่นกัน แล้วถามว่า“คราวที่แล้วพี่แค่บอกว่าจะไม่บังคับฉันแล้ว ตอนนี้คือยกเลิกเลยเหรอ?”“เมื่อคืนเธอหักหน้าฟู่อี้ชวนต่อหน้าสาธารณชน ทำเอาทั้งสองตระกูลเสียหน้ากันไปหมด แล้วจะดองกันได้ยังไง?” หลีเชินถามกลับหลีโย่วเผยรอยยิ้มออกมาทันที ถ้ารู้ว่าการตัดขาดการแต่งงานมันง่ายขนาดนี้ เธอน่าจะไปเปิดศึกกับฟู่อี้ชวนให้เร็วกว่านี้“ฉันได้กลิ่นเรื่องซุบซิบแล้ว เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? น้องสาว เธอไปทำอะไรกับฟู่อี้ชวนมา?” เจิ้งเซวียนถามอย่างสนใจ“ให้พี่ชายฉันเล่าให้พี่ฟังแล้วกัน” หลีโย่วพูด แล้ววางเอกสารลงบนโต๊ะเตรียมจะออกไป“อ้อใช่ มั่วมั่วเป็นเพื่อนสนิทฉัน เธอมาหาพี่

เพราะเสียงที่ดังขึ้นของเธอ ทำให้พนักงานรอบข้างหันมามองทางนี้ ซูมั่วกำลังจะอ้าปากเถียง แต่ไหล่ของเธอก็ถูกหลีโย่วกดไว้“นี่เจ๊ ถ้าไม่พอใจฉันก็ไปฟ้องสิ ไปเรียกคนในบริษัทของเธอมาจัดการเลยสิ มัวแต่ตะโกนอยู่ตรงนี้อยู่ได้ รองพื้นห่วย ๆ บนหน้าเจ๊ยังปิดรอยตีนกาไม่มิดเลยนะ” หลีโย่วทำเสียงขึ้นจมูก “คุณ!” จางลี่ถูกเยาะเย้ยอย่างไม่ไว้หน้า ความโกรธก็พุ่งขึ้นมาทันที“เป็นแค่คนนอกยังจะมาทำกำเริบเสิบสาน คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?” เธอลุกขึ้นยืนพูดอย่างฉุนเฉียว“ฉันจะฟ้องเดี๋ยวนี้แหละ คุณเตรียมตัวโดนรปภ.ลากออกไปได้เลย!”พูดจบเธอก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรศัพท์ คนอื่น ๆ ต่างพากันห้าม บอกว่าไม่จำเป็นต้องจ้องเล่นงานกันขนาดนี้ แค่บอกให้อีกฝ่ายออกไปดี ๆ ก็พอ“ตอนแรกฉันก็แค่เตือนด้วยความเป็นเพื่อน ใครใช้ยัยนั่นมาถึงก็ด่าฉันล่ะ? จะให้มันลอยนวลไปง่าย ๆ ได้ยังไง?” จางลี่พูดอย่างโกรธจัด“ฉันก็เตือนด้วยความเป็นเพื่อนเหมือนกันนะ รอยตีนกาที่หางตาเจ๊มันหนาเตอะจริง ๆ อย่างกับหุบเขารอยเลื่อนยักษ์ในแอฟริกาใต้เลย” หลีโย่วยักไหล่“ไปซื้อรองพื้นดี ๆ หน่อยเถอะ หรือจะให้ฉันซื้อให้สักขวดดีล่ะ? พอดีฉันไม่ขาดเงินน่ะสิ กระเป๋าเค

จางลี่ถลึงตาใส่เธอ แต่ก็กัดริมฝีปากไม่พูดอะไร“นี่ เจ๊จ้องจะเล่นงานฉันหรือเล่นงานเพื่อนฉันกันแน่? เธอเพิ่งจะเข้ามาทำงานใหม่ พวกเจ๊ก็รุมกันรังแกเธอใช่ไหม? คนอย่างเจ๊ฉันมองแวบเดียวก็รู้แล้ว” หลีโย่วแค่นเสียงกล่าว“อยากให้เรื่องมันจบเหรอ ก็ได้ ฉันจะตรวจสอบว่าใครเคยรังแกเพื่อนฉันบ้าง ถ้าฉันเจอตัวล่ะก็ รีบไสหัวออกจากเมืองจิงไปซะ~”หลีโย่วนั่งลงบนเก้าอี้ ไขว่ห้างอย่างสง่างาม สองมือกอดอกเมื่อเห็นว่าเธอจะทวงความยุติธรรมให้ซูมั่ว คนอื่น ๆ ที่เคยมีเรื่องกับซูมั่วมาก่อน โดยเฉพาะคนที่ไปแจ้งความ ต่างก็พากันร้อนตัว“จางลี่! เธอรีบขอโทษสิ! ใครใช้ให้เธอปากมาก” จางเจาตี้เดินเข้าไปกระซิบซูมั่วมองเธอ นี่ไม่ใช่คนที่ไปแจ้งความว่าเธอปลอมประวัติการทำงานเหรอ?“ใช่จางลี่ เธอรีบขอโทษเธอซะ นี่ก็จะเลิกงานแล้ว” คนที่พูดเป็นพวกเดียวกับจางเจาตี้ในขณะที่พวกเธอกำลังเร่งและผลักไสกันอยู่นั้น ก็มีคนสองคนเดินเข้ามาในฝ่ายออกแบบ เป็นคนจากฝ่ายบุคคล เพราะก่อนหน้านี้จางลี่ได้แจ้งเรื่องคนนอกเข้ามาในบริษัทตอนนี้พอรู้ตัวตนของหลีโย่ว แล้วยังเห็นคนจากฝ่ายบุคคลมาอีก จางลี่รู้สึกเหมือนโยนหินใส่เท้าตัวเองจริง ๆ อยากจะไล่ค

เมื่อได้ยินดังนั้น น้ำเสียงของโจวจิ่งอันก็เย็นลง กล่าวว่า“เกิดอะไรขึ้น จางลี่ คุณด่าคุณหลีด้วยเหรอ?”ไม่น่าแปลกใจที่หลีโย่วโกรธขนาดนี้ ถึงกับโทรหาเขา เพราะจางลี่ทำเกินไปจริง ๆ“ขอโทษค่ะประธานโจว ฉันไม่ได้ตั้งใจ!” จางลี่รีบกล่าว“ตอนนั้น ฉัน...ฉันโมโห ก็เลยพูดจาไม่คิด...”“พูดจาไม่คิดเหรอ? ฉันว่าเจ๊ตั้งใจชัด ๆ” หลีโย่วแค่นเสียง“ตอนนั้นยังทำอวดดีอยู่เลย แถมยังจะพุ่งเข้ามาตบมั่วมั่วอีก”เมื่อได้ยินว่าเธอจะตบซูมั่ว โจวจิ่งอันก็โกรธขึ้นมาทันที ตวาดว่า“จางลี่ คุณไม่อยากทำงานแล้วใช่ไหม??!”จางลี่ได้ยินก็รีบพูด “ฉันไม่ได้จะตบซูมั่วนะคะ...”“ขอโทษค่ะประธานโจว ขอโทษค่ะคุณหลี!”เธอโค้งคำนับเก้าสิบองศาให้หลีโย่ว น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความกลัว“ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรหาเรื่องก่อน ไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องคนอื่น และที่สำคัญไม่ควรพูดจากับซูมั่วด้วยน้ำเสียงไม่ให้เกียรติ แถมยังพูดจาดูถูกคุณหลีอีก”“ขอให้ประธานโจวกับคุณหลีโปรดเมตตาด้วย ต่อไปฉันจะไม่ทำผิดแบบนี้อีกแล้วค่ะ!”หลังจากขอร้องและขอโทษแล้ว เธอก็เงยหน้ามองซูมั่ว พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสำนึกผิด“ซูมั่ว ซูมั่ว ฉันไม่ได